ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΣΕ ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ «ΒRAND NAME»

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΟΥΒΕΛΗ-ΣΒΟΜΠΟΝΤΑ,ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΟΙ «58»
ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
ΓΡΑΦΕΙ Ο "ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ"
Πραγματική τρικυμία επικρατεί στην λεγόμενη «Κεντροαριστερά» στην αγωνιώδη προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα μαξιλάρι ασφαλείας για το καταρρέον αστικό κατεστημένο αλλά και ένα ανάχωμα για την διαφαινόμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΟΥΒΕΛΗ-ΣΒΟΜΠΟΝΤΑ,ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΟΙ «58» 

Από τη μία προβεβλημένα στελέχη της ΔΗΜΑΡ (βλ. Παπαδόπουλος, Λυκούδης κ.α.) αλλά και του ΠΑΣΟΚ καλοβλέπουν μια εκλογική κάθοδο με τους «58» και από την άλλη η συνάντηση του Φ. Κουβέλη με τον επικεφαλής των «Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών» στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Χάνες Σβόμποντα, επέφερε διαμάχη ανάμεσα στη Δημοκρατική Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ, αναφορικά με ποιος θα πρέπει να στηριχθεί από τους «Ευρωσοσιαλιστές» (Κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών).

ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, δεν έκρυψε την έντονη δυσαρέσκειά του για τη συνάντηση, καθώς φέρεται να θεωρεί πως το κόμμα του αποτελεί τον μοναδικό εκπρόσωπο των «Σοσιαλιστών» στην Ελλάδα – οπότε δυσανασχετεί από τη στήριξη τού Σβόμποντα στις ξεχωριστές προσπάθειες της ΔΗΜΑΡ ενόψει των εκλογών.
Η «απάντηση» από πλευράς ΔΗΜΑΡ ήταν άμεση:«Η ενόχληση του ΠΑΣΟΚ για το γεγονός ότι οι «Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές» στηρίζουν, όπως τόνισε ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Σοσιαλιστικής Ομάδας Χάνες Σβόμποντα, όλα τα ψηφοδέλτια με σοσιαλιστικό πρόσημο, προδίδουν εκνευρισμό. Το ποιος δικαιούται να τοποθετείται στο όνομα των σοσιαλιστικών ιδεών δεν είναι θέμα ιδιοκτησίας. Προκύπτει από τις πολιτικές που ακολουθεί».

Mόνο ειρωνικά σχόλια προκαλεί, βέβαια, η διαμάχη μεταξύ δύο κομμάτων στο όνομα των σοσιαλιστικών ιδεών, τα οποία υπερασπίστηκαν (άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο) τις μνημονιακές πολιτικές και οδήγησαν την κοινωνία και την οικονομία της Ελλάδας σε κατάρρευση.

Τη «σκυτάλη» των ανακοινώσεων, πάντως, πήρε το γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ, κάνοντας το ακόλουθο σχόλιο: «Καλό θα είναι, αντί η ΔΗΜΑΡ να βγάζει άστοχες ανακοινώσεις υπό το κράτος ενός νευρικού μικροκομματικού πατριωτισμού, να πληροφορηθεί ποιες είναι οι θεσμικές διαδικασίες εκπροσώπησης του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού κόμματος και να μην αυταπατάται, παρερμηνεύοντας με κουτοπόνηρο «επαρχιωτισμό» τις ευγενείς αλλά σαφείς θέσεις του κ. Σβόμποντα. Υπενθυμίζεται πως το πρωί της Πέμπτης, ο Χάνες Σβόμποντα δήλωσε μετά τη συνάντησή του με τον Φώτη Κουβέλη: «Με τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ Φ. Κουβέλη, με τον οποίο έχω τακτικές επαφές το τελευταίο διάστημα, υποστηρίζουμε την ενίσχυση των σοσιαλιστικών δυνάμεων στην Ελλάδα, ώστε να υπάρξει σημαντική εκπροσώπησή και στο Ευρωκοινοβούλιο για την Ευρωσοσιαλιστική Ομάδα», δήλωσε ο Χάνες Σβόμποντα δήλωσε μετά τη συνάντηση.

Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ είπε: «Εντάσσουμε την προσπάθεια μας στο σοσιαλιστικό χώρο για την ενίσχυση της Ευρώπης, για μια νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα, που θα ενοποιεί την πολιτική της για την αντιμετώπιση της κρίσης και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Θεωρούμε σημαντικό το γεγονός, ότι η Ευρωσοσιαλιστική Ομάδα στηρίζει όλες τις προσπάθειες με σοσιαλιστικό πρόσημο, εν όψει των ευρωεκλογών».

«ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΑΔΙΕΞΟΔΑ

Προκύπτει πάντως σαφώς ότι το ΠΑΣΟΚ έχει χρεοκοπήσει ανεπίστρεπτα και δεν πρόκειται να αναβιώσει, τουλάχιστον, από τους κόλπους του, καθώς μέχρι και οι «ευρωσοσιαλιστές» δείχνουν να ψάχνουν για άλλες λύσεις στη χώρα μας ,όπως προκύπτει και από τη στάση του Χ. Σβόμποντα να συναντήσει τον πρόεδρο της ΚΟ της ΔΗΜΑΡ Φ. Κουβέλη.

Βέβαια και η ΔΗΜΑΡ δεν φαίνεται να γλιτώνει την εκλογική κατάρρευση μετά τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση αλλά και την μετέπειτα στάση της ,με πολλά στελέχη της να κατευθύνονται στους «58» και άλλα να καλοβλέπουν την επιστροφή στο ΣΥΡΙΖΑ!

Επιπλέον, οι έντονες και συχνές διαμάχες ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ καταδεικνύουν ότι μάλλον σαν μακρινό έως απίθανο σενάριο φαίνεται μια ενδεχόμενη «συνένωση», μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, η οποία άλλωστε όπως τονίζουν έγκυροι πολιτικοί αναλυτές θα οδηγούσε και τα δύο κόμματα σε ναυάγιο.

Η «κίνηση των 58» ,δε, με το φθαρμένο, «εκσυγχρονιστικό», κατά Σημίτη, πολιτικό προσωπικό ,που συγκεντρώνει τη στήριξη ακόμα και ίδιου του Κ. Σημίτη (!), δείχνει πως η λεγόμενη «Κεντροαριστερά» ως ένα διακριτό πολιτικό ρεύμα δεν φαίνεται να μπορεί να σταθεί όρθια στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Η προσκόλληση σε έναν δογματικό ευρωπαϊσμό και μαζί στα νεοφιλελεύθερα μονεταριστικά δόγματα κάνει την λεγόμενη «Κεντροαριστερά» αποκρουστική στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, η οποία αποζητά ριζοσπαστικότερες λύσεις ώστε να βγει από το κοινωνικό και οικονομικό τέλμα. Άλλωστε στο αποκρουστικό πρόσωπο της "Κεντροαριστεράς" συμβάλλει και μια ιστορία δεκαετιών διάψευσης των λαϊκών προσδοκιών.

Μια πραγματικά ριζοσπαστική πρόταση φαίνεται αδιανόητο να υπάρξει από χώρους πολιτικά χρεοκοπημένους και προσκολλημένους στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Προκύπτει, όμως, εύλογα ένα ερώτημα. Ποια στάση θα πρέπει να κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις ραγδαίες αυτές πολιτικές ανακατατάξεις;

Να υιοθετήσει άκριτα άστεγα πολιτικά στελέχη προερχόμενα από τη χρεοκοπημένη «Κεντροαριστερά» και ίσως να στρογγυλεύσει και λίγο τις θέσεις του ώστε να τα προσεγγίσει; Ή να προσπαθήσει να δώσει με σαφήνεια το δικό του πολιτικό στίγμα και να προχωρήσει ως πολιτικό υποκείμενο σε ένα νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης και να παλέψει ώστε να οδηγήσει τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα σε μια βαθιά ταξική τους συνειδητοποίηση;

Μια πορεία στρογγυλέματος των θέσεών του μοιάζει βήμα μετέωρο το οποίο θα οδηγήσει, πιθανότατα, τον ΣΥΡΙΖΑ στον πολιτικό αφανισμό, όπου οδηγούνται και οι πολιτικοί εκπρόσωποι της λεγόμενης «Κεντροαριστεράς».

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποκοπεί έτσι από την κοινωνική του γείωση και θα αποτελέσει μια θλιβερή παρένθεση, ενώ θα οδηγήσει και τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στην απογοήτευση και σε επικίνδυνους δρόμους!

Η ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

Βέβαια, θα πρέπει και τα υπόλοιπα τμήματα της Αριστεράς να δουν και σαν δική τους υπόθεση το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με βάση ένα μίνιμουμ προοδευτικό αριστερό πρόγραμμα ανατροπής.

Πρέπει να γίνει κατανοητό , αρχικά, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανό να διολισθήσει σε στρογγυλέματα και για τον λόγο ότι δε δέχεται καμμιά υπολογίσιμη «πίεση» από την υπόλοιπη Αριστερά.

Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και το ΚΚΕ φαίνεται να περιορίζουν το ρόλο τους στην αποκάλυψη με ιδεολογικούς όρους των αντιφάσεων και του «ρεφορμισμού» του ΣΥΡΙΖΑ, αποτυγχάνοντας να θέσουν, έτσι, τις κόκκινες εκείνες γραμμές που απαιτεί η πολιτική συγκυρία.

Επίσης, τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αλλά και το ΚΚΕ θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ανάχωμα στη λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση και πως όσο πιο γρήγορα αποτύχει τόσο γρηγορότερα θα έρθει στα πράγματα μια άλλη Αριστερά.

Ουσιαστικά πρόκειται για μια άλλη εκδοχή της λογικής του ώριμου φρούτου για την οποία κατηγορείται ,δικαίως ή αδίκως, και ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα τολμώ να πω το ίδιο ατελέσφορη.

Η πλήρης και ανεπίστρεπτη κοινωνική κατάρρευση από πιθανή διάψευση των λαϊκών προσδοκιών από μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα φέρει απλώς αλληλοκατηγορίες και αποστράτευση στους κόλπους της Αριστεράς και θα χαθεί η ελπίδα ,όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά για τον κόσμο της εργασίας και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.

ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ Η ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Συμπερασματικά, είναι βέβαιο ότι λύση στο αδιέξοδο της κρίσης για τη μαχόμενη Αριστερά, τον ελληνικό λαό και τον τόπο δεν αποτελεί ούτε μια παθητική παρακολούθηση εκ του μακρόθεν της πολιτικής συγκυρίας, ούτε μια τακτική προσέγγισης της χρεοκοπημένης «Κεντροαριστεράς».

Στην ανάδειξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς μέσα από ένα δρόμο αγώνα και ανατροπής της μνημονιακής κυβέρνησης «από τα κάτω», που θα μας φέρει αντιμέτωπους με κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις και εκπροσώπους του κεφαλαίου, δεν περισσεύει κανένας μαχόμενος αγωνιστής της Αριστεράς.

Για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο πρόγραμμα και σχέδιο ρήξης και ανατροπής, πρέπει στηριγμένοι στον κόσμο της εργασίας, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, στην αγωνιζόμενη νεολαία και τα κινήματα αντίστασης, να δώσουμε μεγάλους και σκληρούς ενωτικούς αγώνες.

Η κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας δεν είναι, άλλωστε, παρά το πρώτο βήμα στο μακρύ δρόμο για να έρθουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στην εξουσία* και για να υλοποιηθεί ένα μεταβατικό πρόγραμμα ανόρθωσης της κοινωνίας και της χώρας που θα ανοίγει το δρόμο για την μετάβαση στο σοσιαλισμό. 

Σε αυτές τις προοπτικές και στις ανάγκες ενός τέτοιου μεγάλου αγώνα, με πελώρια ιστορικά διακυβεύματα, η αντίληψή για ένα πλατύ, ενωτικό πολιτικό μέτωπο με τη συμπαράταξη των δυνάμεων της Αριστεράς αποτελεί αναντίρρητα πρώτιστη ανάγκη αλλά και βασικό ταξικό επίδικο.

*Όπως έγραφε άλλωστε και ο Κ. Μαρξ στον πρόλογο του 1872 στο κομμουνιστικό μανιφέστο «Η ψηφοφορία σου δίνει το δικαίωμα να κυβερνάς, όχι όμως και την εξουσία».

"ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ"

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014