ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ - ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΕΣ Αυταπάτες με το τσουβάλι για μια «άλλη ΕΕ»

Με αφορμή την υποψηφιότητα Ολάντ στις γαλλικές εκλογές, προσπαθούν να παγιδέψουν το λαό και στην Ελλάδα για να τον χαντακώσουν

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές στην Ελλάδα ισχυρίζονται ότι αν από τις γαλλικές εκλογές αναδειχτεί πρόεδρος ο υποψήφιος του σοσιαλιστικού κόμματος Φρ. Ολάντ, θα φυσήξει «άνεμος αλλαγής» στην Ευρώπη, επειδή δίπλα στα μέτρα λιτότητας, τα οποία δεν αμφισβητεί, ζητάει και «ανάπτυξη». Τις απόψεις του ασπάζεται και ο Μελανσόν, το είδωλο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στη Γαλλία, που καλεί τους οπαδούς του να ψηφίσουν τον Ολαντ, για να μη βγει ο Σαρκοζί.

Ο Τσίπρας, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ρωτήθηκε «αν ήσασταν Γάλλος αριστερός, θα ψηφίζατε τον υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος;» και απάντησε: «Χωρίς αυταπάτες όμως (...) Θα μου πείτε ο Ολάντ θα τα κάνει πράξη; Δεν μπορούμε να εγγυηθούμε, γι' αυτό σας είπα χωρίς αυταπάτες». Πιο αποκαλυπτικός ο Δ. Παπαδημούλης, έλεγε χτες Παρασκευή στον «Real fm»: «Είναι έντονο το αίτημα για ανατροπή των ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού και εύχομαι να εκφραστεί και με νίκη του Ολάντ στη Γαλλία. Εμείς θέλουμε την Ελλάδα στο ευρώ και την Ευρώπη και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με το μνημόνιο οδηγούν την Ελλάδα εκτός ευρώ».
Ολοι κάνουν την αγιογραφία του Ολάντ και μέσα από αυτόν προσπαθούν να εξωραΐσουν την καπιταλιστική ΕΕ, πουλώντας παραμύθια στο λαό ότι μια ενδεχόμενη αλλαγή του συσχετισμού στη διαχείριση για λογαριασμό της σοσιαλδημοκρατίας, μπορεί να οδηγήσει την ΕΕ σε αλλαγή στρατηγικής, προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Κρύβουν ότι και σε προηγούμενες εποχές οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις υπήρξαν πλειοψηφία στις χώρες μέλη της ΕΕ και προώθησαν τις πιο αντιλαϊκές αποφάσεις. Οπως τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που μετά την ψήφισή της, οι κυβερνήσεις που κλήθηκαν να την υλοποιήσουν, ήταν στην πλειοψηφία τους σοσιαλδημοκρατικές.
Οπως σημείωνε ο «Ριζοσπάστης» στις 12/6/2009, «τα κεντροδεξιά και κεντροαριστερά κόμματα της ΕΕ έχουν υπερψηφίσει από κοινού όλες τις αντιδραστικές "συνθήκες" (Μάαστριχτ, Λισαβόνας) και το Σύμφωνο Σταθερότητας, ενώ στο Ευρωκοινοβούλιο έχουν από κοινού ψηφίσει περίπου το 97% των νομοσχεδίων και οδηγιών»!
Αρα, κανένα χαΐρι δεν πρόκειται να δει ο λαός από την αλλαγή του συσχετισμού υπέρ των σοσιαλδημοκρατών στην ΕΕ, όσο ο συσχετισμός ανάμεσα σε αυτόν και τα μονοπώλια παραμένει αρνητικός και η επιθετικότητά τους μεγαλώνει, είτε με σοσιαλδημοκράτες, είτε με «νεοφιλελεύθερους» στο τιμόνι της αστικής διαχείρισης.
Τα παραπάνω ενισχύει και η πείρα από τη διακυβέρνηση που άσκησε η σοσιαλδημοκρατία σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Γερμανία, η Μ. Βρετανία ή η Γαλλία. Ο λαός έζησε στην κυριολεξία στο πετσί του τις φιλομονοπωλιακές ανατροπές που προώθησαν το ΠΑΣΟΚ (σε όλες του τις εκδοχές), ο Σρέντερ, ο Μπλερ ή ο Ζοσπέν, σε συνέχεια της διακυβέρνησης που άσκησαν τα λεγόμενα «νεοφιλελεύθερα» κόμματα σε κάθε χώρα. Υπουργός του Ζοσπέν υπήρξε και ο Μελανσόν, τον οποίο ανέλαβε να ξεπλύνει το Γαλλικό ΚΚ, μέλος του ΚΕΑ, στηρίζοντάς τον στις εκλογές για την προεδρία.

«Λογικό» το δημοσιονομικό σύμφωνο

Τι είναι όμως αυτό που κάνει τάχα διαφορετικό τον Ολάντ, και τους οπορτουνιστές σε Ελλάδα και Γαλλία να πίνουν νερό στο όνομά του; Η πρόθεσή του, λέει, να πάει κόντρα στην Μέρκελ και να ζητήσει αλλαγές στο νέο «Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας», που προβλέπει αυστηρές κυρώσεις για τις δημοσιονομικά υπότροπες χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Η θέση του αυτή αντανακλά τις κλιμακούμενες αντιθέσεις στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, κύρια ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία, που πασχίζουν η καθεμία για τα συμφέροντα των δικών της μονοπωλίων, χτυπώντας όμως ενιαία τους λαούς. Και ο Σαρκοζί είχε αντιρρήσεις με πλευρές του νέου Δημοσιονομικού Συμφώνου, ζητώντας μεγαλύτερη ευχέρεια στη χρηματοδότηση των γαλλικών τραπεζών και επιχειρήσεων από το κράτος και ευκολότερο δανεισμό από την ΕΚΤ, γεγονός που αναπόφευκτα οδηγεί σε υπέρβαση των αυστηρών ορίων για το έλλειμμα και το χρέος.
Τα ίδια λέει τώρα και ο Ολάντ, ο οποίος, σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Der Spiegel» στις αρχές Απρίλη, αναγνώρισε ευθαρσώς ότι «ορισμένες πτυχές του Συμφώνου είναι λογικές». Ομολόγησε ακόμα ότι «δεν θα αμφισβητήσει τα πάντα, αλλά θα προσθέσει μια ενότητα για την ανάπτυξη χωρίς την οποία είναι πεπεισμένος ότι καμία αναδιάρθρωση των δημόσιων οικονομικών δεν θα είναι δυνατή»! «Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα για την ανάπτυξη στο δημοσιονομικό σύμφωνο», είναι η ακριβής δήλωσή του στο «Spiegel».
Ο ίδιος, για να διαλύσει κάθε σκιά σχετικά με τις προθέσεις απέναντι στην Ευρωζώνη και τη Γερμανία, είπε στην ίδια συνέντευξη ότι έχει «μεγάλο σεβασμό» για την Α. Μέρκελ και ότι η πρώτη επίσκεψή του, αν εκλεγεί πρόεδρος, θα είναι στο Βερολίνο για να συναντηθεί με την καγκελάριο. Χτες μάλιστα, ο γερμανικός Τύπος («Suddeutsche Zeitung») αποκάλυψε και η καγκελαρία το επιβεβαίωσε, ότι ο Ολάντ βρίσκεται από τώρα σε διαπραγματεύσεις με Γερμανούς διπλωμάτες, για μια «πραγματική λύση» όσον αφορά το σύμφωνο δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Ο Ολάντ λέει ψέματα ότι το σύμφωνο δεν προβλέπει τίποτα για την ανάπτυξη. Η αλήθεια είναι ότι στη Σύνοδο Κορυφής που συζητήθηκε το νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο τον περασμένο Μάρτη (1-2/3/2011), το πρώτο θέμα στην ατζέντα των «27» ήταν μια δέσμη μέτρων για την ανάπτυξη, στην οποία μεταξύ άλλων προβλέπεται:
-- Νομοθέτηση «βελτιωμένων μηχανισμών διαμόρφωσης μισθών». Δηλαδή, σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα, κατάργηση κλαδικών συμβάσεων και επιδομάτων, αφήνοντας ουσιαστικά τον καθορισμό των μισθών στην «αγορά» και στις αδηφάγες ορέξεις των εργοδοτών.
-- Νομοθεσία που «θα καθιστά τις προσλήψεις ευκολότερες και πιο ελκυστικές για τους εργοδότες». Με παραπέρα μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» (καρατόμηση των ασφαλιστικών εισφορών). Νέες επιχορηγήσεις προς τους επιχειρηματίες, προκειμένου να προσλαμβάνουν τζάμπα εργαζόμενους, κατάργηση κάθε έννοιας σύμβασης για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας κ.ά.
-- Προγράμματα με «ενεργές πολιτικές για την αγορά εργασίας, ιδίως με σκοπό την ενίσχυση της συμμετοχής των νέων, των γυναικών και των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας». Πρόκειται ουσιαστικά για προγράμματα «απόκτησης εργασιακής εμπειρίας» με πενιχρούς μισθούς και δικαιώματα, μερικής απασχόλησης και «πράσινων θέσεων εργασίας», όπως επιτακτικά ζητούν τα μονοπώλια.
-- «Δομικές μεταρρυθμίσεις για αύξηση της ανταγωνιστικότητας». Μέσω της επέκτασης των προγραμμάτων εκ περιτροπής εργασίας, σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα του εργαζομένου, γενικευμένη κατάργηση του σταθερού ωραρίου κ.ά.

Αυταπάτες ίδιας κοπής

Αυτά είναι τα «αναπτυξιακά» μέτρα που προωθεί η ΕΕ. Τα επαναβεβαίωσε τις προάλλες με τον πλέον επίσημο τρόπο η Κομισιόν, ανακοινώνοντας ότι ο οδικός χάρτης για ανάπτυξη στη λυκοσυμμαχία είναι η στρατηγική «ΕΕ 2020» που διαδέχτηκε την προηγούμενη της Λισαβόνας.
Είναι φανερό ότι τα παραπάνω μέτρα, συνιστούν στο σύνολό τους ένταση της επίθεσης ενάντια σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο από εργασιακά και άλλα δικαιώματα στα κράτη μέλη της ΕΕ. Οταν ο Ολάντ μιλάει για «ανάπτυξη», δεν εννοεί τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από όσα περιγράφονται πιο πάνω. Αυτά τα μέτρα προσπαθεί να συγκαλύψει με τις ψηφοθηρικές δηλώσεις του ότι θα αυξήσει δήθεν τη φορολογία για τους πλούσιους, δηλαδή το κεφάλαιο.
Αλλά και σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, αν διαβάσει κανείς τι πρότεινε τις προάλλες ο Βενιζέλος για λογαριασμό της ντόπιας σοσιαλδημοκρατίας, προκειμένου να επανεκκινήσει η «ανάπτυξη» στη χώρα, θα συμπεράνει ότι είναι αντιγραφή των όσων αποφάσισαν οι «27», σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι, το Μάρτη του 2011 στις Βρυξέλλες, εναρμονίζοντας πλήρως τις κατευθύνσεις τους με τη Στρατηγική «ΕΕ 2020».
Παραμυθιάζουν το λαό ότι μια άλλη διαχείριση σε εθνικό επίπεδο μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή του και πως με άλλο συσχετισμό, υπέρ της σοσιαλδημοκρατίας, η ΕΕ μπορεί να αλλάξει ρότα. Οι σοσιαλδημοκράτες χρεώνουν στους «νεοφιλελεύθερους» την κρίση, για να πείσουν ότι αυτή είναι αποτέλεσμα μιας «λάθους» διαχείρισης και όχι παράγωγο του καπιταλισμού που όλοι, μαζί και οι οπορτουνιστές της Ευρώπης, υπερασπίζονται.
Ο λαός το έχει ξαναδεί το έργο και πρέπει να αξιοποιήσει την πείρα του. Αλλαγές προς όφελός του μπορούν να έρθουν, μόνο αν με την ταξική του πάλη και με πανίσχυρο ΚΚΕ αλλάξει τους συσχετισμούς σε εθνικό επίπεδο και κερδίσει την εξουσία από τους αστούς, κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια. Μια τέτοια ριζική αλλαγή, στην Ελλάδα ή αλλού, θα πυροδοτήσει ανάλογες διεργασίες και στους λαούς άλλων χωρών της ΕΕ, που βουλιάζει στην κρίση και παραδέρνει στους ανταγωνισμούς και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και της αστικής διαχείρισης.
Γι' αυτήν την προοπτική παλεύει το ΚΚΕ και καλεί το λαό να δείξει και με την ψήφο του ότι δεν σκιάζεται και δεν «τσιμπάει» στις αυταπάτες περί δήθεν «καλής» και «κακής» διαχείρισης ενός συστήματος σάπιου και ξεπερασμένου. Να γκρεμίσει στην κυριολεξία το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, να προσπεράσει όλα τα αναχώματα, να βγάλει και στην κάλπη πανίσχυρο το ΚΚΕ.