Γιάννης Ελαφρός,
υποψήφιος βουλευτής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Νομό Φθιώτιδας*
Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από το πρώτο Μνημόνιο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε σημαντική συμβολή στις κοινωνικές αντιστάσεις, ενώ οι απόψεις σας είχαν απήχηση και πέρα απ’ τα όρια της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Αν ισχύουν αυτά, και με δεδομένη την κρισιμότητα της συγκυρίας, τι θα ήταν επιτυχία για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές της 6ης Μάη; Μια πρώτη επιτυχία είναι η μεγάλη προεκλογική εξόρμηση που πραγματοποιείται ήδη από χιλιάδες μέλη και φίλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανένταχτους αριστερούς, συνδικαλιστές και εργαζόμενους που ψήφιζαν άλλα κόμματα. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά θα αναδειχθεί στις 6 Μάη, για πρώτη φορά, ως ένα δυναμικό ανερχόμενο τρίτο ρεύμα μέσα στην Αριστερά. Ως ένα ρεύμα που επιδιώκει να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα –στο κίνημα, στην Αριστερά, στη ζωή–, για να νικήσουν οι αγώνες, οι εργαζόμενοι και ο λαός. Ταυτόχρονα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φιλοδοξεί να σπάσει το αντιδημοκρατικό όριο του 3%. Θέτουμε ανοικτά στους εργαζόμενους και τη νεολαία ότι θα είναι πολλαπλό κέρδος η …εισβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή.Παρά την ενίσχυση της Αριστεράς μέσα στην κρίση, η ακροδεξιά ανεβαίνει επικίνδυνα σε όλη την Ευρώπη. Υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί η Αριστερά να την ανακόψει;
Η άνοδος της ακροδεξιάς είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης, της επιθετικής υπεραντιδραστικής απάντησης του συστήματος (ενδεικτικός και ο ακροδεξιός λόγος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ το τελευταίο διάστημα), αλλά βεβαίως εκφράζει και την κρίση της υπαρκτής Αριστεράς και του εκφυλισμένου εργατικού κινήματος. Ειδικά η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μετατραπεί σε ένα θερμοκήπιο ανάπτυξης ακροδεξιών, εθνικιστικών και νεοφασιστικών δυνάμεων, γεγονός που δεν είναι άσχετο με τον ίδιο τον χαρακτήρα της. Για να ανακοπεί η άνοδος της ακροδεξιάς απαιτείται μια συνολική άνθιση των συλλογικών, αγωνιστικών, αντισυστημικών ιδεών, πρακτικών και της αλληλεγγύης, ένα σύγχρονο μέτωπο για τις ελευθερίες της εποχής μας, ενάντια στο σύγχρονο κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, την ευρω-χούντα και το φασισμό. Σε αυτό το πεδίο είναι επιτακτική ανάγκη να προχωρήσει η κοινή δράση της Αριστεράς. Σε πιο συνολικό επίπεδο, η αντιμετώπιση του φασιστικού κινδύνου απαιτεί μια Αριστερά αντικαπιταλιστική, αντισυστημική, ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση από διεθνιστικές εργατικές θέσεις, που θα αντιπαλεύει, αναιρεί και τελικά καταργεί τις αιτίες που δημιουργούν την άνθιση του νεοφασισμού.
Πριν από λίγους μήνες, απευθύνατε πρόσκληση συνεργασίας σε οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς – πρόταση που, ωστόσο, δεν «περπάτησε». Πού το αποδίδετε; Έχει βάση η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή ζητήσατε συνεργασία που ουσιαστικά προϋπέθετε ταύτιση με τις απόψεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Η πρότασή μας για το Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής έχει παρελθόν, θα έχει και μέλλον. Δεν ήταν μια ρουκέτα που σβήνει στον ουρανό. Θα επανέλθουμε αμέσως μετά τις εκλογές, γιατί πιστεύουμε ότι είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να κάνει η μαχόμενη (και όχι βεβαίως η συστημική Αριστερά): δηλαδή να συνενώσει τις δυνάμεις της σε ένα πρόγραμμα απόκρουσης και ανατροπής της ολομέτωπης επίθεσης της Ιερής Συμμαχίας κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ. Να συμβάλει αποφασιστικά στη συγκρότηση ενός ισχυρού μαζικού κινήματος, αντίπαλου δέους στο μαύρο μέτωπο. Και απ’ αυτή την ανάγκη δεν μπορεί καμιά αριστερή δύναμη να κρυφτεί, ούτε στα τείχη του ΠΑΜΕ, ούτε στις καρέκλες της ΓΣΕΕ.
Η πρότασή μας αυτή έχει και παρελθόν, πολύ πριν εμφανιστεί πιο συνολικά και αναβαθμισμένα με το «ανοικτό γράμμα» προς τις ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, και τις δυνάμεις της εκτός των τειχών Αριστεράς. Στους συντονισμούς πρωτοβάθμιων σωματείων, στα συντονιστικά των φοιτητικών συνελεύσεων, στις πλατείες, στα κινήματα «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε», και στον ανατρεπτικό αντιΕΕ προσανατολισμό τους, αναγνωρίζει κανείς τα πρώιμα ίχνη της λογικής του Αγωνιστικού Μετώπου Ρήξης και Ανατροπής. Άρα δεν ισχύει ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι της λογικής «όλα ή τίποτα», ή «έρχεστε με το πρόγραμμά μου ή δεν κάνουμε τίποτα». Εξάλλου το περιεχόμενο του «ανοικτού γράμματος» δεν είναι το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που είναι πολύ πιο ευρύ, έχει ορίζοντα την αντικαπιταλιστική επανάσταση, την εργατική δημοκρατία – εξουσία νέου τύπου, για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό «που δεν γνωρίσαμε». Εμείς θέσαμε το περιεχόμενο πάλης που θεωρούμε αναγκαίο για να ανατραπεί η επίθεση σήμερα και με το οποίο συμφωνούν ήδη ευρύτερες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος. Ας συζητήσουμε λοιπόν επί της ουσίας…
Το «μέσα ή έξω από το ευρώ» φάνηκε να χωρίζει στα δύο την Αριστερά το προηγούμενο διάστημα. Δεν θα ήταν πιο λογικό οι αριστεροί να δουλεύουν μαζί σήμερα, ώστε να έρθει το συντομότεροι η στιγμή να αποφασίσουν το «μέσα ή έξω» οι ίδιοι, ως κυβέρνηση;
Το «μέσα ή έξω από το ευρώ» δεν πέφτει από τον ουρανό, ούτε είναι απλά ένα τεχνητό δίλημμα από το κατεστημένο. Είναι ένα κρίσιμο ζήτημα, ως άρρηκτο μέρος του συνολικού προβλήματος, που πρέπει να απαντήσει η Αριστερά και το λαϊκό κίνημα και αντικειμενικά καθορίζει και τις απαντήσεις σε άλλα μεγάλα ερωτήματα, όπως για παράδειγμα το θέμα του κρατικού χρέους.
Το ότι ο ΣΥΝ, και κατ’ επέκταση ο ΣΥΡΙΖΑ, αρνούνται να υιοθετήσουν το αίτημα της μονομερούς στάσης πληρωμών προς τους τραπεζικούς και κρατικούς τοκογλύφους, και δεν δέχονται το στόχο της διαγραφής του χρέους, είναι αποτέλεσμα της επιλογής τους η όποια λύση στην «ελληνική τραγωδία» να είναι εντός ευρώ και ΕΕ. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με όρους αριστερής, φιλολαϊκής πολιτικής.
Ανεξάρτητα από την άποψη που είχε κανείς στο παρελθόν, ΕΕ και ευρώ από εδώ και πέρα σημαίνουν κινεζοποίηση των μισθών, απίστευτη φτωχοποίηση της κοινωνίας και άμεση, ταπεινωτική κυριαρχία των πολυεθνικών και του κεφαλαίου επί μιας εικονικής δημοκρατίας. Άρα δεν μπορούμε να αφήσουμε τίποτα για μετά. Ακόμα και ο πιο μικρός αγώνας βρίσκεται από την αρχή αντιμέτωπος με το δίλημμα «μέσα ή έξω από το ευρώ». Άρα, αποτελεί λυδία λίθο για την αριστερή πολιτική η στάση απέναντι στο ευρώ και την ΕΕ.
Τέλος, δεν σου κρύβω ότι με ανατριχιάζει η σκέψη ότι για τέτοια κολοσσιαία θέματα θα αποφασίσουν κάποτε οι ειδήμονες της Αριστεράς, που θα συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση, ερήμην του λαού…
Η ιδέα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς είναι εξαιρετικά δημοφιλής, αν τουλάχιστον πιστέψουμε τις μετρήσεις. Εκτός από τις δυσκολίες, και πέρα από την αυτονόητη για την Αριστερά παραδοχή ότι η κυβέρνηση δεν ταυτίζεται με την εξουσία, υπάρχουν σήμερα δυνατότητες για κάτι τέτοιο;
Το γεγονός ότι αρκετός κόσμος αναζητά την διέξοδο προς τα Αριστερά είναι αναμφισβήτητα θετικό γεγονός. Όμως, η σύνδεση αυτής της επιλογής με την ανάθεση σε μια «αριστερή κυβέρνηση», μέσω μιας ψήφου που ως μαγικό ραβδάκι θα εξαφανίσει από προσώπου γης το σφαγείο της τρόικας και την απολυταρχία του κεφαλαίου στο χώρο εργασίας και συνολικά στη ζωή μας, δεν μας πάει μακριά. Υποβαθμίζει το βασικό καθήκον της περιόδου, την πολιτική και ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος και της Αριστεράς, με κίνδυνο παραλυτικής απογοήτευσης.
Αλήθεια, για ποια αριστερή κυβέρνηση γίνεται λόγος; Μέσα στο ευρώ και στην ΕΕ, δηλαδή υπό την ασφυκτική καθημερινή επιτροπεία των γκαουλάιτερ Βρυξελών και Βερολίνου; Με σεβασμό στην καπιταλιστική ιδιοκτησία; Χωρίς ανεξάρτητα όργανα της εργατικής-λαϊκής αντιεξουσίας, που να κατανικούν τους πολυεπίπεδους μηχανισμούς της αστικής εξουσίας; Με τη συμμετοχή της συστημικής ΔΗΜΑΡ; Με τις ψήφους του Καμμένου; Έχει καεί πολλές φορές η Αριστερά από παρόμοιες λογικές. Σήμερα όμως δεν είναι απλώς χαριτωμένο, αλλά και επικίνδυνο. Γιατί την ώρα που ωριμάζει μια πρωτοφανής σύγκρουση του κόσμου της εργασίας με το σύστημα (δεν βλέπουμε πώς «οπλίζεται» το τελευταίο;), ένα μέρος της Αριστεράς μοιάζει να κάνει χαρούμενο εκλογικό περίπατο σε κοινωνικό ναρκοπέδιο. Ένα άλλο, τα παραπέμπει όλα σε μια ακαθόριστη εξουσία του μέλλοντος και αποσύρεται στη στασιμότητα.
Το σήμα κινδύνου για μια επείγουσα πολιτική αντεπίθεση και μετωπική συνάντηση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς έχει ήδη ηχήσει. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να υπερβεί κι αυτή τα δικά της όρια. Έχει όμως θέσει το θέμα και είναι σε θέση να συμβάλλει αποφασιστικά.
* από συνέντευξη στο Red Notebook
Γιάννης Ελαφρός,
υποψήφιος βουλευτής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Νομό Φθιώτιδας*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου