Την «ανάγκη άμεσης ακύρωσης εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα των επαίσχυντων εκείνων νόμων που περικόπτουν περαιτέρω μισθούς και συντάξεις. Την ακύρωση των νόμων που καταργούν στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και ειδικότερα του νόμου που ορίζει ότι άμεσα, στις 15 Μάη, καταργείται η μετενέργεια και παύουν οι Συλλογικές Συμβάσεις».
Δεν είναι τυπικό το ζήτημα «ακύρωση του μνημονίου» και ανάγκη ακύρωσης εφαρμογής των μέτρων για περαιτέρω μείωση των μισθών και των συντάξεων, για τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και την κατάργηση της μετενέργειας.
Τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι περιλαμβάνουν πολλαπλάσια αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα, όπως οι δραστικές περικοπές σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, και κάθε άλλο κοινωνικό επίδομα, αντιλαϊκά φορολογικά μέτρα, τον ασφαλιστικό νόμο με την αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων και την αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, ιδιωτικοποιήσεις, κ.λπ. Οσο για την κατάργηση της μετενέργειας, δε φτάνει προκειμένου να προστατευτούν οι Συλλογικές Συμβάσεις, αφού υπάρχουν και οι ατομικές συμβάσεις που εφαρμόζονται κατά κόρον στις μεγάλες επιχειρήσεις.
Για όλα τα παραπάνω η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δε λέει κουβέντα. Ετσι, ενώ λέει ότι ο λαός έδωσε με την ψήφο του εντολή για «άκυρο το μνημόνιο, καθιστά με σαφήνεια άκυρες τις εγγυητικές επιστολές των κυρίων Βενιζέλου και Σαμαρά στην Ευρώπη, στο ΔΝΤ», η πρότασή του δεν καταργεί το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση.
Διαπιστευτήρια στην ΕΕ
Ταυτόχρονα, ο Αλ. Τσίπρας, προβάλλοντας τους προγραμματικούς άξονες της κυβερνητικής λύσης, που την προτείνει ως μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, παρέπεμψε την έξοδο από την κρίση στην Ευρωπαϊκή Ενωση. «Η κρίση δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι κρίση ευρωπαϊκή και σε ευρωπαϊκό πλαίσιο πρέπει να αναζητηθεί λύση».
Την ίδια ώρα που εξαρτά τα δήθεν φιλολαϊκά μέτρα που η κυβέρνησή του θα εφαρμόσει από ευρωενωσιακές αποφάσεις, δε λέει κουβέντα για τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, όπως είναι η στρατηγική «Ευρώπη 2020» ως συνέχεια της στρατηγικής της Λισαβόνας για την ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας. Που σημαίνει μέτρα για φτηνή εργατική δύναμη, άρα πολιτικές που είναι ενσωματωμένες και στο μνημόνιο και στη δανειακή σύμβαση. Με αυτή τη στρατηγική της ΕΕ τι θα κάνει; Τίποτα. Αρα αυτά που υπόσχεται ως φιλολαϊκή λύση τα παραπέμπει στην ΕΕ να τα λύσει. Καλλιεργεί έτσι την αναμονή των εργαζομένων, του λαού, για λύσεις έξω από την Ελλάδα, τις οποίες θα διαπραγματευτεί μια κυβέρνηση που είναι υπέρμαχος της λυκοσυμμαχίας, αδρανοποιώντας τους διεκδικητικούς αγώνες της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων της χώρας, υπονομεύοντας την ταξική πάλη κόντρα στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους για να μπουν εμπόδια στην ατέρμονη επίθεσή τους στους εργαζόμενους. Ουσιαστικά εγκλωβίζει το λαό που είναι θύμα της ΕΕ να αναζητεί και να περιμένει λύσεις από το θύτη του, το συνασπισμένο ευρωενωσιακό κεφάλαιο, στο οποίο είναι και οι καπιταλιστές της Ελλάδας. Αρα τέτοια θα είναι η κυβέρνηση της «αριστεράς». Και υπόσχεται πως τίποτα δε θα κάνει χωρίς τη λυκοσυμμαχία!
Και κίνημα στήριξης της κυβέρνησης
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η επιδίωξή του να συζητήσει την κυβερνητική πρότασή του με μαζικούς και κοινωνικούς φορείς αποκαλύπτει μια τάση επικίνδυνη για το λαϊκό κίνημα. Γιατί ήθελε στήριξη της κυβερνητικής του πρότασης από τους μαζικούς φορείς. Και αποκαλύπτει την πολιτική του για το μαζικό λαϊκό κίνημα, το πώς το θέλει. Θέλει λοιπόν ένα εργατικό, ένα λαϊκό κίνημα όχι διεκδικητικό με βάση τα συμφέροντα των εργαζομένων, του λαού, αλλά ένα κίνημα στήριξης μιας κυβέρνησης που υπεραμύνεται της συμμετοχής και ενσωμάτωσης του λαού στην καπιταλιστική ΕΕ, ένα κίνημα που θα συμβιβάζεται, θα υποτάσσεται στην πολιτική της αριστερής κυβέρνησης για ανάπτυξη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και των επενδύσεών τους με σκοπό το κέρδος, άρα εχθρούς των εργαζομένων.
Ταυτόχρονα, σπέρνει αυταπάτες για αλλαγές φιλολαϊκές στην ΕΕ λόγω εκλογής του Ολάντ στη Γαλλία, όταν ήδη έχουν δρομολογηθεί συζητήσεις μεταξύ Γαλλίας - Γερμανίας για τόνωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης από την ΕΕ. Και δεν αποκλείεται να υπάρξουν αναθεωρήσεις προηγούμενων συμφωνιών της ΕΕ, να χαλαρώσουν δημοσιονομικά μέτρα προκειμένου να επιδράσουν στον κύκλο της κρίσης με άλλο μείγμα πολιτικής. Αλλωστε, έτσι πορεύεται η ΕΕ. Μέσα από Συνθήκες που αναθεωρούνται, από συμβιβασμούς και ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της, που σχετίζονται με τα συμφέροντα των καπιταλιστικών ομίλων. Αυτό το ενδεχόμενο δε θα φέρει ανάπτυξη φιλολαϊκή, αλλά ανάπτυξη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Θα γίνουν επενδύσεις. Με μισθούς και εργασιακές σχέσεις σύμφωνα με τη στρατηγική «Ευρώπη 2020» για την ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή, με πάμφθηνη εργατική δύναμη. Ο λαός πρέπει να πάρει διαζύγιο απ' όσους τον καλούν να συνεχίσει στον εφιαλτικό «ευρωμονόδρομο», είτε φορούν μνημονιακό είτε αντιμνημονιακό προσωπείο. Η μάχη κρίνεται πρώτα απ' όλα μέσα στην Ελλάδα και όχι μόνο στην ΕΕ. Εξάλλου, η «Ευρώπη» που αλλάζει δήθεν με τον Ολάντ, δεν αφορά τους λαούς, αλλά την αντιπαράθεση των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρηματικών ομίλων κάθε χώρας.
Εν κατακλείδι, ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει διαπιστευτήρια στην ΕΕ και στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου