Κομμουνιστές και σώματα κρατικής καταστολής (Απ' αφορμή ένα άρθρο και μια ιδεολογική διαμάχη με το ρεβιζιονισμό, η οποία έρχεται και επανέρχεται...

  Πριν από δύο μέρες, στις 10/2/2025, η ιστοσελίδα της "Κόντρας" δημοσίευσε ένα εξαιρετικό άρθρο, πραγματικό καταπέλτη για εκείνους τους κυρίους που σ' αυτή εδώ την έρμη χώρα παριστάνουν τους πούρους επαναστάτες στα λόγια, ενώ στην πραγματικότητα εξωραΐζουν τους μηχανισμούς της κρατικής καταστολής. Πρόκειται για το άρθρο με τον όντως πολύ σκληρό τίτλο: "ΚΚΕ, πλυντήριο για την εγκληματική δράση του Λιμενικού".                                                 (βλ.: https://eksegersi.gr/politiki/kke-plyntirio-gia-tin-egklimatiki-drasi-toy-limenikoy/ ).                                                                                                                                Στο άρθρο αυτό της "Κόντρας", με αφορμή τη συνάντηση του κ. Δημήτρη Κουτσούμπα με την ηγεσία του λεγόμενου "συνδικάτου" των "μπάτσων του Λιμενικού" και τις σχετικές τοποθετήσεις της ηγεσίας αυτού του κόμματος για τα μισθολογικά και το ρόλο των ένστολων μισθοφόρων του αστικού κράτους, καταδεικνύεται για πολλοστή φορά η κατάντια του εγχώριου ρεβιζιονισμού που, ενώ είναι ένα διαχρονικό κοινοβουλευτικό παράρτημα και στήριγμα του αστικού συστήματος (με καμουφλάζ μια ...χάρτινη κόκκινη προσωπίδα), εξακολουθεί ωστόσο να μοστράρει ξεδιάντροπα σαν το... άκρον άωτον της "επαναστατικής καθαριότητας" και να κουνάει με θράσος το δάχτυλο στους πραγματικούς κομμουνιστές αυτής της βασανισμένης χώρας.                                                                                                       Αφού διάβασα με πολλή προσοχή αυτό το άρθρο, ανέλαβα την πρωτοβουλία και το έστειλα για αναδημοσίευση στο "Βαθύ Κόκκινο", πράγμα που έγινε ευχαρίστως από τον αγαπητό σύντροφο Γιώργη Γιανακέλλη, ο οποίος μοιράζεται τις ίδιες ιδέες με μένα σχετικά με το ρόλο των σωμάτων καταστολής και για τη συγκεκριμένη δράση της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας του Περισσού στον τομέα των σχέσεων της με τους πραιτωριανούς του συστήματος. Φυσικά η αναδημοσίευση του άρθρου της "Κόντρας" προκάλεσε τις αντιδράσεις ορισμένων οπαδών της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας που γράφουν στο "Βαθύ Κόκκινο". Χαρακτηριστική περίπτωση ο σ. "Μήτσος 175", ο οποίος δημοσίευσε σήμερα Τετάρτη 12/2 απαντητικό άρθρο που υπερασπίζεται την ηγεσία του Περισσού. Το άρθρο αυτό του σ. "Μήτσου 175" το σχολίασαν επαινετικά δύο καλά "γνωστοί μου από τα παλιά" σχολιογράφοι, που πολύ καιρό είχαν να ξεμυτίσουν στην ιστοσελίδα! Λέω "γνωστοί μου από τα παλιά", γιατί με αυτούς τους δύο έχουμε επανειλημμένα συγκρουστεί ιδεολογικά στον ίδιο αυτό ιστότοπο πριν μερικά χρόνια, πάντοτε σε σχέση με τη δράση της ηγεσίας του Περισσού, κατεξοχήν δε σε ζητήματα σχέσεων του "σημερινού ΚΚΕ" με τις δυνάμεις κρατικής καταστολής.                                                                                                          Ε, λοιπόν, αφού αυτοί οι τόσο γνωστοί και μη εξαιρετέοι …"παλιόφιλοι", όπως ο "Σταχάνοφ" κι ο "Διονύσης", έσπασαν την πολύμηνη σιωπή τους κι έσπευσαν να αποκηρύξουν το άρθρο της "Κόντρας" για τα κατορθώματα της ηγεσίας του Περισσού με τους κ.κ. λιμενόμπατσους, (άρθρο το οποίο, όπως σημειώσαμε, αναδημοσίευσε ήδη προχτές το "Βαθύ Κόκκινο",) και να λιβανίσουν για πολλοστή φορά την ηγεσία του εγχώριου ρεβιζιονιστικού κόμματος, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να  προσθέσω τώρα κι εγώ μερικές σκέψεις μου, μήπως και μπορέσουμε επιτέλους να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Ποια πρέπει να είναι, λοιπόν, η σχέση ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος,  ενός επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης με τα οργανωμένα σώματα των πραιτωριανών δυνάμεων της αστικής κοινωνίας ;                                                                                                                               - Ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα στις συνθήκες του καπιταλισμού ευνόητο είναι ότι δεν έχει και δεν μπορεί να έχει καμία επίσημη επαφή με οργανώσεις που αποτελούν τους βραχίονες του αστικού καθεστώτος και της συντηρητικής - αντιδραστικής ιδεολογίας του, όπως είναι όλοι οι στρατιωτικοί σχηματισμοί, όλα τα κατασταλτικά σώματα, αλλά και όλα τα λεγόμενα "συνδικάτα" προώθησης των συμφερόντων των καραβανάδων, των μπάτσων, των λιμενόμπατσων και  των δικαστάδων. Αυτοί οι κλάδοι, ως οργανωμένα ιεραρχικά σύνολα, αποτελούν όργανα του ταξικού εχθρού, εχθρούς της εργατικής τάξης κι όλων των εργαζομένων, συνεπώς διόλου δεν ενδιαφέρει ένα κόμμα που εκπροσωπεί την εργατική τάξη το ζήτημα με τι όρους εργασίας και με τι αμοιβές καταστέλλουν την εργατική τάξη και το λαό οι σχηματισμοί των πραιτωριανών του καπιταλιστικού συστήματος.                                                                                       Ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα αναπτύσσει βεβαίως σχέσεις και δεσμούς με ορισμένα πρόσωπα που βρίσκονται σε αυτούς τους χώρους, αλλά το κάνει με τρόπο εντελώς διαφορετικό από εκείνο των σύγχρονων ρεβιζιονιστών.  Αναπτύσσει τέτοιους δεσμούς ως επαναστατικό κόμμα με ορισμένα παρόμοια άτομα μόνο με τρόπο όπως λέμε "συνωμοτικό",  χωρίς καμία απολύτως...δημοσιότητα, και εφόσον τα άτομα αυτά που διαπιστώθηκε ότι έχουν αντίθετη ιδεολογία με αυτή του καθεστώτος κι όλων των υπολοίπων πραιτωριανών, έχουν γίνει πλέον συνειδητοί κομμουνιστές και δέχονται να δουλέψουν σαν οι κρυφοί στρατιώτες του εργατικού λαϊκού κινήματος και του κομμουνιστικού κόμματος μέσα στους μηχανισμούς του εχθρού. Είναι δηλαδή φαινομενικά ακόμη "μπάτσοι, παπάδες δικαστές ή και καραβανάδες", αλλά δρουν πλέον ως επαναστάτες αγωνιστές μέσα στα επιτελεία των εχθρικών αυτών πραιτωριανών σωμάτων έτσι ώστε:                                                                                α) Το κομμουνιστικό κόμμα να έχει διαρκή ενημέρωση για τα στρατιωτικά σχέδια , για τη διάταξη και τον εξοπλισμό του ταξικού εχθρού.                                                                                        β) Το κομμουνιστικό κόμμα να μπορεί, προειδοποιημένο κατάλληλα, να σαμποτάρει και να να ματαιώνει δολοφονικά σχέδια και επιχειρήσεις των κρατικών πραιτωριανών που στοχεύουν εναντίον εργατών και άλλων εργαζομένων, απεργών, διαδηλωτών κλπ,  ή για να διασώζει, οπότε υπάρχει έντονη ανάγκη, συντρόφους επαναστάτες από τα νύχια της αστικής ψευτοδικαιοσύνης, να οργανώνει τις αποδράσεις των αγωνιστών από φυλακές κι από αίθουσες δικαστηρίων.(Ας θυμηθούμε τις μεγάλες αποδράσεις φυλακισμένων κομμουνιστών αγωνιστών στο μεσοπόλεμο, στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου και στα μετεμφυλιακά πέτρινα χρόνια).                                                                                                                                    γ) Σε συνθήκες ανοιχτού πια εμφυλίου ταξικού πολέμου ή ξενικής κατοχής που έχει διαλύσει την εγχώρια αστική εξουσία, να μπορεί το κομμουνιστικό κόμμα, το λαϊκό μέτωπο κι ο απελευθερωτικός του στρατός να έχουν όλη την κατάλληλη ενημέρωση ώστε να μπορούν να οργανώνουν επιχειρήσεις διάλυσης - εξολόθρευσης των πραιτωριανών στρατιωτικών σωμάτων του κάθε εχθρού, ντόπιου και ξένου.(Αυτό ακριβώς έγινε στα χρόνια της Αντίστασης, όταν το επαναστατικό ΚΚΕ και το ΕΑΜ είχαν στρατολογήσει πλήθος επαναστατών μέσα από τις τάξεις των αξιωματικών του διαλυμένου αστικού στρατού που βγήκαν στο βουνό αλλά και της Αστυνομίας πόλεων που δούλευαν συνειδητά και με αυταπάρνηση για να τροφοδοτούν την Αντίσταση με κάθε τρόπο, με κάθε δυνατή πληροφορία για τις κινήσεις του εχθρού, προκαλώντας σαμποτάζ και καταστροφές στους φασίστες κατακτητές και στους δοσίλογους από κει που δεν το περίμεναν ...)                                                                                                                              Όπως λοιπόν καταλαβαίνει κάθε επαναστάτης, το πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα δεν βγάζει ποτέ στην επιφάνεια τους δεσμούς που μπορεί να έχει αναπτύξει με άτομα που το ίδιο έχει ήδη εμπιστευτεί και στρατολογήσει μέσα στη μπατσαρία, στην καραβαναρία ή στο δικαστικό εσμό. Οι άνθρωποι αυτοί που στρατολογήθηκαν μυστικά από το κομμουνιστικό κόμμα, εφόσον αποδειχθούν έμπρακτα άνθρωποι της εμπιστοσύνης του λαϊκού κινήματος,  είναι πλέον αποφασισμένοι επαναστάτες χρεωμένοι με ειδική αποστολή και η δουλιά τους είναι να παρακολουθούν και να σαμποτάρουν το βάρβαρο εκμεταλλευτικό καθεστώς εκ των ένδον, κι όχι βέβαια να φιγουράρουν ως  συνδικαλιστές ή ως κομματικοί υποψήφιοι για μια... βουλευτική έδρα στο αστικό κοινοβούλιο. Αυτά μας διδάσκει η ιστορία ότι έκαναν και κάνουν σε όλο τον κόσμο τα πραγματικά κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα, αυτά που δρουν ως κόμματα όντως επαναστατικά. Αυτά έκαναν, όπως είπαμε, και το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ και το ΕΑΜ ως μέτωπο μέσα στο οποίο έπαιξε καθοδηγητικό ρόλο εκείνο ακριβώς το θρυλικό ΚΚΕ. Το ΚΚΕ που επικεφαλής μιας αλύγιστης "δρακογενιάς" αγωνιστών έβαλε ανεξίτηλα τη σφραγίδα του στη σημαία των αγώνων του ελληνικού λαού για το δίκιο και τη λευτεριά. Κι αν υπάρχει σήμερα ένα μίνιμουμ ελευθεριών για την εργατική τάξη και το λαό, οφείλεται ακόμα στην πάλη, στις θυσίες, στο αίμα εκείνης της γενιάς κι εκείνου του ΚΚΕ που έγινε ολοκαύτωμα για τούτο τον πονεμένο λαό...                                                                                                Το πρόβλημα με το σημερινό "ΚΚΕ" ξεκινάει από τη ρεβιζιονιστική του φύση και νοοτροπία, από την ύπαρξή του εδώ και πενήντα ολόκληρα χρόνια ως κόμματος καθαρά ρεφορμιστικού, υποταγμένου πλήρως στην αστική λεγόμενη "νομιμότητα", ως κόμματος πυροσβέστη των μαχητικών κινητοποιήσεων του λαού που δεν ελέγχονται αλλιώς από το σύστημα, ως κόμματος καθαρά συστημικού, που απλώς στοχεύει σε παραπάνω κοινοβουλευτικές έδρες και σε οικονομική ενίσχυση από το κράτος, κεντρικό και περιφερειακό. (Πριν μάλιστα τη φαινομενικά "αριστερή", για λόγους τακτικής και καμουφλάζ ενώπιον επερχόμενης διάλυσης, στροφή του Παπαρηγισμού-Κουτσουμπισμού, το κόμμα αυτό δεν έκρυβε καν την επιδίωξή του να μπει, μόλις του δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία, σε κάθε λογής αστικές κυβερνήσεις διαχείρισης του συστήματος, όπως πολύ πρόσφατα τότε το είχε κάνει σε σύμπραξη με τη δεξιά και τη σοσιαλδημοκρατία το 1989-1990...).                                                                                    Αυτή ακριβώς η φύση του ρεβιζιονισμού και προπάντων της ηγεσίας του είναι που τους οδηγεί σε ενέργειες σαν κι αυτές για τις οποίες συχνά ασκείται αυστηρότατη κριτική από τα επαναστατικά ΜΜΕ, όπως η "Κόντρα" και το "Βαθύ Κόκκινο". Η ηγεσία του Περισσού δεν είναι μια επαναστατική κομμουνιστική πρωτοπορία. Απλώς, εκμεταλλευόμενη μια ιστορικά διαμορφωμένη συγκυρία και δεσμούς ιστορικούς μιας τεράστιας πλειοψηφίας των εγχώριων επαναστατικών δυνάμεων, κρατάει εδώ και δεκαετίες τις σφραγίδες και τα ιστορικά εμβλήματα του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας. Και περιφέρει στην πολιτική πιάτσα τον τίτλο του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ, χωρίς στην πραγματικότητα να έχει την παραμικρή πραγματική σχέση με εκείνο το ΚΚΕ... Η πρακτική πολιτική δράση αυτής της ηγεσίας επιβεβαιώνει καθημερινά περί τίνος πρόκειται. Και οι δεσμοί  επομένως αυτής της ηγεσίας με ομάδες και σωματεία των πραιτωριανών, ένστολων και κοστουμαρισμένων, πραιτωριανών, με πρόσωπα που κάνουν ..." συνδικαλισμό"  και ... κοινοβουλευτική πολιτική ακόμη, μέσα στις γραμμές αυτού του "επίσημου κοινοβουλευτικού κομμουνιστικού κόμματος" ή και που "επάξια" πλέον το... εκπροσωπούν αυτοί παρόμοιοι "εν αποστρατεία"  κύριοι ακόμη και  στην ίδια την αστική βουλή της Ελλάδας του 2025, επισφραγίζουν τον πραγματικό χαρακτήρα αυτού του κόμματος.                                                                                                                             Όσο για την εργατική τάξη και το λαό μας, αυτοί νομίζω ότι χρειάζονται επειγόντως ένα νέο ΚΚΕ, ένα πραγματικό ΚΚΕ, ένα ΚΚΕ με όλη τη σημασία αυτής της τόσο βαρύτιμης και τόσο πολύτιμης ιστορικής έννοιας. Ένα πραγματικό ΚΚΕ, και μάλιστα το ταχύτερο δυνατόν!  Αν θέλουμε να ξεκολλήσουμε επιτέλους από τη λάσπη και τη ντροπή τόσων και τόσων χρόνων.

            Ν.Π. Βόλος, 12-2-2025.