Η ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ Χ. ΦΛΩΡΑΚΗ

ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ ΒΕΛΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

ΓΡΑΦΕΙ Ο «ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΣ»

Πολλοί πίστευαν ότι ο Χ. Φλωράκης θα ήταν, ίσως, ο μόνος ηγέτης του ΚΚΕ που θα έχαιρε και μετά θάνατον εκτίμησης και σεβασμού από το κόμμα.

Και θα άξιζε μια τέτοια εκτίμηση, όπως την άξιζαν και άλλοι ηγέτες και ηγετικά στελέχη του κόμματος.

Πολύ περισσότερο που ο Χ. Φλωράκης ανέλαβε την ηγεσία του ΚΚΕ μέσα στην αμερικανονατοϊκή χούντα και με το κόμμα σε πολύ κακή κατάσταση, για να συμβάλλει καθοριστικά στην ανασυγκρότηση του και μετέπειτα στην ανοδική μεταπολιτευτική πορεία του.

Ένα όλως «περίεργο» αλλά διόλου απρόβλεπτο «κείμενο» (!) του Π.Γ της ΚΕ του ΚΚΕ, το οποίο δημοσιεύθηκε στο τελευταίο τεύχος (6^ο) της Κομμουνιστική Επιθεώρησης (ΚΟΜΕΠ) υπό τον βαρύγδουπο τίτλο «Η ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΚΚΕ» ήρθε, όμως, να ταράξει τα «νερά».

Με μια πρωτόγνωρη κίνηση του το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ μετετράπη σε «ιστορικό υποκείμενο» και με το εν λόγω κείμενο αποκαθηλώνει σκαιότατα όλες τις επιλογές του ΚΚΕ από το 12^ο Συνέδριο (1987) και φυσικά το 13^ο Συνέδριο, ενώ δεν αφήνει στο απυρόβλητο πλευρές των πολιτικών και των μετέπειτα Συνεδρίων (ιδιαίτερα του 15^ου), πλην του πρόσφατου 19^ου Συνεδρίου, που ανέδειξε και τη νέα ηγεσία του κόμματος.

Όλη η θετική συμβολή του Χ. Φλωράκη στην πορεία του ΚΚΕ, που εμπερικλείεται στις αποφάσεις και τις στρατηγικές του 9^ου,10^ου,11^ου, και 12^ου Συνεδρίου διαγράφεται τεχνηέντως αλλά επί της ουσίας, με μια μονοκονδυλιά. Ένα μονοσήμαντο, ανιστόρητο κείμενο αφθάστου επιπολαιότητας, πολιτικής ιδιοτέλειας και μίζερης αυτοδικαίωσης ενός κομματικού οργάνου, όπως το ΠΓ, το οποίο δεν έχει καμιά εξουσιοδότηση να βγάζει ιστορικούς «φετφάδες» και το μόνο που έχει να επιδείξει είναι την καθοδική πορεία του ΚΚΕ, δίνει τη χαριστική βολή στον "πολιτικό Χαρίλαο". [(1), (2), (3)] 

Με το περίεργο αυτό κείμενο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έρχεται να ολοκληρωθεί η κατεδάφιση σχεδόν όλης της σύγχρονης πορείας του κόμματος με το μεγαλείο και τις τραγωδίες της. Την κατεδάφιση με δύο λόγια όλης της περιπετειώδους ιστορικής διαδρομής του από την 6^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1934, τις αποφάσεις για το χαρακτήρα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και το έργο τους, μέχρι το 12^ο Συνέδριο του 1987. Κατεδάφιση που εν μέρει επεκτείνεται και στις επιλογές των μετέπειτα Συνεδρίων, (13^ο,14^ο,15^ο κυρίως, 17^ο,18^ο) πλην του 19^ου Συνεδρίου, το οποίο, μαζί με το νέο Γενικό Γραμματέα, υποτίθεται, ότι επανέφερε στο ακέραιο τη γραμμή του κόμματος στις σωστές κατευθύνσεις της 3^ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ του 1930, που καθόριζε ως άμεσο στόχο την «προλεταριακή επανάσταση στην Ελλάδα»!!!

Και για να μην μείνει καμιά αμφιβολία στα περί γενικής κατεδάφισης της ιστορίας του ΚΚΕ στην πιο ουσιαστική περίοδο της, το κείμενο της «αποκαθήλωσης» του Π.Γ της ΚΕ του ΚΚΕ ακολουθείται στην ΚΟΜΕΠ από ένα "ιστορικό" άρθρο του Μάκη Μαΐλη για τον Νίκο Ζαχαριάδη υπό τον τίτλο: «Η στρατηγική του ΚΚΕ με Γ.Γ της ΚΕ το Νίκο Ζαχαριάδη (1931-56)».

Το άρθρο αυτό του Μ. Μαΐλη αφού δεν αφήνει τίποτα όρθιο από τις στρατηγικές επιλογές του κόμματος υπό τον Νίκο Ζαχαριάδη, προσπαθεί να διασώσει ματαίως κάποια προσχήματα, καταλήγοντας με την καθόλου κολακευτική για τον Νίκο Ζαχαριάδη και το ίδιο το ΚΚΕ διαπίστωση:

«Η στρατηγική του ΚΚΕ, όταν ήταν ΓΓ της ΚΕ ο Νίκος Ζαχαριάδης, συμπυκνώνει τις αντιφάσεις που υπήρχαν στη γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, όρια που ο Ζαχαριάδης δεν μπορούσε να ξεπεράσει και μετά από τον Πόλεμο.»

Η προσπάθεια να δικαιωθεί το παρόν, κάνοντας ιστορία και προσαρμόζοντας όλο το παρελθόν στα μέτρα των σημερινών αποφάσεων είναι πάρα πολύ μικροπρεπής.

Αυτό που χρειάζεται το κομμουνιστικό αριστερό κίνημα στην κρίσιμη σημερινή ιστορική συγκυρία που διανύουμε είναι να στραφεί κατά κύριο λόγο στο σήμερα και στο μέλλον και όχι στη μυωπική, ιδιοτελή και καιροσκοπική διύλιση του παρελθόντος.

Και αυτή η στροφή επιβάλλει να δώσουμε προτεραιότητα στην κοινή δράση και τη συμπαράταξη όλων των αριστερών δυνάμεων πάνω σε ένα τέτοιο επίκαιρο ριζοσπαστικό προοδευτικό πρόγραμμα, που μπορεί να ενώσει και να κινητοποιήσει και να ανοίξει με την υλοποίηση του δρόμους μετάβασης στο σοσιαλισμό, ο οποίος ποτέ, ακόμα και με την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας, δεν ήταν ένα μονόπρακτο έργο, αλλά μια πειραματική περίοδος ταξικής πάλης και σύγκρουσης, όπως απέδειξαν, άλλωστε, μεγάλες επαναστάσεις σαν τη ρωσική και την κινεζική.

Ο ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΣ Ή ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟΝ ΝΙΚΟΣ ΠΕΤΡΑΔΗΣ

Βλ. ΚΟΜΕΠ, τεύχος 6, Κείμενο της Π.Γ της ΚΕ του ΚΚΕ, (1) σελ. 35 , (2)σελ. 42, (3)σελ.53) 

(1) Σελ. 35: Το Πρόγραμμα που επεξεργάστηκε το 9^ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1973) διατηρεί σοβαρά προβλήματα στρατηγικής, εξαιτίας και των αρνητικών επιπτώσεων του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ στην πολιτική γραμμή του Κόμματος και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Τα βασικά προβλήματα εστιάζονται: Στα δύο στάδια της επαναστατικής διαδικασίας, στην αντίληψη ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού μ’ ένα «μεταβατικό πρόγραμμα» μπορεί ν΄ ανοίξει την επαναστατική διαδικασία, να διαπαιδαγωγήσει επαναστατικά την εργατική τάξη. Στην εκτίμηση για το χαρακτήρα της διαπλοκής και της συνεργασίας του εγχώριου και ξένου κεφαλαίου, για το επίπεδο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού και τη θέση του στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αυτά τα προβλήματα θεωρητικού χαρακτήρα, με επιπτώσεις όμως στη χάραξη της στρατηγικής και στη διαμόρφωση του Προγράμματος, έλκουν την καταγωγή τους από την περίοδο πρίν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφορούν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, τις αποφάσεις της Γ’ Διεθνούς, όπως έχουμε εκτιμήσει στο 18^ο Συνέδριο, στο Δοκίμιο, στη Διακήρυξη της ΚΕ για τον αντιφασιστικό αγώνα στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κλπ.

(2) σελ 42: Το 9^ο Συνέδριο (1973) διατηρεί τη λογική της στρατηγικής των σταδίων του 8^ου Συνεδρίου (1961), λογική που επίσης διατηρείται αλώβητη, με ορισμένες επιμέρους τροποποιήσεις που δεν αλλάζουν την ουσία, και στο 10^ο Συνέδριο το 1978. Στην ίδια βάση με ορισμένους εκσυγχρονισμούς διαμορφώνεται η στρατηγική του Κόμματος ως και το 12^ο Συνέδριο του 1987, αν και τυπικά δε φαίνονται καθαρά τα δύο στάδια στον όρο «αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό», καθώς προβάλλεται ο όρος ενιαία επαναστατική διαδικασία που αναιρείται με τη λογική της στήριξης κυβερνήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού. Το 13^ο Συνέδριο το 1991 ήταν συνέδριο της διάσπασης, καταργήθηκε πολύ γρήγορα με το 14^ο Συνέδριο το ίδιο έτος και αφού είχε συντελεστεί η διάσπαση του Κόμματος, από την άποψη αυτή, δε χρειάζεται ειδική ενασχόληση στο πλαίσιο του άρθρου. 

(3) σελ 53: Στο 15^ο Συνέδριο του 1996 έμεινε ως παλιό, ανεδαφικό, αποπροσανατολιστικό αποτύπωμα στο νέο τότε Πρόγραμμα του Κόμματος μια φράση που συνιστούσε εκτίμηση πιθανότητας ανάδειξης, μέσω κοινοβουλίου, κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών κοινωνικών δυνάμεων που, κάτω από προϋποθέσεις και στο βαθμό που έπαιρνε ριζικά μέτρα, μπορεί να άνοιγε την επαναστατική διαδικασία. Στο Πρόγραμμα δεν ήταν σαφής (ως συνέπεια του επιπέδου της ωριμότητας, άρα και της ικανότητας ν’ απαλλαγούμε από λαθεμένες κληρονομημένες αντιλήψεις) η σχέση του Κόμματος με το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, η στάση του Κόμματος απέναντι στο ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης που θα εξέφραζε συμφέροντα αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων. Δεν υπήρχε ρητή αναφορά ότι το ΚΚΕ δεν έχει θέση σε καμία κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, ζήτημα που ξεκαθάρισε το 19^ο Συνέδριο και ως αποτέλεσμα μελέτης της πείρας του 20^ου αιώνα, τόσο του Κόμματος όσο και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013