Παρακολουθώντας τη χθεσινή δήθεν θυελλώδη συνεδρίαση της Βουλής,
αναρωτήθηκα ποιοι μπορεί να είναι άραγε οι σωτήρες της χώρας και των
πολιτών της, με τα συσσωρευμένα προβλήματα πολλών δεκαετιών.
Σωτήρας πέραν του Ιησού ιστορικά είναι συνήθως ο λαός, ο οποίος καλείται να πληρώσει τη νύφη, μετά τις απερισκεψίες ή τις αστοχίες των ηγετών του.
Πρώτο κρούσμα, το επικοινωνιακό ρεσιτάλ του κ. Θεοδωράκη, ο οποίος, αφού κατασπάραξε τα ταμεία των κρατικών καναλιών και των ραδιοφώνων παίρνοντας ασύλληπτα ποσά ως μηνιαίες αποδοχές (23.500 ευρώ), για εκπομπές οι οποίες σε ιδιωτικά κανάλια δεν θα επιβίωναν ούτε μήνα, είχε το κουράγιο να αποκαλέσει συλλήβδην τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κομματικούς και στη συνέχεια κρατικούς υπαλλήλους. Θυμήθηκα τα ρεπορτάζ «μαϊμού» που είχε στήσει στις φυλακές ανηλίκων του Αυλώνα και αναρωτήθηκα: «Πόσο αναίσθητος πρέπει να είσαι για να κουβαλάς τόσο θράσος;».
Μόλις πέρασε το πρώτο σοκ, συνέχισα να παρακολουθώ με μελαγχολική διάθεση τους δύο ηγέτες, τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να εξαντλούν τη ρητορική τους δεινότητα σε ανούσιες κόντρες, με μήλον της έριδος την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, για την οποία είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν θα μπορέσει ποτέ να μου εξηγήσει πώς κατέλαβε μια τόσο σημαντική θέση, με σοβαρά επικοινωνιακά και άλλα προβλήματα.
Την ώρα που καιγόταν ο τόπος, μια φιλάρεσκη κυρία με παρουσιαστικό χωροφύλακα απολάμβανε ανοήτως την εξουσία της, στα όρια μεταξύ γελοιότητας και νεύρωσης.
Όταν πλέον ξεπέρασε κάθε όριο πολιτικής ευπρέπειας, παραβιάζοντας πιθανόν λόγω άγνοιας τον κανονισμό της Βουλής, ανάγκασε τον πρωθυπουργό να τη «μαζέψει», όπως απαίτησε με στυλ ο αποχωρών, εν εξάλλω καταστάσει, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Για την ταμπακιέρα και τον κόσμο που αγωνιούσε από κάτω, έχοντας εξαντλήσει κάθε περιθώριο υπομονής και αποταμίευσης, κουβέντα! Για το ποιοι έφταιξαν και πιάσαμε πάτο, τσιμουδιά. Για τα όργια των πασοκοδεξιών κυβερνήσεων και των τρωκτικών τους ούτε λέξη!
Έτσι, αντί να παρακολουθούμε τη συζήτηση για το δημοψήφισμα και τη διάσωση της χώρας από το απόλυτο χάος, παρακολουθούσαμε την επιχείρηση διάσωσης του γοήτρου ενός μονίμως θυμικά ασταθούς ατόμου, το οποίο επανήλθε στην έδρα για να δηλώσει ευθαρσώς ότι παραβίασε τον κανονισμό προκειμένου να τιμήσει τον... Αντώνη Σαμαρά!...!
Εκεί πλέον δεν άντεξα και το φώναξα δυνατά: «Ρε δε γαμιόμαστε, που θα σώσετε εσείς την Ελλάδα!».
Το ξανασκέφτηκα πολλές φορές πριν το αφήσω να κυλήσει, και δυστυχώς ναι, κατά το «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» αλλά από την ανάποδη, αισθάνομαι ότι πρέπει να το επαναλάβω: Ρε δε γαμιόμαστε, που θα σώσετε εσείς την Ελλάδα!
Σωτήρας πέραν του Ιησού ιστορικά είναι συνήθως ο λαός, ο οποίος καλείται να πληρώσει τη νύφη, μετά τις απερισκεψίες ή τις αστοχίες των ηγετών του.
Πρώτο κρούσμα, το επικοινωνιακό ρεσιτάλ του κ. Θεοδωράκη, ο οποίος, αφού κατασπάραξε τα ταμεία των κρατικών καναλιών και των ραδιοφώνων παίρνοντας ασύλληπτα ποσά ως μηνιαίες αποδοχές (23.500 ευρώ), για εκπομπές οι οποίες σε ιδιωτικά κανάλια δεν θα επιβίωναν ούτε μήνα, είχε το κουράγιο να αποκαλέσει συλλήβδην τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κομματικούς και στη συνέχεια κρατικούς υπαλλήλους. Θυμήθηκα τα ρεπορτάζ «μαϊμού» που είχε στήσει στις φυλακές ανηλίκων του Αυλώνα και αναρωτήθηκα: «Πόσο αναίσθητος πρέπει να είσαι για να κουβαλάς τόσο θράσος;».
Μόλις πέρασε το πρώτο σοκ, συνέχισα να παρακολουθώ με μελαγχολική διάθεση τους δύο ηγέτες, τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να εξαντλούν τη ρητορική τους δεινότητα σε ανούσιες κόντρες, με μήλον της έριδος την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, για την οποία είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν θα μπορέσει ποτέ να μου εξηγήσει πώς κατέλαβε μια τόσο σημαντική θέση, με σοβαρά επικοινωνιακά και άλλα προβλήματα.
Την ώρα που καιγόταν ο τόπος, μια φιλάρεσκη κυρία με παρουσιαστικό χωροφύλακα απολάμβανε ανοήτως την εξουσία της, στα όρια μεταξύ γελοιότητας και νεύρωσης.
Όταν πλέον ξεπέρασε κάθε όριο πολιτικής ευπρέπειας, παραβιάζοντας πιθανόν λόγω άγνοιας τον κανονισμό της Βουλής, ανάγκασε τον πρωθυπουργό να τη «μαζέψει», όπως απαίτησε με στυλ ο αποχωρών, εν εξάλλω καταστάσει, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Για την ταμπακιέρα και τον κόσμο που αγωνιούσε από κάτω, έχοντας εξαντλήσει κάθε περιθώριο υπομονής και αποταμίευσης, κουβέντα! Για το ποιοι έφταιξαν και πιάσαμε πάτο, τσιμουδιά. Για τα όργια των πασοκοδεξιών κυβερνήσεων και των τρωκτικών τους ούτε λέξη!
Έτσι, αντί να παρακολουθούμε τη συζήτηση για το δημοψήφισμα και τη διάσωση της χώρας από το απόλυτο χάος, παρακολουθούσαμε την επιχείρηση διάσωσης του γοήτρου ενός μονίμως θυμικά ασταθούς ατόμου, το οποίο επανήλθε στην έδρα για να δηλώσει ευθαρσώς ότι παραβίασε τον κανονισμό προκειμένου να τιμήσει τον... Αντώνη Σαμαρά!...!
Εκεί πλέον δεν άντεξα και το φώναξα δυνατά: «Ρε δε γαμιόμαστε, που θα σώσετε εσείς την Ελλάδα!».
Το ξανασκέφτηκα πολλές φορές πριν το αφήσω να κυλήσει, και δυστυχώς ναι, κατά το «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» αλλά από την ανάποδη, αισθάνομαι ότι πρέπει να το επαναλάβω: Ρε δε γαμιόμαστε, που θα σώσετε εσείς την Ελλάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου