ΣΥΡΙΖΑ Οπαδός της ... υγιούς εκμετάλλευσης των εργαζομένων

Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης βρίσκει στον ΣΥΡΙΖΑ έναν ένθερμο οπαδό, όπως επιβεβαιώνει και η στάση του στα ζητήματα διαχείρισης της κρίσης. Οι προτάσεις του ταυτίζονται με εκείνες μερίδων της πλουτοκρατίας εντός και εκτός Ελλάδας, ενώ διακηρυγμένος στόχος του είναι η παραμονή της χώρας στην ΕΕ, άρα και στο δρόμο ανάπτυξης που αυτή υπηρετεί.
Από τη σκοπιά της στρατηγικής, όπως αυτή εκφράζεται στο κεντρικό ζήτημα «ανάπτυξη για ποιον», ο ΣΥΡΙΖΑ δε βρίσκεται απέναντι, αλλά στην ίδια πλευρά με τα αστικά κόμματα, παρά τις μεταξύ τους διαφορές και τις διαφορετικές καταβολές τους. Δηλώνοντας πίστη στην ΕΕ και στις επιχειρήσεις, συμφωνεί και αυτός ότι η ανάπτυξη είναι για το κεφάλαιο, με καύσιμη ύλη τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.
Οπως άλλωστε έδειξαν και οι πρώτες μετεκλογικές μέρες, δεν ήταν οι διαφορές στρατηγικής αυτές που απέτρεψαν το σχηματισμό κυβέρνησης μετά τις 6 του Μάη. Για λογαριασμό συνολικά του συστήματος και υπηρετώντας την αναμόρφωσή του, η μία πλευρά, με πυρήνα τη ΝΔ, επεδίωκε μια νέα αναμέτρηση, προκειμένου να συσπειρώσει ή να αφομοιώσει όμορες πολιτικά δυνάμεις και να διεκδικήσει με καλύτερους όρους τη διακυβέρνηση, στη βάση του δίπολου «κεντροδεξιά - κεντροαριστερά». Η άλλη, με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ, αποσκοπούσε στο να καταφέρει ένα καίριο πλήγμα στο ΚΚΕ.
Επιχειρηματολογώντας υπέρ της ανάπτυξης, ο ΣΥΡΙΖΑ δε διστάζει να υπερασπιστεί ακόμα και την πολιτική Ομπάμα, που τροφοδότησε τα αμερικανικά μονοπώλια με χρήμα και νόμους «φιλικούς» στην κερδοφορία τους, την ίδια ώρα που ο λαός βουλιάζει στην εξαθλίωση. Μιλώντας στο «Ρόιτερς», ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ «έφερε ως παράδειγμα την κυβέρνηση Ομπάμα, όπου το πρόγραμμα ενίσχυσης της οικονομίας "μεταφράστηκε" σε μικρότερη ύφεση σε σχέση με τις συνθήκες που επικρατούν στην Ευρώπη».
Αντιπαραβάλλει τη διαχείριση της κρίσης στην ΕΕ με τη διαχείριση σε ένα ανταγωνιστικό ιμπεριαλιστικό κέντρο, καλώντας το λαό να διαλέξει ανάμεσα στη μια ή την άλλη εκδοχή της. Να ταυτιστεί δηλαδή ο λαός με τον τρόπο που οι διάφορες μερίδες του κεφαλαίου και το πολιτικό τους προσωπικό προσπαθούν να φορτώσουν στις πλάτες του τη βαθιά και συγχρονισμένη κρίση, σε συνθήκες ανισομετρίας και οξυμένων αντιθέσεων.

Ποιες μεταρρυθμίσεις;

