Η κρατική τηλεόραση επί το έργο...

Για το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα δεν έχει χώρο η κρατική τηλεόραση...

Της Κάλι Καρά

Εκτός από τα «μεγάλα», τα «ανεξάρτητα» και τα «αντικειμενικά» ΜΜΕ και η κρατική τηλεόραση, ως ιδεολογικός μηχανισμός και πιστό εργαλείο της κυρίαρχης πολιτικής, πασχίζει να περνάει ανελλιπώς και με μονομέρεια (αν και την πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες) τις πολιτικές της ΕΕ και των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Έτσι καθόλου τυχαία στην εκπομπή της ΝΕΤ «Συμβαίνει Τώρα» , στις 29/3/13 φιλοξενήθηκε η γυναικεία οργάνωση «Παναθηναϊκή» σαν παλαιά γυναικεία οργάνωση 30 χρόνων, όπως είπαν, και με τη συμμετοχή της δημοσιογράφου Πηνελόπης Γαβρά η οποία θα συντονίσει τις εργασίες διημερίδας αυτής της οργάνωσης.

Λέχθηκαν πολλά, χιλιοειπωμένα και προερχόμενα από τα κέντρα της ΕΕ, που επεξεργάζονται τις πολιτικές αυτής της λυκοσυμμαχίας για τις γυναίκες. «Ίσες Ευκαιρίες» των γυναικών με τους άνδρες... Οι γυναίκες μπορεί να είναι το αδύνατο σημείο στην οικονομική κρίση, αλλά η θέση τους είναι στην ΕΕ, αφού μέσα σε αυτή πήγαν μπροστά. Οι γυναίκες δεν βοηθάνε τις γυναίκες να πάρουν θέση στα κέντρα λήψης των αποφάσεων (αν και οι γυναίκες είναι πιο νοικοκυρές)... Σε τι ωφελεί ο γιορτασμός της 8ης Μάρτη...

Το παρόν σχόλιο ωστόσο θα σταθεί στη γυναικεία επιχειρηματικότητα, που με επιμονή του δημοσιογράφου και καθόλου τυχαία μπήκε στη συζήτηση. Άλλωστε η γυναικεία οργάνωση «Παναθηναϊκή» μας πληροφόρησε ότι θα υλοποιήσει πρόγραμμα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας με θέμα «Εκπαίδευση Γυναικών για την Επιχειρηματικότητα».

Η γυναικεία επιχειρηματικότητα είναι από τα «φρέσκα φύκια για μεταξωτές κορδέλες» της ΕΕ, που πλασάρεται στις άνεργες και τις αυτοαπασχολούμενες γυναίκες, σε αυτές δηλαδή που η καπιταλιστική οικονομική κρίση ισοπέδωσε και ισοπεδώνει όλα τα επίπεδα της ζωής τους.

Στην πραγματικότητα, η λεγόμενη «γυναικεία επιχειρηματικότητα» είναι ένα χρήσιμο για το κεφάλαιο εργαλείο προκειμένου να μειώνει, ακόμα και προσωρινά ή πλασματικά, τα αυξημένα ποσοστά της γυναικείας ανεργίας, αλλά και να χειραγωγεί τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, να τις εγκλωβίζει στα όρια του συστήματος. Δεν είναι τίποτε άλλο από ένα προπέτασμα καπνού που επιχειρεί να καλύψει την ταξική εκμετάλλευση και τη φυλετική καταπίεση, τίποτε περισσότερο από την απαραίτητη χρυσόσκονη με την οποία προσπαθούν να ωραιοποιήσουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Το εγχείρημα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, εξού και ο αγώνας δρόμου που κάνουν Επιμελητήρια (Αιτωλοακαρνανία, Ηράκλειο κ.α.), η Γενική Γραμματεία Ισότητας, Γυναικείες Οργανώσεις, που αρνούνται την ταξικότητα του γυναικείου ζητήματος, που χρηματοδοτούνται ως ΜΚΟ και αποτελούν ένα ακόμη επιδοτούμενο κανάλι προώθησης της πολιτικής της ΕΕ, πολιτικής που ανοίγει λεωφόρους στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στην επιχειρηματικότητα, πέρα από τη φιλανθρωπία και τον εθελοντισμό.

«Ολοκληρωμένη παρέμβαση για τη στήριξη της γυναικείας απασχόλησης μέσω ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας»...

Έτσι παρουσιάζουν την ανάπτυξη του «επιχειρηματικού πνεύματος» και των ανάλογων επιχειρηματικών πρωτοβουλιών από τις γυναίκες, ως δρόμο που μπορεί να οδηγήσει στην αντιμετώπιση της αυξημένης ανεργίας αλλά και να συμβάλει στη διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση.

Διαφημίζουν ότι θα επιτύχουν «την αντιστροφή του φαινομένου της ανεργίας, τη διασφάλιση ίσων ευκαιριών μεταξύ των φύλων και των κοινωνικών ομάδων, τη δημιουργία συνθηκών και προϋποθέσεων για την αναστροφή των δυσμενών δημογραφικών τάσεων, την αξιοποίηση των ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων και δυνατοτήτων του πληττόμενου ανθρώπινου δυναμικού».

Αυταπάτες με το τσουβάλι ότι οι άνεργες θα γίνουν επιχειρηματίες και μάλιστα σε περίοδο οικονομικής κρίσης!. Με θράσος που περισσεύει, συνιστούν στις γυναίκες να εκμεταλλευτούν τη ...χρυσή ευκαιρία της απόλυσης και της ανεργίας και να γίνουν ...επιχειρηματίες.

Κρύβουν ότι οι πολυδιαφημισμένοι γυναικείοι αγροτουριστικοί συνεταιρισμοί στην πλειοψηφία τους διαλύθηκαν, αφού οι γυναίκες βρέθηκαν να φυτοζωούν δίπλα στους κολοσσούς των μονοπωλιακών ομίλων, φτιάχνοντας γλυκά του κουταλιού και τραχανάδες, καταχρεωμένες στις τράπεζες.

Φιάσκο και τα προγράμματα του ΟΑΕΔ για αυτοαπασχόληση των γυναικών, αφού για τη συντριπτική πλειοψηφία των άνεργων γυναικών η συμμετοχή στο πρόγραμμα ήταν απαγορευτική. Έπρεπε να προηγηθεί η έναρξη της όποιας επιχειρηματικής δραστηριότητας στην εφορία πριν υπαχθεί στο πρόγραμμα. Με άλλα λόγια, οι άνεργες έπρεπε να διαθέτουν το απαιτούμενο κεφάλαιο, να ξεκινήσουν μια επιχείρηση και εφόσον η αίτησή τους στο πρόγραμμα εγκρινόταν, να επιδοτηθούν με το ποσό που αυτό προέβλεπε.

Οι αυτοαπασχολούμενες στην πραγματικότητα παλεύουν να επιβιώσουν σε συνθήκες φορολεηλασίας και ανταγωνισμού με τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Το δικαίωμά τους στη μητρότητα δεν υποστηρίζεται ούτε από στοιχειώδεις παροχές, δεν έχουν δικαίωμα σε άδειες και επιδόματα. Αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να βάλουν λουκέτο και να βρεθούν άνεργες αλλά και πνιγμένες σε χρέη και οφειλές.

Όσο για την επιλεκτικότητα της κρατικής τηλεόρασης, την οποία πληρώνουν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, δεν έχει να κάνει με την παλαιότητα των οργανώσεων, αλλά με την πλαίσιο πάλης τους, με την ταξική τοποθέτησή τους απέναντι στα προβλήματα των γυναικών, εκείνων των γυναικών που βιώνουν με το πιο βάρβαρο τρόπο την εκμετάλλευση και τη διπλή καταπίεση.

Επιβεβαιώνεται ο λόγος αυτής της επιλεκτικότητας από το ότι η ΟΓΕ, η οποία συσπειρώνει γυναίκες του μεροκάματου, του καθημερινού μόχθου σε όλη την Ελλάδα από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη και που μετράει 37 χρόνια παρουσίας και αγωνιστικής δράσης στη χώρα μας, όχι μόνο δεν καλείται ποτέ, αλλά θάβονται και οι μαζικές αγωνιστικές της κινητοποιήσεις, ακόμη και τα συνέδριά της.

Οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, εργαζόμενες, άνεργες και αυτοαπασχολούμενες, δεν πρέπει να έχουν καμία αυταπάτη ότι μπορούν ατομικά να ξεφύγουν από τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής, ότι υπάρχει ατομική διέξοδος από τη θύελλα των αντεργατικών μέτρων. Στις αυταπάτες και στην κοροϊδία της «γυναικείας επιχειρηματικότητας» να απαντήσουν παίρνοντας θέση στην οργανωμένη πάλη για να αναχαιτίσουν την αντιλαϊκή επίθεση. Να βάλουν εμπόδια στα μέτρα που τις οδηγούν στην ανεργία και στη φτώχεια, να παλέψουν για την ανατροπή της πολιτικής που τις καταδικάζει να πληρώνουν οι ίδιες και οι οικογένειές τους την κρίση του καπιταλισμού.