Βλέποντας τα εκλογικά αποτελέσματα επιβεβαιώνεται αυτό που παρατηρούμε τα τελευταία 2 περίπου χρόνια. Ότι, δηλαδή, ο φασιστικός λόγος αποκτά πλατιά ερείσματα στο κοινωνικό σώμα. Κάτι επίσης σημαντικό που παρατηρούμε είναι πως δεν είναι μόνο ο φανατικός αντιρατσισμός που ανέβασε τα ποσοστά των ναζήδων καθώς παρουσιάζουν ανάπτυξη και σε περιοχές που το «μεταναστευτικό πρόβλημα» είναι από μηδαμινό έως ανύπαρκτο. Επομένως πρέπει επιτέλους να μελετήσουμε και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του φασιστικού χώρου μέρα από την εθνική και φυλετική ανωτερότητα και καθαρότητα.
Είναι για παράδειγμα πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι στα ψηφοδέλτια της Χ.Α. υπάρχουν 77(!) γυναίκες. Γνωρίζοντας παράλληλα την αντιφεμινιστική θέση των ναζί μπορούμε να υποθέσουμε πως μέσα στο πακέτο του εθνικισμού επανέρχεται το πρότυπο γυναίκα-μάνα του έθνους. Επίσης η κλασικές πατριαρχικές θέσεις θα μπορούσαν ως ένα σημείο να εξηγήσουν την άνοδο της Χ.Α. στην επαρχία όπου η πατριαρχία παλαιάς κοπής και η λογική του αρσενικού που γαμάει και δέρνει καλά κρατούν.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, πως αντιμετωπίζει ο αντιεξουσιαστικός χώρος αυτό το ζήτημα τόσο πολιτικά όσο και πρακτικά. Θεωρώ πως είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός επιθετικού αντιφασιστικού μετώπου που θα στηριχτεί σε δύο βασικούς πυλώνες που θα αναλύσω παρακάτω: μία μαζική αντιφασιστική καμπάνια σε όσο πιο ευρεία κοινωνική κλίμακα αυτό είναι δυνατό και μία επιθετική αντάρτικη εκστρατεία ενάντια σε οποιοδήποτε φυσικό πρόσωπο ή δομή/θεσμό που σχετίζεται με τους φασίστες.
Σχετικά με το πρώτο σκέλος. Για να εκπονηθεί μία τέτοια καμπάνια χρειάζεται για να είναι αποτελεσματική, δύο πράγματα αρχικά. Πρέπει να βρούμε ένα κοινό οργανωτικό σχήμα μέσα στο οποίο θα μπορούν να συνυπάρξουν οι ομάδες και τα άτομα που θα ενδιαφερθούν να συμμετέχουν ώστε να είναι δυνατή η χάραξη μιας στρατηγικής και ο συντονισμός της δράσης. Ακόμα πρέπει να αναζητηθεί η συνεργασία με εκείνες τις οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς που βρισκόμαστε στο δρόμο. Δε τρέφει κανείς αυταπάτες ότι είναι πολλές αυτές οι δυνάμεις αλλά είναι υπαρκτές (πχ. Ε.Ε.Κ.). Η καμπάνια αυτή θα μπορούσε να συμπεριλάβει όλες εκείνες τις εξωστρεφείς κοινωνικές δράσεις που θα μπορέσουν να χτυπήσουν τους φασίστες σε επίπεδο λόγου και να δώσει αυτοπεποίθηση στους αντιφασίστες αγωνιστές και κυρίως στα θύματα της φασιστικής βίας τους μετανάστες. Ειδικά αυτό το τελευταίο έχει πολύ μεγάλη σημασία. Πρέπει επιτέλους να εμπλακούν οι μετανάστες στον αντιφασιστικό αγώνα ως υποκείμενα του και όχι ως θύματα που αναζητούν προστασία. Επίσης πρέπει να διευρύνουμε το πεδίο της αντιφασιστικής προπαγάνδας. Πέρα από τον αντίλογο στο θέμα των μεταναστών πρέπει να μεταφερθούν στην κοινωνία και κυρίως στη νεολαία, οι απόψεις των φασιστών σε μια σειρά από θέματα, ιδιαίτερα στην έννοια της φασιστικής πειθαρχίας και στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας.
Σχετικά με το δεύτερο σκέλος. Θέλω να σημειώσω εδώ κάτι που ισχύει γενικότερα για τις εναλλακτικές δομές που δημιουργούνται. Η λογική και η ιστορία μας επιβάλλει να κατανοήσουμε, πως καμία αντιδομή δεν υπήρξε και δε μπορεί να υπάρξει χωρίς να υπερασπίζεται την ύπαρξη της με τη βία. Η ίδια η δημιουργία της είναι μία πολεμική πράξη, στο πλαίσιο του πολέμου που μαίνεται μεταξύ των επαναστατών και της αντίδρασης, μεταξύ του προλεταριάτου και του κεφαλαίου. Ποια κομμούνα κέρδισε και συντηρήθηκε μόνο με το δίκιο της, ποια κατάληψη υπάρχει χωρίς τα παλούκια της.
Επομένως και σε αυτήν την περίπτωση πρέπει να προετοιμάσουμε την άμυνα και την επίθεση μας. Παράλληλα με την αντιφασιστική καμπάνια είναι απαραίτητο, λοιπόν, ένα δίκτυο αντιφασιστικών πυρήνων που θα συγκεντρώνουν πληροφορίες και θα χτυπούν τους φασίστες και τις δομές τους με δύο στόχους. Πρώτον, να κάνουν ιδιαίτερα κοστοβόρα για αυτούς και τους χρηματοδότες τους, την πολιτική τους ύπαρξη. Δεύτερον την τρομοκράτηση τους από την μετατροπή τους σε μόνιμο στόχο. Εδώ να προσθέσουμε πως οι χιλιάδες υποστηρικτές/ψηφοφόροι/εθνόπληκτοι που αποτελούν την εκλογική τους βάση δεν είναι σε καμία περίπτωση διατεθειμένοι να τις τρώνε για τον πιθηκάνθρωπο και το τσίρκο του. Επομένως θα είναι οι πρώτοι που θα λουφάξουν μετά τα πρώτα χτυπήματα.
Όσο αφορά το παραπάνω έρχεται στο μυαλό η αντίστοιχη γαλλική εμπειρία που περιγράφεται στο ντοκιμαντέρ «Chasseurs de skins (Κυνηγώντας Φασίστες)». Παρά τα πολύτιμα μαθήματα αυτού του κινήματος θέλω να επικεντρωθώ σε δύο προβληματικές που θα πρέπει εμείς να ξεπεράσουμε. Το πρώτο είναι το θέμα το σεξισμού. Οποιοσδήποτε αντιφασιστικός αγώνας αναπαράγει τέτοιες λογικές στο εσωτερικό του χάνει το νόημα του. Ειδικά στη Ελλάδα που η πατριαρχία γενικότερα είναι θεμέλιο της φασιστικής ιδεολογίας. Ο αντιφασίστας μαχητής δεν έχει φύλο. Οποιεσδήποτε φυσικές αδυναμίες, που ούτως η άλλως δεν εντοπίζονται μόνο σε συντρόφισσες, ξεπερνιούνται με την εκπαίδευση και τη συλλογική δράση. Άλλωστε στο επίπεδο του ψυχολογικού πολέμου δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από τις συντρόφισσες να ξυλοφορτώνουν τους ‘Αριους πολεμιστές...
Το δεύτερο που συνδέεται άμεσα με το πρώτο είναι η συνύπαρξη με κάθε είδους γηπεδοχουλιγκάνους. Ο χώρος έχει ήδη υποστεί πολύ μεγάλη ζημιά από τη ζύμωση με τέτοιου είδος άτομα. Δε χρειαζόμαστε τους «μάχιμους» που η οποιαδήποτε πολιτική τους συνείδηση εξανεμίζεται μέσα στις ζητωκραυγές τους για την καλή πορεία της αγαπημένης τους Α.Ε. και κατανοούν τον αντιφασισμό μόνο στο επίπεδο της κερκίδας ενώ φέρονται εξίσου φασιστικά σε άλλες περιπτώσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι οι φασίστες αντλούν γορίλες από τα γήπεδα καθώς η ελληνική οπαδική κουλτούρα συμπεριλαμβάνει την αντρίλα, την προβατοποίηση, τη φαντασιακή ανωτερότητα και την ανεγκέφαλη μισαλλόδοξη βία.
Κλείνοντας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχει χώρος πλέον για ανόητες λογικές τύπου «διαφημίζουμε τους φασίστες» ή «ο εχθρός μας είναι το κράτος». Πρέπει να σκεφτούμε και τις δικές μας απόλυτα υπαρκτές ευθύνες και να κινηθούμε άμεσα για να τους τσακίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου