Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Βίλλα

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Βίλλα
Το κείμενο της συνέλευσης της Φάμπρικα Υφανέτ επρόκειτο να δημοσιευθεί σήμερα, Τετάρτη 9 Ιανουαρίου. Μας πρόλαβε αρχικά το χαρμόσυνο νέο της ανακατάληψης του κτηρίου της Βίλλα Αμαλίας. Και μετά... η περικύκλωση του κτηρίου από διμοιρίες ΜΑΤ και η ρίψη χημικών, η έφοδος δυνάμεων των ΕΚΑΜ, η εκκένωση (ξανά) του κτηρίου και οι συλλήψεις των συντρόφων και συντροφισσών που βρίσκονταν μέσα αλλά και εκείνων που σε ένδειξη αλληλεγγύης στους συλληφθέντες προχώρησαν σε κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή...

Την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012 η αστυνομία εισβάλλει στην κατάληψη Βίλλα Αμαλίας και συλλαμβάνει 8 άτομα μετά από ανώνυμη καταγγελία για διακίνηση ναρκωτικών. Τα ευρήματα είναι αστεία αλλά η κατάληψη σφραγίζεται και φρουρείται. Στις 28 του ίδιου μήνα αστυνομικές δυνάμεις εισβάλλουν στην ΑΣΟΕΕ με εντολή εισαγγελέα και παρουσία Πρυτανικής Αρχής, μια κίνηση που συνοδεύεται με άλλη μία δίωξη μεταναστών μικροπωλητών. Αφού προσαγάγουν 16 μετανάστες και κατάσχουν την πραμάτεια ορισμένων, προχωρούν σε έρευνα στα στέκια πολιτικών συλλογικοτήτων. Στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι "ανακαλύπτεται" ο αυτοοργανωμένος ραδιοφωνικός σταθμός Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης, που εκπέμπει από την ΑΣΟΕΕ στους 98FM, και του οποίου το σύνολο του εξοπλισμού κατάσχεται. Το κράτος εντείνει την επίθεση του στοχεύοντας τους κοινωνικούς χώρους, τα πολιτικά στέκια, τις υποδομές του κινήματος και τις σχέσεις αλληλεγγύης και κοινού αγώνα μεταναστών - αλληλέγγυων φοιτητών/τριών. Τα τελευταία αυτά γεγονότα ήρθαν να προστεθούν σε ένα πλήθος κρατικών και παρακρατικών κατασταλτικών επιχειρήσεων σε βάρος κοινωνικών χώρων, καταλήψεων, εργατικών αγώνων: όπως η εκκένωση της κατάληψης  ΔέΛΤΑ στη Θεσσαλονίκη, του Αυτόνομου Κοινωνικού Χώρου στη Βέροια, της κατειλημμένης Δημοτικής Αγοράς στην Κυψέλη, της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο, της κατάληψης των απεργών εργολαβικών υπαλλήλων του ΑΠΘ, τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίον των αγωνιζόμενων κατοίκων της Χαλκιδικής, τις εμπρηστικές επιθέσεις φασιστών στις καταλήψεις Δράκα στην Κέρκυρα, Apertus στο Αγρίνιο, και πρόσφατα στον Ανοιχτό Κοινωνικό Χώρο Xanadu στην Ξάνθη.
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τους λόγους που οδήγησαν σε αυτές τις κίνησεις από την πλευρά των αφεντικών. Είναι οι ίδιοι λόγοι  για τους οποίους η αστυνομία καταπνίγει με δακρυγόνα  τον κόσμο που διαδηλώνει στις γενικές απεργίες, είναι οι ίδιοι λόγοι που οδηγούν σε επιχειρήσεις σκούπα στους μετανάστες και ποινικοποίηση όσων αρνούνται να πληρώσουν χαράτσια και εισιτήρια στα Μέσα Μαζικής Μεταφόρας. Δεν είναι παρά η αγωνία και το άγχος τους να τσακίσουν όσους/ες επιμένουν να αγωνίζονται και να κινούνται ενάντια στη γενικευμένη παράλυση που πάει να επιβληθεί. Η καταστολή των καταλήψεων αποτελεί έκφανση της συνολικότερης επίθεσης και αποσκοπεί στο πάγωμα εκείνων των κοινωνικών σχέσεων και κινήσεων που κυοφορούν έναν πολιτισμό ανταγωνιστικό προς τον κυρίαρχο.
Συγκεκριμένα, μιλώντας για τη Βίλλα Αμαλίας, μέσα σε αυτά τα 23 χρόνια της διαδρομής της έχει αναδειχθεί σε σημείο αναφοράς του ανταγωνιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Η αναγνώριση της βαρύνουσας ιστορικότητάς της από την πλευρά της εξουσίας, η στοχοποίησή της και η επίθεση που δέχθηκε σε καιρούς που η φιλολογία περί πάταξης της ανομίας οργιάζει, συμπυκνώνουν την προσπάθεια πειθάρχησης και παραδειγματισμού ενός ολόκληρου κινήματος.
Δεν έχουμε αμφιβολίες  ότι η εκκένωση της Βίλλας σχετίζεται με το ότι έχει αποτελέσει αγκάθι στα σχέδια κράτους και φασιστών  για καθαρές (από φωνές αντίστασης και μετανάστες) γειτονιές, για ένα πειθήνιο και τρομοκρατημένο κέντρο, αφού τα τελευταία χρόνια η Βίλλα (λόγω και της χωροταξικής της θέσης -είναι κοντά στον Άγιο Παντελεήμονα) έχει λειτουργήσει ως ανάχωμα στην ολοένα αυξανόμενη επιθετικότητα των φασιστοσυμμοριών στο κέντρο της Αθήνας. Για τον λόγο αυτό, βέβαια, έχει βρεθεί αρκετές φορές στο στόχαστρο επιθέσεων από παρακρατικούς τραμπούκους  και σώματα ασφαλείας. Πάντοτε, όμως, η Βίλλα φιλοξενούσε συνελεύσεις, έστηνε συναυλίες. Στέγασε όχι μόνο επιθυμίες αλλά και τυπογραφικές υποδομές. Τόσο εντός, όσο και εκτός των τειχών της έχουν γεννηθεί  ομάδες, εγχειρήματα και εκδηλώσεις, όλα αυτά  με διαθέσεις ξεκάθαρα επιθετικές προς τον σάπιο αυτό κόσμο.
Η  Βίλλα Αμαλίας  έχει υπάρξει σταυροδρόμι και σημείο συνάντησης  και πολιτικοποίησης  των αγωνιζόμενων κομματιών αυτής της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, ένα κοινωνικό κέντρο όπου το διασκορπισμένο υποκείμενο της πόλης αποκτά φωνή και πρόσωπο. Και σε μια ιστορική στιγμή που οι διαδικασίες μετασχηματισμού της εργασίας έχουν φέρει σε σοβαρή κρίση τόσο τα συνδικάτα όσο και τα κόμματα ως παραδοσιακές μορφές οργάνωσης και εκπροσώπησης, τη στιγμή που η πραγματικότητα της επισφαλούς εργασίας και της καλπάζουσας ανεργίας καθιστά απρόβλεπτο το χώρο και το χρόνο εισβολής στο κοινωνικό γίγνεσθαι των νέων υποκειμενικοτήτων του ταξικού ανταγωνισμού, το διάσπαρτο ρίζωμα των κοινωνικών κέντρων στις γειτονιές τα καθιστά τόπους κοινούς. Τόπους που οι μητροπολιτικές ροές τους διατρέχουν. Η συνάντηση σε αγώνες και κινητοποιήσεις για την ικανοποίηση των αναγκών, το στήσιμο δομών στέγασης και σίτισης, η οργάνωση διαδικασιών αυτομόρφωσης,  τα θεατρικά εργαστήρια, οι μουσικές καλλιτεχνικές υποδομές, η κάλυψη των υπαρξιακών αναγκών κάνουν τον ανταγωνισμό πιο πλούσιο, γεννάνε νέες γλώσσες και συμπεριφορές, νέες μορφές επικοινωνίας. Είμαστε εδώ για να οικοδομήσουμε δίκτυα, συμμαχίες, μολύνσεις που θα διαπερνούν το κοινωνικό σώμα. Και γιατί όχι; Να πάμε ένα βήμα παραπέρα, να ανοίξουν οι πόρτες των καταλήψεων, να φιλοξενήσουν αυτόνομα εργατικά κέντρα, δομές αναπαραγωγής έξω και ενάντια στο εμπόρευμα, να γίννουν τα κύτταρα μιας προλεταριακής δημόσιας σφαίρας. Τα κοινωνικά κέντρα ως οντότητες θα μπορούσαν να θέσουν πρακτικά το ζήτημα της συλλογικής προλεταριακής αυτοαξιοποίησης, να αποτελέσουν τα υβρίδια για έναν διευρυμένο κοινωνικό μετασχηματισμό.
Για όλους εμάς που διαμορφωθήκαμε πολιτικά στις καταλήψεις και στα αυτοδιευθυνόμενα κοινωνικά κέντρα, που η πολιτική μας δράση δεν μπορεί να διαχωριστεί από την καθημερινή ζωή, που ο αγώνας για ελευθερία δεν μπορεί να χωρέσει μέσα στα κομματικά γραφεία, που η κάθε κομμουνιστική χειρονομία μπορεί να αποτελέσει και μια έφοδο στον ουρανό, εκλαμβάνουμε την επίθεση στη Βίλλα ως επίθεση στην καρδιά του ανταγωνιστικού κινήματος. Και δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για πράγματα τα όποια είναι κομμάτι του εαυτού σου, δεν είναι εύκολο να στοχαστείς πάνω στο υλικό της ζωής σου όταν συνδέεται με μια δυσαναπλήρωτη απώλεια. Όταν νιώθεις ότι θέλεις να φωνάξεις αλλά οι σκέψεις σου αρνούνται πεισματικά να γίνουν λέξεις πάνω στο χαρτί. Όταν τελικά η εισβολή της εξουσίας στη Βίλλα σημαίνει για σένα μια εισβολή στη ζωή σου, μια πληγή που αφήνει ανεξίτηλες ουλές. Άλλωστε η επίθεση στη Βίλλα δεν είναι μόνο μια προσπάθεια εμπέδωσης του φόβου, αλλά και της λήθης.
Εμείς όμως θυμόμαστε εκείνα τα βράδια στη Βίλλα που χορέψαμε, μεθύσαμε, ερωτευτήκαμε, μαλώσαμε... Εκείνες τις δύσκολες στιγμές με τους συντρόφους απ’ τη Βίλλα όταν αναμετρηθήκαμε με τον εθνικό κορμό στην Αμάρυνθο... Εκείνες τις μαγικές στιγμές της αντιφασιστικής διαδήλωσης τον Μάη του 2005, τότε που νιώσαμε δυνατοί, αγκαλιάσαμε την πόλη και την κάναμε δική μας...
Είναι τα κοινά όνειρα που μοιραζόμαστε...
Γιατί υπάρχουν κάποια πράγματα που οι άρχοντες αυτού του τόπου δεν μπορούν να αντιληφθούν και δε θα καταλάβουν ποτέ. Ο τρόπος που οργανωνόμαστε και παίρνουμε αποφάσεις αντανακλά την  κοινωνία που  οραματιζόμαστε. Όσες καταλήψεις και να εκκενώσουν, όσες κατασταλτικές επιχειρήσεις και να εξαπολύσουν, αδυνατούν να κατανοήσουν ότι οι καταλήψεις δεν είναι οι τέσσερις τοίχοι. Η δύναμή μας βρίσκεται στις σχέσεις μας...  Και γι’ αυτό οι χτύποι της καρδιάς μας βρίσκονται στη γωνία Αχαρνών κ’ Χέυδεν.
Ο αγώνας και η συμμέτοχή μας στην (επ)ανακατάληψη της Βίλλας θα είναι για εμάς το πιο γοητευτικό ταξίδι, γιατί θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην ουτοπία.
Από το κατειλημμένο έδαφος του εργοστάσιου της Υφανέτ την αλληλεγγύη μας και μια ζεστή αγκαλιά στους συντρόφους και τις συντρόφισσες της VILLA AMALIAS.

Φάμπρικα ★ Υφανέτ
9|1|2013

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Powered By Blogger