Ανάληψη Ευθύνης για την επίθεση στο βαγόνι του Τράμ - ΚΥΚΛΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΩΝ

Ανάληψη Ευθύνης για την καταδρομική επίθεση στο βαγόνι του Τράμ στο ΣΕΦ.

Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο: olo.pdf (application/pdf)

« Δεν καθορίζουμε, καθοριζόμαστε.

Δεν κινούμαστε, μας κινούν.

Δεν είμαστε δημιουργοί του ανέμου αλλά πνοή του.

Δεν είμαστε το όλο, μα το ελάχιστο.

Κι όντας της φωτιάς μια σπίθα, τεράστιες θέλουμε να ανάψουμε φωτιές, άσβηστες, αβυσσαλέες, γιατί θέλουμε μέσα σ’ αυτές μεγάλοι να φαντάζουμε.

Του ήλιου μια σταλαματιά, κι αυτόν να τον γκρεμίσουμε και ήλιος εμείς να γίνουμε. Με φουντωμένες ιδέες απάνω σε φανταστικά φτερά κατακτητές με μιας του κόσμου αυτού και όλων των άλλων να γίνουμε »

Παίρνουμε βήμα για να μιλήσουμε απ’ τις φλόγες που δε μπορούν κρυφτούν, απ’ τo καμμένο βαγόνι του Τράμ που φωτίζει τα λόγια μας και ξεκαθαρίζει τις προθέσεις μας. Δε μιλάμε σε πάνελ δελτίων ειδήσεων, δε παρέχουμε συνεντεύξεις σε εφημερίδες ή σε τηλεοπτικούς φακούς. Ορίζουμε τη στιγμή, το χρόνο και το τόπο για να αναδείξουμε ζητήματα, να αναλύσουμε καταστάσεις. Να μιλήσουμε προσπαθώντας να σπάσουμε απομονώσεις και διαχωρισμούς και να ενωθούμε με κάθε προσπάθεια που μάχεται να καταργήσει την εξουσία.

Είχαμε ξανά-γράψει σε παλιότερο κείμενο μας πως με τις ενέργειες μας στέλνουμε μηνύματα φωτιάς, μηνύματα τα οποία ο άνεμος που φυσάει στο κοινωνικό τοπίο απ’ τη μία τα διασκορπίζει και τα μοιράζει τυχαία σε όποιον πέσει στο δρόμο τους ενώ απ’ την άλλη τα στέλνει να ανοίξουν διάλογο και να επικοινωνήσουν με τους λάτρεις της Ανατροπής (αιχμάλωτους και μη). Να συναντήσουν μηνύματα με σπρέι στους τοίχους, λόγια κειμένων που μοιράστηκαν σε κάποια συγκέντρωση, βιβλία και μπροσούρες ανατρεπτικού λόγου, κρυφές υποσχέσεις και συνομωσίες τις νύχτες και εν τέλει να συμπληρώσουν το μωσαϊκό λέξεων του αγώνα μας, με συμφωνίες και διαφωνίες, με κοινά σημεία σύνδεσης αλλά και σημεία ρήξης μα πάντα για πάντα ενωμένα ενάντια στο δαίμονα της εξουσίας.

Λυσσάμε και στέλνουμε αυτά τα μηνύματα μας (για κάποιους επίσημα ονομάζονται προκηρύξεις ή αναλήψεις ευθυνών) ΠΑΝΤΟΥ γιατί επιθυμούμε να συμβάλλουμε όσο μπορούμε με τις πυρκαγιές μας στην ανάδειξη του σιχαμένου σύγχρονου τρόπου ζωής καθώς και να βιώσουμε μικρές στιγμές απόλυτης ελευθερίας. Στην ανάδειξη της αλλοτρίωσης που υφίσταται κάθε άνθρωπος με το που γεννηθεί στον κόσμο μας και περάσει απ’ τις μηχανές ρομποτοποίησης και εξημέρωσης της οικογενειακής φυλακής, των σχολικών κελιών, της φοιτητικής μαστούρας, του εκβιασμού της εργασίας. Μιας αλλοτρίωσης μέσω των άπειρων συμβιβασμών, της αποξένωσης σε κλουβιά διαμερίσματα, της ύπουλης ηθικής.

Προσπαθούμε επίμονα και με κάθε κόστος να αναδείξουμε το τερατούργημα που υψώνεται γύρω μας, γύρω και μέσα στο καθένα μας με σκοπό να το αχρηστεύσουμε. Πρόκειται για το τερατούργημα της εξουσίας που μολύνει τους πάντες και τα πάντα. Για το φάντασμα της εξουσίας που όσο δε κάνει κανείς τη προσπάθεια να το αντιληφθεί παραμένει φάντασμα για τον ίδιο και απειλή για τους αμφισβητίες του. Μια συνενοχή που εμφανίζεται συγκαλυμμένη πίσω απ’ τη κουρτίνα της αδράνειας και της παθητικότητας, του γαμημένου ‘κοιτάω τη πάρτη μου’ που έχει μετατραπεί σε ιδεολογία ενώ γύρω μου τα πάντα κινούνται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Θλιβεροί θεατές στο τσίρκο της ίδιας τους της ζωής, δανεισμένοι με χρόνο και προσευχές για εργασία, διασκέδαση και έρωτα.

Δεν αντιλαμβανόμαστε τα μέσα και τον τρόπο δράσης μας ως τη μοναδική μορφή αγώνα. Ούτε ιεραρχούμε τη σημασία της σε σχέση με άλλες μορφές επιβάλλοντας έτσι μια διάσπαση στο εσωτερικό μιας κοινότητας που μόνο πίσω μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα. Μια γροθιά , όλοι μαζί κόντρα στον κοινό εχθρό.

Εκεί που η εξουσία προσπαθεί μανιασμένη να επιβάλλει τις δικές της απαγορεύσεις και τα δικά της διατάγματα που πρέπει να ακολουθηθούν, εκεί όπου ο κυρίαρχος λόγος σβήνει κάθε φωνή αντίδρασης πρέπει να παρέμβουμε. Να υψώσουμε μικρά και μεγάλα οδοφράγματα στα σχέδια της. Να μιλήσουμε, να κάψουμε, να κλείσουμε το μάτι και να δώσουμε τα χέρια. Να μην αφήσουμε κανένα πεδίο της κοινωνικής ζωής στα σαγόνια των ύπουλων εκβιασμών.

Είμαστε εδώ , εκεί, παραπέρα απλώνοντας το χέρι σε κάθε έναν και κάθε μια. Διψάμε για επικοινωνία, για δράση με άγνωστους/άγνωστες μαυροντυμένους που παραμερίζουν τις μοναξιές τους και αναλαμβάνουν την ευθύνη της ζωής.

Καλούμε όλους και όλες όχι απ’ τις ντουντούκες κάποιας κομματικής καθοδήγησης ούτε και απ’ τη κορυφή που εδρεύει κάποια ένοπλη πρωτοπορία αλλά απ’ τον ουρανό της χώρας της ουτοπίας να σκεφτούν, να προβληματιστούν, να αντιδράσουν, να σαμποτάρουν τους ρόλους τους. Μαθητές, εργαζόμενοι και άνεργοι, πουτάνες και περιθώριο, μετανάστες να απαλλαχθούν απ’ την εξουσιαστική πανούκλα των ρόλων τους και να ξεχυθούν στους δρόμους. Να αρνηθούν εκμετάλλευση και καταπίεση, να αρνηθούν να ζουν για να πεθαίνουν καθημερινά λεπτό με το λεπτό σε προσβολές, ταπεινώσεις και προσταγές.

Σχηματισμός κοινοτήτων αγώνα, μικρών και μεγάλων, ανώνυμων μέσα σε γενική κατακραυγή…

Υπονόμευση των κυρίαρχων σχέσεων μέσω του χτισίματος αληθινών συντροφιών…

Επίθεση σε δόγματα, ιδεολογίες, καθιερωμένα… Αναθεώρηση συνέχεια και για πάντα…

Ληστεία στο χρόνο, αντιστροφή της κλεψύδρας της εξουσίας…

“Αόριστα πεδία της κοινωνικής ζωής

Μέσα Μαζικής Μεταφοράς”

Οι επιθέσεις μας δεν έχουν μόνο ως στόχο να πλήξουν και να σαμποτάρουν στρατιωτικούς/αστυνομικούς θεσμούς, εταιρίες ή γενικά υλικές υποδομές του συστήματος παραγωγής και κατανάλωσης.

Μέσα από επιθέσεις σ’ αυτό που εμείς ορίζουμε ως αόριστα πεδία της κοινωνικής ζωής θέλουμε να αναδείξουμε το λόγο μας και να αναγκάσουμε το καθένα/καθεμία να αφουγκραστεί την αδιέξοδη κραυγή μας. Όπως έχουμε ξανά-γράψει στο κόσμο ραγδαίας αναπαραγωγής σκουπιδιών λίγα μπορείς να καταφέρεις με ‘πατροπαράδοτες’ μεθόδους. Πρέπει να εισέλθουμε στη ζωή των σύγχρονων υπηκόων, να προκαλέσουμε ρήγματα εκεί που δύσκολα θα τα κρύβει ο παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ. Σε χώρους και πεδία που θα προβληματίσουν και θα κάνουν τον άλλον να ψαχτεί και να δει για ποιο λόγο γίνεται το κάθε χτύπημα. Είναι καιρός οι βόμβες μας να σκάνε και μέσα στα κεφάλια μας, οι σφαίρες μας να εκτελούν φοβίες και δεσμεύσεις, το μερτικό της εξουσίας μας.

Ένας τρόπος για να επιτευχθεί αυτή η ιδιόμορφη διάχυσης της πράξης μας και του λόγου μας είναι και τα χτυπήματα στα Αόριστα Κοινωνικά πεδία.

Πρέπει να είμαστε ακριβείς και σαφείς. Ο σκοπός μας είναι αποκλειστικά υλικές ζημιές με στόχους που περιγράψαμε παραπάνω. Θεωρούμε αυτή τη διευκρίνιση απαραίτητη καθώς στο παρελθόν στόχοι όπως τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς έχουν ‘χρησιμοποιηθεί’ τόσο απ’ τους κρατικούς μηχανισμούς όσο και απ’ τους φασίστες για να προβοκάρουν το επαναστατικό κίνημα (βλέπε βόμβες σε τρένα ή πλατείες στην Ιταλία).

Και κάπως έτσι λοιπόν ξημερώματα Δευτέρας 08/10 αποφασίσαμε να επιτεθούμε καταδρομικά στον σταθμό του Τράμ στο ΣΕΦ καταστρέφοντας ολοσχερώς ένα βαγόνι επιτιθέμενοι με αυτό το τρόπο στην μαζοποίηση που επιβάλλεται σε όλες τις πτυχές του σύγχρονου κόσμου.

Και όσον αφορά τις υλικές ζημιές, σίγουρα μεγάλο κόστος, το καμμένο βαγόνι λοιπόν ας χρεωθεί στα όνειρα μας, στις επιθυμίες μας, στη λύσσα που σπάει ένα ένα όλα τα δόντια μας και πνίγει το λαιμό μας.

…………………………………………………………………………………………………………

Λεωφορεία, μετρό και ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, τραμ και προαστιακός μέσα τα οποία κάθε πολίτης μπορεί να χρησιμοποιήσει, να στριμωχτεί σ’ αυτά και να μεταφερθεί στη δουλειά του, στη σχολή του, στο μαγαζί που θα διασκεδάσει, στο σπίτι του. Μέσα στα οποία μ’ ένα εισιτήριο μπορεί ο καθένας να κινηθεί. Αν και τελευταία οι τιμές στα εισιτήρια αυξάνονται ας μη γελιόμαστε. Τα μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι για να κουβαλάνε κατά κύριο λόγο τους φτωχούς αυτού του κόσμου (αφού οι πλούσιοι θα κινηθούν με τα προσωπικά τους οχήματα) στους αιώνιους προορισμούς τους, προϊόντα και καύσιμη ύλη για την εξουσιαστική μηχανή.

Και εδώ ανοίγουμε μια παρένθεση. Παρατηρούμε το τελευταίο χρονικό διάστημα, κυρίως δηλαδή μετά τις αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων, το εξής σκηνικό κυρίως στις αποβάθρες του μετρό και του ηλεκτρικού. Ορισμένοι άνθρωποι να αφήνουν το εισιτήριο τους για να το χρησιμοποιήσει ο επόμενος. Όχι, δε μας αφήνει αδιάφορους το συγκεκριμένο γεγονός. Όχι, δε γνωρίζουμε τι είναι αυτός που αφήνει το εισιτήριο του για τον επόμενο. Αυτό που σίγουρα βλέπουμε με θετικό μάτι, ίσως ελπιδοφόρο, στη συγκεκριμένη κίνηση είναι μια εμβρυακή διάθεση αυτό-οργάνωσης των από-κάτω, μια διάθεση αλληλοβοήθειας και συσπείρωσης ενάντια στη τμηματική αυτή εξουσία( αύξηση τιμών). Μπορεί αυτές αλλά και άλλες παρόμοιες κινήσεις να μην έχουν χαρακτηριστικά αναρχικά ή αντι-εξουσιαστικά ούτε να εφορμούν από μία ξεκάθαρη συνειδητοποίηση του υποκειμένου που προβαίνει σ’ αυτές αλλά αντικατοπτρίζουν ίσως, δειλά- δειλά μία θέληση κάποιων ανθρώπων να βοηθά ο ένας τον άλλον.

Ας επανέρθουμε στα ΜΜΜ γενικότερα. Οι εικόνες και τα βιώματα μας μέσα σ’ αυτά πολλά, οι σκέψεις μας εκεί διάφορες και συγκεχυμένες, τα συναισθήματα ανάμεικτα που όλα συγκλίνουν σε ένα αίσθημα αποστροφής. Αποστροφή για τη μαζοποίηση του σύγχρονου πολιτισμού, για την ισοπέδωση του διαφορετικού και την βασιλεία του ομοιόμορφου. Όλα αυτά συναντούμε συμπυκνωμένα στους κινούμενους θαλάμους των δημόσιων νεκροφόρων…

Η λειτουργία τους εξάλλου στηρίζεται στην ανάγκη των βιομηχανικών κοινωνιών για μαζική μεταφορά των εργατών από τα σπίτια τους στους χώρους εργασίας και το αντίθετο. Στις σύγχρονες κοινωνίες σε αυτήν την ανάγκη έχει προστεθεί και η μεταφορά των καταναλωτών στους χώρους διασκέδασης, κατανάλωσης κλπ. Η δομή τους δηλαδή έγκειται στο ότι οι άνθρωποι-εμπορεύματα πρέπει να μετακινούνται ΜΑΖΙΚΑ στους αλλοτριωμένους χώρους διασκέδασης και εργασίας.

Στοιβαγμένοι άνθρωποι, τυποποιημένες συμπεριφορές, ταχύτατες διαδρομές. Το πνίξιμο της μάζας αναπόφευκτο, η πλάτη του διπλανού στη μούρη μας ενοχλητική, η έντονη μυρωδιά αρωμάτων σιχαμένη.

Έχουμε συναντήσει πολλά ταλαιπωρημένα από την μισθωτή σκλαβιά πρόσωπα. Ανθρώπους που παλεύουν για την επιβίωση και ίσα ίσα τα βγάζουν πέρα. Στριμώχνονται πρωί πρωί για να μην αργήσουν στη δουλειά τους. Δέσμιοι της ηθικής τους, των φόβων τους, έτοιμοι να καταπιούν άλλη μια μέρα γεμάτη ταπεινώσεις από το αφεντικό τους…

Έχουμε νιώσει τη τρέλα των ανθρώπων που κοιτάζουν βιαστικά και με άγχος το ρολόι τους για το αν θα αργήσουν να φτάσουν στο προορισμό τους…

Έχουμε νιώσει την αμηχανία όταν το βλέμμα μας συνάντησε βλέμμα άλλων επιβατών και αμέσως άλλαξε πορεία, λες και είναι παράνομο να κοιτάζεσαι στα μάτια με άλλους ή άλλες τη σήμερον ημέρα…

Έχουμε νιώσει ακόμη το μίσος και την οργή κάποιο σαββατόβραδο για παρέες νέων και χαζογκόμενων που οι κουβέντες τους αναλώνονται στο τι ρούχα θα φορέσουν, πού θα διασκεδάσουν τα κουφάρια τους…

Έχουμε χαρεί με τα αλάνια της γαλαρίας που βάφουν στη καβάτζα συνθήματα και σπρέι στα τζάμια του λεωφορείου ή του βαγονιού, που κοροϊδεύουν τις παρέες των τρέντιδων και τους καθωσπρέπει…

Έχουμε νιώσει τόσα και τόσα μέσα στα μπουρδέλα των μέσων. Είναι σ’ αυτά που καθρεφτίζεται η κοινωνική σαπίλα η οποία μάλιστα μεταφέρεται από άκρη σ’ άκρη της μητρόπολης.

Παρεμβαίνουμε σε κάποια διαδρομή από/προς τη εργασία, είμαστε επιβάτες στο δρομολόγιο σκέψεων και προβληματισμών που θέλουμε να γεννήσουμε, σαμποτάρουμε αόρατες διαδρομές συνειδήσεων, συναισθημάτων φωνάζοντας γι’ αυτό που πιστεύουμε, για τον αγώνα μας που ψάχνει λυσσασμένα να συλλογικοποιηθεί μέσα σε οάσεις στη κοινωνική έρημο.

Για να επικοινωνήσουμε τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας. Να ανοίξουμε διάλογο με τους συντρόφους μας. Για να εισέλθουμε απ’ το “παράθυρο” στην ζωή των υπηκόων αναγκάζοντας τους να μας ακούσουν. Να μάθουν τι είναι για εμάς η αναρχία χωρίς να μεσολαβεί η λάσπη των ΜΜΕ.

Γιατί πιστεύουμε στη δύναμη του ατόμου και στην ακόμα μεγαλύτερη δύναμη της συλλογικότητας που απαρτίζεται από ισχυρές προσωπικότητες. Γιατί δε γουστάρουμε να βλέπουμε ανθρώπους- δούλους.

Για να φωνάξουμε στο καθένα/καθεμία ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

“Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του βιβλίου των ημερών μας, της εποχής μας…

Κάποιες σκέψεις πάνω στα δημόσια εγχειρήματα...”

«Η ζωή είναι αλλού και ένα πρώτο μέρος για να τη βιώσουμε είναι οι πλατείες με το χαμηλό φωτισμό, τις μικρές αλητείες και τα μεγάλα όνειρα, είναι οι κουβέντες και οι συνελεύσεις αγώνα με τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε κοινά όνειρα, είναι οι δρόμοι όπου επανακαλύπτεται η ικανότητα μας να δημιουργήσουμε κοινότητες, η ικανότητα μας να μικρύνουμε τις αποστάσεις και τους φόβους που μας κρατάν απομακρυσμένους, η ικανότητα μας να καταστρέψουμε τη πόλη-φυλακή…» από ένα εντυπάκι που ξεχωρίσαμε αναγνωρίζοντας τους ευατούς μας στους συντάκτες του...

Δε γελιόμαστε ούτε έχουμε κάποια δημοκρατική αυταπάτη κατά την οποία ο κρατικός μηχανισμός δεχόμενος τις επιθέσεις και τα χτυπήματα μας θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια και κλειστά τα μάτια. Όταν δε μπορεί να εκτονώσει ή να αφομοιώσει, ο συστημικός μηχανισμός καταστέλλει. Όταν η δράση γίνεται επικίνδυνη σα τροχισμένο μαχαίρι ο νόμος της τάξης είναι εκεί για να δείρει, να διαπομπεύσει, να συλλάβει, να αιχμαλωτίσει. Να νεκρώσει κάθε εν δυνάμει απειλή, να τρομοκρατήσει. Στρατηγικά λοιπόν παρατηρούμε πως το τελευταίο διάστημα στόχος της κυριαρχίας είναι ο αναρχικός χώρος και οι δομές αγώνα που αυτός παράγει, απειλητικές σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα σε περιόδους ευρύτερης κοινωνικής αστάθειας. Εισβολές σε καταλήψεις, αναβάθμιση νομικού οπλοστασίου, βαριές ποινές, άγρια καταστολή. Διαφορετικές καταστάσεις με κοινό παρονομαστή. Σημασία έχει βέβαια το πώς αντιμετωπίζεται η συνθήκη αυτή απ’ το κομμάτι που δέχεται τη καταστολή. Η εσωτερίκευση του φόβου στο “στρατόπεδο” μας είναι καταστροφική. Θεωρούμε πως πρέπει να απαντάμε διαρκώς, συνέχεια χωρίς να μετράμε τα λόγια μας και να παζαρεύουμε τη δράση μας, να είμαστε παντού. Σε κουβέντες, σε απεργίες, σε συζητήσεις με φιλικά και συγγενικά πρόσωπα, στις βίαιες επιθέσεις. Διότι η καταστολή δε πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια συνθήκη που η δημοκρατία “παραστρατίζει” ή ως μια κατάσταση που οφείλουμε να τη καταγγείλουμε με στόχο τον τερματισμό της και την επιστροφή στη προηγούμενη φαινομενική ομαλότητα. Βλέπουμε τη φύση της καταστολής στην ουσία του εχθρού μας. Όταν ο αγώνας μας βρίσκεται μπροστά στο καθρέφτη, το είδωλο της καταστολής εμφανίζεται.

Σε αυτό το σημείο σαν αντάρτικη συλλογικότητα μα πάνω απ’ όλα σαν κοινότητα αναρχικών, θέλουμε να ανοίξουμε δειλά δειλά ένα διάλογο με τους περισσότερους συντρόφους που δραστηριοποιούνται στα δημόσια εγχειρήματα. Με ένα μεγάλο κομμάτι μπορεί να μην γνωριζόμαστε ενώ με κάποιους μας χωρίζουν αξιακά χάσματα που αντικατοπτρίζονται στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς του καθενός. Παρ’ όλα αυτά σίγουρα έχουμε βρεθεί κάπου μαζί. Δίπλα δίπλα σε συγκρούσεις με τα ένστολα καθάρματα στους δρόμους της Αθήνας. Γροθιές υψωμένες σε κάποια συγκέντρωση αλληλεγγύης. Παλούκια ενωμένα στις περιφρουρήσεις των δικών μας πορειών. Έχουμε κάνει, έστω και νοητά, κοινές σκέψεις για την συνέχιση του Αγώνα με πιο δυναμικά μέσα. Έχουμε κλάψει μαζί για κάποιο δικό μας που δέσανε. Έχουμε ορκιστεί εκδίκηση για όλα. Για τη ζωή που μας κλέβουνε. Για τους φυλακισμένους συντρόφους μας. Για την αξιοπρέπειά μας.

Γνωρίζουμε πως το έδαφος και οι προϋποθέσεις για να έχει αυτός ο ιδιότυπος διάλογος κάποια ουσιαστικά αποτελέσματα είναι αρνητικές. Οι προκαταλήψεις και οι ρήξεις έχουν δημιουργήσει μια στάσιμη κατάσταση στο εσωτερικό του αναρχικού χώρου. Οι ρόλοι και η εξειδίκευση που πολεμάμε εντός της καπιταλιστικής κοινωνίας έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε όλο το φάσμα αυτού που εμείς ονομάζουμε αναρχική κοινότητα. Ο καταληψίας, ο γκαζάκιας, ο κινηματικός, ο μπάχαλος και ένα σωρό άλλα επίθετα που έχουν δημιουργήσει αυτήν την κατακερματισμένη κατάσταση.

Η αφορμή που πήραμε για να επικοινωνήσουμε δημόσια τις σκέψεις μας είναι ο τρόπος με τον οποίο τις τελευταίες μέρες (με αφετηρία την απεργία στις 26/9 και ότι προηγήθηκε εκείνη τη μέρα) το κράτος και οι μηχανισμοί του έχουν χτυπήσει κατασταλτικά τους αναρχικούς και όποιον άλλο αντιστέκεται στα βάρβαρα σχέδιά του.

Η πορεία της απεργιακής κινητοποίησης ήταν για τη κυριαρχία μία πρόβα τζενεράλε. Ένα πρώτο crash test για ότι ενδεχομένως ακολουθήσει. Μεγάλη κινητοποίηση κόσμου, ανύπαρκτη διάθεση για σύγκρουση. Πτώματα εν κινήσει, εγκλωβισμένα στις ειρηνιστικές και ακίνδυνες διεκδικήσεις. Κάπου βέβαια ανάμεσα στο πλήθος, ανακατεμένοι με τη μάζα των φωνακλάδων διαδηλωτών, υπήρχαν και οι τσάντες με βενζίνες και κουκούλες. Πιτσιρικάδες, αλήτες της ζωής και αναρχικοί το πάλεψαν όσο μπορούσαν… Ραντεβού την επόμενη φορά, με κείμενα, περισσότερες μολότοφ και τσεκούρια στις τσάντες.

Πριν καν αρχίσει η πορεία οι μπάτσοι συνέλαβαν-προσαγάγανε κόσμο που συγκεντρώνονταν για να κατέβει στη πορεία, όπως στη πλατεία Γαρδένια στη περιοχή του Ζωγράφου. Μια κίνηση τρομοκράτησης ενόψει της πορείας. Προκλητικά μάλιστα τα τσογλάνια της ομάδας Δέλτα τη πέσανε και το απόγευμα της ίδιας μέρας σε συγκέντρωση πάλι στη Γαρδένια για τους συλληφθέντες του πρωινού. Ακολούθησε το όργιο διαπόμπευσης σε βάρος των συλληφθέντων με τις φωτογραφίες των συντρόφων που έχουν υποστεί ξυλοδαρμούς να ποζάρουν στο φακό των μπάτσων. Δεν είναι προφανώς η πρώτη φορά. Στα άλμπουμ των μπάτσων υπάρχουν αναρχικοί σύντροφοι για υποθέσεις τρομοκρατίας και όχι μόνο, φωτογραφίες συλληφθέντων σε πορείες ή γήπεδα, πρόσωπα οροθετικών.

Η λέξη εκδίκηση φαντάζει στα μάτια μας τόσο μικρή… Οργή και μίσος για μπάτσους και δημοσιογράφους που ξευτιλίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τόσο εύκολα, που υποτιμούν την ανθρώπινη φύση . Αλλά και μια οργή περισσότερο περίεργη για μια κοινή γνώμη αποχαυνωμένη και παθητική που δε αντιδρά κοιτώντας μαστουρωμένη πρόσωπα γνωστά στις ειδήσεις, πρόσωπα που κάτι τις θυμίζουν…

Θέλουμε να εκφράσουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στα συντρόφια που συνελλήφθησαν πριν τη πορεία. Μη μασάτε μάγκες, ας μη τους κάνουμε τη χάρη να φοβηθούμε. Με περισσότερη λύσσα αυτή τη φορά!

Τις επόμενες μέρες, μετά το στοχευμένο αντανακλαστικό χτύπημα με μολότοφ στο Α.Τ. Ακροπόλεως από ομάδα συντρόφων, χτυπήθηκε με λύσσα επίσης απ’ τα μουνόπανα της ομάδας ΔΕΛΤΑ η μαχητική αντιφασιστική μοτοπορεία στον Άγιο Παντελεήμονα όταν οι σύντροφοι ξυλοκόπησαν 3 φασίστες που χαιρετούσαν ναζιστικά με αποτέλεσμα 15 συλλήψεις. Ακολούθησε όργιο βασανιστηρίων στους συλληφθέντες στο μπουρδέλο της ΓΑΔΑ. Από τον ψυχολογικό πόλεμο και τους εκφοβισμούς των μπάτσων, μέχρι το ανελέητο ξύλο, ξεγύμνωμα με τη βία, ηλεκτροσόκ κ.ο.κ. Το αποκορύφωμα ήρθε την επόμενη μέρα όπου η συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Ευελπίδων χτυπήθηκε με σχέδιο από τους μπάτσους.

Να ξεκαθαρίσουμε πως τα παραπάνω δεν λέγονται με σκοπό να επικαλεστούμε δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες από τον κρατικό μηχανισμό. Τα δικαιώματα εξάλλου προϋποθέτουν και υποχρεώσεις κι εμείς τη μοναδική “υποχρέωση” που νιώθουμε ότι έχουμε απέναντι στο σύστημα, την Εξουσία και τον πολιτισμό της είναι η συνέχιση του πολύμορφου αναρχικού αγώνα με σκοπό την καταστροφή του υπάρχοντος. Θεωρούμε χρήσιμη την αναφορά των γεγονότων για να γίνει σαφές στον καθένα πως η Δημοκρατία σε συνθήκες οικονομικής δικτατορίας θα χτυπήσει οτιδήποτε την ενοχλεί, οτιδήποτε δεν μπαίνει στα καλούπια και στα πλαίσιά της.

Πιστεύουμε πως δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε σε ένα νομικίστικο παιχνίδι καταγγελιών από την μεριά της αγωνιστικής κοινότητας για τις “αυθαιρεσίες” που συνέβησαν στις παραπάνω περιπτώσεις. Αυτή η στάση θυματοποιεί τους συντρόφους που έχουν συλληφθεί και βάζει όλη την αναρχική κοινότητα σε θέση άμυνας με ηττοπαθείς όρους. Αυτό που προτάσσουμε είναι η αδιάλλακτη επιθετική στάση μπροστά στους κατασταλτικούς μηχανισμούς και η υπεράσπιση αυτής της πρακτικής απ’ τον αλληλέγγυο κόσμο. Από την άρνηση να φωτογραφηθούμε και να δώσουμε δακτυλικά αποτυπώματα, μέχρι την άρνηση απολογίας, τις βρισιές στους μπάτσους και την επίθεση στη δικαστική μαφία. Να δείξουμε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στον εχθρό πως όχι μόνο δεν μας φοβίζει αλλά μας κάνει να νιώθουμε περήφανοι για τις επιλογές και τη δράση μας.

Πέρα από τη στάση που θεωρούμε πως πρέπει να κρατήσουμε σε περίπτωση σύλληψης θέλουμε να παραθέσουμε και κάποιες σκόρπιες σκέψεις για το πώς πιστεύουμε πως πρέπει να “απαντήσουμε” συλλογικά στις επιθετικές κατασταλτικές κινήσεις της κυριαρχίας καθώς και μια γενικότερη θέση πάνω στον Αγώνα. Καταρχάς για εμάς ο αναρχικός αγώνας πέρα από βίαιος και αντιθεσμικός είναι πάνω απ’ όλα ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ. Όχι μόνο γιατί λειτουργεί ανταγωνιστικά με τους νόμους που ορίζουν τη ζωή στην καπιταλιστική κοινωνία, αλλά γιατί η ίδια η εξουσία οτιδήποτε την αμφισβητεί εκτός των θεσμών αποσυμπίεσης που η ίδια έχει επινοήσει το καταστέλλει χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Σε συνθήκες λοιπόν Δημοκρατικού ολοκληρωτισμού απέναντι σε ένα καθεστώς που φασιστοποιείται μέρα με την ημέρα καλούμε τους συντρόφους να εμπλουτίσουν όσο μπορούν τα δημόσια εγχειρήματα και να αναπτύξουν παράλληλα στο μέτρο που μπορούν και αντάρτικη δράση. Κάποιες ιδέες για τον εμπλουτισμό της δημόσιας δράσης είναι η παρακώλυση δημόσιων συγκοινωνιών και οδικών αρτηριών. Η εισβολή κουκουλοφόρων για μοιράσματα κειμένων ή άλλες δράσεις σε καταστήματα διασκέδασης και εμπορικά κέντρα ούτως ώστε αφενός να σαμποταριστεί αυτή η αλλοτριωμένη διαδικασία και αφετέρου να κινήσεις την περιέργεια και να ακουστείς. Συνδιαμόρφωση δράσεων με μαθητές και αντιμετώπιση της φασιστικής προπαγάνδας που ανθεί σε αυτές τις ηλικίες. Συλλογικές απαλλοτριώσεις όχι μόνο προϊόντων αλλά οτιδήποτε χρειάζεται μια ομάδα δράσης για να λειτουργήσει. Παρεμβάσεις σε χώρους εργασίας όχι για να συμμετέχουμε σε οικονομικές διεκδικήσεις αλλά για να προωθήσουμε την άρνηση εργασίας και τον συνολικό αγώνα ενάντια στην εξουσία. Σταθερή παρουσία στο δρόμο με καινοτόμες επιθετικές παρεμβάσεις. Γενικότερα σταθερές δομές που θα οξύνουν τον πόλεμο που μαίνεται καθημερινά εντός της κοινωνικής μηχανής

Σε συνδυασμό με τα παραπάνω και από τους ίδιους συντρόφους που θα συμμετέχουν και σε δημόσια εγχειρήματα στο μέτρο του δυνατού μπορούν να αναπτυχθούν και αντάρτικες συλλογικότητες. Θεωρούμε αναγκαία και επιθυμητή την αντάρτικη δράση διότι για να χτυπήσεις “στρατιωτικά” το γόητρο του εχθρού χρειάζεται πέρα από θέληση και σχέδιο να κινηθείς απρόβλεπτα και αιφνιδιαστικά. Οι παραπάνω προϋποθέσεις εξασφαλίζονται από το “οξυδερκές σκοτάδι” της συνομωσίας σε αντίθεση με τις ανοιχτές δημόσιες διαδικασίες. Για να μην γίνουμε λοιπόν βορά στην καταστολή ας τους ματώσουμε κι εμείς όσο μπορούμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Από παρέες που θα συλλέγουν πληροφορίες για οχήματα μπάτσων με σκοπό να γίνουν στάχτη, για ομάδες φασιστών με σκοπό να δεχτούν ξυλοδαρμούς και μαχαιρώματα ή και πιο “εξειδικευμένους” στόχους με ανάλογη αντιμετώπιση. Ένα φάσμα δραστηριοτήτων που θα περιλαμβάνει επιθέσεις με απλά οικειοποιήσιμα μέσα, καταδρομικές ενέργειες μέχρι ένοπλες και βομβιστικές επιθέσεις καθώς και απαλλοτριώσεις οικονομικών στόχων με σκοπό την ενίσχυση είτε δημόσιων είτε αντάρτικων εγχειρημάτων. Να σπάσουμε το ταμπού που θέλει τους αντάρτες υπερκομάντο και να εργαστούμε ακούραστα για τη δημιουργία τέτοιων υποδομών, πιο επικίνδυνων από ποτέ. Να τους χτυπήσουμε εκεί που πονάνε. Για κάθε σύλληψη συντρόφου πέσιματα σε αστυνομικά τμήματα. Για κάθε χτύπημα συγκέντρωσης αλληλεγγύης καμένα αμάξια και μηχανάκια μπάτσων. Για κάθε διαπόμπευση αγωνιστή άμεσα αντανακλαστικά χτυπήματα στο ανθρώπινο δυναμικό του κατασταλτικού μηχανισμού. Ας μετατρέψουμε την καταστολή σε μια ακόμη αφορμή για επαναστατική δράση.

Όλα τα παραπάνω είναι μια πρώτη προσπάθεια να επικοινωνήσουμε κάποιες σκέψεις και ιδέες μας στο εσωτερικό του αναρχικού χώρου και σε όποιον άλλο τοποθετεί την δράση του ανταγωνιστικά με το καθεστώς. Σκοπός είναι να αρχίσει ένας διάλογος που έπρεπε από καιρό να είχε ανοίξει με την προσδοκία να ξεπηδήσουν δράσεις που θα απορυθμίσουν την ομαλή ροή της πόλης-φυλακή και θα δημιουργήσουν μικρές ή μεγάλες εστίες αντίστασης στο καπιταλιστικό τερατούργημα.

Για να πάψουμε να ορίζουμε τη ζωή μας μέσα από ρόλους.

Επανάσταση στη καθημερινή ζωή.

Με την ενέργεια μας θέλουμε να εκφράσσουμε την αλληλεγγύη μας για τις δίκες αναρχικών συντρόφων που έρχονται το επόμενο διάστημα.

2 ώρες μετά την επίθεσή μας ξεκίνησε στο στρατοδικείο του Κορυδαλλού η δίκη για τις συλλήψεις στον Βόλο ( μαζί με τις υποθέσεις των εμπρηστικών δεμάτων και την ένοπλη συμπλοκή της Πεύκης) με κατηγορούμενους μέλη της ΣΠΦ, τον αναρχικό Θεόφιλο Μαυρόπουλο καθώς και άλλους αναρχικούς αγωνιστές όπως επίσης και 2 καταζητούμενους αναρχικούς, το Γιάννη Μιχαϊλιδη και το Δημήτρη Πολίτη. Η φλόγα απ΄ τις επιθέσεις μας ας τους κρατάει συντροφιά στις δύσκολες ώρες του εγκλεισμού ή της παρανομίας.

Στις 15 Οκτώβρη δικάζεται και ο αναρχικός Μπάμπης Τσιλιανίδης για την ληστεία στο οικονομικό τμήμα του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ. Δύναμη σύντροφε.

Τέλος στις 5 του Νοέμβρη έχει οριστεί η δίκη των αναρχικών Μπάμπη Τσιλιανίδη, Σωκράτη Τζίφκα, Δημήτρη Δημτσιάδη. Οι σύντροφοι απ’ τη Σαλονίκη παραμένουν έγκλειστοι για την υπόθεση του Βύρωνα και του Ταύρου απ’ το Γενάρη του 2011.

Έναν ιδιαίτερο χαιρετισμό και ένα αδερφικό φιλί στους 3 αδερφούς μας. Τα αστέρια στον ουρανό εμάς περιμένουν, για τη δικιά μας αλήτικη έφοδο…

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ…

ΥΓ. Σφίγγουμε το χέρι στους αλήτες μέσα στον αναρχικό χώρο που σιχαίνονται το lifestyle και τις μαστούρες και δρουν με τη καρδιά και τη ψυχή τους. Αγκαλιάζουμε γονείς και φίλους που ένα πρωί γράπωσαν το πιστόλι ενάντια στη κοινωνική πραγματικότητα, βαθιά πληγωμένοι απ’ τα κοντινά τους πρόσωπα μα με περίσσιο πείσμα. Για πάντα.

Κύκλοι Παραβατικών