Είσαστε διεφθαρμένοι

Τελευταίο πέφτει το κάστρο του πολιτικού και νομικού καθωσπρεπισμού.

Μέχρι τώρα ό,τι και να παρουσίαζε ο δημοσιογράφος, υπήρχε πάντοτε ο γνωστός αντίλογος «ναι μεν, αλλά ξέρετε αυτή είναι η μειοψηφία, οι περισσότεροι (δικαστές, γιατροί, δικηγόροι, συνδικαλιστές) κάνουν καλά τη δουλειά τους!» Ας φώναζες όσο ήθελες, δεν υπήρχε περίπτωση να τείνουν ευήκοον ους.

Τώρα κάτω από το βάρος των περιστάσεων και προ του φόβου ενός γενικού ξεσηκωμού -κάποτε ο γάιδαρος τινάζει τα πέταλα- χαμηλώνουν το κεφάλι, πάνε κάτι να ψελλίσουν, τελικά όμως καταπίνουν τη φωνή μαζί με το σάλιο τους και δεν ακούγεται ψίθυρος.

Ποιος γνώριζε ότι ο πρώην Α΄ αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου Ιωάννης Παπανικολάου πριν βγει στη σύνταξη είχε δώσει συνέντευξη, μιλώντας απίστευτα απαξιωτικά για την ποιότητα των δικαστών και της Δικαιοσύνης; Δήλωνε, μάλιστα, ότι αυτά που είχε να αποκαλύψει θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη Μαύρη Βίβλο της Δικαιοσύνης! Η συνέντευξη είχε δοθεί το 2010 στον «Επενδυτή της Κυριακής», εφημερίδα με μεγάλη κυκλοφορία, χωρίς καμία απολύτως αντίδραση από την άλλη πλευρά…

Θα περίμενε κανείς μετά τις καταγγελίες του για πουλημένους και οσφυοκάμπτες συναδέλφους του, για δικαστικούς παρελκόμενα επιχειρηματικών συμφερόντων, για υπόπτως πλουτήσαντες και υπάκουους στην εκάστοτε εκτελεστική εξουσία να σηκωθούν κι οι πέτρες.

Κι όμως, δεν άνοιξε μύτη. Ακολούθησε μία απέραντη σιωπή, απόλυτα ένοχη, και κάτι ψίθυροι περί αντίδρασης πικραμένου υπαλλήλου, λόγω μη προαγωγής του στο ύπατο αξίωμα του Προέδρου. Μα κι έτσι να ήταν τα πράγματα, οι αποκαλύψεις του δηλαδή να αποτελούσαν προϊόν πικρίας, δεν έπρεπε να σηκωθούν κι οι πέτρες;

Φυσικά ναι, εάν όντως οι περισσότεροι κατά το δόγμα των αφελών ήταν έντιμοι και αμόλυντοι.

Πριν από λίγες εβδομάδες ένας άλλος δικαστής, ο εισαγγελέας Βασίλης Φλωρίδης, παραιτήθηκε από τη νεοσυσταθείσα ανεξάρτητη Αρχή Ελέγχου των Δημοσίων Συμβάσεων, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του. Δεν πρόλαβε να αναλάβει επικεφαλής κι άρχισαν τα παρατράγουδα! Επέστρεψε στη λειτουργική του θέση ως εισαγγελέας εφετών Θεσσαλονίκης, δηλώνοντας την αγανάκτηση και την απέραντη αηδία που αισθάνθηκε για τη συγκάλυψη των ατελείωτων μη ελεγχόμενων επί τούτου σκανδάλων των κρατικών αξιωματούχων που χειρίστηκαν συμβάσεις του Δημοσίου. Φεύγοντας έκανε μία απίστευτη δήλωση: «Πρέπει να δημιουργηθεί με κοινοτικά κονδύλια του ΕΣΠΑ φυλακή υψίστης ασφαλείας για τουλάχιστον 10.000 αξιωματούχους!».

Αντί να αντιδράσουν και να τον ενισχύσουν προκειμένου να στέλνει έναν την ημέρα σε κελί, του δημιούργησαν ένα τείχος γραφειοκρατικής φύσεως εμποδίων και τον εξανάγκασαν σε παραίτηση.

Φανταστείτε με τι κουράγιο ένας έντιμος δικαστής κατόπιν όλων αυτών θα μπορέσει να δικάσει υποθέσεις Ελλήνων πολιτών, έχοντας υποβληθεί σε μία τόσο ταπεινωτική παραίτηση κατά τον έλεγχο κρατικών λειτουργών.

Με αυτόν τον τρόπο ευνουχίζονται καθημερινά πολίτες διαφοροποιημένοι από τη νοοτροπία της αρπαχτής, της καθεστωτικής και θεσμοθετημένης λαμογιάς, της πολιτικής αλητείας.

Μου διηγήθηκε γνωστός επιχειρηματίας προ ημερών την εμπειρία του με άνθρωπο του οικογενειακού περιβάλλοντος του δικαστή. Προσπαθώντας να διευκολύνει φίλο του επιχειρηματία, υπόδικο, κατέφυγε στον συγγενή του με μία βαλίτσα 200 εκατομμυρίων δραχμών τότε. Αφού του εξήγησε τι συνέβαινε και ποιον ήθελε να βοηθήσει -ένα από τα γνωστότερα ονόματα-, άνοιξε τη βαλίτσα και του είπε: «Αυτά για το ευχαριστώ».

Η αντίδραση του δικαστή ήταν μη αναμενόμενη. Σηκώθηκε ταραγμένος και του είπε επί λέξει: «Εάν δεν ήσουν συγγενής, θα σου είχα φορέσει χειροπέδες!» Έλα όμως που παρενέβη η σύζυγος, δικαστής και αυτή, για να του πει… «αγάπη μου», ή κάπως έτσι, «δεν το σκέπτεσαι ψυχραιμότερα;». Τα πράγματα έγιναν χειρότερα, το σπίτι μετετράπη σε αρένα, γιατί ο δικαστής κόντεψε να την αρπάξει από τα μαλλιά, και ο μεγαλοεπιχειρηματίας συγγενής έφυγε τρέχοντας.

Αυτή είναι η νοοτροπία. Ένας στους δύο ανθίσταται στην καλύτερη περίπτωση και με τέτοια κληρονομιά ο τόπος δεν πρόκειται να έχει καμία τύχη. Νόμοι αυστηροί και εφαρμόσιμοι μέχρι κεραίας για όλους, χωρίς διάκριση, εδώ και τώρα.