Το ΠΑΜΕ ως απεγοσπαστικός μηχανισμός

Η μεγάλη κατρακύλα των ηγετών του ρεφορμιστικού ΠΑΜΕ: από ρεφορμιστές υπηρέτες του κεφαλαίου στον ανοιχτό επαίσχυντο ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΟ μηχανισμό της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και της ιμπεριαλιστικής ΕΕ

Η μεγάλη κατρακύλα των ηγετών του ρεφορμιστικού ΠΑΜΕ: από ρεφορμιστές υπηρέτες του κεφαλαίου στον ανοιχτό επαίσχυντο ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΟ μηχανισμό της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και της ιμπεριαλιστικής ΕΕ

Μ’ αφορμή τις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις των καθηγητών

 

α. η ματαίωση της ΑΠΕΡΓΙΑΣ στις Πανελλαδικές εξετάσεις

Οι τελευταίες σφοδρότατες και καταστροφικές για την Παιδεία επιθέσεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου με τα νέα μέτρα της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ προκάλεσαν τη μαχητική αντίδραση των Καθηγητών που υποχρέωσε την ΟΛΜΕ να εξαγγείλει απεργία στις Πανελλαδικές εξετάσεις.

Η απεργία των εκπαιδευτικών της ΟΛΜΕ γέννησε τότε ελπίδες για μία μάχη απόκρουσης των αντιεκπαιδευτικών μέτρων αντάξια των αγώνων που έχουν δώσει στο παρελθόν οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων. Γιατί τα προβλήματα διογκώνονται και οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις εξαθλιώνονται μέσω των πρωτόγνωρων πολιτικών λιτότητας και ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας.

Δυο μόλις ώρες μετά την ανακοίνωση της πρότασης της ΟΛΜΕ για ΑΠΕΡΓΙΑ στις εξετάσεις, η κυβέρνηση, μετά από συνάντηση Σαμαρα-Αρβανιτόπουλου, γνωστοποίησε αμέσως δια στόματος υπουργού Παιδείας την ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ(!) ΕΠΙΤΑΞΗ (=πολιτική επιστράτευση) των Καθηγητών – ΠΡΩΤΗ στα ιστορικά χρονικά των απεργιακών κινητοποιήσεων – πολιτική επιστράτευση, συνεχίζοντας το χορό των επιστρατεύσεων που ξεκίνησε μέσα στο 2013, ένα μέτρο που αντικατοπτρίζει το βάθεμα της φασιστικοποίησης της πολιτικής ζωής της χώρας και με το οποίο για ΠΡΩΤΗ φορά ποινικοποιούνται οι ΑΠΟΨΕΙΣ-ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ – όχι απλά οι πράξεις – μιας και η απεργία δεν είχε ακόμα αποφασιστεί και αρχίσει. Μία απόφαση που κουρελιάζει ακόμα και το Αστικό Σύνταγμα που απαγορεύει ρητά την αναγκαστική εργασία όταν δεν συντρέχει σοβαρός λόγος.

Μαζί με την κυβέρνηση και ανταποκρινόμενο στο κάλεσμά της: ΚΑΤΑ της απεργίας στις εξετάσεις, τάχθηκε ανοιχτά – με τον πλέον ξετσίπωτο και προκλητικότατο τρόπο – το ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ με δυο απανωτές Ανακοινώσεις (2/5/2013 και 10/5/2013), αλλά και με μια δήλωση του σοσιαλδημοκράτη Σοφιανού, μέλους του ΠΓ του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ (MEGA 9/5/2013 «Κοινωνία ώρα MEGA»): «στην ΟΛΜΕ, οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ήταν οι μόνοι που είναι αντίθετοι σε απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι μόνοι!», ευθυγραμμιζόμενοι ΕΤΣΙ οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ απόλυτα με τη θέση της κυβέρνησης και συγκροτώντας τον ΠΡΩΤΟ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ, εκείνη τη στιγμή, απεργοσπαστικό μηχανισμό της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με Πρωθυπουργό τον Α.Σαμαρά, πράγμα που δεν αποτόλμησε καμιά άλλη συνδικαλιστική Παράταξη – ούτε καν οι φιλοκυβερνητικές ΔΑΚΕ(ΝΔ)-ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ) – εγκαινιάζοντας μαζί μ’ όλα τα κόμματα την απομόνωση των Καθηγητών με παντός είδους συκοφαντίες και μεθοδεύοντας τη ματαίωση της απεργίας. Οι μόνιμα «θαρραλέοι»-ξετσίπωτοι υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ, μετατράπηκαν τότε, ΚΑΙ σε ανοιχτούς «θαρραλέους»-μαχητικούς ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ. (Εδώ είναι αναγκαίο να υπογραμμιστεί, ότι παρόλο που και στο παρελθόν υπήρξαν ανάλογες στάσεις των ηγετών του ΠΑΜΕ, μετά το 19ο Συνέδριο σημειώνεται μια σαφής ακόμα πιο δεξιότερη στροφή των ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ στα πλαίσια της ρεφορμιστικής πολιτικής της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, στην οποία εμπεριέχεται και ο ρόλος του ανοιχτού απεργοσπαστικού μηχανισμού που παίρνει μονιμότερη μορφή).

Όμως οι συκοφαντίες είχαν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα στο χώρο των καθηγητών, αφού στις συνελεύσεις που διεξάχθηκαν υπήρξε πρωτοφανής συμμετοχή που σε κάποιες περιπτώσεις έφτανε κοντά στο 100% και στις οποίες η πρόταση της ΟΛΜΕ για απεργία στις εξετάσεις υπερψηφίστηκε με συντριπτικές πλειοψηφίες (στις περισσότερες περιπτώσεις πάνω από 90%). Ενδεικτικά ας αναφερθούν μόνο: (Ε' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης: ΥΠΕΡ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΟΛΜΕ - 300, ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΟΛΜΕ - 29, ΛΕΥΚΑ - 6, ΕΛΜΕ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ: ΥΠΕΡ της εισήγησης - 66, ΚΑΤΑ - 3, ΛΕΥΚΑ - 5, ΕΛΜΕ ΚΕΡΚΥΡΑΣ: ΥΠΕΡ της εισήγησης - 349, ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΑΜΕ - 7, Β΄ ΕΛΜΕ ΑΘΗΝΑΣ: Ψήφισαν - 250, ΥΠΕΡ της εισήγησης - 115, ΚΑΤΑ της εισήγησης - 11, ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΑΜΕ - 10), ενώ η πρόταση του ΠΑΜΕ υπέστη δεινή ΗΤΤΑ. (Στην ΕΛΜΕ Κέρκυρας μάλιστα το ψηφοδέλτιο που στήριξε το ΠΑΜΕ διαχώρισε τη θέση του δημόσια και μέσω του τοπικού τύπου φανερώνοντας το μέγεθος της απομόνωσης της γραμμής του ΠΑΜΕ ακόμα και στα μέλη του ΠΑΜΕ).

Έτσι, εκείνη τη στιγμή, ήταν κάτι παραπάνω από φανερό, ότι ΔΕΝ μπορούσαν να γίνουν εξετάσεις με επιστρατευμένους καθηγητές και η κυβέρνηση θα οδηγούνταν σε μια ΠΡΩΤΗ επαίσχυντη ήττα. Γι’ αυτό ρίχτηκαν ΟΛΑ τα κόμματα πάνω στους καθηγητές για να πετύχουν ματαίωση της απεργίας στις Πανελλαδικές εξετάσεις.

Ακριβώς σ’ αυτή την προδοτική μεθόδευση ματαίωσης της ΑΠΕΡΓΙΑΣ των Καθηγητών εντάσσεται και η συνεδρίαση της ΑΔΕΔΥ που ακολούθησε, η οποία ΑΝΤΙ να πάρει απόφαση ΣΤΗΡΙΞΗΣ της απεργίας των Καθηγητών και να καλύψει την ΟΛΜΕ απέναντι στην ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ, σ’ αυτή προτάθηκε απ’ το ΠΑΜΕ πρώτο-πρώτο η κήρυξη πανδημοσιοϋπαλληλικής απεργίας για την ΕΠΟΜΕΝΗ μέρα (Τρίτη 14/05/2013) που υπερψηφίστηκε από ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Μια απεργία που, ενώ υποτίθεται αντιτασσόταν στην επιστράτευση των καθηγητών, ωστόσο δεν στήριζε ούτε στο ελάχιστο την επιλογή τους για απεργία μέσα στις εξετάσεις, πού ήταν και η αιτία της επίταξης, συνεπώς μία απεργία ξεκάθαρα ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΗ, που ως ΜΟΝΟ και ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ στόχο είχε να «χτυπήσει» και πλήξει τη ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ και ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ των Γενικών Συνελεύσεων των ΕΛΜΕ, να διασπάσει και απομονώσει των αγώνα των Καθηγητών καταδικάζοντάς τον σε ΑΠΟΤΥΧΙΑ – μια «απεργία» που ορθότατα αποδοκιμάστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των Καθηγητών και έθεσε το ΠΑΜΕ στο περιθώριο.

Την Τετάρτη 15/05/2013 σε μια θυελλώδη συνεδρίαση των προέδρων των ΕΛΜΕ, αγνοώντας και καταπατώντας ωμά και προκλητικότατα τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεών τους, οι παρατάξεις των ΔΑΚΕ (ΝΔ), ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ), Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΡΙΖΑ) ξεπούλησαν-πρόδωσαν το δίκαιο αγώνα, αποφασίζοντας τη ματαίωση της απεργίας των Καθηγητών – το ΠΑΜΕ το είχε ΗΔΗ πράξει με τη δραστήρια συμμετοχή του στον ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΟ μηχανισμό της κυβέρνησης Σαμαρά. Όλα τα παραπάνω χαράχτηκαν στη συνείδηση των καθηγητών, που ήδη από την επόμενη ημέρα μιλούσαν για «την απεργία που δεν έγινε ποτέ» και αυτό για δύο βασικούς λόγους: πρώτο, επειδή πολύ σωστά η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών δεν θεώρησε δική του υπόθεση την ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΗ απεργία της ΑΔΕΔΥ και δεύτερο, επειδή, παρόλο που στην πράξη ακυρώθηκε, ήταν ξεκάθαρο ότι αυτό οφειλόταν στην ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων από τους προέδρους, όπου οι εκπαιδευτικοί είχαν αποφασίσει σχεδόν σύσσωμοι την απεργία διαρκείας, ακόμα και υπό συνθήκες επίταξης-ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ.

Αν όλα τα πολιτικά κόμματα πολέμησαν με «νύχια και με δόντια» τον αγώνα των Καθηγητών κατασυκοφαντώντας τον, ΟΛΕΣ οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, μαζί και οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, ΠΡΟΔΩΣΑΝ τον αγώνα των καθηγητών με πρωτοπορία το ΠΑΜΕ, που αφού για μέρες κατασυκοφαντούσε την απεργία ως «τυχοδιωκτική πρόταση για 5ήμερη απεργία στις εξετάσεις»(«Ρ» 17/5/2013, σελ.1, και αλλού), το ΜΟΝΟ που το ενδιέφερε ΔΕΝ ήταν βέβαια οι «μαθητές-γονείς», αλλά η ΣΤΗΡΙΞΗ της κυβέρνησης Σαμαρά: «Εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης» (Σοφιανός-«Κ»ΚΕ, MEGA 9/5/2013 «Κοινωνία ώρα MEGA»). Παρόμοια στάση είχαν κρατήσει και το 1988 στις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών: «Εμείς το ξεκαθαρίζουμε: όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, λέμε όχι στην απεργία στις εξετάσεις»!!! (Από ομιλία της Α. Παπαρήγα, «Ρ», 23/3/1988).

Ακόμα όμως και όταν ήταν πλέον δεδομένο ότι ο αγώνας των εκπαιδευτικών είχε ξεπουληθεί και δεν μπορούσε να γίνει στην περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων, το ΠΑΜΕ συνέχισε την απεργοσπαστική τακτική του. Ενώ στην βάση των εκπαιδευτικών είχαν ήδη ξεκινήσει συζητήσεις για απεργία διαρκείας από 1η Σεπτέμβρη, κάτι που φάνταζε ως μοναδική λύση πλέον, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ προσπάθησαν ήδη από τον Ιούνιο να ματαιώσουν και αυτήν την προοπτική. Έτσι δεν έγιναν οι απαραίτητες Γενικές Συνελεύσεις τον Ιούνιο (αυτό και με ευθύνη των υπόλοιπων παρατάξεων) και η απεργία καθυστερεί ακόμα περισσότερο. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλο το διάστημα του Ιουνίου, όπου οι εκπαιδευτικοί βρίσκονταν στα σχολεία τους, μέχρι και τους καλοκαιρινούς μήνες, το ΠΑΜΕ δεν έχει γράψει ούτε μία ανακοίνωση που να καλεί τους εκπαιδευτικούς σε απεργία.

β. η απεργία του Σεπτέμβρη

Με την έναρξη της σχολικής χρονιάς τις πρώτες ημέρες του Σεπτέμβρη γίνονται μαζικότατες Γενικές Συνελεύσεις καθηγητών στις περισσότερες από τις οποίες πλειοψηφεί καθαρά η πρόταση για απεργία διαρκείας με την μορφή 5ήμερων επαναλαμβανόμενων από την Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη. Σε αυτές τις συνελεύσεις το ΠΑΜΕ, μέσα στη λυσσαλέα του προσπάθεια να αποτρέψει οποιονδήποτε πετυχημένο απεργιακό αγώνα, κάνει την ίδια πρόταση αγώνα με την κυβερνητική ΔΑΚΕ, προτείνοντας μία 48ωρη απεργία! Δεν μένει όμως σε αυτό: γνωρίζοντας ότι η μεγάλη μάζα των εκπαιδευτικών δεν θα στήριζε ποτέ μία τέτοια απεργία, επειδή η απόφαση για απεργία διαρκείας ήταν ήδη ειλημμένη από τον Μάιο, προσπάθησε να τους ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΙ υποστηρίζοντας, ότι στόχος του είναι ΤΑΧΑ η «κλιμάκωση» του αγώνα. Με αυτήν την συνειδητά θολή δήλωση για δήθεν «κλιμάκωση» οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ προσπάθησαν να ΕΞΑΠΑΤΗΣΟΥΝ τους εκπαιδευτικούς ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΝΤΑΣ τους ότι ο στόχος τους είναι μόνον να ΑΠΟΤΡΑΠΕΙ η απεργία διαρκείας, κάτι που ευτυχώς δεν πέτυχαν, οδηγούμενοι αντιθέτως σε ακόμα μεγαλύτερη περιθωριοποίηση.

Την απόφαση για απεργία διαρκείας σύσσωμος ο κλάδος των εκπαιδευτικών την υποδέχτηκε με ανακούφιση, μετά την ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ των αποφάσεών τους τον Μάη, αλλά και με αγωνιστικότητα! Και αυτό φάνηκε πεντακάθαρα την πρώτη ημέρα της απεργίας όπου η συμμετοχή των εκπαιδευτικών ήταν σχεδόν καθολική, ξεπερνώντας το 90%, και αυτό χωρίς ουσιαστική περιφρούρηση. Αλλά και τις επόμενες ημέρες παρόλο τον απεργοσπαστικό μηχανισμό της κυβέρνησης, που προσπάθησε να συκοφαντήσει με κάθε τρόπο τους απεργούς, αλλά και τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία διατηρήθηκαν ιδιαίτερα υψηλά, πρωτόγνωρα για τον κλάδο σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη πρόσφατη απεργιακή κινητοποίηση κλείνοντας την εβδομάδα με μέσον όρο συμμετοχής σχεδόν 70%.

Μέσα σε αυτό το κλίμα αγωνιστικότητας των εκπαιδευτικών το ΠΑΜΕ εκδίδει μία ανεκδιήγητη ανακοίνωση – πρόταση για τις επερχόμενες Γενικές Συνελεύσεις στις 18 Σεπτέμβρη με τίτλο «κλιμακώνουμε με 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες». Το ΣΚΟΠΙΜΟ λάθος, που ακόμα και ένας μαθητής γυμνασίου θα αναγνώριζε, είναι ότι όταν έχεις ΗΔΗ απόφαση για 5ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, τότε η πρόταση για 48ωρες επαναλαμβανόμενες ΔΕΝ λέγεται «κλιμάκωση» αλλά ΑΠΟΚΛΙΜΑΚΩΣΗ. Φυσικά το γνώριζαν πολύ καλά αυτό όχι μόνον οι φιλόλογοι του «ΠΑΜΕ-Εκπαιδευτικών» αλλά και κάθε ένας που διάβασε την ανακοίνωση. Έτσι οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ αυτή τη φορά μας έκαναν και μάθημα «νέας ελληνικής γλώσσας» προσπαθώντας να πείσουν για τις προθέσεις τους!!

Παρόλη όμως την προσπάθειά τους, την κούραση και την οικονομική πίεση οι εκπαιδευτικοί στις Γενικές τους Συνελεύσεις αποφασίζουν για μία ακόμα φορά μαζικά, υπέρ της συνέχισης του αγώνα με 5ήμερες επαναλαμβανόμενες . Μια απόφαση που εκφράστηκε με ένα ποσοστό 65,9% στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ. Σε αυτό το σημείο όμως στάθηκε ξανά εμπόδιο η γραφειοκρατία της ΟΛΜΕ, όπου απαιτούνταν το 66,6% των ψήφων, κάτι που μεταφράζεται σε 4 ψήφους δηλαδή την απόφαση μίας μόνον ΕΛΜΕ. Υπό τον κίνδυνο τελικά να μην παρθεί απόφαση, οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ τελικά καταφέρνουν να περάσει η δική τους πρόταση, παρόλο που συγκέντρωνε μηδαμινό ποσοστό ψήφων για 48ωρη απεργία. Έτσι η απόφαση που πάρθηκε ήταν για 48ωρη απεργία στις 23-24 Σεπτέμβρη.

Από το σημείο αυτό ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου των απεργών εκπαιδευτικών για να μπορέσουν να συνεχίσουν την απεργία, που όμως δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα εμπόδια που ύψωναν κάθε φορά οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ, οι οποίοι έφτασαν σε σημείο να ξεπεράσουν ακόμα και την ΔΑΚΕ σε λύσσα ενάντια στην απεργία. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τα κυριότερα σημεία:

Πρώτο: η πρόταση του ΠΑΜΕ για 48ωρες επαναλαμβανόμενες ΣΚΟΠΙΜΑ δεν λάμβανε υπ’ όψιν της ότι η ΟΛΜΕ δεν προλάβαινε να πάρει απόφαση μέσα σε λίγες ώρες κάθε μέρα και έτσι ΑΚΥΡΩΝΕ την απεργία διαρκείας ακόμα και αν οι εκπαιδευτικοί στήριζαν σύσσωμοι για συνέχιση της απεργίας. Με λίγα λόγια θα γινόταν δύο μέρες απεργία, δύο μέρες επιστροφή στα θρανία κοκ.!! Δεύτερο: στην προσπάθεια να ξεπεραστεί το παραπάνω έγινε προσπάθεια να κηρύξει η ΑΔΕΔΥ απεργία στις 25 Σεπτέμβρη, κάτι που το ΠΑΜΕ ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΕ φέρνοντας πρόταση για «στήριξη των απεργιών των κλαδικών σωματείων», δηλαδή απεργία στις 23-24 που, ούτως ή άλλως είχε αποφασιστεί από την ΟΛΜΕ. Τελικά η απόφαση της ΑΔΕΔΥ ήταν για 48ωρη 24-25 Σεπτέμβρη, στηρίζοντας στη πράξη τον αγώνα των εκπαιδευτικών, και έτσι ακόμα και η ξεπουλημένη ηγεσία της ΑΔΕΔΥ «βγήκε από τα αριστερά»(!) στο απεργοσπαστικό ΠΑΜΕ. Τρίτο: Στην προσπάθεια για κήρυξη γενικής απεργίας από την ΓΣΕΕ στις 24 Σεπτέμβρη το ΠΑΜΕ, στο πλευρό της ξεπουλημένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ, αρνήθηκε να στηρίξει γενική απεργία στις 24 Σεπτέμβρη. Τέταρτο: Η ταφόπλακα στην απεργία μπήκε με τις συνελεύσεις στις 24 Σεπτέμβρη, όπου το ΠΑΜΕ πλέον άνοιξε καθαρά τα χαρτιά του, προτείνοντας αναστολή της απεργίας, στην ανακοίνωσή του με τίτλο «συνεχίζουμε με άλλες μορφές πάλης».

Με τον τερματισμό της απεργίας των καθηγητών, εξαιτίας της δραστήριας ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ τακτικής του ΠΑΜΕ ΜΑΤΑΙΩΣΗΣ των 5ήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών, ο «Ριζοσπάστης» έχει το θράσος να μιλά για «προδιαγεγραμμένο εκφυλισμό», αποκαλύπτοντας-ομολογώντας όμως, άθελά του, ταυτόχρονα ότι εκείνο που ενδιέφερε τους ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ ήταν να αποφευχθεί «η φθορά της κυβέρνησης» («Ρ» 27/9/2013, σελ. 15).