Ο πιο δύσκολος δρόμος ήταν τα παιδικά μου χρόνια στη Σκόπελο Ζήνα Κουτσελίνη: Το βιβλίο της, ο αλκοολισμός του πατέρα της, η συγγνώμη που του οφείλει και η αναγκαστική φυγή της

Ξεκινώ με το βιβλίο «Ο πιο δύσκολος δρόμος», που πρόσφατα κυκλοφορήσατε. Τελικά, ποιος ήταν ο πιο δύσκολος δρόμος στη ζωή σας;
Ο πιο δύσκολος δρόμος ήταν τα παιδικά μου χρόνια στη Σκόπελο. Ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός. Δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα συναισθήματά του, το θυμό του, την αγάπη του. Δεν άντεχε την καθημερινότητά του. Θεωρούσε ότι με το ποτό θα έλυνε τα προβλήματά του. Επειδή ήμουν μικρό παιδί, σωματοποιούσα το πρόβλημα. Η μητέρα μου βρήκε τη δύναμη και το κουράγιο να μου πει: «Πρέπει να προχωρήσεις στη ζωή σου, να μείνεις μόνη σου, να φύγεις από τις τοξικότητες της καθημερινότητας της οικογένειας». Έτσι, σε ηλικία 14 ετών, πήρα το καράβι, έφυγα από τη Σκόπελο και πήγα στο Βόλο. Για ένα χρόνο έμεινα σε συγγενείς και από τα 15 μου σε ένα σπίτι μόνη μου, όπου μαγείρευα, διάβαζα και τραβούσα το δικό μου δρόμο. Η μητέρα μου με έμαθε να ζω στο φως. Την ευχαριστώ, γιατί δεν φέρθηκε εγωιστικά στη δύσκολη στιγμή, γιατί μια μάνα δεν μπορεί να βγάλει από την αγκαλιά της το παιδί της. Πολλές φορές, μάλιστα, το κρατά δίπλα της σκοπίμως, για να βασανίζονται και οι δύο.
Ήταν δύσκολο για εσάς να αποχωριστείτε το σπίτι σας;
Ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Ένα παιδί αποζητά πάντα την αγκαλιά της οικογένειάς- μιλάμε για μια ηλικία πολύ τρυφερή, πολύ ευαίσθητη. Η εφηβεία διαμορφώνει το χαρακτήρα σου και σου δίνει δύναμη για να προχωρήσεις. Ο Βόλος για μένα ήταν ο επόμενος δρόμος. Δεν ήταν εύκολος, όμως. Θυμάμαι πώς, τους πρώτους τρεις μήνες, έπαιρνα το καράβι κάθε Σαββατοκύριακο και επέστρεφα στη Σκόπελο. Κάποια στιγμή μου είπε η μητέρα μου: «Δεν θα υπάρξει επόμενο Σάββατο που θα έρθεις. Πρέπει να αλλάξεις τη ζωή σου». Ήθελε μεγάλη δύναμη από την πλευρά της μάνας να πει στο παιδί «Φύγε! Τράβηξε έναν άλλο δρόμο».