Αλλαξαν, στο παραμικρό οι σημερινοί “ανώτατοι δικαστές” που αντικατέστησαν τα “συνετά ανθρωπάκια” του Αρείου Πάγου, για τα οποία μιλούσε ο Ν. Ψαρουδάκης;

Του Γιώργη Γιαννακέλλη

Θα κάνω μια ιστορική αναφορά αφιερωμένη σε εκείνους που επιπλήττουν όλους εμάς τους “ασεβείς”, που δεν υποκλινόμαστε στις ετυμηγορίες των Εξεταστικών επιτροπών και στις δικαστικές ετυμηγορίες των “ανώτατων δικαστών”.

Γι’ αυτό αντί να κάνουμε τον οποιοδήποτε σχολιασμό στις παρλαπίπες που ακούσαμε σήμερα, με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από την μέρα που 57 συνάνθρωποι μας έχασαν τη ζωή τους στο τραγικό δυστύχημα -έγκλημα των Τεμπών, να μιλήσουμε για την απόδοση “δικαιοσύνης “ στο αστικό κράτος και ειδικά στην περίπτωση που εμπλέκονται πολιτικά πρόσωπα.

Δεν θα αναφερθούμε στις περιπτώσεις σκανδάλων που αποκαλύφθηκαν, και στην δικαστική κατάληξη τους, που και μόνο μια τηλεγραφική υπόμνηση αρκεί για να βγουν τα σωστά συμπεράσματα. Αξίζει όμως μια ειδική αναφορά στην περίπτωση της πολιτικής ευθύνης στο ομαδικό έγκλημα των Τεμπών.

Κι αυτό γιατί εδώ δεν έχουμε απλώς κάποιους πολιτικούς οικονομικούς εγκληματίες -βλ. Τσοχατζόπουλος, Μαντέλης, Παυλίδης κ.α – που έτσι κι αλλίως το σύστημα θέλοντας να δημιουργήσει την μαζική αυταπάτη ότι έχει μηχανισμούς αυτοκάθαρσης, τους επέβαλε κάποιες προσχηματικές ποινές. Εδώ έχουμε έναν πρώην πρωτοκλασάτο υπουργό που προκαλεί με την κατάπτυστη συμπεριφορά του, αφού έχει αποκαλυφθεί ότι λόγω της αδιαφορίας του (μόνο:) είναι συνεργός στην δολοφονία 57 ανθρώπων.

Το “Θεωρώ ύβρη να ακούγονται αυτά τα πράγματα“ της χαροκαμμένης μάνας Μαρία Καρυστιανού, υποθέτουμε, ότι απευθυνόταν σε όλους τους πολιτικούς που έχουν εγκληματικές ευθύνες γ’ αυτή την τραγωδία και κύρια στον Κώστα Αχ. Καραμανλή, που τον χρόνο του δυστυχήματος – εγκλήματος ήταν υπουργός Μεταφορών. Σε μια κίνηση σκοπιμότητας, τότε, παραιτήθηκε από υπουργός, παρέμεινε όμως βουλευτής και ξαναζήτησε να τον ψηφίσουν ξανά στις τελευταίες εκλογές, πράγμα που έγινε αφού οι πελατειακές σχέσεις του Κ. Καραμανλή με μέρος του εκλογικού σώματος διαρκούν δεκαετίες. Το ίδιο πρόσωπο είναι αυτό, που μόλις μια εβδομάδα πριν το προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών, φώναζε στη Βουλή ότι δεν υπάρχει θέμα ασφαλείας στο σιδηρόδρομο και ακόμα και σήμερα έχει το θράσος να κάνει το αυτολιβάνισμα του. “H συναίσθηση της πολιτικής ευθύνης, με οδήγησαν εκείνη την ημέρα στην άμεση παραίτηση” είναι η δήλωση του ανθρώπου που εξακολουθεί να κάνει λόγο αποκλειστικά για «ανθρώπινα λάθη» και «εμπόριο πένθους».

Στην αναμενόμενη κατεύθυνση και το μήνυμα του πρωθυπουργού. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τονίζει ότι «μόνο η Δικαιοσύνη είναι εκείνη που θα ρίξει φως στην υπόθεση» η οποία, όπως σημειώνει, «κινείται γρήγορα και στον ανώτατο βαθμό» και εκφράζει τη βεβαιότητά του ότι οι ένοχοι θα τιμωρηθούν.

Παπαρίας το ανάγνωσμα.

Η πραγματικότητα για την απόδοση της αστικής “δικαιοσύνης”, όμως, Είναι αυτή που μας λέει ο Παύλος Ασλανίδης, πατέρας του αδικοχαμένου Δημήτρη στο έγκλημα των Τεμπών. “Η Αδειλίνη παίρνει από πάνω εντολές να έχει το θέμα χαμηλά. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην Ελλάδα, την έχουν ελεγχόμενη … Σαν σκουπίδια μας βλέπουν αυτοί”. (Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη είναι η δικαστικός λειτουργός που είπε στη Μαρία Καρυστιανού, “τι να κάνουμε αυτά συμβαίνουν, πηγαίνετε στην εκκλησία να σας βοηθήσει, κοιτάξτε μπροστά την ζωή σας”, όπως μας αποκαλύπτει η χαροκαμένη μάνα).

Σε αυτό το σημείο της δήλωσης του Μητσοτάκη που αναφέραμε, στην πεποίθηση του δηλαδή ότι οι ένοχοι του εγκλήματος των Τεμπών θα τιμωρηθούν, θα σταθούμε.

Κι αυτό γιατί θεωρούμε ότι απ’ αυτή την γωνιά του διαδικτύου πρέπει να κάνουμε κάποιες ιστορικές αναφορές ειδικά για τους νέους αναγνώστες/ιες μας. Και στην προκειμένη περίπτωση αφορά την διαχρονικά αιμομικτική σχέση που έχει η δικαστική κλίκα η οποία έχει διαπρέψει στο παρελθόν, στις πιο μαύρες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Στελέχωσε τα έκτακτα στρατοδικεία του εμφύλιου και του μετεμφυλιακού μοναρχοφασισμού, υπηρέτησε χωρίς κανένα πρόβλημα τη χούντα και ήταν το μόνο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού που δεν υπέστη αυτή την κουτσουρεμένη και υποκριτική «αποχουντοποίηση».

Με δυο λόγια δικαστική εξουσία και πολιτική εξουσία είναι δεμένες όπως το νύχι με το κρέας. Και τώρα η εξουσιαστική κάστα των δικαστών, με την «βούλα» της, θα βγάλει πεντάθαρο κάθε πολιτικάντη ο οποίος ευθύνεται για το έγκλημα των Τεμπών, όπως είχε σπεύσει να επικυρώσει κάθε πράξη για την καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας προς το συμφέρον μιας δράκας ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών.

Και στους πολιτικούς οικονομικούς εγκληματίες, στους αποδεδειγμένα μιζαδόρους δηλαδή, για προσχηματικούς λόγους που έχουμε αναφέρει, μπορεί να επιβληθεί κάποια ποινή. Στους αποκλειστικά πολιτικούς εγκληματίες και για λόγους λειτουργίας του αστικού συστήματος, αυτό αποκλείεται να συμβεί. Το είδαμε στην πρόσφατη ιστορία μας μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, όταν το αστικό κράτος ενσωμάτωνε στον σκληρό πυρήνα του, τους επικεφαλείς του δωσιλογισμού, το παρακολουθήσαμε όταν το σημερινό κυβερνητικό κόμμα, η ΝΔ, έδινε ασυλία και αφομοίωνε τα στελέχη της Απριλιανής δικτατορίας των συνταγματαρχών.

Την τελευταία περίπτωση θα εκμεταλλευτούμε για να σχολιάσουμε τα λεγόμενα Μητσοτάκη που αναφέραμε παραπάνω.

Aς θυμίσουμε αρχικά ότι “Ανώτατοι δικαστές” ήταν αυτοί που πήραν την εξωφρενική απόφαση του Αρείου Πάγου, που χαρακτήριζε το πραξικόπημα του 1967 “στιγμιαίο αδίκημα”, “ξελασπώνοντας” όλους τους χουντικούς που συμμετείχαν στις δικτατορικές κυβερνήσεις, ακόμα και τους πρώην πρωθυπουργούς Κόλλια, Μαρκεζίνη και Ανδρουτσόπουλο.

Και να κάνουμε κέρματα την ιστορία στην οποία αναφερόμαστε.

Ηταν, λοιπόν, Ιούλης του 1975, επί κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητος», του “εθνάρχη” και ιδρυτή της Ν.Δ. Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τότε ένας αστός πολιτικός που έκανε την πολιτική του διαδρομή με αιχμή τον “λόγο του ευαγγελίου”, -η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν αρεστός την κατεστημένη Θεολογία, και στην Ιεραρχία της επικρατούσας θρησκείας, επειδή ο ίδιος χαρακτήριζε «αστοχριστιανική», την στάση τους, θεωρώντας ότι έθεταν τη χριστιανική θρησκεία στην υπηρεσία της υπεράσπισης «της καθεστηκυίας τάξης»– εξαπέλυσε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στους “ανώτατους δικαστές”, που συντάραξε το πολιτικό κατεστημένο της εποχής, και είχε σαν αποτέλεσμα να καταδικαστεί και να φυλακιστεί. Το όνομα του, Νίκος Ψαρουδάκης και ο πολιτικός φορέας που ήταν επικεφαλής ονομαζόταν “Χριστιανική Δημοκρατία”.

Αιτία της περιπέτειας του το πρωτοσέλιδο άρθρο του στην εφημερίδα του κόμματος του “Χριστιανική”. Είχε τίτλο «Διαρκές το δικό σας έγκλημα κύριοι αρεοπαγίτες», και υπότιτλο: «Θυσιάσατε τη δικαιοσύνη στη σκοπιμότητα: Χθες για να σώσετε την τυραννία, σήμερα για να σώσετε τους τυράννους!». Ο Νίκος Ψαρουδάκης στο πόνημα του, το οποίο περιείχε “ιερές, θεόπνευστες” ρήσεις, σχολίαζε την τότε απόφαση του Αρείου Πάγου να χαρακτηρίσει το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967, ως στιγμιαίο και όχι ως διαρκές, με συνέπεια να μη λογοδοτήσουν στην αστική “δικαιοσύνη, όλοι όσοι στήριξαν από θέση εξουσίας, την δικτατορία.

Και δεν μασούσε τα λόγια του, ο χριστιανός πολιτικός. «Πολλοί από σας, στη διάρκεια της δικτατορίας, “συνετά” ανθρωπάκια για να μην χάστε τη θεσούλα σας είχατε λουφάξει στο κέλυφος σας κι είχατε μεταβάλει τη νομική σκέψη σε σοφιστεία στήριγμα της ανομίας και του εγκλήματος», έγραφε μεταξύ άλλων, απευθυνόμενος στους “ανώτερους δικαστές” του Αρείου Πάγου.

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, τι σάλος είχε ξεσπάσει μετά την δημοσίευση του άρθρου. Η κυβέρνηση έσπευσε να εξαφανίσει την εφημερίδα και ο Νίκος Ψαρουδάκης οδηγήθηκε σε δίκη με την κατηγορία της περιύβρισης Αρχής.

Για την ιστορία να συμπληρώσουμε ότι ο εκδότης της εφημερίδας “Χριστιανική” καταδικάστηκε με εξαγοράσιμη ποινή τριών μηνών. Ο Ν. Ψαρουδάκης ωστόσο αρνήθηκε να εξαγοράσει την ποινή, λέγοντας προς τον πρόεδρο του δικαστηρίου: «Αποφασίσατε τη φυλάκιση μου, το εάν θα πληρώσω ή όχι είναι δικό μου θέμα. Εσείς με στέλνετε στη φυλακή, θα πάω, λοιπόν φυλακή!».

Και πήγε στον Κορυδαλλό. εκτίοντας την ποινή όπου έγραψε και το βιβλίο “Η φυλακή μου”, στρατευόμενος έντονα υπέρ των δικαιωμάτων των φυλακισμένων και της ανάγκης για ριζική αναμόρφωση του σωφρονιστικού συστήματος.

Οι δικαστές, λοιπόν οδήγησαν τον αντιστασιακό Ν. Ψαρουδάκη -επί χούντας είχε εξοριστεί στην Γυάρο- στην φυλακή, ενώ με απόφαση “ανώτατων δικαστών” ακόμα και “πρωθυπουργοί” της χούντας δεν δικάστηκαν καν.

Αλλαξαν, λέτε, στο παραμικρό οι σημερινοί “ανώτατοι δικαστές” που αντικατέστησαν τα “συνετά ανθρωπάκια” του Αρείου Πάγου για τα οποία μιλούσε ο Ν. Ψαρουδάκης;