Του Γιώργου Μουργή
Το βαθύ χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και το θεσμικό ρολό της
δικαιοσύνης αποτελεί κρίσιμο ζήτημα που καλείται η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ
να γεφυρώσει . Η αποκατάστασή της ισονομίας και του κράτους δικαίου για
την αριστερά δε αποτελεί μέρος ενός απλουστευμένου ευχολόγιου. Η
προγραμματική θέση μας κερδίζεται στη πράξη μακριά από την νομικίστικη
τεχνογνωσία, στο κοινωνικό ιστό με όρουςαναφοράς και προέλευσης από τη
φαρέτρα του πολιτικού μας πολιτισμού.
Η γνωστή τροπολογία
Παρασκευόπουλου τερμάτιζε την ποινικοποίηση των ανθρώπινων ή συγγενικών
σχέσεων με κατηγορουμένους σε ποινικά αδικήματα και αποκαθιστούσε τη
δομή του ανθρωπισμού και αλληλεγγύης σε αυτές. Η έκτη απόρριψη
αποφυλάκισης της Εύης Στατήρη καθώς έχει συμπληρωθεί το εξάμηνο κράτησής
της στις φυλακές, όχι μόνο καθιστά ανενεργή τη τροπολογία, αλλά
επιβεβαιώνει τη πρόθεση της δικαστικής εξουσίας να μονιμοποίησει αυτήν
την ιδιόμορφη ποινικοποίηση των ανθρώπινων σχέσεων.
Επιβεβαιώνει
την εμμονή από δικαστικούς κύκλους στο τρόπο που επιθυμούν να ασκούν τα
καθήκοντα τους προσβάλοντας τους νόμους κατασκευάζοντας νέο ιδιώνυμο
αδίκημα, με σκοπό να αποδείξουν την κατασταλτική, υπερεξουστιαστική
επιβολή αποφάσεων, έξω από την εφαρμογή του νόμου και των διατάξεων, σε
βάρος της ισονομίας. Ακυρώνοντας μάλιστα έξι εισαγγελικές αθωωτικές
προτάσεις για τη συμμετοχή της σε τρομοκρατική οργάνωση.Η ίδια εξουσία
που ερμηνεύει ή αποφασίζει, άλλοτε αντιφατικά, άλλοτε με δυο μέτρα και
δυο σταθμά.
Αν δεν πρόκειται για επίδειξη αυστηρότητας με σκοπό
τον δήθεν παραδειγματισμό, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα επικίνδυνο
παιχνίδι εξουσίας με πρόθεση να επιβληθεί κυρίαρχα ο φόβος ή να κοπεί
επιδεικτικά ο ομφάλιος λώρος των κρατουμένων με τη κοινωνία και το
οικογενειακό περιβάλλον. Αγνοώντας θεσμικά το νομικό πλαίσιο με
αποφάσεις και ερμηνείες κατά το δοκούν. Ακυρώνεται ταυτόχρονα το αξιακό
πλαίσιο του δικονομικού μας πολιτισμού, την κοινωνική αίσθηση δικαίου
προτάσσοντας την αποτυχία του κράτους να σταθεί δίπλα στα δικαιώματα του
πολίτη.
Στο πρόσωπο της Εύης Στατήρη συγκεκριμένοι δικαστικοί
λειτουργοί βρήκαν να θυμίσουν προσφιλείς μεθόδους εξόντωσης που στήθηκαν
από ολοκληρωτικά καθεστώτα σε οικογένειες εξαιτίας των συγγενικών
δεσμών με όσους θεωρούσαν πολιτικά αντίπαλους τους.
Σύμφωνα με το
κατηγορητήριο δεν της αποδίδεται καμία ποινικά κολάσιμη πράξη, πάρα μόνο
ο συζυγικός δεσμός της. Ο ποινικός κώδικας έχει προβλέψει να μη
τιμωρείται κανένας εξαιτίας των δεσμών του με κατηγορουμένους που έχουν
παραβιάσει το νόμο. Η ποινικοποίηση της συζυγικής της σχέσης, όχι μόνο
προσβάλει, αλλά απαξιώνει για ειδικούς σκοπούς την ίδια τη τροπολογία
Παρασκευόπουλου που προβλέπει τη μη προφυλάκιση της.
Η υπέρβαση
αυτή προκαλεί οργή στο νομικό κόσμο αλλά αποδεικνύει ότι καμία
νομοθετική ρύθμιση δεν μπορεί να σταθεί ικανή στις ορέξεις
δικαστικώνκύκλων που νέμονται τη εξουσία με αλαζονεία και αυθαιρεσία,
ακυρώνοντας κάθε προφύλαξη όπως στη περίπτωση της Εύης Στατήρη. Ακυρώνει
κάθε έννοια ισονομίας και αποτελεί επίδειξη ισχύος που προσπαθεί να
επιβάλει το φόβο την ιδιώτευση και κατά περίσταση το χαφιεδισμό.
Το
Υπουργείο Δικαιοσύνης Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αν θέλουν
να το αποκαλούμε έτσι και όχι ως υπότιτλο κάτω από την ανθρώπινη
υπόσταση καλείται να ενεργήσει ώστε να αποκαταστήσει το ζήτημα ηθικά και
νομικά. Στη πολιτική κοιτίδα της Αριστεράς ο κρατούμενος δεν χάνει τα
ανθρωπινά δικαιώματα και το κράτος δεν παίζει το ρόλο του σχολιαστή.Το
οικονομικό ιστορικό πλαίσιο της συγκυρίας των μνημονίων είναι ανεξάρτητο
από το κράτοςδικαίου που καλούμαστε να οικοδομήσουμε. Η διαλεκτική
σχέση στη δημοκρατία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί θεμέλιο λίθο να
προφυλαχθούμε αλλά και να προφυλάξουμεπέρα από κάθε δικαστική ή
κατασταλτική αυθαιρεσία.
Μέσα από τις συνταγματικές δομές
ελευθέριας ασκούμε την εξουσία και όχι αντίστροφα. Η δικαστική εξουσία
έχει υποχρέωση να ασκεί το έργο της μέσα από το συνταγματικό πρότυπο
κανόνων και νόμων χωρίς ίχνος ανελευθερίας ή αποδόμησης στα αυτονόητα.Αν
ο ρόλος αυτός δεν υφίσταται, καλούμαστε να τον επινοήσουμε με τρόπο που
θα ανακινεί το αξιακό πρότυπο άσκησης εξουσίας της Αριστεράς.
Η
Εύη Στατήρη είναι θύμα μιας ιδιάζουσας παραεξουσίας μέσα στη Δικαιοσύνη,
που η Αριστερά καλείται να καταργήσει. ΗΕύη Στατήρη μετά από μέρες
απεργίας πείνας, διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμα της αποφυλάκισής
της, όπως προβλέπεται από το νόμο κατάντησε ένα μάτσο κόκκαλα.
Η
εικόνα της Αριστεράς και της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ τσακίζεται όσο
εξακολουθεί να βρίσκεται άδικα προφυλακισμένη, όσο εξακολουθεί να
τσακίζεται μέσα στο σκελετωμένο κορμί της .Ο υπουργός ας πάρει τη
πρωτοβουλία να παρεμβεί για να σώσει τη μοναδική αξία της ζωής της Εύης
αλλά και τη τιμή της Αριστεράς. Η παρέμβαση δε αποτελεί τιμή στη
κοινωνία για την αποκατάσταση της νομιμότητας και απόδειξη της
αποποινικοποίησης των ανθρώπινων δεσμών και σχέσεων. Διαφορετικά τα
σαράντα πέντε εναπομείναντα κιλά της θα ζυγίζουν σαρανταπέντε τόνους
μάτσο κόκκαλα ικανά να καταπλακώσουν κάθε αριστερό μας πρόσημο.
Δεν
θα μιλάμε για τυφλή δικαιοσύνη που διώκει και ποινικοποιεί σχέσεις στην
ευκολία της κατασκευασμένης συγγενικής ενοχής, αλλά ήττα όλων των
κεκτημένων και των αγώνων που δώσαμε για δικαιοσύνη, ακυρώνοντας το
αριστερό ηθικό πλεονέκτημα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου