Εδώ και πολλές δεκαετίες τώρα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία (οι εργατοπατέρες του κράτους) δολοφονούν ανελέητα το συνδικαλιστικό κίνημα…
Σ’ αυτό συνέβαλαν και οι γραφειοκρατικές ηγεσίες της «αριστεράς». Από κοινού κατέστρεψαν κάθε αγωνιστικό συνδικαλιστικό ιμάντα, τα Συνδικάτα:
Τις επαγγελματικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, δηλαδή το πρώτο έμβρυο της πάλης τους…
Υπονόμευσαν και κατέστρεψαν τα Συνδικάτα με πολλαπλά θανατηφόρα κτυπήματα.
Καταρχήν υπονόμευσαν και κατάστρεψαν τους όρους ύπαρξής τους με την ΑΠΟΔΟΧΗ, νομιμοποίηση, αλλά και προώθηση, από τους ίδιους τους εργατοπατέρες και τα «αριστερά» κόμματα, των νεοταξικών στρατηγικών, αυτών των «ανοικτών συνόρων»: Της εισαγόμενης εισβολής μεγάλων στρατιών από αλλοδαπούς δούλους.
Η στρατηγική αυτή του κεφαλαίου, δηλαδή η εισαγόμενη εισβολή λαθρομεταναστών, που έγινε με τις ευλογίες και τους υστερικούς, τρομοκρατικούς χορούς της «αριστεράς» (κάθε αντίθεση σ’ αυτό το ιμπεριαλιστικό δουλεμπόριο χαρακτηριζόταν «εθνικισμός» και «ρατσισμός»), ΤΙΝΑΞΕ στον αέρα τα πάντα. ΟΛΕΣ τις κατακτήσεις των εργαζομένων (Οικονομικές, συνδικαλιστικές, πολιτικές, οργανωτικές κ.λπ). Διέλυσε κυριολεκτικά κάθε οργανωτικό ιμάντα της εργατικής πάλης και κάθε αγωνιστική πνοή…
Η ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ αυτών των κατακτήσεων εδραίωσε ένα καθεστώς νέας δουλείας: Αυτό που ζούμε σήμερα δραματικά…
Αλλά οι εργατοπατέρες και τα «αριστερά» κόμματα δεν αρκέστηκαν μόνο σ’ αυτό το θανατηφόρο κτύπημα.
Κτυπούσαν ανελέητα και κάθε εργατική και λαϊκή κινητοποίηση που δεν βρισκόταν κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχό τους, που γινόταν ΕΞΩ από αυτούς ή απειλούσε να τους υπερφαλαγγίσει.
Οι εργατοπατέρες και τα αντίστοιχα γραφειοκρατικά πολιτικά υποκείμενα («αριστερά»), αγωνιζόντουσαν με νύχια και με δόντια, όλα αυτά τα χρόνια, ιδιαίτερα τα τελευταία κατοχικά χρόνια, να κλειδώσουν τη λαϊκή ΟΡΓΗ, από τη λαίλαπα των δωσίλογων ανδρεικέλων, στο μπουκάλι των κρατικών συνδικάτων και των κομματικών φιεστών: ΔΗΛΑΔΗ στη «νομιμότητα» του καθεστώτος, στη «νομιμότητα» των ειρηνικών απεργιακών παρελάσεων και πανηγυρικών εκδηλώσεων…
Και μετά κάποιοι εξακολουθούν να κατηγορούν τους εργαζομένους και τον ελληνικό λαό, γιατί, ενώ σφαγιάζεται, δεν εξεγείρεται;
ΠΩΣ; Να κατεβαίνει απλώς σε συνδικαλιστικές παρελάσεις και κομματικές φιέστες;
Να κατεβαίνει, θεαματικά, για εντυπωσιακές βόλτες μέχρι τη Βουλή και ΑΜΕΣΩΣ μετά, εξίσου θεαματικά και εντυπωσιακά να διαλύεται;
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ Εργατικό και λαϊκό ΚΙΝΗΜΑ, συγκρουσιακό ΚΙΝΗΜΑ, με κομματικές αλυσίδες και κηδεμόνες της καθεστωτικής «νομιμότητας», ΟΧΙ μόνο δεν μπορεί να υπάρξει, ΑΛΛΑ οδηγεί και στην ΑΠΑΞΙΩΣΗ κάθε αγώνα, στην ΑΠΟΥΣΙΑ του λαού και από τις απεργιακές φιέστες…
Βαρέθηκε και σιχάθηκε, αηδίασε κυριολεκτικά, ο ελληνικός λαός και οι εργαζόμενοι αυτές της ΦΙΕΣΤΕΣ του εμπαιγμού τους και της κοροϊδίας τους…
Και οι εργαζόμενοι δείχνουν πλέον καθαρά αυτήν την αηδία τους προς τους εργατοπατέρες και τους κομματικούς γραφειοκράτες της «αριστεράς»: Τους γυρίζουν ανοικτά την πλάτη, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ…
Το χθεσινό συλλαλητήριο ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ καταγράφει με τον πιο τελεσίδικο τρόπο τη ληξιαρχική πράξη θανάτου των εργατοπατέρων και των «αριστερών» κομματικών κηδεμόνων και κομισάριων…
Ούτε 300 άτομα δεν μπόρεσαν να συγκεντρώσουν την ημέρα μάλιστα που στη Βουλή ψηφιζόταν η ληξιαρχική πράξη θανάτου της Ελλάδας και του λαού της…
Η εργατική τάξη και λαός γενικότερα ΑΠΑΙΤΟΥΝ αγωνιστική προοπτική, ΚΙΝΗΜΑ σύγκρουσης με το δωσίλογο καθεστώς, ΚΙΝΗΜΑ που να καταπατά στην πράξη τη «νομιμότητα» των ληστών και δημίων του: Τη «νομιμότητα» εκείνων που τους κατασπαράζει και δολοφονεί καθημερινά, δίχως έλεος…
Απαιτούν και ΑΓΩΝΕΣ στο ΔΡΟΜΟ χωρίς ΕΛΕΟΣ, διότι οι δήμιοι είναι χωρίς ΕΛΕΟΣ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου