Aν φάνηκε κάτι από την πρόσφατη κυπριακή τραγωδία είναι τα αδιέξοδα
κάθε διαχειριστικής λογικής και πρακτικής στο πλαίσιο του παγκόσμιου
συστήματος του καπιταλισμού και της εξάρτησης. Αν πάρουμε τοις μετρητοίς
το αρχικό κυπριακό «όχι», τότε μέσα σε μια βδομάδα ζήσαμε το Βατερλό
μιας πολιτικής ηγεσίας η οποία προσπαθεί ν’ αντισταθεί στο
ιμπεριαλιστικό στάτους της Ευρωζώνης. Δεν βρήκε συμμάχους ούτε μέσα στην
Ευρωζώνη ούτε έξω απ’ αυτή. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε ότι το
προηγούμενο δωδεκάμηνο ο πρώην πρόεδρος της Κύπρου Δ. Χριστόφιας έκανε
τα πάντα για να εξασφαλίσει ένα δάνειο 5 δισ. ευρώ από τη Ρωσία ή την
Κίνα (ποσό αστείο για τα οικονομικά δεδομένα αυτών των δύο
ιμπεριαλιστικών γιγάντων) και δεν κατάφερε τίποτα, μπορούμε να
συνειδητοποιήσουμε πόσο δραματικά είναι τα πράγματα μέσα στην Ευρωζώνη
για οποιαδήποτε αστική ηγεσία που βρίσκεται στην ανάγκη να στηρίξει το
σύστημα που διαχειρίζεται.
Μήπως, όμως, υπάρχουν δυνατότητες εκτός Ευρωζώνης; Το λένε εκ των υστέρων κάποιοι στην Κύπρο, δεν τους ακούσαμε όμως να το λένε στο δεκαήμερο που κρίνονταν τα πράγματα. Για λύση «εκτός τρόικας» και όχι «εκτός ευρώ» μιλούσε το ΑΚΕΛ, το οποίο και τώρα δεν λέει ευθέως «να φύγουμε από την Ευρωζώνη», αλλά «να συζητήσουμε ακόμη και την έξοδο από την Ευρωζώνη». Και μάλιστα, δεν το λέει επίσημα η ηγεσία του κόμματος με απόφασή της, αλλά το πετάνε διάφορα στελέχη στα τηλεοπτικά πάνελ, γεγονός που δείχνει ότι ψαρεύουν στα θολά νερά της κοινωνικής δημαγωγίας, χωρίς να έχουν καμιά θέση για έξοδο από την Ευρωζώνη. Αυτό συμβαίνει γιατί οι χώρες που εντάχθηκαν στην ΕΕ και μετά έκαναν τα πάντα για να ενταχθούν και στην Ευρωζώνη δεν το έκαναν επειδή ήρθε κάποια φαεινή ιδέα στις πολιτικές τους ηγεσίες, αλλά επειδή αυτή ήταν η θέληση της αστικής τους τάξης. Για να φύγει μια καπιταλιστική χώρα από την Ευρωζώνη θα πρέπει να πάψει να είναι καπιταλιστική. Γιατί οι αστικές τάξεις στην Ευρώπη είναι συνδεδεμένες με χίλια δυο νήματα με τις ιμπεριαλιστικές οικονομίες. Δε θα ρισκάριζαν να μπουν σε οποιαδήποτε περιπέτεια ανεξάρτητης παρουσίας στο διεθνοποιημένο καπιταλιστικό περιβάλλον, αναζητώντας βελτίωση της θέσης τους στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας σε σύγκρουση με ηγέτριες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της περιοχής τους.
Τυχαίο είναι πως μετά τη βύθιση του ελληνικού καπιταλισμού σε βαθιά κρίση ένα σύνθημα συνήγειρε και συνένωσε ολόκληρη την αστική τάξη και το σύνολο (πλην Περισσού) των αστικών πολιτικών δυνάμεων; Το σύνθημα «πάση θυσία στο ευρώ». Σύνθημα στο οποίο παραμένει σταθερά προσηλωμένη και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Σύνθημα στο οποίο είναι εγκλωβισμένη και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού (τους λόγους δεν τους εξετάζουμε εδώ). Τυχαίο είναι πως η κυπριακή αστική τάξη, μολονότι η οικονομία της είναι καθαρά παρασιτική και στηρίζεται στη συνεργασία και με κάθε είδους ρωσικά κεφάλαια, μολονότι δέχτηκε ένα τόσο ισχυρό πλήγμα, υποτάχτηκε πλήρως;
Και όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ξιφουλκεί ενάντια στην πραγματικότητα και προσπαθεί –ακόμα και τώρα!– να πείσει ότι όλα είναι ζήτημα… μαγκιάς. Προσπάθησε να γεμίσει τα μυαλά των ανθρώπων με φούμαρα για ένα «όχι» που μέσα σε τρεις μέρες μετατράπηκε σε δουλικότατο «ναι». Κι όποιος τους ρωτάει για την περίφημη συμμαχία του Νότου, η οποία υποτίθεται πως θα βάλει φρένο στη γερμανική επιθετικότητα, του απαντούν ότι από τη μια είναι οι γκάνγκστερ και από την άλλη οι δειλοί και υποταγμένοι. Υποταγμένος και ο Ολάντ, ο ηγέτης μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της οποίας δεν μπορεί να παρθεί καμιά απόφαση στην ΕΕ και την Ευρωζώνη; Δεν ακούσαμε να το λένε, γιατί ο Ολάντ με τον Μοσκοβισί δεν υποτάχτηκαν, αλλά είχαν την ίδια θέση με τη Γερμανία για τον «καπιταλισμό-καζίνο» της Κύπρου και την εξέφρασαν δημόσια μάλιστα.
Τελευταίο καταφύγιο των ΣΥΡΙΖΑίων μια παπάρα που πέταξε κάποιος κύπριος πολιτικός, ότι αν η ελληνική κυβέρνηση έδινε 2 δισ. ρευστότητα στην Κύπρο, η πολιτική ηγεσία της τελευταίας θα μπορούσε ν’ αντέξει. Παπάρα που δεν αντέχει ούτε σε οικονομολογική ούτε σε πολιτική κριτική, την πήραν όμως και την έκαναν σημαία τους. Στέλεχος του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ (Σ. Λαπατσιώρας) συνέγραψε μια ανάλυση-κουρελόχαρτο («Τα Νέα», 27.3.13), για ν’ αποδείξει (τρομάρα του), ότι τα 2 δισ. θα μπορούσαν να δοθούν με κόλπο και να μη μπορούν να πουν τίποτα οι της ΕΚΤ και της Ευρωζώνης). Τόσο πολύ υποτιμούν τον ελληνικό λαό.
Με τον άκρατο τυχοδιωκτισμό του και τους συνεχείς σαλταδορισμούς του ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να σώσει τα ιδεολογήματά του. Αυτά τα ιδεολογήματα, όμως, έχουν συγκεκριμένο «διά ταύτα». Φουσκώνουν τα μυαλά των ανθρώπων με τα καθεστωτικά ψεύδη, ότι τα πάντα είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης, αποφασιστικότητας, μαγκιάς. Εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν «στο ευρώ πάση θυσία» (ή «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα», όπως από αμερικανικού εδάφους διασάλπισε ο Τσίπρας) και αυτή είναι η μεγάλη προσφορά τους στο αστικό στρατόπεδο, στον ελληνικό καπιταλισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να φύγει ούτε από την ΕΕ ούτε από την Ευρωζώνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει την ταξική εκμετάλλευση, υποστηρίζοντας ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις δεν πρέπει να τεθούν σε κίνδυνο, αλλά στο έδαφός τους οι εργάτες και εργαζόμενοι πρέπει ν’ αναζητήσουν σχετική βελτίωση της θέσης τους, σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον, όταν θα υπάρξει ανάπτυξη.
Ολα τα υπόλοιπα είναι πολιτική σπέκουλα, η οποία όχι μόνο δεν διασαλεύει τα θεμέλια του συστήματος, αλλά αντίθετα τα στερεώνει. Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αμυνόμενος, γιατί η προπαγάνδα του για το «περήφανο όχι της Κύπρου» κατέρρευσε μέσα σε λίγες μέρες. Δεν τον βολεύει η θεωρία του «μετώπου του Νότου», γιατί τα τραύματα της Κύπρου είναι ακόμη νωπά. Σύντομα, όμως, θα επανέλθει σ’ αυτή τη θεωρία, γιατί το ερώτημα που θα του τίθεται συνεχώς από τους πολιτικούς του αντιπάλους θα είναι «με ποιους θα κυβερνήσετε στην Ελλάδα» και «με ποιους θα συμμαχήσετε στην Ευρώπη». Την επόμενη φορά που θα συγκρουστεί ο Ολάντ με τη Μέρκελ ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναθυμηθεί τον «άξονα του Νότου» κι ας έχει η ίδια η ζωή κάνει συντρίμμια αυτή τη θεωρία. Η μάσκα αυτών των αδίστακτων οπορτουνιστών πρέπει να ξεσκιστεί. Είναι όρος για το ταξικό-επαναστατικό κίνημα.
ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 30 ΜΑΡΤΗ
http://www.eksegersi.gr/Επικαιρότητα/18953.Ο-ΣΥΡΙΖΑ-στηρίζει-την-εξάρτηση-και-την-ταξική
Μήπως, όμως, υπάρχουν δυνατότητες εκτός Ευρωζώνης; Το λένε εκ των υστέρων κάποιοι στην Κύπρο, δεν τους ακούσαμε όμως να το λένε στο δεκαήμερο που κρίνονταν τα πράγματα. Για λύση «εκτός τρόικας» και όχι «εκτός ευρώ» μιλούσε το ΑΚΕΛ, το οποίο και τώρα δεν λέει ευθέως «να φύγουμε από την Ευρωζώνη», αλλά «να συζητήσουμε ακόμη και την έξοδο από την Ευρωζώνη». Και μάλιστα, δεν το λέει επίσημα η ηγεσία του κόμματος με απόφασή της, αλλά το πετάνε διάφορα στελέχη στα τηλεοπτικά πάνελ, γεγονός που δείχνει ότι ψαρεύουν στα θολά νερά της κοινωνικής δημαγωγίας, χωρίς να έχουν καμιά θέση για έξοδο από την Ευρωζώνη. Αυτό συμβαίνει γιατί οι χώρες που εντάχθηκαν στην ΕΕ και μετά έκαναν τα πάντα για να ενταχθούν και στην Ευρωζώνη δεν το έκαναν επειδή ήρθε κάποια φαεινή ιδέα στις πολιτικές τους ηγεσίες, αλλά επειδή αυτή ήταν η θέληση της αστικής τους τάξης. Για να φύγει μια καπιταλιστική χώρα από την Ευρωζώνη θα πρέπει να πάψει να είναι καπιταλιστική. Γιατί οι αστικές τάξεις στην Ευρώπη είναι συνδεδεμένες με χίλια δυο νήματα με τις ιμπεριαλιστικές οικονομίες. Δε θα ρισκάριζαν να μπουν σε οποιαδήποτε περιπέτεια ανεξάρτητης παρουσίας στο διεθνοποιημένο καπιταλιστικό περιβάλλον, αναζητώντας βελτίωση της θέσης τους στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας σε σύγκρουση με ηγέτριες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της περιοχής τους.
Τυχαίο είναι πως μετά τη βύθιση του ελληνικού καπιταλισμού σε βαθιά κρίση ένα σύνθημα συνήγειρε και συνένωσε ολόκληρη την αστική τάξη και το σύνολο (πλην Περισσού) των αστικών πολιτικών δυνάμεων; Το σύνθημα «πάση θυσία στο ευρώ». Σύνθημα στο οποίο παραμένει σταθερά προσηλωμένη και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Σύνθημα στο οποίο είναι εγκλωβισμένη και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού (τους λόγους δεν τους εξετάζουμε εδώ). Τυχαίο είναι πως η κυπριακή αστική τάξη, μολονότι η οικονομία της είναι καθαρά παρασιτική και στηρίζεται στη συνεργασία και με κάθε είδους ρωσικά κεφάλαια, μολονότι δέχτηκε ένα τόσο ισχυρό πλήγμα, υποτάχτηκε πλήρως;
Και όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ξιφουλκεί ενάντια στην πραγματικότητα και προσπαθεί –ακόμα και τώρα!– να πείσει ότι όλα είναι ζήτημα… μαγκιάς. Προσπάθησε να γεμίσει τα μυαλά των ανθρώπων με φούμαρα για ένα «όχι» που μέσα σε τρεις μέρες μετατράπηκε σε δουλικότατο «ναι». Κι όποιος τους ρωτάει για την περίφημη συμμαχία του Νότου, η οποία υποτίθεται πως θα βάλει φρένο στη γερμανική επιθετικότητα, του απαντούν ότι από τη μια είναι οι γκάνγκστερ και από την άλλη οι δειλοί και υποταγμένοι. Υποταγμένος και ο Ολάντ, ο ηγέτης μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της οποίας δεν μπορεί να παρθεί καμιά απόφαση στην ΕΕ και την Ευρωζώνη; Δεν ακούσαμε να το λένε, γιατί ο Ολάντ με τον Μοσκοβισί δεν υποτάχτηκαν, αλλά είχαν την ίδια θέση με τη Γερμανία για τον «καπιταλισμό-καζίνο» της Κύπρου και την εξέφρασαν δημόσια μάλιστα.
Τελευταίο καταφύγιο των ΣΥΡΙΖΑίων μια παπάρα που πέταξε κάποιος κύπριος πολιτικός, ότι αν η ελληνική κυβέρνηση έδινε 2 δισ. ρευστότητα στην Κύπρο, η πολιτική ηγεσία της τελευταίας θα μπορούσε ν’ αντέξει. Παπάρα που δεν αντέχει ούτε σε οικονομολογική ούτε σε πολιτική κριτική, την πήραν όμως και την έκαναν σημαία τους. Στέλεχος του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ (Σ. Λαπατσιώρας) συνέγραψε μια ανάλυση-κουρελόχαρτο («Τα Νέα», 27.3.13), για ν’ αποδείξει (τρομάρα του), ότι τα 2 δισ. θα μπορούσαν να δοθούν με κόλπο και να μη μπορούν να πουν τίποτα οι της ΕΚΤ και της Ευρωζώνης). Τόσο πολύ υποτιμούν τον ελληνικό λαό.
Με τον άκρατο τυχοδιωκτισμό του και τους συνεχείς σαλταδορισμούς του ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να σώσει τα ιδεολογήματά του. Αυτά τα ιδεολογήματα, όμως, έχουν συγκεκριμένο «διά ταύτα». Φουσκώνουν τα μυαλά των ανθρώπων με τα καθεστωτικά ψεύδη, ότι τα πάντα είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης, αποφασιστικότητας, μαγκιάς. Εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν «στο ευρώ πάση θυσία» (ή «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα», όπως από αμερικανικού εδάφους διασάλπισε ο Τσίπρας) και αυτή είναι η μεγάλη προσφορά τους στο αστικό στρατόπεδο, στον ελληνικό καπιταλισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να φύγει ούτε από την ΕΕ ούτε από την Ευρωζώνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει την ταξική εκμετάλλευση, υποστηρίζοντας ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις δεν πρέπει να τεθούν σε κίνδυνο, αλλά στο έδαφός τους οι εργάτες και εργαζόμενοι πρέπει ν’ αναζητήσουν σχετική βελτίωση της θέσης τους, σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον, όταν θα υπάρξει ανάπτυξη.
Ολα τα υπόλοιπα είναι πολιτική σπέκουλα, η οποία όχι μόνο δεν διασαλεύει τα θεμέλια του συστήματος, αλλά αντίθετα τα στερεώνει. Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αμυνόμενος, γιατί η προπαγάνδα του για το «περήφανο όχι της Κύπρου» κατέρρευσε μέσα σε λίγες μέρες. Δεν τον βολεύει η θεωρία του «μετώπου του Νότου», γιατί τα τραύματα της Κύπρου είναι ακόμη νωπά. Σύντομα, όμως, θα επανέλθει σ’ αυτή τη θεωρία, γιατί το ερώτημα που θα του τίθεται συνεχώς από τους πολιτικούς του αντιπάλους θα είναι «με ποιους θα κυβερνήσετε στην Ελλάδα» και «με ποιους θα συμμαχήσετε στην Ευρώπη». Την επόμενη φορά που θα συγκρουστεί ο Ολάντ με τη Μέρκελ ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναθυμηθεί τον «άξονα του Νότου» κι ας έχει η ίδια η ζωή κάνει συντρίμμια αυτή τη θεωρία. Η μάσκα αυτών των αδίστακτων οπορτουνιστών πρέπει να ξεσκιστεί. Είναι όρος για το ταξικό-επαναστατικό κίνημα.
ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 30 ΜΑΡΤΗ
http://www.eksegersi.gr/Επικαιρότητα/18953.Ο-ΣΥΡΙΖΑ-στηρίζει-την-εξάρτηση-και-την-ταξική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου