Σε λίγες μέρες από σήμερα θα πραγματοποιηθεί η απεργία που προκήρυξαν εργατικά συνδικάτα (σωματεία, ομοσπονδίες κι εργατικά κέντρα). Την απεργία αυτή, θέλοντας και μη, αναγκάστηκε να την υποστηρίξει (στα λόγια φυσικά, γιατί στην πράξη δεν έκανε τίποτα για την οργάνωσή της) η διαβόητη ηγεσία των επαγγελματιών αντιδραστικών εργατοκάπηλων της ΓΣΕΕ. Αυτών των κατ' επάγγελμα προδοτών και διαλυτών του εργατικού κινήματος, οι οποίοι πρίν από ένα μήνα έγιναν κυριολεκτικά ρεζίλι των σκυλιών, όταν αρνήθηκαν να συμπράξουν στη μεγαλειώδη απεργία της 29ης του Φλεβάρη που συντάραξε με τη μαζικότητά της την κυβέρνηση της άρχουσας τάξης. Στην απεργία εκείνη, που τυπικά διοργάνωνε η (αντίστοιχη με της ΓΣΕΕ) εργατοπατερία του Δημοσίου, η διοίκηση της ΑΔΕΔΥ, πολλά συνδικάτα, σωματεία κι ομοσπονδίες εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα ξεπέρασαν αποφασιστικά το μαύρο κατάμαυρο εσμό των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ της διοίκησης της ΓΣΕΕ. κήρυξαν απεργία και συμμετείχαν μαζικά στην πάλη εκείνης της μέρας που αποτέλεσε σταθμό στα χρονικά των σημερινών μας εξελίξεων Τώρα όμως, ενόψει της απεργίας της 17ης του Απρίλη οι ρόλοι στις κορυφές της ξεπουλημένης στο σύστημα εργατοπατερίας φαίνεται να λειτουργούν αντίστροφα. Εντύπωση αλγεινή κάνει τούτη τη φορά η άρνηση των ηγεσιών της ΑΔΕΔΥ αλλά και της ΟΛΜΕ των δευτεροβάθμιων εκπαιδευτικών, να συμμετάσχουν στην απεργία της 17ης του Απρίλη! Είναι εξοργιστική αλλά και εντελώς αποκαλυπτική για τη σαπίλα τους και για το ρόλο που παίζουν αυτές οι "ηγετικές" συνδικαλιστικές σαβούρες, που αποτελούν πραγματικά βαρίδια στα πόδια όλων των εργαζομένων και ταυτόχρονα δύο απροκάλυπτα πρακτορεία του πιο μαύρου κοινωνικού συντηρητισμού, του ίδιου του καπιταλισμού συνολικά μέσα στο λαϊκό κίνημα. Οι ηγετικοί πυρήνες των παρασίτων που ελέγχουν απολύτως και με κάθε μέσο τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, την ΟΛΜΕ κι άλλες τόσες οργανώσεις, παραδομένες από δεκαετίες τώρα τον ταξικό εχθρό, αποτελούν πυώδη αντεργατικά αποστήματα που πρέπει να τα αποκόψει τώρα από τον κορμό του το λαϊκό κίνημα, αν θέλει να ξαναβρεί την υγεία του, να ανασυγκροτηθεί και να αντιταχθεί στον ταξικό εχθρό με όρους πραγματικού αγωνιστικού κινήματος, που παλεύει κατά μέτωπο για νίκες. Για να σταματήσουμε να τρώμε όλες αυτές τις αλλεπάλληλες σφαλιάρες από την αστική τάξη και το κράτος της που υφιστάμεθα επί τρεις ολόκληρες δεκαετίες, για να αρχίσουμε να έχουμε υπολογίσιμες νίκες, που θα ανεβάσουν το ηθικό και την αγωνιστική μαζική συσπείρωση των εργαζομένων γύρω από τα πραγματικά δικά τους αγωνιστικά συνδικάτα. Τώρα, λοιπόν, ενόψει της επερχόμενης απεργίας, σε ό,τι αφορά το δημόσιο τομέα, πρέπει τουλάχιστον όσα σωματεία δεν ελέγχονται αυτή τη στιγμή από το σκυλολόι των ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ και ψευτοαριστερών ΣΥΡΙΖαίων, να αγνοήσουν επιδεικτικά την άρνηση της ΑΔΕΔΥ και της ΟΛΜΕ, και να προκηρύξουν αυτά την απεργία και στο δημόσιο τομέα για τις 17 Απρίλη, όπου κι όπως το μπορούν. Και ταυτόχρονα πρέπει τώρα να αρχίσουμε όλοι μας να σκεφτόμαστε στα σοβαρά για τη συγκρότηση των νέων, των πραγματικά ταξικών συνδικαλιστικών οργανώσεων σε κάθε επίπεδο, του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα. Των συνδικάτων εκείνων που αναγκαστικά μέσα στις τωρινές συνθήκες και συσχετισμούς θα δράσουν έξω και κόντρα στις καθεστωτικές διοικήσεις στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ, στην ΟΛΜΕ κλπ, που ελέγχονται από τη σπείρα των ξεπουλημένων στο καθεστώς εργατοκάπηλων. Νέα αγωνιστικά σωματεία πρέπει να ιδρυθούν παντού στην προοπτική της συγκρότησης από αυτά νέων ομοσπονδιών και τελικά μίας νέας γενικής συνομοσπονδίας. Μιας νέας ΓΣΕΕ, που τούτη τη φορά θα περιλαμβάνει ανεξαιρέτως και τους εργάτες και τους υπαλλήλους όλων των τομέων -και που θα οργανωθεί εξαρχής με βάση την αρχή της πάλης τών τάξεων. Θα οργανωθεί πλέον ως αγώνας δυναμικός, κλιμακούμενος και συντονισμένος με τους αγώνες άλλων εργαζομένων κοινωνικών στρωμάτων ( αγροτών , μικροεπαγγελματιών, αυτοαπασχολουμένων). Γιατί βεβαίως οι 24ωρες απεργίες που δεν έχουν συνέχεια με κλιμάκωση, σαν αυτές που τώρα κηρύσσει η ΓΣΕΕ κι η ΑΔΕΔΥ, δεν φτάνουν πλέον ούτε για ...στραγάλια, όχι για να ξεδοντιάσουν τον ταξικό μας εχθρό. Ειδικά για τον πολύπαθο κλάδο των εκπαιδευτικών, που ο κυβερνών θατσεροχουντισμός σήμερα τους ποδοπατάει με ανείπωτη αλαζονεία και τρομοκρατικό αυταρχισμό, επιβάλλεται αμέσως το ξεπέρασμα του διαχωρισμού τους σε δασκάλους της πρωτοβάθμιας και καθηγητές δευτεροβάθμιας, δηλαδή δε δύο διαφορετικά συνδικάτα. Πρέπει να ξεπεραστούν το ταχύτερο δυνατόν τα υπάρχοντα αναποτελεσματικά σχήματα ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, πρέπει να συγκροτηθεί σε κάθε νομό της χώρας το Ενιαίο Πανελλαδικό Ταξικό συνδικάτο των Εκπαιδευτικών. Εφόσον η ανασυγκρότηση αυτή γίνει εξαρχής και στους εκπαιδευτικούς και σε όλους τους αντίστοιχους κλάδους εργαζομένων, με διακήρυξη των αρχών της πάλης τών τάξεων, ως βάση λειτουργίας των νέων συνδικάτων, θα δημιουργηθεί έτσι ένα πολύ ισχυρό τείχος προστασίας τους από την επιρροή αγύρτικων παρατάξεων του ολοφανερου, δεδηλωμένου ταξικού εχθρού, όπως η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, ενώ φυσικά σε τέτοιες συνθήκες το πραγματικά ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα θα είναι πιο εύκολο να καταβάλει κάθε μορφής ψευτοαριστερό ρεφορμισμό ο οποίος θα θελήσει να διεισδύσει σε αυτά με μάσκα φίλου.. Στην προοπτική αυτή πρέπει τώρα να ομογνωμήσουν και να συμπράξουν όλες οι παρατάξεις εργαζομένων με αναφορά στην κομμουνιστική ιδεολογία, ανεξαρτήτως άλλων μεταξύ τους διαφορών, και να μπουν μπροστά με ενιαίο μέτωπο για να ξανασταθεί στα πόδια του το συνδικαλιστικό κίνημα. Αν μάλιστα όλες αυτές οι δυνάμεις από κοινού αποχωρήσουν από τις σημερινές άχρηστες συνδικαλιστικές δομές, τότε σίγουρα θα κοπούν τα πόδια και τα ήπατα των σημερινών κυρίαρχων δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, εφόσον είναι κι οι μόνοι που πραγματικά παλεύουν και σήμερα για το κοινό όφελος όλων των εργαζομένων. Τόλμη, δύναμη και αποφασιστικότητα χρειάζεται για να συγκροτηθούν άμεσα και να βρεθούν πια σε θέση μάχης νέες εργατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες θα κάνουν τον ταξικό εχθρό να αρχίσει ξανά παραπαίει, μέσα στον τρόμο για όσα θα χάσει μαζί με τα αφεντικά του. Ένα παλιό επαναστατικό τραγούδι έλεγε: "ντροπή στον εργάτη, στο σκλάβο ντροπή...", αν δεν κάνει αυτό που πρέπει, ώστε να αλλάξει άρδην τη ζωή του τόπου του προς την κατάκτηση του της κοινωνική λευτεριάς. Επομένως "ίδού η Ρόδος". Να απαλλαγούμε από τη ντροπή της καταθλιπτικής σημερινής κυριαρχίας των δυνάμεων της μαύρης μαυρίλας! Επιτέλους, "Να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα" . Πολύ ψηλότερα! Ν.Π. 5-4-2024.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου