Μια πρόταση τακτικής προς κάθε μαρξιστή επαναστάτη και κάθε προοδευτικό άνθρωπο της χώρας μας, σχετικά με το ζήτημα της θρησκείας

 

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

Διάβασα χθες, αγαπητοί σύντροφοι, στην πάντοτε δυνατή και ρηξικέλευθη ιστοσελίδα του Βαθέος Κόκκινου ένα καταπληκτικό άρθρο του συντρόφου “Μήτσου 175”, σχετικά με την εχθρότητα που καλλιεργεί η επίσημη κρατικοδίαιτη δεσποτοκρατική εκκλησία αυτής της έρμης χώρας απέναντι σε κάθε τι που δίνει πραγματική χαρά κι αισιόδοξη διάθεση στους απλούς καθημερινούς εργαζόμενους ανθρώπους, κάθε τι που κάνει τα χείλη να γελάσουν, τις καρδιές να βγουν από τη θλίψη, τον άνθρωπο να πιστέψει στις δυνάμεις του και στη δύναμη της κοινής ανθρώπινης προσπάθειας για ένα καλύτερο μέλλον.

Ο σύντροφος αρθρογράφος παίρνει αφορμή από τις σχετικές υλακές της δεσποτοκρατίας ενάντια στις πατροπαράδοτες εκδηλώσεις του Καρναβαλιού…

Η δεσποτοκρατία των κρυόμπλαστων τέως καλογεράδων που φόρεσαν στέμμα εξουσίας στα κεφάλια τους εχθρεύεται ακόμα και σήμερα τις εκδηλώσεις του Καρναβαλιού, αυτές που δεν μπόρεσαν να θάψουν επί τόσους και τόσους αιώνες μεσαιωνικής ασυδοσίας τους πάνω στις πλάτες του σκλάβου Ρωμιού…

Η δεσποτοκρατία απεχθάνεται κάθε τι το χαρούμενο, το αλέγρο και το πιπεράτο που αντίθεται στην υποκριτική σεμνοτυφία των καλογεροδεσποτάδων αφεντικών του “καταστήματος”. Έχει ως παντοτινό όπλο της την κατάθλιψη, την απαισιοδοξία και προπάντων το φόβο των ανθρώπων του λαού και το χρησιμοποιεί αλύπητα, για να κουλαντρίζει τα πλήθη στην κατεύθυνση που αυτή επιδιώκει ως βραχίονας η ίδια του κυρίαρχου συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Ο σύντροφος αρθρογράφος με αφορμή τη γελοία όσο τίποτε άλλο ιησουητική καταδίκη των δεσποτάδων για το καρναβάλι, μας οδηγεί να σκεφτούμε πολύ βαθύτερα για τεράστιο πρόβλημα που αποτελεί η ίδια αυτή κρατική δεσποτοκρατία στη γενικότερη προσπάθεια του προοδευτικού κινήματος να ξυπνήσει και να ανεβάσει τις λαϊκές συνειδήσεις στο επίπεδο της συνειδητής πάλης για μια νέα σοσιαλιστική κοινωνία. Πρόβλημα εξαιρετικά σημαντικό που όλα τα επαναστατικά κινήματα του κόσμου το βρίσκουν μπροστά τους σε κάθε προσπάθεια ανύψωσης των λαϊκών ανθρώπων στο επίπεδο του συνειδητού αγωνιστή της κοινωνικής απελευθέρωσης, πρόβλημα που παραμένει κι εντείνεται και μετά τη νίκη μιας κοινωνικής επανάστασης, αφού τα εκάστοτε ιερατεία δίνουν λυσσαλέα μάχη για να διατηρηθούν τα προνόμια όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων με τις οποίες συνταυτίζονται κι όλοι οι χρυσοποίκιλτοι που παριστάνουν τους επί της γης “αντιπροσώπους του Θεού”.