Στην ίδια συνέντευξη στο «Ρόιτερς», ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε μεταξύ άλλων: «Ναι, θέλουμε τη στήριξη και την ενίσχυση της Ευρώπης, αλλά δεν θέλουμε να χαθούν τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων. Και τα δύο πακέτα στήριξης πήγαν στο σκουπιδοτενεκέ, σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο (...) Αν συνεχιστεί αυτό, θα χρειαστούμε σε έξι μήνες και τρίτο πακέτο (...) Αν οι Ευρωπαίοι δεν το συνειδητοποιήσουν, θα έχουμε κάνει ένα τεράστιο ιστορικό λάθος, επειδή ο πραγματικός ασθενής δεν είναι μόνο η Ελλάδα (...) Πρέπει να καταλάβουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε θεραπεία πριν είναι πολύ αργά για την Ευρώπη».
Πρόκειται για την αποθέωση της διαχείρισης. Τα δάνεια - λέει ο Αλ. Τσίπρας - είναι αναγκαία και, μάλιστα, μια κυβέρνηση της αριστεράς, έχει σκοπό να τα ξεπληρώσει. Πρόκειται για δάνεια που κατέληξαν στις τσέπες της πλουτοκρατίας και νέα που θα συναφθούν για τον ίδιο λόγο. Μάλιστα, ο Αλ. Τσίπρας εμφανίζεται να ανησυχεί ότι αν δεν εφαρμοστεί «άλλο μείγμα» διαχείρισης, τα δάνεια δε θα πιάσουν τόπο και οι δανειστές θα χάσουν τα λεφτά τους! Αυτή είναι η πραγματική του στάση απέναντι στο χρέος που γιγάντωσε η πλουτοκρατία και το οποίο κατά τα άλλα διακηρύττει ότι θέλει να διαγράψει «μερικώς» και σε συμφωνία με τους δανειστές, δηλαδή με νέα αναδιάρθρωση.
Προσθέτει στα παραπάνω: «Θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την αλληλεγγύη και τη χρηματοδότηση της Ευρώπης ως βάση για τις μακροχρόνιες μεταρρυθμίσεις μας. Εχουμε όμως ανάγκη να ξέρουμε ότι σε δύο-τρία χρόνια θα έχουμε βγει από αυτή τη δίνη, ότι θα έχουμε ανάπτυξη και ότι θα είμαστε σε θέση να επιστρέψουμε τα χρήματα που μας έδωσαν. Δεν θα μπορέσουμε σε καμία περίπτωση να τα ξοφλήσουμε αν συνεχίσουμε αυτό το πρόγραμμα».
Οι κακές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που σπρώχνουν την Ελλάδα στον γκρεμό, όπως έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, μετατράπηκαν ξαφνικά σε αλληλέγγυους εταίρους, τους οποίους μια ενδεχόμενη αριστερή κυβέρνηση θέλει να τιμήσει με την εμπιστοσύνη της. Στο διά ταύτα, οι μόνες μεταρρυθμίσεις που προβλέπονται στην ΕΕ των μονοπωλίων είναι αυτές που ορίζονται από τη στρατηγική «ΕΕ 2020». Είναι βαθιά αντιλαϊκές, σχεδιασμένες να υπηρετήσουν τα μονοπώλια και γι' αυτό άλλωστε η ΕΕ τις χρηματοδοτεί.

Υπόσχεται σφαγή με το γάντι

Στην προσπάθειά του να καταθέσει διαπιστευτήρια στην ευρωένωση, ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει σαν εγγύηση της προσήλωσης στη λυκοσυμμαχία τις δηλώσεις του Γιούνκερ, προέδρου του Γιούρογκρουπ, και σαν διαφήμιση της πολιτικής του δημοσιεύματα εντύπων που απηχούν τις επιδιώξεις των μονοπωλιακών ομίλων, όπως οι «Financial Times» και «New York Times».
Είπε ο Τσίπρας, απευθυνόμενος στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που τον κατηγορούν για αντι-ευρωενωσιακή πολιτική: «Δεν άκουσαν τίποτε για τις δηλώσεις του κ. Γιούνκερ. "Ανοησίες και προπαγάνδα" χαρακτήρισε την κινδυνολογία για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (...) Δεν διαβάζουν ούτε έντυπα έγκυρα μεν, αλλά της δικής τους κοσμοαντίληψης. "Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σίγουρα πιο λογική από το καθεστώς λιτότητας", έγραψαν οι Financial Times. "Στην Ελλάδα συγκρούεται η δημοκρατία με τις αγορές" έγραψαν οι New York Times».
Ο ίδιος αξιώνει παραμονή στην ΕΕ και προτείνει μέτρα «ανάπτυξης» ίδια με αυτά που υπερασπίζονται μερίδες της πλουτοκρατίας και ορισμένα από τα κόμματά της. Λέει η ανταπόκριση του «Ρόιτερς»: «Ανάμεσα στα μέτρα που επιθυμεί να τεθούν προς συζήτηση (σ.σ. ο Τσίπρας) συγκαταλέγονται η χρηματοδότηση κρατικών προϋπολογισμών από την ΕΚΤ, καθώς και η έκδοση κοινών ευρωπαϊκών ομολόγων τα οποία θα χρηματοδοτήσουν ένα "σχέδιο Μάρσαλ" για επενδύσεις σε τομείς όπως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. "Η Ελλάδα είναι μία ευλογημένη χώρα. Εχει πολύ ήλιο, μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τα ύδατά της, έχει άνεμο. Μπορεί να μετατραπεί σε Ελντοράντο ανανεώσιμων πηγών ενέργειας"».
Με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο ο Αλ. Τσίπρας διαφήμισε τις επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα, ξεχωρίζοντας τον τομέα της Ενέργειας, για τον οποίο ήδη ακονίζουν τα μαχαιροπίρουνα τα μεγάλα πολυεθνικά μονοπώλια. Σ' αυτές τις επιχειρήσεις, οι θέσεις εργασίας θα είναι ελάχιστες, κακοπληρωμένες και με συνθήκες σύγχρονης δουλείας.
Ο ίδιος δηλώνει υπέρμαχος της «υγιούς επιχειρηματικότητας», την οποία σκόπιμα αντιπαραθέτει στη «στρεβλή και κρατικοδίαιτη», διαχωρίζοντας τους καπιταλιστές σε «καλούς» και «κακούς», για να συγκαλύψει ότι το κεφάλαιο είναι αυτό που υπηρετούν οι προτάσεις και η στρατηγική του. Διαβεβαιώνει ακόμα ότι θα διασφαλίσει την «κοινωνική συνοχή», την ταξική δηλαδή συνεργασία ανάμεσα στους εργάτες και τους εκμεταλλευτές τους, οι οποίοι όμως, με μια κυβέρνηση της αριστεράς, θα είναι πλέον «υγιείς επιχειρηματίες» και θα αφαιρούν με το ...γάντι μισθούς και δικαιώματα.

Ο δρόμος οδηγεί σε γκρεμό το λαό

Ο ΣΥΡΙΖΑ σκόπιμα αντιπαραθέτει την ανάπτυξη στη λιτότητα, κακίζοντας μάλιστα τους «27» που δεν αποφάσισαν τώρα για τα αναπτυξιακά μέτρα που είχαν στην ατζέντα της άτυπης συνόδου, αλλά τα παρέπεμψαν για μετά τις εκλογές στην Ελλάδα. Παραμυθιάζει το λαό ότι η ανάπτυξη θα σημάνει το τέλος της λιτότητας, όταν η ίδια η Σύνοδος διαβεβαίωσε ότι ανάπτυξη και λιτότητα είναι οι δύο όψεις μιας ενιαίας στρατηγικής που στοχεύει να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης στους λαούς και να θωρακιστεί η κερδοφορία των μονοπωλίων.
Ανάμεσά τους και ο Ολάντ, για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καλλιεργήσει το μύθο του «νέου αέρα» που κομίζει δήθεν στην ΕΕ. Απ' τις πρώτες μέρες της εκλογής του επιβεβαιώθηκε περίτρανα αυτό για το οποίο το ΚΚΕ διαβεβαίωνε. Οτι σκοπός της ρητορείας και της πολιτικής του είναι η σθεναρή διεκδίκηση μέτρων επ' ωφελεία της γαλλικής αστικής τάξης, συμμετέχοντας στο ενιαίο μέτωπο που τσακίζει τους λαούς.
Ο ίδιος έλεγε τις προάλλες για την Ελλάδα: «Εχουμε το Μνημόνιο, αλλά παράλληλα έχουμε και αυτά που μπορούμε να κάνουμε άμεσα, από σήμερα, για την υποστήριξη της ανάπτυξης στην Ελλάδα (...) αυτό μπορεί να γίνει με τη μεταφορά μεγαλύτερων κεφαλαίων από τα διαρθρωτικά ταμεία, ώστε να εξασφαλίσουμε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης του ελληνικού λαού με άμεσες επεμβάσεις της Ευρώπης. Ολα αυτά μπορεί να γίνουν χωρίς να αμφισβητηθούν οι υποχρεώσεις της Ελλάδας σε σχέση με ό,τι έχει υπογράψει (...) Αυτή η υποστήριξη θα υπάρξει, από τη στιγμή που θα έχουν επιλέξει να δώσουν στην παρουσία τους στην Ευρωζώνη μια συνέπεια και μια δύναμη που θα εμπνεύσει την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων».
Δηλαδή, τα μέτρα της λιτότητας και οι αντεργατικές ανατροπές που περιλαμβάνονται στα μνημόνια με την τρόικα πρέπει να εφαρμοστούν στο ακέραιο για να προχωρήσουν μέτρα «ανάπτυξης» για την Ελλάδα, τα οποία και αυτά συνοψίζονται σε ζεστό χρήμα στα μονοπώλια με κρατικές εγγυήσεις! Αυτό είναι το πλαίσιο εντός του οποίου αντικειμενικά θα κινηθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού θέτει ως πρώτιστο στόχο του την παραμονή της χώρας στην ΕΕ.
Ανεξάρτητα από προθέσεις και διακηρύξεις, ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε σαν κυβέρνηση, είτε σαν αντιπολίτευση, θα κινηθεί στις αντιλαϊκές ράγες της ΕΕ, γιατί σ' αυτήν καταθέτει όρκους πίστης. Σ' αυτόν το δρόμο, ο λαός θα βγει διπλά χαμένος και τα μονοπώλια «στον αφρό», πολύ περισσότερο που μια αριστερή κυβέρνηση θα επιδιώξει με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα να διαχειριστεί τη λαϊκή αγανάκτηση που θα φουντώσει, σπέρνοντας γρήγορα την απογοήτευση και την ηττοπάθεια.
Η πορεία είναι αναστρέψιμη, προϋποθέτει όμως να αναδειχτεί ο λαός πρωταγωνιστής των εξελίξεων, με ισχυρό ΚΚΕ στο πλευρό του, μπροστάρη στους αγώνες του. Εκεί θα κριθεί αν τα πράγματα θα πάνε μπροστά ή πίσω το επόμενο διάστημα και είναι στο χέρι του λαού να μην αφήσει μετέωρο το βήμα του απεγκλωβισμού από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, φτάνοντας στην κάλπη με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ.