Τις τελευταίες μέρες έχει ανοίξει πάλι το περίφημο κουτί της Πανδώρας, με τις αέναες συζητήσεις για την λογοκρισία, το νόμο περί τύπου και εν τέλει, αν ο δημοσιογράφος οφείλει να τα λέει όλα.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω για την Πόπη Χριστοδουλίδου ως συνάδελφο. Την γνωρίζω χρόνια και η δουλειά της πάντα είναι άψογη. Πέρα από την συναδελφικότητα που πάντα την χαρακτηρίζει.
Ούτε θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω κι εγώ το επίμαχο ρεπορτάζ που ανάρτησε στο μπλογκ της το πειρατικό. Είναι ήδη γνωστά αυτά.
Αλήθεια όμως η όλη διαδικασία με έκανε να αναρωτηθώ: Υπάρχει πια δημοσιογραφία στην Ελλάδα; Ή με τον τρόπο τους, μας έχουν ακρωτηριάσει;
Έχει φτιαχτεί μια γενιά από ρεπόρτερς που δεν μπορούν να φτάσουν στην αλήθεια, ή εσκεμμένα την αγνοούν;
Κατά τη γνώμη μου αυτό θα έπρεπε να είναι ο βασικός προβληματισμός που όχι μόνο είναι αναγκαίο να απαντηθεί από τους ίδιους μας τους εαυτούς, αλλά και να γίνει αφορμή για κουβέντα ανάμεσα στο αρμόδιο όργανο, την ΕΣΗΕΑ και τους φορείς.
Μήπως πρέπει επιτέλους ν ανοίξει αυτή η κουβέντα για τον περίφημο νόμο περί τύπου, ή θα συνεχίζουμε να φοβούνται κάποιοι να βάλουν την υπογραφή τους σ ένα ρεπορτάζ που καίει, επειδή οι αγωγές που θα σκάσουν θα τον ισοπεδώσουν;
Μάλλον, πολλοί από εμάς και με την εικονική πραγματικότητα που μας προσέφεραν τα χρόνια πριν την κρίση, χάσαμε τον προορισμό μας. Άλλοι χωρίς να το θέλουν, άλλοι επίτηδες!
Όσο δεν υπάρχει αδέσμευτη δημοσιογραφία τόσο η αλήθεια θα θάβεται στα συρτάρια και δεν θα βγαίνει ποτέ από τα τυπογραφεία.
Χαίρομαι αλήθεια που αυτά τα τρία χρόνια στο zouglaport δεν έχει χτυπήσει ποτέ το τηλέφωνό μου, για να γίνει κάποια παρέμβαση.
Και χαίρομαι που έμαθα αυτού του είδους την δημοσιογραφία από ανθρώπους σαν την Πόπη την Χριστοδουλίδου, τον Νίκο τον Πηγαδά, τον Γιάννη τον Φύτρα, τον Γιώργο τον Κόμη, τον Θανάση τον Λαμπρόπουλο, τον Νάσο τον Πουλακίδα και όλους τους υπόλοιπους «γενναίους» ναυτιλιακούς συντάκτες.
Πιθανά να φταίει η θάλασσα. Ποιος ξέρει!
Η Πόπη είναι σίγουρο ότι θα ταλαιπωρηθεί, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον δικαστή που θα καταδικάσει έναν άνθρωπο που αναζητά την αλήθεια.
Μακάρι, η ταλαιπωρία αυτή, να είναι η αρχή για ένα νέο ξεκίνημα στον χώρο του Τύπου. Αρκεί να σκεφτούμε και πάλι τον προορισμό!
Ζαφείρης Σπυριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου