Να λοιπόν που χτες έσκασαν μύτη στον αστικό τύπο και τα πρώτα δυσάρεστα γκάλοπ για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Στρογγυλεμένα μεν και μέχρι ενός σημείου, αλλά πάντως ... ενδεικτικά.
Τα γκάλοπ λοιπόν μπορεί σε ένα βαθμό να εμφανίζουν μια τάση της εντεινόμενης λαϊκής οργής ενάντια στην εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης, αλλά περισσότερο λειτουργούν ως προειδοποίηση των αφεντικών της δεξιάς, των καπιταλιστών που τα προβάλλουν στα ΜΜΕ, προς το Μητσοτάκη για να κάνει ελιγμούς ή να λάβει τα μέτρα άμυνάς του μπροστά στο ξέσπασμα της οργής. Για να κοντρολάρει -ει δυνατόν- κοινοβουλευτικά την κατάσταση ή να βρει διεξόδους συνεννόησης με την Ψευτοαριστερά του Τσίπρα και τα ΠΑΣΟΚικά υπολείμματα, έτσι ώστε όλοι οι συστημικοί βαλέδες να κινηθούν προς εκτόνωση της κατάστασης.
Όμως, μόνον με επίμονο, σκληρό, μαζικό ενωτικό αγώνα μεγάλων μαζών του λαού μας, με την οργάνωση και καθοδήγηση εκ μέρους ενός ισότιμου Μετώπου των (πολυδιασπασμένων σήμερα μέχρι διάλυσης) πραγματικά αριστερών δυνάμεων αυτής της χώρας, με επικεφαλής τους κομμουνιστές που αξίζουν και τιμούν τον τίτλο τους, μόνο έτσι μπορεί -σε μια πορεία-να τσακιστεί η πολιτική της κυβέρνησης και να καταστεί -στην ίδια αυτή πορεία-αδύνατο πια στη ΝΔ να κυβερνά, ώστε να καταρρεύσει και η ίδια.
Πραγματικά αριστερές δυνάμεις και αποφασισμένοι μαχητές υπάρχουν μέσα σε ένα πλήθος από αριστερές οργανώσεις, όλων των αποχρώσεων. Εκείνο που λείπει ολότελα είναι η διάθεση των ηγεσιών για συνεννόηση και σύμπραξη, ώστε να πυροδοτηθεί το φιτίλι του λαϊκού δυναμίτη στην κυβερνητική πολιτική, και να ανάψει η κοινωνική-πολιτική πάλη που μπορεί στην πορεία να σπάσει και φέρει τούμπα τη σημερινή άρρωστη κατάσταση. Τη σαπίλα, που η δεξιά και οι υπόλοιποι λακέδες του συστήματος την ονομάζουν "κανονικότητα" στη διακυβέρνηση, δηλ. στη "συνταγματική-θεσμική" τους τυραννία εις βάρος μας.
Συχνά διαβάζουμε αναλύσεις και άρθρα, μέχρι κι ολόκληρα βιβλία, για την "ιστορική ήττα" και την υποχώρηση του λαϊκού κινήματος, για την έλλειψη διάθεσης και πίστης των μαζών στην οργάνωση και την οργανωμένη πάλη. Η απογοήτευση που υπάρχει είναι - σε μεγάλο βαθμό- αποτέλεσμα και της πολυδιάσπασης του κομμουνιστικού κι αριστερού κινήματος, και κυρίως της έλλειψης μιας πολιτικής πρωτοπορίας που θα μπορέσει να δώσει ελπίδα και να σαλπίσει οργανωμένη ανασύνταξη και αντεπίθεση ενάντια στον εχθρό.
Η δεξιά ξέρει ότι μόνο από τους σοβαρούς, οργανωμένους με επιτελικό σχέδιο λαϊκούς αγώνες, πολύ ανώτερους ποιοτικά από τις απλές συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, διατρέχει τον κίνδυνο μιας μεγάλης ήττας και συντριβής, στην κοινωνία εννοούμε κι όχι στην καλπη. Γι' αυτό τα τσακάλια που διοικούν τον αδηφάγο συρφετό της "ΝΔ" ήδη ετοιμάζονται να εφαρμόσουν την πιο σκληρή καταστολή, με την αστυνομία και με χαρτογιακάδες αστούς δικαστές υπηρέτες της αντίδρασης, μια καταστολή που θα στρέφεται εναντίον όποιου απεργιακού αγώνα ξεσπάσει στο προσεχές διάστημα. Ακόμη κι αν είναι αυτός ένας συνήθης, καθαρά συνδικαλιστικός, χωρίς πολιτική στήριξη ή καθοδήγηση. Γιατί δεν θέλουν να λειτουργήσει καν κάτι τέτοιο ως σπίθα στο στεγνό μπαρούτι της διαρκώς εντεινόμενης οργής, ως έναυσμα, ως παράδειγμα για μίμηση και κλιμάκωση, με ανεβασμένα,ωπολιτικά πλέον αιτήματα
Ως άλλοθι για το νέο αυταρχικό πογκρόμ οι δυνάστες θα επικαλεστούν την εφαρμογή των φασιστικών νόμων που ψήφισαν οι "αυτοδύναμες" μαριονέτες τους στη βουλή, δηλ. το "πανέρι με τις οχιές" που λέγονται και "κοινοβουλευτική ομάδα" της δεξιάς, εν μέσω λοκντάουν. Ταυτόχρονα για να απαγορεύσουν απεργιακές συγκεντρώσεις, θα επικαλεστούν και τις ψευδοεπιστημονικές γνωματεύσεις των άλλων μισθοφόρων τους, εκείνων που παρουσιάζονται σαν "κρατικοί λοιμωξιολόγοι" με πρόσχημα ύπαρξής τους τον περιβόητο μεταλλαγμένο ιό, που ..ήρθε -λένε- για να μείνει εδώ, για πολλά-πολλά ακόμη χρόνια, τόσα όσα ακριβώς συμφέρει στα μεγάλα αφεντικά του ντουνιά, που χρηματοδοτούν τις δεξιές του πλανήτη, ώστε να δέσουν χειροπόδαρα τους λαούς
Εδώ λοιπόν χρειάζεται η οργανωμένη πολιτική αντεπίθεση της εργατικής τάξης με πρωτοβουλία πολιτικού Μετώπου δυνάμεων της πραγματικής αριστεράς που ευθέως θα καλέσει και θα κατευθύνει μεγάλες οργανωμένες μάζες σε σύγκρουση με την αντιδραστική πολιτική της πείνας και του βούρδουλα σε όλα τα κοινωνικά πεδία, μέχρι να ξηλωθεί αυτή η πολιτική και μαζί της -ναι, γιατί όχι;- και η ίδια η δεξιά κυβέρνηση. Και ταυτόχρονα, να αναδειχθεί και να μπει ως κεντρικό σημείο συσπείρωσης του λαού η πάλη ενάντια στην υποτέλεια και την εξάρτηση από τους κηδεμόνες της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας και των πολιτικών λακέδων τους: ΗΠΑ,ΝΑΤΟ βάσεις, ΕΕ, ΔΝΤ.
Ο συνδυασμός αυτός δίνει το μπούσουλα για να χτυπηθεί συνολικά η ρίζα του κακού
Δυστυχώς σήμερα στον τόπο μας τα περισσότερα από τα υπάρχοντα αριστερά ή και κομμουνιστικά κόμματα, συσπειρώσεις και ομάδες θεωρούν λίγο-πολύ σαν ...ρεφορμισμό (!) το απλό και ξεκάθαρο αυτό κοινωνικό ζητούμενο, την οργάνωση του ενωτικού λαϊκού αγώνα που θα στρέφεται εναντίον της αντιδραστικής κυβέρνησης και της πολιτικής της με τη μορφή Αριστερού Μετώπου!! Γράφονται συχνά ... αναλύσεις- σεντόνια, όλες βεβαίως με αναφορές στην προγενέστερη νοθεία κι απάτη του ΣΥΡΙΖΑ, για να μας πουν οι διάφορες στενόμυαλες και σεχταριστικές ηγεσίες μας ότι είναι ανέφικτο να ενωθεί πολιτικά και να ριχτεί σαν γροθιά στους αγώνες όλος ο πραγματικά αριστερός μας κόσμος. Θεωρούν αυταπάτη ή ουτοπία μιαν απολύτως αναγκαία πολιτική ενότητα αγώνα, ενότητα τέτοια που να μπορέσει να γίνει το παράδειγμα, ο φάρος σε εκατομμύρια καταπιεσμένους. Να γίνει, κατ' αναλογία, το ΕΑΜ των καιρών μας...
Οι ίδιες αυτές ηγεσίες μας επομένως, με την άρνηση αυτής της ενότητάς σε Μέτωπο πάλης, όπως οι καιροί επιβάλλουν, αντιμάχονται πεισματωδώς την προοπτική να δοθεί επιτέλους ο αναγκαία μαζικός αγώνας, πέρα από αυταπάτες περί ... κάλπης, για να χτυπηθεί ευθέως, με σκοπό να ανατραπεί στην πράξη η αντιδραστική πολιτική, μέχρι και η αντιδραστική κυβέρνηση, "από τα κάτω και αριστερά". Δηλ. να επιταχυνθεί μια πολιτική κρίση που να μην μπορεί εύκολα να τη ρεγουλάρει το όλο καθεστώς, γιατί απέναντί του θα υπάρχει πλέον άξιο λόγου πολιτικό δεις!
Θεωρούν οι ηγέτες μας μάλιστα παραπλανητικό αυτό το σύνθημα, γιατί η σκέψη αυτή που εμάς μας φαίνεται απολύτως λογική δεν συνάδει με αυτό που έχουν διαμορφώσει ως σχήμα δράσης στο μυαλό τους και στις παραδόσεις τους. Δηλ. Την ηγεμονία αποκλειστικά της δικής τους τάσης έναντι των άλλων, πριν αναληφθεί πολιτική δράση. Το κάρο μπροστά από το άλογο, σαν να λέμε. Λες και δεν ανοίγεται πεδίο δόξας λαμπρό, μέσα στο ίδιο το μαχόμενο λαϊκό μέτωπο, ώστε να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι και να αναδειχθεί ηγεμονική η πιο σωστή πολιτική γραμμή. Και οι ευκαιρίες χάνονται. Και η ζωή ... τραβάει με αγκομαχητό στο ίδιο άχαρο μαγκανοπήγαδο
Έτσι βέβαια το πεδίο μένει ελεύθερο μόνο στη δεξιά και τους άλλους εξίσου αντιλαϊκούς πολιτικούς σχηματισμούς της αστικής τάξης
(Υ.Γ. Οι φίλοι αναγνώστες που ακολουθούν το "επίσημο ΚΚΕ" ας μη σπεύσουν να αρχίσουν τις κραυγές ότι το σημείωμα αυτό αναφέρεται άδικα και προκατειλημμένα προς στην ηγεσία τους. Κάθε άλλο. Γιατί στο σημείο αυτό δυστυχώς και ο δικός μας, ο ευρύτερος Μ-Λ πολιτικός χώρος κάνει μάλλον τα ίδια και χειρότερα με τον "Περισσό" ενάντια στην ιδέα μιας αριστερής κοινής ενωτικής αντεπίθεσης... Γι' αυτό και παραμένει δεκαετίες κολλημένος στο ... περιθώριο των εξελίξεων, ενώ όλοι μας εξακολουθούμε να βράζουμε στο ζουμί μας!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου