Χαίρετε πάντοτε εαρινά και αναστάσιμα... και ρομαντικά!
Τί να γράψω, με τί λόγια να σας περιγράψω το αριστουργηματικά λογοτεχνικό κείμενο, μα και καρδιακό από ζώσα ψυχή, αγαπημένοι μου αναγνώστες αληθινά δεν ξέρω... ότι και να γράψω, ότι και να αφηγηθώ θα είναι αενάως* λίγο και πτωχό. Ο έρωτας όμως, όταν είναι αληθινός πάντα ζει, διότι όπως λέει και ο ερωτικός μας ποιητής Τάσος Λειβαδίτης, «… για να γεννηθείς εσύ, κι εγώ για να σε συναντήσω γι’ αυτό έγινε ο κόσμος…».
Οθνείος* Έρωτας
Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
Αείπλανος ων, ουχί δε και αειμνήμων, αδυνατώ να συγκρατήσω νοερά στην αγαπητική διανοητική φαρέτρα μου τους έρωτες της ζωής μου, τους έρωτες που συμπεριλήφθησαν στην «αγλαόμορφη αγλωσσία» των καιρών εκείνων, στην αδιατρεψία της επιμονής μου να επείγομαι να αγαπήσω μπροστά στον επικείμενο και ανέραστο ερχομό του θανάτου[1]. Πάντα βέβαια, λυχνοφερόταν αμυδρά η διαχώριση της αγαπητικής ελευθερίας και της ελευθερώνουσας αγάπης, το αεικές* της υπερβολής και της προσωρινότητας, η διασφάξ* μεταξύ της αιθέριας υπερ-μορφής σου και της λοιπής κοσμικής πραγματικότητας.
Τόσα βράδια, ώρες αμέτρητες πεσμένες στα ρηχά και αβαθή νερά, αεικώμος να περιφέρομαι, άλλοτε ελκηρόν, άλλοτε αειλόγως και να διεκδικώ να ψηλαφίσω και να εναρμονίσω το ρυθμό της ανάσας μου στον ερωτικό βηματισμό σου, να διεκδικώ να οριοθετήσω το άγμα* της συνειδησιακής μου ταυτότητας στο περίσσευμα της παρουσίας σου, να διεκδικώ να καταστώ λιπαρώς θεωρός της ευ-μορφίας του ειδώλου σου, έχοντας γνώση πια, πως «είδωλα εισίν οι έρωτες», είδωλα άνευ εύθηνα, είδωλα αν-εύθυνα. «Είδωλον εστίν» ο έρωτας επίπλαστο, αειχρόνιο και επίγειο, αελλόπον* και δυσκίνητο, πραγματικό και ανύπαρκτο. «Είδωλον εστίν» ο έρωτας, οθνείος* και γνώριμος, οικείος και μέτοικος, ευθύπορος και άνανδρος, διάπυρος και άτιμος. Και «είδωλον εστίν», ουχί δε επειδή δεν αυτοπεριορίζεται και αυτοπροσδιορίζεται, αλλά ένεκα θαρρώ, της αδυναμίας που καλλιεργεί, να τρέφει και να προκαλεί να ετεροπροσδιοριστεί όχι αφ' εαυτού, αλλά αφ'ετέρων, πάντοτε πρόσκαιρα και ευκαιριακά «εν καιρώ ευθέτω».
«Είμαι ήσυχος, εντελώς ήσυχος. Και μ' απάντησε χαρούμενη πως θάλθει. Ελπίζει μέσα στα βουνά και στην πρασινάδα να γιάνει η αγάπη μου και τα χείλη μου να μη βλαστημούνε πλειά, μόνο να φιλούν. Και θάλθει χαρούμενη. Είμαι μόνος. Έφερα τις ζωγραφιές μου όλες και τις κρέμασα γύρω στους τοίχους. Τα χρυσάνθεμα και τις ξωτικές γραμμές και τους ήλιους που βασιλεύουν»[2].
Και αν περάσει χρόνος και καιρός και το «είδωλον» του έρωτα σε αποπλανήσει πως υπάρχει, τότε ναι, δύνασαι να το φωνάξεις ως άλλος Ήφαιστος και να αποκαλυφθείς: «Κι όλοι στα γέλια σκάσανε θωρώντας του Ηφαίστου του πολυστόχαστου θεού τις τέχνες τις πανούργες. Κι έτσι ο καθένας έλεγε στο διπλανό γυρνώντας: «Ωστόσο, οι άσκημες δουλειές κακό το τέλος έχουν»[3].
Στην ουσία το «είδωλον» δεν υφίσταται, παρίσταται. Δεν υπάρχει αλλά συν-υπάρχει, πλην όμως συνυπάρχει ανέστια και εφάμαρτα, καθώς ο έρωτας αποπλανάται και επιθυμεί διακαώς να αποπλανάται για να υπάρχει και να κυριαρχεί δήθεν αποπλανημένος στην εθελούσια και αυτοθέλητη πλάνη του. Και τότε, εναγκαλίζεσαι το «είδωλον» του έρωτα και παραδρομείς και επιστρέφεις τα «έδνα»[4] περίλυπος και αποπλανημένος διότι δεν έμαθες ακόμη να ερωτεύεσαι, δεν έμαθες ακόμη με τον έρωτα να ζεις!
Είμαι ήσυχος μονολογώ, εντελώς ήσυχος. Και μου απάντησε πως θάρθει! Τι και αν ανέμενα μέχρι τώρα, ώρες πολλές, τόσα βράδια και αναζητούσα την ερωτική παρουσία του ειδώλου σου! Πάντοτε να ενθυμούμαι την προσμονή, να επιποθώ την αποπλάνηση του νου, την καρδιακή και αελπτία μου περιδιάβαση στην αγλαόμορφη και πάνυ ακήρατη παρουσία σου. Τι και αν ανέμενα τόσα βράδια, δεν έμαθα ακόμη να ερωτεύομαι, δεν έμαθα ακόμη με τον έρωτα να ζω! Γιατί μάθε πως έρωτας σημαίνει την ενατένιση της γνώσης! Ποιάς γνώσης; Της γνώσης ότι «είδωλον εστίν» που αρέσκεται και αναζητά διακαώς και αενάως την αποπλάνηση!!!
Παραπομπές:
1. Πρβλ., Φάρου Φιλοθέου(Αρχιμ), Έρωτος φύσις, κυρίως το κεφάλαιο «Ο θάνατος και η έμμονη ενασχόληση με τον αυτονομημένο σωματικό έρωτα», εκδ. Αρμός, Αθήνα 2009, σελ. 132-139.
2. Καζαντζάκη Νίκου, Όφις και Κρίνο (επιμ. Σταύρου Πάτροκλος), εκδ. Καζαντζάκη, Αθήνα 2002, σελ. 97.
3. Οδύσσεια, 8, 324-332.
4. «Τα έδνα αποτελούσαν το ειδικό αντικείμενο των συνηθισμένων γαμήλιων συμβολαίων[στην Ομηρική κοινωνία]. Τα έδνα ήταν ένα είδος ενέχυρου, που τα έδινε ο γαμπρός στον πεθερό για τη νύφη που θα άφηνε το πατρικό της σπίτι, και το οποίο αργότερα με το γάμο δινόταν στη νύφη», (Reinsberg Carola, Γάμος, Εταίρες και Παιδεραστία στην Αρχαία Ελλάδα, Παπαδήμας, Αθήνα 2008, σελ. 25).
17η Μαρτίου 2014
Δημήτρης Λυκούδης
Σημειώσεις Α.Επ.
Δημήτρης Λυκούδης
Από το εξαιρετικό ιστολόγιο του κ.Δημητρίου Λυκούδη
Σημειώσεις Α.Επ.
*αενάως = διαρκώς, αιώνια, διά παντός, στο διηνεκές.
*οθνείος = ξένος, ξενικός, ξενόφερτος (κυριολεκτικά: «ξένος προς την οικογένεια, από άλλη χώρα») (< οθν- [παράβαλε έθν-ος] + -είος κατά το αντίθετο οικ-είος) babiniotis.gr
*αεικές = ανάρμοστος, «Αεικώς» = ανάρμοστα [επίρρ], α και εικός.
*άγμα (το θραύσμα, κομμάτι, απόσπασμα)
*αελλόπος-ἀελλόπος (-ποδός), ο, η = ομηρικός τύπος αντί ἀελλόπους (όπως ἀρτίπος, οἰδίπος κ.λπ.) αυτός που είναι γρήγορος στα πόδια σαν τη θύελλα, ταχύπους, γοργοπόδαρος.
*ἔδνον, το (συν. στον πληθ. ἕδνα και ἔεδνα) (Α)
1. τα δώρα που προσφέρει ο μνηστήρας στον πατέρα τής νύφης 2. τα δώρα που προσφέρουν οι συγγενείς τού πατέρα και τής μητέρας στη νύφη 3. τα γαμήλια δώρα 4. δώρο.
Να δούμε και το εξαιρετικό λογοτεχνικό, ερωτικό πόνημα του αγαπημένου μας συγγραφέα κ.Λυκούδη αγαπητοί μου αναγνώστες, σ' ένα υπέροχο βίντεο και απλά... απολαύστε το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου