Συγκρίσεις και συμπεράσματα

 

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

Έδρασε λοιπόν για μια ακόμη φορά ο Άρειος Πάγος. Πεντακάθαρος λέει ο Μητσοτάκης κι ο ανιψιός του για τις υποκλοπές κατά πάντων ημών των υπολοίπων, και… πάμε για άλλα! Ο Άρειος Πάγος εγγυάται το παρόμοιο μέλλον μας!

Κι έρχεται τώρα η μνήμη των περασμένων, να μας βοηθήσει να βάλουμε στη ζυγαριά της Ιστορίας το χτες και το σήμερα αυτού του τόπου, έτσι ώστε να βγουν τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα.

Στην αρχαία Αθήνα, όπως λέει η Ιστορία, οι οπαδοί του δημοκρατικού κόμματος με επικεφαλής τον Εφιάλτη και τον Περικλή γύρω στο 460 της παλιάς χρονολογίας τσάκισαν από τη ρίζα όλες τις πολιτικές εξουσίες του τότε “Αρείου Πάγου”, ενός παραδοσιακού “αριστοκρατικού” δικαστηρίου, το οποίο ουσιαστικά ασκούσε τον πολιτικό έλεγχο για λογαριασμό της τάξης που αντιπροσώπευε, και το οποίο εμπόδιζε συστηματικά κάθε φιλολαϊκό πολιτικό μέτρο, κάθε ουσιαστική δημοκρατική μεταρρύθμιση του αθηναϊκού πολιτεύματος που θα έδινε πραγματική εξουσία στο λαό, τον Δήμο της αρχαίας Αθήνας.

Και τα κατάφεραν θαυμάσια οι αρχαίοι δημοκράτες, οι ηγέτες των λαϊκών στρωμάτων της αρχαίας Αθήνας, στηριγμένοι στη δύναμη της λαϊκής μάζας των ελεύθερων πολιτών εκείνου του καιρού. Κατάφεραν να διαλύσουν εκ θεμελίων την αντίδραση των αραχνιασμένων Αρεοπαγιτών, παρόλο που το αριστοκρατικό κηφηναριό της εποχής δολοφόνησε τον Εφιάλτη. Ο Περικλής, που τον διαδέχτηκε, κράτησε καλά τα μπόσικα και τελικά τους άλλαξε τα φώτα “τους κλεφταράδες και τους μασκαράδες” της τότε μαύρης αντίδρασης.

Η δικαστική εξουσία που είχε σχέση με τα μέγιστα πολιτικά ζητήματα της αθηναϊκής δημοκρατίας πέρασε εξολοκλήρου στο μεγάλο λαϊκό δικαστήριο της Ηλιαίας, όπου κάθε πολίτης της Αθήνας μπορούσε να γίνει δικαστής.

Αυτά συνέβαιναν στη δουλοκτητική εκείνη αρχαιότητα, όπου όμως η έννοια τής δημοκρατίας για τους ελεύθερους πολίτες της Αθήνας ήταν πραγματική και άμεση: άμεση λαϊκή εξουσία. “Αρχαία δημοκρατία, για πάντα νέα”, όπως πολύ σωστά γράφει κι ο φίλος μας ο Γιώργος ο Ρούσης.

Σήμερα αντιθέτως στην Ελλάδα δεν βρίσκεται κανένα υποτιθέμενο αριστερό κόμμα του περίφημου ελληνικού “κοινοβουλίου”, που να διακηρύσσει προγραμματικά ότι, μόλις πάρει την εξουσία, ένα από τα πρώτα νομοθετικά διατάγματα που θα εκδώσει, θα είναι οπωσδήποτε η διάλυση εκ βάθρων όλου αυτού του εγκληματικού εκμεταλλευτικού εποικοδομήματος της πλουτοκρατίας που καταχρηστικά λέγεται “ελληνική δικαιοσύνη”, πρωτοστατούσας μάλιστα σ’ αυτό της γελοιογραφίας εκείνης που ονομάζεται “Άρειος Πάγος”, ζηλώσασα γαρ τα περασμένα μεγαλεία των αρχαίων αντίστοιχων ελίτ του 6ου- 5ου αιώνα της παλιάς χρονολογίας…

Άρειος Πάγος: ένα ανώτατο αστικό δικαστικό κλάμπ, που μαζί με το αντίστοιχο λεγόμενο “Συμβούλιο της Επικρατείας” αποτελούν τα σύμβολα της θεσμοθετημένης κρατικής αδικίας του ελληνικού καπιταλισμού. Δύο από τις πιο αδίστακτες σφηκοφωλιές των παραδοσιακών υπηρετών- εκτελεστικών οργάνων της πλουτοκρατίας, της μαύρης αντίδρασης και βεβαίως – βεβαίως και των ξένων ιμπεριαλιστών επικυρίαρχων αυτής της δυστυχισμένης χώρας.

Αυτοί οι δικαστάδες, που πριν από τους Μητσοτάκη και σία έχουν ξεπλύνει από τους συνεργάτες της χούντας μέχρι τα μνημόνια της νέας αποικιοκρατίας…

Κανένα λοιπόν υποτιθέμενο αριστερό κοινοβουλευτικό μας κόμμα στην Ελλάδα των … πενήντα τελευταίων χρόνων μεταπολιτευτικής “δημοκρατίας μας”, κανένα κόμμα από  αυτά που μαζί με τη Δεξιά συμμετέχουν (κοστουμαρισμένα και γραβατοφορεμένα τρε σικ) στις σχετικές σινιέ δεξιώσεις όλου του “καλού μας κόσμου”, ούτε ένα λέω από αυτά τα κόμματα, δεν βγήκε ποτέ να διακηρύξει ανοιχτά και ξεκάθαρα μπροστά στην εργατική τάξη και στο λαό, την αδήριτη ανάγκη για την πλήρη διάλυση όλου ανεξαιρέτως του σημερινού αστικού “δικαστικού σώματος”! Ούτε καν αυτά τα αριστερά κόμματα που υποτίθεται ότι διακηρύσσουν στα λόγια τη σοσιαλιστική επανάσταση,την προλεταριακή εξουσία, ακόμα και τη συγκρότηση στο μέλλον ολότελα νέων, αιρετών κι ανακλητων από το λαό δικαστηρίων, όπως ήταν στον καιρό της η αρχαία Ηλιαία, δεν τολμούν τώρα να διακηρύξουν ότι η σημερινή λεγόμενη “δικαιοσύνη” ως θεσμικό σύνολο είναι πλέον σάπια ως τη ρίζα της, ολότελα ανάξια να φέρει το όνομα της Δικαιοσύνης.

Κι ότι όλο αυτό το αισχρότατο “θεσμικό”… αίσχος των εκμεταλλευτών πρέπει με τη δραστική επέμβαση της εργαζόμενης κοινωνίας, που λέγεται κοινωνική επανάσταση, να πάει … στα σκουπίδια της ιστορίας το ταχύτερο δυνατόν, χωρίς να μείνει μήτε ένα πετραδάκι από δαύτο!

Ούτε φυσικά υπάρχει στην Ελλάδα κάποιο αριστερό κοινοβουλευτικό κόμμα που να τολμάει να διακηρύξει από σήμερα την ανάγκη για την παραπομπή σε δίκη ενώπιον ενός νέου αιρετού δικαστηρίου, μιας ολότελα νέας λαϊκής εξουσίας, όχι μόνο όλων των οικονομικών και πολιτικών εγκληματιών και αρχιλωποδυταράδων λαογδάρτηδων κάθε μάρκας, στελεχών του σημερινού αστικού καθεστώτος, αλλά μαζί με δαύτους και την παραπομπή σε δίκη όλων εκείνων των αστών μεγαλοδικαστάδων που αποδεδειγμένα στη διάρκεια τής καριέρας τους έχουν διαπράξει άφθονα και στυγερότατα αντιλαϊκά εγκλήματα. Εκείνων δηλαδή των αδίστακτων χαρτογιακάδων των δικαστικών μεγάρων, που μαζί με όλες τις αστικές κυβερνήσεις καταπατούν αισχρά τις λαϊκές ελευθερίες, πετσοκόβουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας, παραδίνουν τη χώρα στην εκμετάλλευση ντόπιων και ξένων παρασίτων, ξεπλένουν τα σκάνδαλα των αρχόντων και τελικά διαπράττουν φρικτά εγκλήματα εναντίον της ίδιας της έννοιας της “δικαιοσύνης”.

Αυτής δηλαδή που ορίστηκαν -δήθεν- να την υπηρετούν. Ούτε ένα αριστερό κοινοβουλευτικό κόμμα της Ελλάδας, ούτε ένα για δείγμα, δεν ζυμώνει μέσα στο λαό μας την ανάγκη αυτή που περιγράψαμε, ώστε να γίνει επιτέλους η διάλυση τής  θεσμοθετημένης αδικίας και των αντιπροσώπων της μαχητικό αίτημα των κοινωνικών αγώνων. Να γίνει λάβαρο κατά της ίδιας της επίσημης αδικίας και των μεγαλοσχημων τηβενοφόρων αδικητάδων κάθε λογής! Έτσι ώστε όλος ο εσμός των εκμεταλλευτών εγκληματιών κι εκείνων που τους ξεπλένουν “δια νόμου”, να έχει καταγεγραμμένο στο υποσυνείδητό του το φόβο του λαού. Να έχει εκείνο το φόβο της εγγυημένης τιμωρίας από ανθρώπους που δεν αστειεύονται, ένα φόβο που κάπως ίσως να τους συγκρατεί από τα άθλια έργα τους, σαν το σημερινό ξέπλυμα της μαφίας των αδίστακτων Μητσοτάκηδων από τον Άρειο Πάγο για το έγκλημα της χαφιέδικης παρακολούθησης των πάντων.

Σήμερα αυτοί που “δια νόμου” ξεπλένουν τέτοια εγκλήματα και τέτοιους εγκληματίες είναι φανερό πως δεν φοβούνται διόλου τον λαό κι έχουν γίνει προκλητικοί και ασύδοτοι, όπως ακριβώς και οι πολιτικοί εγκληματίες τους οποίους ξεπλένουν, φυσικά με το αζημίωτο…

Ποιον άραγε να φοβηθούν στον τωρινό πολιτικό συσχετισμό των δυνάμεων; Τα αριστερά υποτιθέμενα κόμματα, που έχουν γίνει μέρος αναπόσπαστο του συστήματος της εξουσίας; Σήμερα στην Ελλάδα, όλα ανεξαιρέτως τα λεγόμενα αριστερά κοινοβουλευτικά κόμματα, τα κόμματα των δεξιώσεων και των μεγάλων πανηγυρικών λόγων για τους ήρωες του παρελθόντος, πασχίζουν να “γλείψουν”, όσο περισσότερο μπορούν, την κυρίαρχη αστική δικαστική κάστα, ενώ σπεύδουν να προβάλλουν όλα τα … οικονομικά αιτήματά της. Κρίνουν ότι προέχει να αποκτήσουν κι αυτά τα κόμματα εκεί μέσα καλές προσβάσεις, οπωσδήποτε χρήσιμες για το γενικότερο κοινοβουλευτικό πολιτικό τους πόκερ,στη διαχείριση δηλαδή της εν γένει αστικής εξουσίας στην οποία κι αυτά μετέχουν…

Να σπάσουν κάπως το παραδοσιακό μονοπώλιο της ελληνικής δεξιάς μέσα στην κάστα αυτή του κυρίαρχου καθεστώτος. Όπως ακριβώς πράττουν τα αριστερά μας κόμματα και με τα αντίστοιχα σώματα των καραβανάδων και των “μπάτσων”, που επισήμως, εδώ και δεκαετίες τους θεωρούν ως μέρος του… εργαζόμενου λαού και μάλιστα πολύ αδικημένους!

Αυτά γίνονται σήμερα, αυτά γίνονταν στην αρχαιότητα. Βάλτε τα κάτω, αγαπητοί σύντροφοι, σκεφτείτε και βγάλτε μόνοι σας τα αναγκαία συμπεράσματα για πρόσωπα και πράγματα του καιρού μας. Και προπάντων κάντε πολιτική πράξη αυτό ακριβώς που επιβάλλουν τόσο η λογική όσο και η δικαιοσύνη, με όλη τη σημασία αυτής της λέξης.