Ο προκλητικός «λαγός» ονόματι Σταύρος Θεοδωράκης

Σχεδόν τριάντα χρόνια πριν, το 1985, οι Φατμέ τραγουδούσαν «Χούντα δε θυμάμαι μα ούτε ελευθερία / της μεταπολίτευσης καημένη γενιά» περιγράφοντας με - ομολογουμένως - έξυπνο τρόπο το κλίμα της μεταπολιτευτικής «εποποιίας». Ένας στίχος που αρχικά μοιάζει απόλυτα λογικός, αν αναλογιστεί κανείς τα πρόσωπα ή τις καταστάσεις και τις λογικές που διαδέχτηκαν την δικτατορία. Ωστόσο, εύλογα κάποιος θα αντιτείνει ότι τα τελευταία 40 χρόνια ζούμε μια κανονικότατη δημοκρατία, ή πιο σωστά μια κανονικότατη αστική δημοκρατία.

Τα όσα άλλωστε εκτυλίσσονται τις τελευταίες δεκαετίες, δεν «ξεφεύγουν» από την κανονικότητα ενός αστικού δημοκρατικού πολιτεύματος, τα όρια του οποίου «ξεχειλώνουν» ανάλογα με την πολιτική μερίδα που κρατά στα χέρια της την εξουσία. Με τον ίδιο τρόπο που η αστική δημοκρατία προβλέπει την ισονομία και την ισοπολιτεία όλων των πολιτών, με την ίδια ευκολία παρέχει προνόμια στους πλουσίους και τα ισχυρά συμφέροντα.

Το «παιχνίδι» λοιπόν τα τελευταία χρόνια διοργανώθηκε στο επίπεδο της ιδεολογίας. Αν η Ελλάδα ακολουθούσε στρεβλά και με καθυστέρηση στη δεκαετία του 1980 τις επιταγές της οικοδόμησης του «κοινωνικού κράτους», η δεκαετία του 1990 ήταν πρόσφορη για τη νέα ιδεολογική μόδα, αυτή του ατομισμού. Καθετί συλλογικό...

Διαβάστε περισσότερα »