Μια παρέα νέων παιδιών από την Σκόπελο ένωσε τις δυνάμεις
της στο τοπικό Φεστιβάλ και, υπό την καθοδήγηση ενός έμπειρου σκηνοθέτη
από την Κορέα, κατάφερε να κερδίσει το εισιτήριο για το Παγκόσμιο
Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, με την ταινία μικρού μήκους
"The Scarlet Letter". Επικεφαλής αυτής της προσπάθειας είναι η 19χρονη
Αναστασία Κουτσουράδη, η οποία, τόλμησε να συνδυάσει την προβολή των
παραδόσεων του νησιού – που υποδείκνυαν οι κανόνες της διοργάνωσης – με
μια ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα, όπως είναι το bullying. Λίγες ημέρες
πριν ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη για το Φεστιβάλ του Μανχάτταν, η Αναστασία
μας συστήθηκε, σε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέντευξη ενός νέου
ανθρώπου με όνειρα και φιλοδοξίες.
Αναστασία, κατ' αρχήν, θα ήθελα να μας πεις πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης;
Καταφέραμε να εξασφαλίσουμε την συμμετοχή μας στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης μέσω του Skopelos International Film Festival for Youth (SIFFY), το οποίο διεξάγεται κάθε χρόνο στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Σκόπελο. Λάβαμε μέρος πολλά νέα παιδιά και χωριστήκαμε σε ομάδες, προκειμένου να κάνουμε την δική μας ταινία. Στην δική μου ομάδα (σ.σ. Θέμης Γκάσιος, Σάββας Ραμαντάνης, Αλεξάνδρα Αγτζίδου, Αλεξάνδρα Θεολόγου), ήμουν ηθοποιός και σκηνοθέτης. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονίσω ότι ήταν και η πρώτη σκηνοθετική μου απόπειρα. Χαίρομαι ιδιαίτερα που, μέσω αυτής της σκηνοθεσίας, προέκυψε η πρόκριση στο Φεστιβάλ του Μανχάταν.
Η μορφή της ταινίας ποια είναι; Μιλάμε για μια ταινία μικρού μήκους, σωστά;
Ακριβώς! Είναι μια ταινία μικρού μήκους, συνολικής διάρκειας κοντά στα 6 λεπτά! Η σκηνοθεσία έγινε υπό την επίβλεψη ενός έμπειρου Κορεάτη σκηνοθέτη, του Wangtae Lim.
Άλλωστε,
αυτό είναι ένας από τους κανόνες του Φεστιβάλ: Συμμετέχουν σημαντικοί
σκηνοθέτες από κάθε γωνιά του πλανήτη, οι οποίοι καθοδηγούν τους
συμμετέχοντες, δίνοντάς τους ιδέες για τον τρόπο που θα γυρίσουν την
ταινία.
Οι διοργανωτές σας είχαν ζητήσει να συμπεριλάβετε στην υπόθεση στοιχεία τα οποία αναδεικνύουν την παράδοση της Σκοπέλου. Εσείς συνδυάσατε αυτά τα στοιχεία – όπως το εργοστάσιο πυλού – με μια κοινωνική μάστιγα, όπως είναι το bullying. Πώς γίνεται αυτός ο συνδυασμός;
Η υπόθεση, λοιπόν, έχει ως εξής: Ο πρωταγωνιστής με τον αδερφό του έχουν ένα εργαστήρι πυλού, το οποίο είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της Σκοπέλου. Στην πορεία, εμφανίζονται τρία κορίτσια, που τον ενοχλούν και καταστρέφουν ό,τι έχει φτιάξει.
Τότε, αυτός, για εκδίκηση, τους κάνει βουντού, με αποτέλεσμα να
αποτυπωθεί στο μέτωπο των κοριτσιών το γράμμα "B" , για το "bullying".
Στην συνέχεια, τα κορίτσια μετανιώνουν, όμως ο πρωταγωνιστής δεν τα
συγχωρεί. Έτσι, με τον ίδιο τρόπο που στις κοπέλες σχηματίστηκε το 'b',
στον πρωταγωνιστή σχηματίζεται το γράμμα «Ι», για την λέξη "injustice".
Είναι ένα είδος τιμωρίας, επειδή δεν δέχεται την ειλικρινή μετάνοια των
κοριτσιών. Στο τέλος, όμως, αλλάζει άποψη, λύνει τα μάγια, εξαφανίζονται
τα σημάδια και όλοι είναι χαρούμενοι και αγαπημένοι.
Με αυτό το σενάριο, θέλαμε, από την μια πλευρά, να αναδείξουμε την
Σκόπελο και τις ομορφιές της, όπως επίσης και ένα παραδοσιακό της
στοιχείο, όπως είναι ο πυλός, αλλά και να θίξουμε ένα θέμα όπως το
bullying, που είναι πολύ επίκαιρο και απασχολεί την Κοινή Γνώμη τα
τελευταία χρόνια. Ήταν πρόκληση για εμάς να συνδυάσουμε τα δυο στοιχεία.
Μετά, λοιπόν, από όλα αυτά, έρχεται η πρόκριση στο Φεστιβάλ του Μανχάταν και το ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Πώς νοιώθεις για αυτό;
Είμαι πολύ ενθουσιασμένη για αυτό και, για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα ποτέ ότι μέσω αυτής της συμμετοχής θα εκπλήρωνα ένα από τα όνειρά μου, που είναι να επισκεφθώ τη Νέα Υόρκη. Ήταν αδύνατο να προβλέψω ότι θα προκύψει κάτι τόσο μεγάλο. Τολμώ να σας πω ότι, μέχρι να γίνει, δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμα!
Σε ενδιαφέρει γενικότερα ο κινηματογράφος; Ή όλα αυτά έγιναν συγκυριακά;
Δεν έχει ξανατύχει να κάνω κάτι σχετικό και, κατά βάση, δεν είχα σκεφτεί να κάνω κάτι σε σχέση με την ηθοποιία και την σκηνοθεσία. Άλλωστε, σπουδάζω Πολιτικός Μηχανικός και είμαι σε ένα εντελώς διαφορετικό πεδίο. Όμως, αφού είδα ότι στην πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα υπήρξε κάποιο αποτέλεσμα, θα ήθελα να προσπαθήσω να το συνεχίσω.
Αρχικά, σίγουρα, και πάλι μέσω του Φεστιβάλ της Σκοπέλου.
Θεωρείς, λοιπόν, ότι έχει περιθώριο στην Ελλάδα ένας νέος να ασχοληθεί με τον Κινηματογράφο, και, γενικότερα, με τις Τέχνες;
Κακά τα ψέμματα, είναι πολύ δύσκολο. Για παράδειγμα, θα σας πω ότι το όνειρό μου ήταν να σπουδάσω Αρχιτεκτονική, η οποία έχει έναν πιο «καλλιτεχνικό» χαρακτήρα σε σχέση με τον Πολιτικό Μηχανικό. Όμως, ακόμη και σε αυτόν τον τομέα, δεν υπάρχουν επαγγελματικές ευκαιρίες. Γενικά είναι δύσκολο για κάποιον στην χώρα μας να κάνει κάτι στις Τέχνες και τον Κινηματογράφο. Άλλωστε, μην ξεχνάτε, στην Ελλάδα υπάρχουν τόσοι άνεργοι ηθοποιοί, σκηνοθέτες και κάμεραμεν!
Πιστεύεις στον διαχωρισμό μεταξύ «ποιοτικού» και «εμπορικού» στην τέχνη και, ειδικότερα, στον κινηματογράφο;
Υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός, αλλά νομίζω το θέμα είναι τι επιλέγει ο καθένας να κάνει. Για παράδειγμα, θα αναφερθώ στην δική μας δημιουργία: Έχει πολλές προβολές και δεν περιμέναμε ότι θα την αγαπήσει ο κόσμος τόσο πολύ. Νομίζω, εδώ, ότι έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι καταφέραμε να εντάξουμε και ένα θέμα όπως το bullying με τον τρόπο που το κάναμε. Δεν ξέρω αν θα είχαμε την ίδια απήχηση αν αρκούμασταν μόνο στην προβολή των παραδόσεων της Σκοπέλου.
Έχεις κάποιον σκηνοθέτη ως πρότυπο;
Θα μπορούσα να σας πω διάφορα ονόματα όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία είναι πολύ γνωστά. Όμως, σήμερα, θα σας πω τον σκηνοθέτη που μας καθοδήγησε στο Φεστιβάλ, τον κ. Wangtae Lim! Επέδειξε υπομονή και πολύ μεράκι στα πάντα, μας αντιμετώπισε με τρόπο απόλυτα επαγγελματικό και μας βοήθησε όσο μπορούσε.
Δεν έχω συναντήσει άλλον άνθρωπο που να έχει να επιδείξει τέτοια ποιοτική δουλειά.
Τι μήνυμα έχεις να στείλεις, μέσω του newgreektv.com ;
Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όλους αυτούς που συμμετείχαν στην ταινία. Ασφαλώς, και στον Δήμο Σκοπέλου ο οποίος πληρώνει όλα τα μεταφορικά έξοδα για τη Νέα Υόρκη και, ασφαλώς, το Madro Travel. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω την Τζιλ Σόμμερ, την διοργανώτρια του Φεστιβάλ, η οποία, με πίστη και αφοσίωση, έχει φέρει το Φεστιβάλ σε άλλο επίπεδο. Αν δεν υπήρχε, δεν θα ήμασταν εδώ.
Δείτε την ταινία στο παρακάτω βίντεο.
Καταφέραμε να εξασφαλίσουμε την συμμετοχή μας στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης μέσω του Skopelos International Film Festival for Youth (SIFFY), το οποίο διεξάγεται κάθε χρόνο στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Σκόπελο. Λάβαμε μέρος πολλά νέα παιδιά και χωριστήκαμε σε ομάδες, προκειμένου να κάνουμε την δική μας ταινία. Στην δική μου ομάδα (σ.σ. Θέμης Γκάσιος, Σάββας Ραμαντάνης, Αλεξάνδρα Αγτζίδου, Αλεξάνδρα Θεολόγου), ήμουν ηθοποιός και σκηνοθέτης. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονίσω ότι ήταν και η πρώτη σκηνοθετική μου απόπειρα. Χαίρομαι ιδιαίτερα που, μέσω αυτής της σκηνοθεσίας, προέκυψε η πρόκριση στο Φεστιβάλ του Μανχάταν.
Η μορφή της ταινίας ποια είναι; Μιλάμε για μια ταινία μικρού μήκους, σωστά;
Ακριβώς! Είναι μια ταινία μικρού μήκους, συνολικής διάρκειας κοντά στα 6 λεπτά! Η σκηνοθεσία έγινε υπό την επίβλεψη ενός έμπειρου Κορεάτη σκηνοθέτη, του Wangtae Lim.
Άλλωστε,
αυτό είναι ένας από τους κανόνες του Φεστιβάλ: Συμμετέχουν σημαντικοί
σκηνοθέτες από κάθε γωνιά του πλανήτη, οι οποίοι καθοδηγούν τους
συμμετέχοντες, δίνοντάς τους ιδέες για τον τρόπο που θα γυρίσουν την
ταινία.Οι διοργανωτές σας είχαν ζητήσει να συμπεριλάβετε στην υπόθεση στοιχεία τα οποία αναδεικνύουν την παράδοση της Σκοπέλου. Εσείς συνδυάσατε αυτά τα στοιχεία – όπως το εργοστάσιο πυλού – με μια κοινωνική μάστιγα, όπως είναι το bullying. Πώς γίνεται αυτός ο συνδυασμός;
Η υπόθεση, λοιπόν, έχει ως εξής: Ο πρωταγωνιστής με τον αδερφό του έχουν ένα εργαστήρι πυλού, το οποίο είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της Σκοπέλου. Στην πορεία, εμφανίζονται τρία κορίτσια, που τον ενοχλούν και καταστρέφουν ό,τι έχει φτιάξει.
Τότε, αυτός, για εκδίκηση, τους κάνει βουντού, με αποτέλεσμα να
αποτυπωθεί στο μέτωπο των κοριτσιών το γράμμα "B" , για το "bullying".
Στην συνέχεια, τα κορίτσια μετανιώνουν, όμως ο πρωταγωνιστής δεν τα
συγχωρεί. Έτσι, με τον ίδιο τρόπο που στις κοπέλες σχηματίστηκε το 'b',
στον πρωταγωνιστή σχηματίζεται το γράμμα «Ι», για την λέξη "injustice".
Είναι ένα είδος τιμωρίας, επειδή δεν δέχεται την ειλικρινή μετάνοια των
κοριτσιών. Στο τέλος, όμως, αλλάζει άποψη, λύνει τα μάγια, εξαφανίζονται
τα σημάδια και όλοι είναι χαρούμενοι και αγαπημένοι.
Με αυτό το σενάριο, θέλαμε, από την μια πλευρά, να αναδείξουμε την
Σκόπελο και τις ομορφιές της, όπως επίσης και ένα παραδοσιακό της
στοιχείο, όπως είναι ο πυλός, αλλά και να θίξουμε ένα θέμα όπως το
bullying, που είναι πολύ επίκαιρο και απασχολεί την Κοινή Γνώμη τα
τελευταία χρόνια. Ήταν πρόκληση για εμάς να συνδυάσουμε τα δυο στοιχεία.Μετά, λοιπόν, από όλα αυτά, έρχεται η πρόκριση στο Φεστιβάλ του Μανχάταν και το ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Πώς νοιώθεις για αυτό;
Είμαι πολύ ενθουσιασμένη για αυτό και, για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα ποτέ ότι μέσω αυτής της συμμετοχής θα εκπλήρωνα ένα από τα όνειρά μου, που είναι να επισκεφθώ τη Νέα Υόρκη. Ήταν αδύνατο να προβλέψω ότι θα προκύψει κάτι τόσο μεγάλο. Τολμώ να σας πω ότι, μέχρι να γίνει, δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμα!
Σε ενδιαφέρει γενικότερα ο κινηματογράφος; Ή όλα αυτά έγιναν συγκυριακά;
Δεν έχει ξανατύχει να κάνω κάτι σχετικό και, κατά βάση, δεν είχα σκεφτεί να κάνω κάτι σε σχέση με την ηθοποιία και την σκηνοθεσία. Άλλωστε, σπουδάζω Πολιτικός Μηχανικός και είμαι σε ένα εντελώς διαφορετικό πεδίο. Όμως, αφού είδα ότι στην πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα υπήρξε κάποιο αποτέλεσμα, θα ήθελα να προσπαθήσω να το συνεχίσω.
Αρχικά, σίγουρα, και πάλι μέσω του Φεστιβάλ της Σκοπέλου.Θεωρείς, λοιπόν, ότι έχει περιθώριο στην Ελλάδα ένας νέος να ασχοληθεί με τον Κινηματογράφο, και, γενικότερα, με τις Τέχνες;
Κακά τα ψέμματα, είναι πολύ δύσκολο. Για παράδειγμα, θα σας πω ότι το όνειρό μου ήταν να σπουδάσω Αρχιτεκτονική, η οποία έχει έναν πιο «καλλιτεχνικό» χαρακτήρα σε σχέση με τον Πολιτικό Μηχανικό. Όμως, ακόμη και σε αυτόν τον τομέα, δεν υπάρχουν επαγγελματικές ευκαιρίες. Γενικά είναι δύσκολο για κάποιον στην χώρα μας να κάνει κάτι στις Τέχνες και τον Κινηματογράφο. Άλλωστε, μην ξεχνάτε, στην Ελλάδα υπάρχουν τόσοι άνεργοι ηθοποιοί, σκηνοθέτες και κάμεραμεν!
Πιστεύεις στον διαχωρισμό μεταξύ «ποιοτικού» και «εμπορικού» στην τέχνη και, ειδικότερα, στον κινηματογράφο;
Υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός, αλλά νομίζω το θέμα είναι τι επιλέγει ο καθένας να κάνει. Για παράδειγμα, θα αναφερθώ στην δική μας δημιουργία: Έχει πολλές προβολές και δεν περιμέναμε ότι θα την αγαπήσει ο κόσμος τόσο πολύ. Νομίζω, εδώ, ότι έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι καταφέραμε να εντάξουμε και ένα θέμα όπως το bullying με τον τρόπο που το κάναμε. Δεν ξέρω αν θα είχαμε την ίδια απήχηση αν αρκούμασταν μόνο στην προβολή των παραδόσεων της Σκοπέλου.
Έχεις κάποιον σκηνοθέτη ως πρότυπο;
Θα μπορούσα να σας πω διάφορα ονόματα όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία είναι πολύ γνωστά. Όμως, σήμερα, θα σας πω τον σκηνοθέτη που μας καθοδήγησε στο Φεστιβάλ, τον κ. Wangtae Lim! Επέδειξε υπομονή και πολύ μεράκι στα πάντα, μας αντιμετώπισε με τρόπο απόλυτα επαγγελματικό και μας βοήθησε όσο μπορούσε.
Δεν έχω συναντήσει άλλον άνθρωπο που να έχει να επιδείξει τέτοια ποιοτική δουλειά.Τι μήνυμα έχεις να στείλεις, μέσω του newgreektv.com ;
Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όλους αυτούς που συμμετείχαν στην ταινία. Ασφαλώς, και στον Δήμο Σκοπέλου ο οποίος πληρώνει όλα τα μεταφορικά έξοδα για τη Νέα Υόρκη και, ασφαλώς, το Madro Travel. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω την Τζιλ Σόμμερ, την διοργανώτρια του Φεστιβάλ, η οποία, με πίστη και αφοσίωση, έχει φέρει το Φεστιβάλ σε άλλο επίπεδο. Αν δεν υπήρχε, δεν θα ήμασταν εδώ.
Δείτε την ταινία στο παρακάτω βίντεο.
http://www.newgreektv.com/index.php/2013-09-18-19-06-01/item/3437-synenteuksi-i-19xroni-apo-tin-skopelo-pou-tha-symmetasxei-sto-festival-neas-yorkis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου