Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Καταγγελία για τις εκλογές στο σωματείο μετάλλου “Μήτσος Παπαρήγας”

Το παρακάτω κείμενο αφορά καταγγελία συνδικαλιστικής παράταξης που συμμετέχει στις εκλογές του κλαδικού σωματείου ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ του οποίου η διοίκηση ελέγχεται από συνδικαλιστές που πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ. Η ΕΑΚ απέσυρε τελικά το ψηφοδέλτιότ ης από την εκλογική διαδικασία για λόγους που αναφέρει παρακάτω, ζητώντας παράλληλα την επανάληψη των εκλογών.
Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές σε “ταξικά” συνδικάτα οι μέθοδοι αλλαγής των συσχετισμών δεν διαφέρουν από τις μεθόδους που χρησιμοποιεί συστηματικά και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Αλλά η σταλινική σχολή έχει υιοθετήσει δεκαετίες τώρα μια ηθική ξένη προς εμάς, ότι δηλ. “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Παρατίθεται η καταγγελία της παράταξης και στο τέλος παρατίθεται ένα απόσπασμα του Τρότσκι για τη διαλεκτική σχέση σκοπού και μέσων από το βιβλίο του “η Ηθική τους και η Ηθική μας”

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Εκλογική παρωδία είναι ο ελαφρύτερος χαρακτηρισμός που θα μπορούσαμε να κάνουμε για την εκλογική διαδικασία που ξεκίνησε την Τετάρτη 16 Μάιου σχετικά με την ανάδειξη νέας διοίκησης στο συνδικάτο μέταλλου “Μήτσος Παπαρηγας”
Η Εργατική Αριστερή κίνηση κατέβηκε με δικό της ψηφοδέλτιο πιστεύοντας ότι μέσα από τις μέρες της βαρβαρότητας και της ανήλετης επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη με σκοπό να απολέσει τα δικαιώματα και τα κεκτημένα που με τόσους αγώνες κατέκτησε, κάποιοι θα είχαν κατανοήσει και θα είχαν πάρει τα μηνύματα των καιρών κάνοντας το βήμα που απαιτείται και αφήνοντας πίσω τα μικροκομματικά οφέλη θα έκαναν τα βήματα αυτά που απαιτούνται στη  κατεύθυνση της ανασυγκρότησης των συλλογικών εργατικών οργάνων..
Μια ανασυγκρότηση   ώστε  οι  αηδιασμένοι από την ξεπουλημενη γραφειοκρατία (Γ.Σ.Ε.Ε-Ε.Κ.Β) εργαζόμενοι ή οι απογοητευμένοι από την ηγεμονική στάση του μεγαλοεργολάβου και αποκλειστικού αντιπρόσωπου της ταξικής πάλης (Π.Α.Μ.Ε), αγκαλιάσουν πάλι τα  συνδικάτα-σωματεία ώστε να  πορευτούν μέσα από αυτά στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και των απαιτήσεων τους.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν διέψευσαν τις προσδοκίες μας αυτές και έδειξαν για μια φόρα ακόμη ποσό αδίστακτοι είναι κάποιοι προκειμένου να κερδίσουν μερικά εκατοστά εξουσίας. Για να γίνουμε ακριβέστεροι παραθέτουμε τα παρακάτω γεγονότα .
Οι εκλογές αποφασίστηκαν στην γενική συνέλευση που έλαβε χώρα στο χώρο του Ε.Κ.Β. τη 10/5/2012 με ημερομηνίες διεξαγωγής 16/5-19/5(τέσσερις μέρες), επίσης αποφασίστηκε να γίνει περιφορά της κάλπης κατά τη πρώτη μέρα διεξαγωγής των εκλογών.
Από το σημείο αυτό ξεκινάει η φαρσοκωμωδία που εξελίσσεται ακόμη, μια ανακοίνωση που αναγράφονται τα ωράρια ψηφοδοσιας με την σφραγίδα του συνδικάτου μπαίνει επιλεκτικά σε κάποιους εργασιακούς χώρους. Στην ανακοίνωση αυτή επίσης αναγράφονται οι ώρες περιφοράς της κάλπης (αναφέρεται γενικά ότι θα είναι μεταξύ 10.00-14.30 στην Α’-Β’ Β.Ι.Π.Ε), η εν λόγω ανακοίνωση ποτέ δεν έρχεται σε γνώση του συνδυασμού μας παρ μόνο όταν έχει φτάσει η 12.00 π.μ και η διαδικασία εξελίσσεται,επίσης το μυστικό δρομολόγιο μένει κρυφό ακόμη και από μέλη του απερχόμενου Δ.Σ.
Έτσι κατά την περιφορά του”επιταφίου” στην νεκρώσιμη ακολουθία βρίσκονται μονό μέλη του “ταξικού”ψηφοδελτίου στηριζόμενο  από το Π.Α.ΜΕ.
Τα ευτράπελα όμως συνεχίζονται μιας και από τα τρία μέλη της εφορευτικής στην διαδικασία βρίσκεται μονό ένας, έτσι στο εργοστάσιο “ΣΤΕΦΑΝΟΥ” αναλαμβάνει χρέη γραμματειακής υποστήριξης της εφορευτικής ένας υποψήφιος του συνδυασμού με την ανοχή του δικαστικού εκπροσώπου και η αδιάβλητη διαδικασία ολοκληρώνεται στο Ε.Κ.Β.  όταν για να πραγματοποιηθεί η απογευματινή διαδικασία, η κάλπη εμφανίζεται χωρίς την παρουσία δικαστικού εκπρόσωπου στα χέρια πάλι υποψηφίου του ιδίου συνδυασμού.
Μέτα από όλα αυτά η Εργατική Αριστερή Κίνηση αποφασίζει να αποσύρει τα ψηφοδέλτια του συνδυασμού, καταγγέλλει  και ζητάει να ακυρωθεί η διαδικασία ώστε να πραγματοποιηθούν εκ νέου με τους όρους της ισονομίας των υποψηφίων συνδυασμών επαναληπτικές εκλογές σε εύλογο χρονικό διάστημα.
Υ.Γ.
Τα μέλη της Ε.Α.Κ έχοντας πραγματική εργατική συνείδηση δεν θα προσφύγουν στην αστική δικαιοσύνη για ότι καταγγέλλουν ώστε να επαναληφθεί η ψηφοφορία, αφού πιστεύουν ότι οι εργατικές διαφορές δεν λύνονται στα αστικά δικαστήρια, καλούν όμως έστω και την ύστατη στιγμή το συνδικάτο να σεβαστεί το εαυτό του και ότι εκπροσωπεί, να ακυρώσει την διαδικασία και να προχωρήσει σε νέα.
Εάν αυτό δεν καταστεί δυνατόν συγχαίρει εκ των προτέρων το στηριζόμενο από το Π.Α.Μ.Ε. συνδυασμό για την μεγάλη “ταξική” του νίκη και αφήνει στη κρίση των εργαζομένων να δουν πως αντιλαμβάνονται κάποιοι τα πράγματα και ποιους θεωρούν αντιπάλους μέσα στο κίνημα.
ΟΥΤΕ Γ.Σ.Ε.Ε – ΟΥΤΕ ΚΑΙ Π.Α.ΜΕ. ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΛΑΕ.
Το απόσπασμα του Λ. Τρότσκι

Δια­λε­κτι­κή Αλ­λη­λε­ξάρ­τη­ση Σκο­πού και Μέ­σων

Έ­να μέ­σο μπο­ρεί να δι­καιο­λο­γη­θεί μό­νο α­πό το σκο­πό του. Μα ο σκο­πός, με τη σει­ρά του, χρειά­ζε­ται να δι­καιο­λο­γη­θεί κι αυ­τός. Α­πό την ά­πο­ψη του μαρ­ξι­σμού, που εκ­φρά­ζει τα ι­στο­ρι­κά συμ­φέ­ρο­ντα του προ­λε­τα­ριά­του, ο σκο­πός δι­καιο­λο­γεί­ται αν ο­δη­γεί στην αύ­ξη­ση της κυ­ριαρ­χί­ας της αν­θρω­πό­τη­τας πά­νω στη Φύ­ση και στην κα­τάρ­γη­ση της κυ­ριαρ­χί­ας του αν­θρώ­που πά­νω στον άν­θρωπο.
«Μ’ αυ­τό θέ­λε­τε να πεί­τε ό­τι στην ε­πι­δί­ω­ξη αυ­τού του σκο­πού το κα­θε­τί ε­πι­τρέ­πε­ται;», ρω­τά­ει σαρ­κα­στι­κά ο φι­λι­σταί­ος, α­πο­δεί­χνο­ντας ό­τι δεν κα­τά­λα­βε τί­πο­τα. Ε­πι­τρέ­πε­ται, α­πα­ντά­με, μό­νο ε­κεί­νο που πραγ­μα­τι­κά ο­δη­γεί στην α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της αν­θρωπότητας. Κι α­φού αυ­τός ο σκο­πός μπο­ρεί να ολο­κλη­ρω­θεί μό­νο με την ε­πα­νά­στα­ση, η α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κή η­θι­κή του προ­λε­τα­ριά­του εί­ναι α­να­γκα­στι­κά προι­κι­σμέ­νη μ’ έ­ναν ε­πα­να­στα­τι­κό χα­ρακτήρα. Α­ντι­τί­θε­ται α­συμ­φι­λί­ω­τα ό­χι μο­νά­χα στο θρη­σκευ­τι­κό δόγ­μα, αλ­λά και στα κά­θε εί­δους ι­δε­ο­λο­γι­κά φε­τίχ, τους φι­λο­σο­φι­κούς αυ­τούς χω­ρο­φύ­λα­κες της άρ­χου­σας τά­ξης. Συ­νά­γει τους κα­νό­νες της συ­μπε­ρι­φο­ράς του α­πό τους νό­μους α­νά­πτυ­ξης της κοι­νω­νί­ας, και πρω­ταρ­χι­κά α­πό την πά­λη των τά­ξε­ων, που εί­ναι ο νό­μος ό­λων των νό­μων.
Αλ­λά ο η­θι­κο­λό­γος ε­πι­μέ­νει: «Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι στον τα­ξι­κό α­γώ­να ε­νά­ντια στους κα­πι­τα­λι­στές ε­πι­τρέ­πο­νται ό­λα τα μέ­σα: το ψέ­μα, η συ­νω­μο­σί­α, η προ­δο­σί­α, ο φό­νος και ού­τω κα­θε­ξής;». Ε­πι­τρε­πό­με­να και α­να­γκαί­α, α­πα­ντά­με, εί­ναι ε­κεί­να και μό­νο ε­κεί­να τα μέ­σα που συ­νε­νώ­νουν το ε­πα­να­στα­τι­κό προ­λε­τα­ριά­το, γε­μί­ζουν την καρ­διά του με α­συμ­φι­λί­ω­τη ε­χθρό­τη­τα στην κα­τα­πί­ε­ση, του δι­δά­σκουν την πε­ρι­φρό­νη­ση στην ε­πί­ση­μη η­θι­κή και τα δη­μο­κρα­τι­κά της φε­ρέ­φω­να, το δια­πο­τί­ζουν με τη συ­νεί­δη­ση της ι­στο­ρι­κής του α­πο­στο­λής και δυ­να­μώ­νουν το θάρ­ρος του και το πνεύ­μα αυ­το­θυ­σί­ας στον αγώ­να. Απ’ αυ­τά α­κρι­βώς βγαί­νει ό­τι δεν ε­πι­τρέ­πο­νται ό­λα τα μέ­σα. Ό­ταν λέ­με πώς ο σκο­πός α­γιά­ζει τα μέ­σα, τό­τε το συ­μπέ­ρα­σμα που βγαί­νει για μας εί­ναι ό­τι ο με­γά­λος ε­πα­να­στα­τι­κός σκο­πός α­πο­κρού­ει πε­ρι­φρο­νη­τι­κά ε­κεί­να τα χυ­δαί­α μέ­σα και τους τρό­πους που στρέ­φουν έ­να τμή­μα της ερ­γα­τι­κής τά­ξης ε­νά­ντια σ’ άλ­λα τμή­μα­τα της, ή που ε­πι­χει­ρούν να κά­νουν τις μά­ζες ευ­τυ­χι­σμέ­νες χω­ρίς τη δι­κή τους συμ­με­το­χή, ή ε­λατ­τώ­νουν την πί­στη των μα­ζών στον ε­αυ­τό τους και στην ορ­γά­νω­σή τους, α­ντι­κα­θι­στώ­ντας την με τη λα­τρεί­α των «αρ­χη­γών». Πρω­ταρ­χι­κά και α­συμ­φι­λί­ω­τα, η ε­πα­να­στα­τι­κή η­θι­κή α­πορ­ρί­πτει τη δου­λο­πρέ­πεια α­πέ­να­ντι στην μπουρ­ζουα­ζί­α και την υ­πε­ρο­ψί­α α­πέ­ναντι στους ερ­γα­ζό­με­νους, δη­λα­δή α­πορ­ρί­πτει ε­κεί­να τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά στα ο­ποί­α οι μι­κρο­α­στοί σχο­λα­στι­κοί και η­θι­κο­λό­γοι εί­ναι βου­τηγ­μέ­νοι ως το λαιμό.
Τα κρι­τή­ρια αυ­τά δεν προ­σφέ­ρουν, φυ­σι­κά, μια έ­τοι­μη α­πά­ντη­ση στο ε­ρώ­τη­μα τι ε­πι­τρέ­πε­ται και τι δεν ε­πι­τρέ­πε­ται σε κά­θε ι­διαί­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση. Δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­χουν τέ­τοιες αυ­τό­μα­τες α­πα­ντή­σεις. Τα προ­βλή­μα­τα της ε­πα­να­στα­τι­κής η­θι­κής εί­ναι συ­νυ­φα­σμέ­να με τα προ­βλή­μα­τα της ε­πα­να­στα­τι­κής στρα­τη­γι­κής και τα­κτικής. Η ζω­ντα­νή πεί­ρα του κι­νή­μα­τος κά­τω α­πό το φως της θε­ω­ρί­ας προ­σφέ­ρει τη σω­στή α­πά­ντη­ση σε αυ­τά τα προ­βλή­μα­τα.
Για το δια­λε­κτι­κό υ­λι­σμό δεν υ­πάρ­χει δυ­ϊ­σμός α­νά­με­σα στα μέ­σα και το σκοπό. Ο σκο­πός α­πορ­ρέ­ει φυ­σιο­λο­γι­κά α­πό το ι­στο­ρι­κό κί­νη­μα. Ορ­γα­νι­κά τα μέ­σα εί­ναι υ­πο­ταγ­μέ­να στο σκοπό. Ο ά­με­σος σκο­πός γί­νε­ται το μέ­σο για έ­να πα­ρα­πέ­ρα σκοπό. Στο θε­α­τρι­κό του έρ­γο «Φρα­ντς φον Ζίκι­γκεν» ο Φερ­ντι­νά­ντ Λα­σά­λ βά­ζει τα πα­ρα­κά­τω λό­για στο στό­μα ε­νός α­πό τους ή­ρω­ές του:
«Δείξε μου το σκοπό, μα δείξε και το δρόμο.
Τόσο σφιχτοδεμένος είναι ο δρόμος με το σκοπό,
Που η αλλαγή του ενός σημαίνει αλλαγή και τ’ άλ­λου,
Κι οι νέοι δρόμοι πάντα νέους σκοπούς ανοίγουν».
Οι στί­χοι του Λα­σά­λ κά­θε άλ­λο πα­ρά τέ­λειοι εί­ναι. Και το χει­ρό­τε­ρο εί­ναι ό­τι στην πρα­κτι­κή πο­λι­τι­κή ο ί­διος ο Λα­σά­λ ξέ­φυ­γε α­πό το πα­ρα­πά­νω α­ξί­ω­μα –εί­ναι αρ­κε­τό να θυ­μη­θού­με ό­τι έ­φτα­σε στο ση­μεί­ο να κά­νει μυ­στι­κές συμ­φω­νί­ες με τον Μπί­σμαρ­κ! Μα η δια­λε­κτι­κή αλ­λη­λε­ξάρ­τη­ση α­νά­με­σα στα μέ­σα και το σκο­πό εκ­φρά­ζε­ται ο­λό­τε­λα σω­στά στους πα­ρα­πά­νω στί­χους. Πρέ­πει να σπαρ­θούν σπό­ροι στα­ριού για να φυ­τρώ­σουν στάχυα.
Η α­το­μι­κή τρο­μο­κρα­τί­α, λό­γου χά­ρη, ε­πι­τρέ­πε­ται ή δεν ε­πι­τρέ­πε­ται α­πό την ά­πο­ψη της «κα­θα­ρής η­θι­κής»; Στην α­φη­ρη­μέ­νη αυ­τή μορ­φή το ζή­τη­μα δεν υ­πάρ­χει κα­θό­λου για μας. Ο συ­ντη­ρη­τι­κός Ελβετός μπουρ­ζουάς α­κό­μα και τώ­ρα ε­γκω­μιά­ζει δη­μό­σια τον τρο­μο­κρά­τη Γου­λιέλ­μο Τέλο. Οι συ­μπά­θειές μας στρέ­φο­νται α­μέ­ρι­στα προς τους Ιρ­λαν­δούς, Ρώ­σους, Πο­λω­νούς ή Ιν­δούς τρο­μο­κρά­τες στον α­γώ­να τους ε­νά­ντια στην ε­θνι­κή και πο­λι­τι­κή κα­ταπίεση. Ο δο­λο­φο­νη­μέ­νος Κί­ροφ, έ­νας βά­ναυ­σος σα­τρά­πης, δεν γεν­νά­ει κα­μιά συ­μπάθεια. Η σχέ­ση μας με το δο­λο­φό­νο πα­ρα­μέ­νει ου­δέ­τε­ρη μό­νο για­τί δεν ξέ­ρου­με τα κί­νη­τρα που τον κα­θο­δή­γη­σαν. Αν α­πο­δει­χνό­ταν ό­τι ο Νι­κο­λά­γιεφ ε­νήρ­γη­σε σαν συ­νει­δη­τός τι­μω­ρός για τα ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα τα πο­δο­πα­τη­μέ­να α­πό τον Κί­ροφ, οι συ­μπά­θειές μας θά ’ταν ο­λο­κλη­ρω­τι­κά με το μέ­ρος του δο­λο­φό­νου. Ω­στό­σο, ε­κεί­νο που για μας έ­χει α­πο­φα­σι­στι­κή ση­μα­σί­α δεν εί­ναι το ζή­τη­μα των υ­πο­κει­με­νι­κών κι­νή­τρων, αλ­λά το ζή­τη­μα των α­ντι­κει­με­νι­κών α­πο­τελεσμάτων. Τα δο­σμέ­να μέ­σα εί­ναι πράγ­μα­τι ι­κα­νά να μας ο­δη­γή­σουν στο σκο­πό; Σε σχέ­ση με την α­το­μι­κή τρο­μο­κρα­τί­α, τό­σο η θε­ω­ρί­α ό­σο και η πεί­ρα α­πο­δεί­χνουν ό­τι δεν συμ­βαί­νει αυτό. Λέ­με στον τρο­μο­κρά­τη: εί­ναι α­δύ­να­το να α­ντι­κα­τα­στή­σεις τις μά­ζες. Μό­νο μέ­σα στο μα­ζι­κό κί­νη­μα μπο­ρείς να βρεις α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή έκ­φρα­ση του η­ρω­ι­σμού σου. Ω­στό­σο, μέ­σα στις συν­θή­κες του εμ­φυ­λί­ου πο­λέ­μου, η δο­λο­φο­νί­α με­μο­νω­μέ­νων κα­τα­πιε­στών παύ­ει να εί­ναι πρά­ξη α­το­μι­κής τρο­μο­κρα­τίας. Αν, ας πού­με, έ­νας ε­πα­να­στά­της τί­να­ζε με μια βόμ­βα στον α­έ­ρα τον στρα­τη­γό Φράν­κο και το ε­πι­τε­λεί­ο του, αυ­τή του η πρά­ξη πο­λύ δύ­σκο­λα θα προ­κα­λού­σε η­θι­κή α­γα­νά­κτη­ση α­κό­μα και στους δη­μο­κρα­τι­κούς ευ­νούχους. Μέ­σα στις συν­θή­κες του εμ­φυ­λί­ου πο­λέ­μου μια πα­ρό­μοια πρά­ξη θα ήταν πο­λι­τι­κά πέ­ρα για πέ­ρα δι­καιο­λο­γη­μέ­νη. Έ­τσι, α­κό­μα και στο ο­ξύ­τε­ρο ζή­τη­μα –το σκό­τω­μα αν­θρώ­που α­πό άν­θρω­πο– τα α­πό­λυ­τα η­θι­κά α­ξιώ­μα­τα α­πο­δείχνο­νται μά­ταια. Οι η­θι­κές ε­κτι­μή­σεις, μα­ζί με τις πο­λι­τι­κές, βγαί­νουν α­πό τις ε­σω­τε­ρι­κές α­νά­γκες του α­γώ­να.
Η α­πε­λευ­θέ­ρω­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων δεν μπο­ρεί να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί πα­ρά μό­νο α­πό τους ί­διους. Γι’ αυ­τό δεν υ­πάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρο έ­γκλη­μα α­πό το να ε­ξα­πα­τάς τις μά­ζες, να πα­ρου­σιά­ζεις τις ήτ­τες για νί­κες, τους φί­λους για ε­χθρούς, να ε­ξα­γο­ρά­ζεις τους ερ­γα­τι­κούς η­γέ­τες, να φτιά­χνεις θρύ­λους, να σκη­νο­θε­τείς ψεύ­τι­κες δί­κες, με μια λέ­ξη να κά­νεις ό,τι κά­νουν οι σταλι­νικοί. Τα μέ­σα αυτά έ­να μό­νο σκο­πό μπο­ρούν να υ­πη­ρε­τή­σουν: να πα­ρα­τεί­νουν την κυ­ριαρ­χί­α μιας κλί­κας που έ­χει ή­δη κα­τα­δι­κα­στεί α­πό την ιστο­ρί­α. Μα δεν μπο­ρούν να συ­ντε­λέ­σουν στην α­πε­λευ­θέ­ρω­ση των μα­ζών. Να για­τί η Τέ­ταρ­τη Διε­θνής κά­νει α­γώ­να ζω­ής και θα­νά­του ε­νά­ντια στο σταλινισμό.
Οι μά­ζες, φυ­σι­κά, δεν εί­ναι κα­θό­λου α­να­μάρ­τη­τες. Η ε­ξι­δα­νί­κευ­ση των μα­ζών μάς εί­ναι ε­ντε­λώς ξέ­νη. Τις εί­δα­με κά­τω α­πό διάφορες συν­θή­κες, σε διά­φο­ρες φάσεις και ε­πι­πρό­σθε­τα στους με­γα­λύ­τε­ρους πο­λι­τι­κούς συ­γκλονισμούς. Έ­χου­με πα­ρα­τη­ρή­σει τις δυ­να­τές και τις α­δύ­να­τες πλευ­ρές τους. Η δυ­να­τή τους πλευ­ρά –α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, αυ­το­θυ­σί­α, η­ρω­ι­σμός– βρή­κε πά­ντο­τε την πιο κα­θα­ρή της έκ­φρα­ση σε ε­πο­χές ε­πα­να­στα­τι­κής α­νό­δου. Σ’ αυ­τή την πε­ρί­ο­δο οι μπολ­σε­βί­κοι βρί­σκο­νταν ε­πι­κε­φα­λής των μα­ζών. Κα­τό­πιν, ά­νοι­ξε έ­να δια­φο­ρε­τι­κό ι­στο­ρι­κό κε­φά­λαιο, ό­ταν πέ­ρα­σε στο προ­σκή­νιο η αδύ­να­τη πλευ­ρά των κα­τα­πιε­ζο­μέ­νων: α­νο­μοιο­γέ­νεια, πο­λι­τι­στι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση, στε­νό­τη­τα πα­γκό­σμιας προο­πτικής. Οι μά­ζες, κου­ρα­σμέ­νες α­πό την έ­ντα­ση, κα­τα­λαμ­βά­νο­νται α­πό την α­πο­γο­ή­τευ­ση, χά­νουν την πί­στη στον ε­αυ­τό τους –και στρώ­νουν το δρό­μο για τη νέ­α αριστο­κρατία. Σ’ αυ­τή την ε­πο­χή οι μπολ­σε­βί­κοι («τρο­τσκι­στές») βρέ­θη­καν α­πο­μο­νω­μέ­νοι α­πό τις μά­ζες. Πρα­κτι­κά μι­λώ­ντας, πε­ρά­σα­με μέ­σα α­πό δυο με­γά­λους τέ­τοιους ι­στο­ρι­κούς κύ­κλους: 1897-1905, χρό­νια πλημ­μυ­ρί­δας, 1907-1913, χρό­νια α­μπώ­τι­δας, 1917-1923, πε­ρί­ο­δος α­νό­δου χω­ρίς προ­η­γού­με­νο στην ι­στο­ρί­α, τέ­λος, μια νέ­α πε­ρί­ο­δος α­ντί­δρα­σης που δεν τέ­λειω­σε α­κό­μα μέ­χρι σή­μερα. Μέ­σα σ’ αυ­τά τα τε­ρά­στια γε­γο­νό­τα οι «τρο­τσκι­στές» δι­δά­χτη­καν το ρυθ­μό της ι­στο­ρί­ας, δη­λα­δή τη δια­λε­κτι­κή του τα­ξι­κού α­γώ­να. Δι­δά­χτη­καν α­κό­μα, κα­θώς φαί­νε­ται, κι ως έ­να βαθ­μό μ’ ε­πι­τυ­χί­α, πώς να υ­πο­τάσ­σουν τα υ­πο­κει­με­νι­κά τους σχέ­δια και προ­γράμ­μα­τα σ’ αυ­τόν τον α­ντι­κει­με­νι­κό ρυθμό. Μά­θα­νε να μην α­πελ­πί­ζο­νται μπρο­στά στο γε­γο­νός ό­τι οι νό­μοι της ι­στο­ρί­ας δεν ε­ξαρ­τώ­νται α­πό τα α­το­μι­κά τους γού­στα και δεν υ­πο­τάσ­σο­νται στα δι­κά τους η­θι­κά κριτήρια. Μά­θα­νε να υ­πο­τάσ­σουν τις α­το­μι­κές τους δια­θέ­σεις στους νό­μους της ιστο­ρί­ας. Μά­θα­νε να μην τρο­μά­ζουν μπρο­στά στους πιο ι­σχυ­ρούς ε­χθρούς ό­ταν η δύ­να­μη των τε­λευ­ταί­ων βρί­σκε­ται σε α­ντί­φα­ση με τις α­νά­γκες της ι­στο­ρι­κής α­νάπτυξης. Ξέ­ρουν πώς να κο­λυ­μπά­νε ε­νά­ντια στο ρεύ­μα με τη βα­θιά πε­ποί­θη­ση ό­τι η νέ­α ι­στο­ρι­κή πλημ­μυ­ρί­δα θα τους φέ­ρει στην α­ντι­κρι­νή ό­χθη. Δεν θα φτά­σουν ό­λοι σ’ αυ­τή την ό­χθη, πολ­λοί θα πνι­γούν. Μα το να συμ­με­τέ­χεις σ’ αυ­τό το κί­νη­μα με α­νοι­χτά τα μά­τια και με α­δά­μα­στη τη θέ­λη­ση –αυ­τό μό­νο μπο­ρεί να δώ­σει την πιο υ­ψη­λή η­θι­κή ι­κα­νο­ποί­η­ση σ’ έ­να σκε­πτό­με­νο ον!
Κο­γιο­α­κάν, 16 του Φλε­βά­ρη 1938
http://marxists.org/ellinika/archive/trotsky/works/1938/morals/moral2.htm
http://ergatis.wordpress.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Powered By Blogger