Η ελληνική δεσποτοκρατική λεγόμενη ορθόδοξη εκκλησία είναι χαρακτηριστικό δείγμα και οι πολιτικοκοινωνικές αντιλήψεις της μαύρες κατάμαυρες σαν τα ράσα που φοράνε οι δεσποτάδες κάτω από τα χρυσά επικαλύμματα με τα μπιχλιμπίδια τους. Πραγματική τραγωδία για τον ελληνικό λαό αποτελεί η ύπαρξη ακόμη και τώρα, στον εικοστό πρώτο αιώνα, της εξουσιαστικής μεσαιωνικής φάρας των μαύρων ρασοφόρων και η επιρροή αυτής της άθλιας κλίκας πάνω στις συνειδήσεις χιλιάδων και χιλιάδων ανθρωπάκων του λαού…

Κρίμα και πάλι κρίμα. Πρέπει οπωσδήποτε να αναληφθεί ακόμη πιο έντονη η διαφωτιστική εκστρατεία ενάντια στην ύπαρξη και τη δράση αυτής της εκμεταλλεύτριας κλίκας που δουλεύει για το σύστημα κρατώντας τις συνειδήσεις στο σκοτάδι και στο φόβο, έρμαια των προλήψεων και των πιο αντιδραστικών δυνάμεων της κοινωνίας. Να μην της γίνεται λοιπόν καμία παραχώρηση αυτής της κλίκας και καμιά κολακεία από κανένα κόμμα ή οργάνωση που θέλει να λέει πως έχει σχέση με το μαρξισμό. Αυτό είναι ο πρώτος κι ο κύριος όρος για να τσακιστούν τα δόντια της.

Τι γίνεται όμως με την πλειοψηφία των απλών εργαζομένων ανθρώπων που κρατά στη σκλαβιά της αυτή η κλίκα; Πώς θα πρέπει να προσεγγίζουμε εμείς ως επαναστάτες όσους από αυτούς που θρησκεύονται έχουν ήδη αρχίσει να μην τρώνε με τίποτα τη μαύρη πολιτική ιδεολογία του ιερατείου, αρνούνται όμως να προχωρήσουν σε διαζύγιο οριστικό με την ίδια την έννοια της θρησκευτικής πίστης, γιατί πιστεύουν πως μπορούν να διορθώσουν αυτή την πορεία σε προοδευτική βάση;

Τι κάνουμε με εκείνους προπάντων που πιστεύουν στη διδασκαλία του Χριστού, που πολλοί διόλου θρήσκοι τη βλέπουν ως θεωρία ενός πρώιμου σοσιαλιστή, που οι ίδιοι όμως οι πλέον προοδευτικοί πολιτικά πιστοί την αντιμετωπίζουν ως την κορύφωση της δικής τους (της απλοϊκής) αντίληψης για το σοσιαλισμό, “καθαγιασμένη” μάλιστα με τη “θεϊκή λάμψη” μιας προσωπικότητας που έχουν ως θεό τους;

Τι κάνουμε με αυτούς τους ανθρώπους που δεν είναι και λίγοι; Για να θυμηθούμε τον Μάο Τσε Τουνγκ, εδώ έχουμε μια τελείως διαφορετικής έννοιας αντίθεση, σε σχέση με την αντίθεσή μας απέναντι στους μαύρους δεσποτάδες. Εκεί είχαμε μια αντίθεση με τον εχθρό, εδώ έχουμε μια αντίθεση όχι με τους εχθρούς του λαού, αλλά μέσα στους κόλπους του ίδιου του λαού! Κι αυτές οι αντιθέσεις δεν αντιμετωπίζονται με κατά μέτωπο επίθεση, γιατί οι συνειδήσεις και, μάλιστα των απλών ανθρώπων, δεν αλλάζουν με τέτοιο τρόπο.

Θα επαναφέρω λοιπόν εδώ και μια “μεταβατική” πρόταση που είχα διατυπώσει πριν από πέντε χρόνια στο τότε μπλογκ αυτής της ίδιας ιστοσελίδας: του Βαθέος Κόκκινου. Μια πρόταση που την είχα αναπτύξει σαν μια συμφέρουσα εναλλακτική λύση, μέχρι να δημιουργηθούν οι συνθήκες, μέσα στις οποίες ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός, δηλαδή το απαύγασμα της επιστήμης, μέσα σε συνθήκες μιας καλά εδραιωμένης πλέον σε διεθνή κλίμακα σοσιαλιστικής κοινωνίας, που βαδίζει στο στάδιο του κομμουνισμού, θα καταστήσει εντελώς περιττή στις συνειδήσεις τη θρησκεία…

Νομίζω ότι σε χώρες σαν την Ελλάδα, χώρες όπου η θρησκευτική κοσμοαντίληψη έχει μια αυξημένη επιρροή σε ευρύτερες μάζες, καλό θα είναι μέχρι τότε, πέρα από την εντατική αθεϊστική διαφωτιστική μας δουλειά, να στηρίξουμε, με τρόπο ευέλικτο, κάθε τυχόν τίμια προσπάθεια προοδευτικών δημοκρατικών ανθρώπων ή και “σοσιαλιστών χριστιανών” (ανθρώπων που ακόμα πιστεύουν τα μεταφυσικά θρησκευτικά δόγματα, αλλά που σιχαίνονται τους… μαυροφούστανους κρατικοδίαιτους χουντοφασίστες με τις πατερίτσες και με τις χρυσές κορώνες) να στήσουν αυτοί στη σύγχρονη Ελλάδα μια νέα, πλήρως μεταρρυθμισμένη εκκλησία, μια εκκλησία με σχετικά προοδευτικές κοινωνικοπολιτικές ιδέες -έστω στη βάση των ευαγγελίων και του λεγόμενου χριστιανικού σοσιαλισμού- σε πλήρη κι ανειρήνευτη αντίθεση με τη επίσημη σημερινή εκκλησία των κατάμαυρων “αρχιτράγων”.

Να στηρίξουμε κάθε τυχόν τέτοια προσπάθεια, εφόσον εκδηλωθεί, για μιαν ανεξάρτητη ντόπια χριστιανική εκκλησία που, χωρίς βέβαια να απεμπολεί τη θρησκευτική της ιδεολογία, ωστόσο θα πάψει να έχει οποιαδήποτε σχέση με τη σημερινή μαύρη μαυρίλα και θα στέκεται σταθερά στο πλευρό των προοδευτικών δυνάμεων ακόμα και του μελλοντικού ενιαίου επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.

Η νέα αυτή (η μεταβατική για μας) μορφή θρησκευτικής οργάνωσης, που λογικά θα κατάφερνε να αποσπάσει ένα μεγάλο μέρος των τωρινών θυμάτων της κρατικής δεσποτοκρατιας, ένα μέρος καλοπροαίρετων ανθρώπων του λαού, που βεβαίως ακόμα σκέπτονται με μεταφυσικούς θρησκευτικούς όρους αλλά που μισούν θανάσιμα την τυραννία και το φασισμό των επισήμων”φαρισαίων υποκριτών”, η τυχόν νέα αυτή οργάνωση, λέω, θα μπορούσε να πάρει στα χέρια της από τη δεσποτοκρατία κάμποσους από τους τωρινούς ναούς, να έχει δικούς της λειτουργούς (κληρικούς που δεν θα έχουν σχέση υπάλληλίας με τους δεσποτάδες και με το αστικό καθεστώς, αλλά που θα εργάζονται βιοποριστικά όπως όλος ο κόσμος τις καθημερινές) και να αυτοδιοικείται δημοκρατικά με κληρικολαϊκά αιρετά κι ανακλητά συμβούλια, μακριά κι αλάργα από την παρασιτική χουντική στην ιδεολογία της μεσαιωνικού τύπου δεσποτοκρατίας.

Η υποθετική ύπαρξη μιας τέτοιας νέας εκκλησίας στην Ελλάδα, μιας εκκλησίας που δεν θα αποτελεί μέρος του εκμεταλλευτικού συστήματος, δεν θα διαθέτει κεφαλαιοκρατικού τύπου ιδιοκτησίες, ούτε παρτίδες με το αστικό κράτος, θα μπορούσε σίγουρα να βοηθήσει τη μελλοντική νικηφόρα επανάσταση στα πρώτα της πολύ δύσκολα βήματα για να απαλλαγεί ο τόπος από το άγος των τωρινών κρατικών δεσποτάδων, εχθρών εκ πεποιθήσεως του σοσιαλισμού, αποσπώντας από δαύτους, στην πορεία, το σύνολο των πιστών και καθιστώντας έτσι το τωρινό δεσποτοφασισταριό ως παρασιτική κλίκα χωρίς αντικείμενο ύπαρξης, ώστε το νέο σοσιαλιστικό μας κράτος, να μπορέσει να την τσακίσει και να την καταργήσει αυτή την κλίκα από μια στιγμή και πέρα, χωρίς να υπάρχει στην κοινωνία καμία ένσταση σε σχέση με το σεβασμό των θρησκευτικών ιδεών.

Έτσι κι αλλιώς θα υπάρχει εκκλησία για τους χριστιανούς. Και μάλιστα μια εκκλησία που θα έχει κάποια ουσιαστική σχέση με τη θεωρία που πιστεύει. Το επαναστατικό σοσιαλιστικό κράτος μια νέας Ελλάδας δεν νομίζω ότι θα είχε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα με μια τέτοια μεταρρυθμισμένη εκκλησία για όσο διάστημα (μακροχρόνιο κατά πάσα πιθανότητα) θα διαρκέσει η μετάβαση στην ανώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, που μόνο κατά τη δική της ανάπτυξη θα μπορέσει να εκλείψει οριστικά κάθε θρησκεία, με τρόπο φυσικό πλέον, απονεκρωμένη σε βαθύτατο γήρας, όπως ακριβώς και κάθε κρατικός εξουσιαστικός θεσμός.

Ας το σκεφτεί αυτό το επαναστατικό μας κίνημα, γιατί αποδείχθηκε ότι συχνά είναι αναποτελεσματικό να επιτεθείς κατά μέτωπο ως λαϊκή εξουσία στις προλήψεις αιώνων. Φυσικά, προϋπόθεση γι’ αυτό θα είναι μια αρχική ριζοσπαστική τομή ενός μέρους προοδευτικών χριστιανών της Ελλάδας από το επίσημο μαντρί. Μήπως λοιπόν θα έπρεπε αυτή η προσπάθεια να υποβοηθηθεί, με κάθε δυνατό μέσο, ώστε να εκδηλωθεί το ταχύτερο δυνατόν;

Καταλαβαίνω ότι αυτό μπορεί να ακούγεται σήμερα εντελώς ουτοπικό σε πολλούς συντρόφους, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να γεννήσει η ζωή σε συνθήκες αποχαλίνωσης του κυρίαρχου εκκλησιαστικού φασισμού, που σίγουρα θίγει κατάβαθα την πολιτική συνείδηση προοδευτικών θρησκευόμενων ανθρώπων. Γι’ αυτό ας μην απορρίπτουμε εκ προοιμίου κάποιες μεταβατικές μορφές περάσματος των συνειδήσεων σε ανώτερο στάδιο, τυχόν μορφές που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν την υπόθεσή μας. Γιατί εκεί που δεν σηκώνει γροθιά στο μαχαίρι, μπορεί και πρέπει να βρεθούν κάθε φορά οι πιο κατάλληλοι τρόποι, με τους οποίους θα πάρουμε εμείς -στην πιο κρίσιμη- ώρα το μαχαίρι από τα χέρια του εχθρού….

Νίκος, 26-2-2025