Η κατανάλωση και οι εισαγωγές επιτραπέζιας ελιάς στην Γαλλία

Η κατανάλωση επιτραπέζιων ελιών στη Γαλλία, συγκριτικά με τις μεσογειακές χώρες, δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη, καθώς αποτελεί προϊόν το οποίο παραδοσιακά διαφοροποιείται από την βασική γαλλική διατροφική παράδοση και μαγειρική, η οποία χαρακτηρίζεται από συστατικά ζωικής κυρίως προέλευσης. Όμως τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση της ζήτησης τους εξαιτίας του γεγονότος ότι θεωρούνται προϊόντα μεσογειακής διατροφής και κατά συνέπεια προϊόντα υγιεινής διατροφής. Στις τελευταίες δύο δεκαετίες η κατανάλωση έχει σχεδόν υπερδιπλασιαστεί. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο η Γαλλία βρίσκεται στη 3η θέση μαζί με την Γερμανία και πίσω μόνο από την Ισπανία και την Ιταλία. Οι ελληνικές επιτραπέζιες ελιές που χαίρουν εκτιμήσεως από τους Γάλλους καταναλωτές είναι κυρίως οι ποικιλίες «ελιές Καλαμών» και «ελιά θρούμπα», που είναι γνωστές με την ονομασία «Olives à la grecque». Όμως η Ελλάδα, παρά τις αυξημένες εξαγωγές που πραγματοποιεί σε πολλές αγορές του εξωτερικού, δεν έχει να επιδείξει αξιοσημείωτες επιδόσεις στη γαλλική αγορά.

Όπως αναφέρει έκθεση που εξέδωσε το γραφείο ΟΕΥ της Ελληνικής Πρεσβείας στο Παρίσι, οι επιτραπέζιες ελιές στην χώρα πωλούνται κυρίως στα σούπερ μάρκετ, σε γκουρμέ πολυκαταστήματα (π.χ Grande Épicerie de Paris, Galeries Lafayette, Marks & Spencer) που εξειδικεύονται στη πώληση υψηλής ποιότητας προϊόντων, στις λαϊκές αγορές και τα μικρά παντοπωλεία. Οι ελιές διατίθενται είτε συσκευασμένες, είτε χύμα. Οι μαύρες ελιές χρησιμοποιούνται περισσότερο στη μαγειρική (55%) σε σύγκριση με τις πράσινες (47%) που καταναλώνονται νωπές.

Κατανάλωση
Η κατά κεφαλή ετήσια κατανάλωση το 2013 έφθασε τα 0,92 κιλά από 0,52 κιλά που ήταν το 1994, έχοντας μία σωρευτική αύξηση της τάξεως του 77%. Η μεγάλη αύξηση της κατανάλωσης παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το 2004 όπου από ένα μέσο όρο της συνολικής ετήσιας κατανάλωσης των προηγουμένων ετών που δεν ξεπερνούσε τους 37.000 τόνους, εκτινάχθηκε στους 54.000 τόνους.

Οι Γάλλοι καταναλώνουν τις επιτραπέζιες ελιές καθ’ όλη την διάρκεια του έτους και ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι βρώσιμες ελιές καταναλώνονται, επί το πλείστον, ως ορεκτικό (88%), αλλά και κατά την διάρκεια του γεύματος και του δείπνου. Επίσης, η χρήση των ελιών ως συστατικό στην παρασκευή φαγητών αρχίζει να αποτελεί τα τελευταία έτη ιδιαίτερα διαδεδομένη συνήθεια.

Γαλλικές εισαγωγές
Η εισαγωγές, που καλύπτουν πέραν του 95% των αναγκών της εσωτερικής ζήτησης, για μεν το διάστημα Μαρτίου-Αυγούστου φθάνουν έως τους 8.000 τόνους μηνιαίως, ενώ για το διάστημα Σεπτεμβρίου-Φεβρουαρίου υποχωρούν περίπου στους 6.000 τόνους. Ο Ιούλιος είναι ο μήνας αιχμής της κατανάλωσης και κατ' επέκταση των εισαγωγών.

Η Ισπανία, μακράν των υπολοίπων κοινοτικών χωρών, είναι η κυριότερη προμηθεύτρια χώρα της γαλλικής αγοράς. Οι εξαγωγές της το 2014 μετρούμενες σε όγκο, ξεπερνούν το 90% του συνόλου των κοινοτικών χωρών, ενώ σε αξία ευρίσκονται μεταξύ 80 – 90% (43 εκατ. ευρώ).

Αντιστοίχως οι εξαγωγές της Ελλάδας το 2014 έφταναν το 3% του όγκου των κοινοτικών εξαγωγών προς τη Γαλλική αγορά και το 7% της αξίας αυτών (3,9 εκατ. ευρώ). Πάντως οι ελληνικές ελιές απολαμβάνουν πολύ υψηλότερη τιμή εξαγωγής από το μέσο όρο των κοινοτικών και ουσιαστικά από την τιμή εξαγωγής των ισπανικών ελιών.

Γαλλική παραγωγή
Η Γαλλία αποτελεί παραγωγό επιτραπέζιων ελιών, με περιορισμένη παραγωγική δυνατότητα. Τα ελαιόδεντρα καταλαμβάνουν περίπου 500.000 στρέμματα (2011) σε 13 διαφορετικά διαμερίσματα στο νότιο-ανατολικό τμήμα της χώρας. Οι παραγόμενες ποσότητες κυμαίνονται τις τελευταίες δύο δεκαετίες μεταξύ 1.100 και 2.000 τόνων σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Συμβουλίου Ελαιολάδου.
Οι δυο βασικές ποικιλίες που καλλιεργούνται για την παραγωγή επιτραπέζιων ελιών είναι οι Picholine στην κατηγορία των πράσινων και οι Tanche στην κατηγορία των μαύρων. Κατά μέσο όρο, και με περίοδο αναφοράς τη τελευταία πενταετία, το μερίδιο των πράσινων ελιών κυμαίνεται στο 70% και των μαύρων ελιών στο 30%.
Το εμπορικό ισοζύγιο είναι σταθερά πολύ ελλειμματικό καθώς η παραγωγή είναι πολύ μικρή για να ικανοποιήσει της ανάγκες της τοπικής αγοράς με συνέπεια οι εισαγωγές να ευρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο.