Τρέμουν απέναντι στα «Όχι»

Σταύρος Χριστακόπουλος Ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος εξακολουθεί – έχοντας κερδίσει κρίσιμο, αλλά άγνωστης διάρκειας, χρόνο – να θεωρεί εγγυημένες τις καταθέσεις κάτω από 100.000 ευρώ. Δηλαδή τις καταθέσεις των λιγότερο ή καθόλου πλούσιων καταθετών. Αυτό οφείλεται στο «Όχι» του λαού και της Βουλής της Κύπρου. Επιπλέον αυτό το «Όχι» είναι ο λόγος για τον οποίο δεν προκλήθηκε εκτεταμένο bank run σε καμιά από τις χώρες του Νότου, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα. Οι Κύπριοι, παίρνοντας ένα μεγάλο ρίσκο για τον εαυτό τους, έσωσαν πολλούς, μεταξύ των οποίων και κάποιους απίθανους «δικούς μας», που σήμερα, ειδικά στην Ελλάδα, τους κατηγορούν ότι επιχείρησαν να σώσουν τους... Ρώσους «ολιγάρχες». Παρεμπιπτόντως οι εν λόγω «ολιγάρχες», όπως έγινε γνωστό τις τελευταίες μέρες, πρόλαβαν το «κούρεμα» και έδιωξαν από την Κύπρο τα κεφάλαιά τους πριν απομειωθούν. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα και για τους συνήθεις άσχετους και για τους συνειδητούς συκοφάντες. Και προφανώς τα λεφτά δεν τα έδιωξαν – με... κλειστές τις τράπεζες, όπως θρυλείται – οι Κύπριοι πολίτες, οι οποίοι πίεσαν για να υπερασπιστούν τράπεζες, καταθέσεις και το δικαίωμά τους να μην λεηλατηθούν... Κατά τον ίδιο τρόπο κάμποσοι Κύπριοι πολιτικοί, πριν από το τραπεζικό αδιέξοδο, είχαν προλάβει να «κουρέψουν» τα δάνειά τους και, όπως έδειξε η λίστα που δημοσίευσε το «Έθνος», μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται κάποιοι που είχαν καταλάβει κορυφαία πόστα – των οποίων τα κόμματα μάλιστα είτε οδήγησαν στο μνημόνιο είτε είπαν «ναι σε όλα». Και καλά, ίσως οι εγχώριοι προπαγανδιστές, με δεδομένη την αγωνία τους να καταπνίξουν, να συκοφαντήσουν και να εξαφανίσουν όχι μόνο το «όχι» του κυπριακού λαού (διότι αυτός το είπε), αλλά και κάθε ιδέα για κάθε είδους «όχι» στον γερμανικό σιδερόφρακτο χρηματοπιστωτικό όλεθρο, να παίρνουν σβάρνα ό,τι βρουν. Είναι όμως άκομψο εκ μέρους τους να μην ακούν, έστω, κάποιους ομοϊδεάτες τους, όπως για παράδειγμα τον Κύπριο νομπελίστα οικονομολόγο Χριστόφορο Πισσαρίδη. Ο εν λόγω νομπελίστας, αλλά και επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Οικονομίας της Κύπρου, καθ’ όλα οπαδός και της Ευρώπης και του ευρώ, με άρθρο του στους Financial Times, υποστηρίζει ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η Κύπρος από τους εταίρους της αποκαλύπτει πως η Ευρωζώνη είναι μια «ασύνδετη ομάδα χωρών όπου τα εθνικά συμφέροντα των μεγάλων κρατών υπερτερούν των συμφερόντων του συνόλου». Κατά τον ίδιο τρόπο φαίνεται να μην λαμβάνουν υπόψιν ότι ο περίφημος «ευρωσκεπτικισμός» δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό των... «ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ» ή των Ελλήνων γενικώς ή των Νοτίων ευρύτερα: ● Περιλαμβάνει και τον σκληρό πυρήνα των στενών εταίρων και δορυφόρων της Γερμανίας (π.χ. Ολλανδία και Φινλανδία). ● Περιλαμβάνει τις κεντρικές τράπεζες των ανεπτυγμένων χωρών του πλανήτη, οι οποίες μειώνουν τα αποθέματά τους σε ευρώ στερώντας δυναμική από το ευρωνόμισμα. 1. Πόση σοφία χρειάζεται ώστε οι Ελλαδίτες «φωστήρες» να συνειδητοποιήσουν πως το κυπριακό «όχι» δεν ευθύνεται για τη σφαγή της Κύπρου, η οποία περιγραφόταν όχι μόνο στην πρώτη απόφαση του Eurogroup, αλλά και στο κυπριακό μνημόνιο, το οποίο συστηματικά και άκομψα παραλείπεται από την ελλαδική «συζήτηση» και του οποίου οι λεπτομέρειες δείχνουν πως η Κύπρος μπαίνει σε μια προαποφασισμένη πορεία ανεξέλεγκτης καταστροφής; 2. Πόση σοφία χρειάζεται για να αποκωδικοποιήσουν την προειδοποίηση του επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ ότι το κυπριακό μοντέλο «κουρέματος» των καταθέσεων είναι πρότυπο για όλη την Ευρώπη και, κατά πάσαν πιθανότητα, για την Ελλάδα; Ή μήπως και αυτό θα το αποδώσουν οι άσχετοι και οι συκοφάντες στο κυπριακό «όχι»; 3. Πόση σοφία χρειάζεται για να... ερμηνεύσουν την προειδοποίηση του Ολλανδού στελέχους της ΕΚΤ Klaas Knot ότι ούτε οι τραπεζικές καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ είναι ούτε εγγυημένες; Και γι’ αυτό φταίει το κυπριακό «Όχι»; Κάτι που ακόμη αγνοούν ή αποσιωπούν εσκεμμένα – σχετικοί και άσχετοι – τελάληδες της άνευ όρων υποταγής στην τρόικα (με το κουτοπόνηρο και κλαψιάρικο «ε, και τι να κάνουμε;») είναι ότι η Ελλάδα, ύστερα από τεσσεράμισι χρόνια κρίσης, δεν έχει επιχειρήσει ποτέ, σε κανένα επίπεδο, να διερευνήσει καμιά δυνατότητα: ● ούτε για Plan B – το οποίο πρέπει πάντα να υπάρχει ακόμη και αν ποτέ δεν χρησιμοποιηθεί ● ούτε για διεθνείς συμμαχίες εντός και εκτός του ευρώ, οι οποίες θα μπορούσαν να τους προσφέρουν περισσότερα διαπραγματευτικά χαρτιά, ειδικά τώρα που η γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη παράγει μόνο αδιέξοδα και αμφισβητείται από όλες τις μεγάλες χώρες και οικονομίες, που πλέον απειλούνται και οι ίδιες με κατάρρευση. Αλήθεια, από τις συνεχείς ζυμώσεις και διαβουλεύσεις μεταξύ των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας γιατί η Ελλάδα είναι μονίμως απούσα; Το ίδιο συμβαίνει και με την Κύπρο, το πολιτικό σύστημα της οποίας – αφού πρώτα είχε προετοιμάσει και αποδεχτεί το μνημόνιο – βρέθηκε απροετοίμαστο (αν όχι και απρόθυμο) να διαχειριστεί το απολύτως φυσιολογικό λαϊκό «όχι» σε μια άνευ προηγουμένου ληστεία. Αν κάποιοι θα πρέπει (μεταφορικώς, εννοείται...) για κάποιο λόγο να «στηθούν στον τοίχο», αυτοί είναι οι πολιτικές ηγεσίες στην Αθήνα και τη Λευκωσία, επειδή εγκατέλειψαν επί χρόνια – τέσσερα οι Κύπριοι και πάνω από έξι οι Ελλαδίτες – τις χώρες τους να κατρακυλούν προς το χάος χωρίς ακόμη και σήμερα να έχουν δείξει την ελάχιστη αντίδραση ή, έστω, μια υποψία σχεδιασμού. Άσχετα με το αν αυτά τα σχέδια θα ήταν εφαρμόσιμα και με ποιους όρους. Δυστυχώς, τέλος, για τους οπαδούς της πλήρους προσαρμογής τα «όχι» στη βαρβαρότητα μεγαλύνουν τους λαούς και ισχυροποιούν τα έθνη. Όποιος διαφωνεί, ας ζητήσει να διαγραφούν από την ελληνική Ιστορία οι «μάταιες» αποκοτιές και οι θυσίες των Ελλήνων, όπως του 1821 και του 1940. Φαντάζομαι πως στο αίτημά τους αυτό θα βρουν πολλούς πρόθυμους υποστηρικτές για να γυρίσουν τα ανάλογα – ελληνικά και τουρκικά – τηλεοπτικά σίριαλ και «έρευνες». Αυτά τα καταραμένα «Όχι» όμως μπορούν όμως να απαξιώσουν και να εξαφανίσουν τους ανίκανους να τα διαχειριστούν, αλλά και τους ολίγιστους, που τρέμει το φυλλοκάρδι τους ακόμη και να τα ακούσουν. Ακόμη και σε αυτήν εδώ την κρίση, αρκεί κάποιος να μετρήσει πόσες κυβερνήσεις και ηγεσίες στην Ευρώπη εξαφανίστηκαν υπό το βάρος της χλεύης...