(Από το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου «Μυθοπλαστία όλες οι θρησκείες της Οικουμένης»)
Τα περί ανάστασης του Χριστού αποτελούν μυθική παράδοση και όχι ιστορικό γεγονός. Σ’ αυτή τη συμβολική θεολογική διακήρυξη, που εντάσσεται στον χώρο των φανταστικών «θαυμάτων» και του πρωτογονισμού των ανθρώπων θεμελιώθηκε ο χριστιανισμός, όπως όλες οι θρησκείες με αίτια την απουσία γνώσεων και επιστημονικών ερευνών. Ο Χριστός διέδιδε, πολλά χρόνια πριν από τον διωγμό, ότι θα αναστηθεί μετά τη σταύρωσή του και θα ανέλθει στον ουρανό! Έλεγε στους μαθητές του: Θα τον φονεύσουν και την τρίτη ημέρα θα άναστηθεί31. Κατά την είσοδο του στην Ιερουσαλήμ, ομιλώντας στους μαθητές, αναφερόταν σε βασανισμούς και ανάσταση32. Και σε άλλο ευαγγέλιο αναφέρονται προβλέψεις του Χριστού για σύλληψη, θανάτωση και ανάσταση33.Φανταστικές περιγραφές συνοδεύουν τον θάνατο του Ιησού στον στον σταυρό33α. Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ότι η στέγη του ναού της Ίερουσαλήμ σχίσθηκε από την κορυφή ως τα θεμέλια, έγινε σεισμός στη Γη και οι πέτρες διαλύθηκαν. Τα μνήματα άνοιξαν και πολλά σώματα «αγίων» βγήκαν από τους τάφους καί εμφανίστηκαν στην πόλη34!
Κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη οι Ιουδαίοι αξίωσαν τη θανάτωση του Ιησού επειδή αποκαλούσε πατέρα τον θεό — τον Γιαχβέ των Εβραίων — εξίσωνε τον εαυτό του με τον «Κύριον»35! Και απαντά ο Ιησούς: «Αν πιστεύετε στον Μωυσή θα πιστεύετε και σε μένα. Επειδή για μένα αυτός έγραψε». Στην Καινή Διαθήκη καταγράφεται ότι το πτώμα τού Ιησού οδηγήθηκε σε ειδικό τάφο, από όπου εξαφανίστηκε μαζί με τους άλλους δύο εσταυρωμένους. Οι Ιουδαίοι γνωρίζοντας τα περί αναστάσεως τοποθέτησαν φρουρούς στον τάφο για να μην αφαιρεθεί το πτώμα. Ύστερα από τη σταύρωση δόθηκε εντολή για φρούρηση του τάφου του για να παρεμποδισθεί η αρπαγή του πτώματος από «οπαδούς»37.
Η Μαρία η Μαγδαληνή και η Σαλώμη μόλις έφθασαν στον τάφο του Ιησού που ήταν ανοικτός είδαν ένα λευκοντυμένο «άγγελο» που ανήγγειλε την… ανάσταση38! Κατά τη δεύτερη επίσκεψη στον τάφο είδαν δύο λευκοντυμένους «άγγέλους»39. Ο Ματθαίος, στη μυθική του αφήγηση, ισχυρίζεται ότι όταν οι γυναίκες πλησίασαν τον τάφο «έγινε μεγάλος σεισμός. Αγγελος Κυρίου κατέβηκε από τον ουρανό, κύλισε την πέτρα και κάθισε πάνω της. Είχε την όψη αστραπής και το ένδυμα του ήταν λευκό σαν χιόνι»40!
Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ότι οι μαθητές του Χριστού έφαγαν και ήπιαν μαζί του μετά την… ανάσταση41! Ό μύθος της ανάστασης καταλήγει με αυτή τη φράση: «Ο Κύριος ανέβηκε στον ουρανό και κάθισε στα δεξιά του θεού»42. Ό Απόστολος Παύλος γράφει ότι πολλοί αμφισβήτησαν την ανάσταση των νεκρών. «Αυτό σημαίνει ότι αποκλείεται και η ανάσταση του Χριστού». Και συμπεραίνει: «Αν ο Χριστός δεν αναστηθεί, μάταιη η πίστη σας. Διότι αν δεν ανασταίνονται οι νεκροί ούτε ό Χριστός αναστήθηκε. Αν μόνο σ’ αύτη τη ζωή ελπίζομαι στον Χριστό είμαστε οι πιο ελεεινοί από τους ανθρώπους»43. Σε άλλο σημείο της επιστολής ο Απόστολος Παύλος προβλέπει ότι μετά την ανάσταση του Χριστού όλοι οι νεκροί… θα επανέλθουν στη ζωή44! Κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη «ήρθε η στιγμή που οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή του Χριστού και θα αναστηθούν»45! Ό Απόστολος Παύλος γράφει ότι «μέλλει να γίνει ανάσταση νεκρών δικαίων και άδικων, με θεϊκή παρέμβαση»46!
Πολλοί διανοούμενοι συγκρίνουν τη μυθική ανάσταση του Χριστού με τη μυθική ανάσταση του Αδώνιδος και άλλων προσώπων της θρησκευτικής μυθοπλασίας της ελληνικής αρχαιότητος! Δύο παραδείγματα: Ό Ιταλός συγγραφέας Pettazzoni γράφει: «Ο Χριστός πεθαίνει και ανασταίνεται όπως ο Άδωνις, όπως ο Όσιρις, όπως ο «Αττις»47! Γράφει και ο Γάλλος Charles Vellay: «Ο Άδωνις, θλιμμένος και καταδιωκόμενος, ξαναζωντανεύει όπως ο Χριστός. Και ιδού ο Χριστός, ένας ξαναγεννημένος Άδωνις»48!
Αλλά και σε χριστιανικά κείμενα αναφέρεται ανάσταση νεκρών σωμάτων, των «καλών» για ευδαιμονία και των «κακών» για εκδίκηση. Γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Έρχεται ή ώρα έν ή πάντες οί έν τοις μνημείοις άκούσον ται τήν φωνήν αύτού (τού θεού) καί έκπορεύσονται, οί τά άγαθά ποιήσαντες εις άνάστασιν ζωής οί δέ τά φαύλα πράξαντες εις άνάστασιν κρίσεως»49. Στην ανάσταση των… νεκρών αναφέρεται και ο Ματθαίος50. Το «εύαγγελικό γεύμα» προς τους νεκρούς «θα γίνεται όπως στούς άγγέλους»! Τον μύθο αυτό θα ενστερνιστούν και οι μουσουλμάνοι στο Κοράνιο. Οι αναστημένοι «άπιστοι» θα εμφανισθούν ανάπηροι, επειδή το σώμα τους είχε ακρωτηριαστεί στο πυρ της Κόλασης!
Η ιδέα της ανάστασης έχει περσική προέλευση. Οι Σαδδουκαίοι δεν πίστευαν διόλου στην ανάσταση51. Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ανάσταση νεκρών με πρωτοβουλία του Χριστού. «Αμήν, άμήν λέγω ύμίν, ότι έρχεται ώρα καί νύν έστιν, ότε οί νεκροί άκούσονται τής φωνής του υιού τού Θεού, καί οί άκούσαντες ζήσονται»52. Αλλά και στον αρχαίο ελληνικό κόσμο είχε καλλιεργηθεί η ιδέα της μετεμψύχωσης. Έγραφε ο Εμπεδοκλής: «Γεννήθηκα πρώτα σαν αγόρι και κορίτσι, ήμουν φυτό, πουλί και ύστερα ψάρι»! Στη μετεμψύχωση πίστευαν ο Πλάτων και ο Πλωτίνος. Ο Πρωταγόρας, αντιθέτως, έγραφε: «Για τους θεούς δεν γνωρίζω τίποτα. Ούτε αν υπάρχουν ούτε αν δεν υπάρχουν».
Το «θαύμα» της ανάστασης κυριαρχεί σε όλες τις αρχαίες θρησκείες. Ο Ταμμούζ, χαλδαϊκή θεότης, ο Σύριος Άδωνις και ο Άττις της Φρυγίας, ο Αιγύπτιος Όσιρις, ο θρακικός Διόνυσος, όλοι «θεοί», πέθαναν και αναστήθηκαν ύστερα από τρεις ή τέσσερες ημέρες! Αλλά και ο θεός Μαρδούκ τής Βαβυλώνος αναστήθηκε!
Τη χριστιανική μυθολογία της ανάστασης καταδικάζουν οι προτεστάντες της Δύσης. Ένας θεολόγος, ο Grass, γράφει: «Όλες οι αφηγήσεις για την ανάσταση είναι μυθικές. Η ιστορικότητα της είναι αμφισβητούμενη». Ένας άλλος θεολόγος, ο Campenhausen, γράφει ότι όλες οι αφηγήσεις για την ανάσταση στην Καινή Διαθήκη δεν έχουν καμιά ομοιότητα. Και προσθέτει: Στα κείμενα του Ματθαίου κυριαρχούν οι απίθανες αφηγήσεις και οι αντιφάσεις. Ο Μάρκος ήταν μεταγενέστερος και τα κείμενά του δεν έχουν καμιά θεμελίωση ιστορική. Κυριαρχούν τα μυθολογικά στοιχεία.
Στην Καινή Διαθήκη καταγράφεται ότι μαθητές τού Χριστού έκλεψαν κατά τη νύχτα το πτώμα του από τον τάφο κατά τη διάρκεια του ύπνου των στρατιωτικών φρουρών52. Σχολιάζει ό Γκαίτε: «Ο τάφος είναι ανοιχτός. Τί θαύμα είναι αύτό; ‘Αναστήθηκε ό Κύριος. Ποιός το πιστεύει αυτό; Κάποιοι «μασκαράδες» έκλεψαν το πτώμα»53. Ό επικούρειος φιλόσοφος Κέλσος (Β’ αί. μ.Χ.) γράφει για τον τάφο του Ιησού: «Ποιός τον είδε; Μόνο ένα τρελό θηλυκό»54. Εννοεί την Μαγδαληνή.
Ό μύθος για την κατάβαση του Χριστού στον Κάτω Κόσμο εμφανίζεται στον Β’ αιώνα μ.Χ. Από τον Δ’ αί. καθιερώνεται ως ιστορικό γεγονός. Πρόκειται για επανάληψη μύθων άλλων θρησκειών: της βαβυλωνιακής, της αιγυπτιακής και της ελληνικής. Στη βαβυλωνιακή θρησκευτική μυθολογία κατέληξαν στον Κάτω Κόσμο, στα έγκατα της Γης, η θεά Ίστάρ, ο θεός Μαρδούκ και ο θεός Νεργκάλ. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία κατάβαση στον Άδη έγινε από τον Διόνυσο, τον Ηρακλή, τον Όρφέα κ.ά. Στην Καινή Διαθήκη δεν αναφέρεται κατάβαση τού Χριστού στην Κόλαση. Καταγράφεται μόνο η «άνοδος» του στον «παράδεισο» τού ούρανού55.
Ανάληψη στον ουρανό καταγράφεται και σε άλλες θρησκευτικές μυθολογίες. Θεοί και ήρωες ανέρχονται στον «ουράνιο παράδεισο». Ανάμεσα τους ο Ηρακλής, η Κυβέλη, ο Μίθρας, ο «Όμηρος. Ακόμη και Ρωμαίοι δυνάστες, όπως ο Καίσαρ και ο Αύγουστος. Κατά τον Ιουστίνο η υπερφυσική γέννηση, η ανάληψη και τα διάφορα «θαύματα» εντάσσονται σε όλες τις αρχαίες θρησκείες. Οι ειδωλολάτρες έμπαιναν στα ιερά ύστερα από καθαρμό, όπως και στους ναούς των πρώτων χριστιανικών αιώνων.
-----------------
Παραπομπές
32. καί μαστιγώσαι καί σταυρώσαι καί τη τρίτη ήμερα άναστήσεται (Κατά Ματθαίον, κ’. 1ν ι.
33. Καί ιδού άναβαίνομεν εις ‘Ιεροσόλυμα καί ό υιός τού άνθρωπου παραδοθήσεται το άρχιερεϋσι καί τοίς γραμματεύσι, καί κατακρινούσιν αυτόν θανάτω καί παραδώσουσιν αύτόν και έθνεσι καί έμπαίζουσιν αύτώ καί μαστιγώσουσιν αύτόν καί έμπτύσουσιν αύτόν καί άποκτενούσι αύτόν καί τη τρίτη ήμερα άναστήσεται (Κατά Μάρκον, ι, 33-34).
33α. Η σταύρωση του ‘Ιησού έγινε με εντολή της ρωμαϊκής εξουσίας που είχε ύποδουλώσει την Παλαιστίνη ύστερα από πολυαίμακτη έκστρατεία. Ήταν η καθιερωμένη στη Ρώμη μέθοδος θανάτωσης των έχθρων. Το 71 π.Χ., μετά την εξέγερση των δούλων της ‘Ιταλίας, κατά τον περίφημο σπαρτακικό πόλεμο, έξι χιλιάδες αιχμάλωτοι σταυρώθηκαν σε δημόσιο δρόμο μήκους 20ο χιλιομέτρων, μεταξύ Ρώμης καί Καπύης (Κυρ. Σιμόπονλος, Βασανιστήρια καί έξουσία, ‘Αθήνα 1987, σ. 124).
34. Καί ιδού τό καταπέτασμα τού ναού έσχίσθη είς δύο άπό άνωθεν έως κάτω• καί ή γή έσει-σθη καί αί πέτραι έσχίσθησαν καί τά μνημεία άνεώχθησαν καί πολλά σώματα τών κεκοψημένων άγίων ήγέρθη, καί έξελθόντες έκ τών μνημείων, κατά τήν έγερσιν αύτού, είσήλθον είς τήν άγίαν πόλιν καί ένεφανίσθησαν πολλοίς (Κατά Ματθαίον, κζ’, 51-53).
35. Οί ‘Ιουδαίοι έζήτουν αύτόν άποκτείναι… άλλά καί πατέρα ίδιον έλεγε τόν Θεόν, ίσον εαυτόν ποιών τω Θεο (Κατά Ίωάννην, ε’, 16-18).
36. Εί γάρ έπιστεύετε Μωυσή έπιστεύετε έν έμοί• περί γάρ έμού έκείνος έγραψεν (Κατα Ίωάννην, ε’, 45-46).
37. Κύριε έμνήσθημεν ότι έκείνος ό πλάνος είπε ζών, μετά τρείς ημέρας έγείρομαι. Κέλευσον ούν άσφαλισθήναι τόν τάφον έως τής τρίτης ήμέρας• μήποτε έλθόντες οί μαθηταί αύτού νυκτό; κλέψωσιν αύτόν καί εΐπωσι τω λαώ, ήγέρθη άπό νεκρών (Κατά Ματθαίον, κζ’, 63-64).
38. Καί είσελθούσαι εις τό μνημείον, είδον νεανίσκον καθήμενον έν τοίς δεξιοις, περιβεβλημένον στολήν λευκήν. Ό δέ λέγει αύταίς… ήγέρθη ούκ έστιν ώδε (Κατά Μάρκον, ι στ’, 5-7).
39. Καί θεωρεί δύο άγγέλους έν λευκοίς καθεζομένους (Κατά Ίωάννην, κ’, 12).
40. Καί ιδού, σεισμός έγένετο μέγας- άγγελος γάρ Κυρίου καταβάς έξ ούρανού προσέλθω ν άπεκύλισε τόν λίθον άπό της θύρας καί έκάθητο έπάνω αυτού’ ήν δέ ή ιδέα ώς άστραπή καί τό ένδυμα αυτού λευκόν ώσεί χιών (Κατά Ματθαίον, κη’, 2-4).
41. Συνεφάγομεν καί συνεπίομεν αύτω μετά τό άναστήναι αύτόν έκ νεκρών (Πράξεις των ‘Αποστόλων, ι’, 41-42).
42. Ό μέν ουν Κύριος, μετά τό λαλήσαι αύτοίς, άνελήφθη έν τόν ούρανόν καί έκάθισεν έκ δεξιών τού Θεού (Κατά Μάρκον, ιστ’, 19).
43. Εί δέ Χριστός κηρύσσεται ότι έκ νεκρών έγήγερται, πώς λέγουσί τινές έν ύμίν, ότι άνάστασις νεκρών ούκ έστιν; Εί δέ άνάστασις νεκρών ούκ έστιν, ούδέ Χριστός έγήγερται• εί δέ Χριστός ούκ έγήγερται, κενόν άρα τό κήρυγμα ημών, κενή δέ καί ή πίστις ύμών… Εί γάρ νεκροί ούκ έγείρονται, ούδέ Χριστός έγήγερται• εί δέ Χριστός ού έγήγερται, ματαία ή πίστις ύμών… εί έν τή ζωή ταύτη ήλπικότες έσμέν έν Χριστώ μόνον, ελεεινότεροι πάντων άνθρώπων έσμέν (‘Επιστολή Παύλου, Πρός Κορινθίους Α’, ιε’, 12-20).
44. Νυνί δέ Χριστός έγήγερται έκ νεκρών άπαρχή τών κεκοιμημένων έγένετο… ούτω καί έν Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται ( Επιστολή Παύλου, Πρός Κορινθίους Α’, ιε’, 20-22).
45. »Ερχεται ωρα καί νύν έστιν ότε οί νεκροί άκούσονται τής φωνής τού υιού τού Θεού, καί άκούσαντες ζήσονται (Κατά Ίωάννην, ε’, 25).
46. Ελπίδα έχων εις τόν Θεόν… άνάστασιν μέλλειν έσεσθαι νεκρών, δικαίων καί άδικων (Πράξεις τών ‘Αποστόλων, κδ’, 15).
47. Raffaele Pettazzoni: I Misteri, σ. 316.
48. Charles Vellay: Adonis Thammouz, σ. 177.
49. Κατά Ίωάννην, ε’, 28-29.
50. Κατά Ματθαίον, κβ’, 29-30.
51. Σαδδουκαίοι μέν λέγουσι μή είναι άνάστασιν μήτε άγγελον μήτε πνεϋμα (Πράξεις τών ‘Αποστόλων, κγ’, 8).
52. »Οτι οί μαθηταί αύτοϋ νυκτός έλθόντες έκλεψαν αύτόν, ημών κοιμωμένων (Κατά Ματθαίον, κη’, 13).
53. Venetianischen Epigrammen.
54. Ώριγένης, Celsus, 2, 55.
55. διέστη άπ’ αύτών καί άνεφέρετο εις τόν σύρανόν (Κατά Λουκά ν, κδ’, 51).
56. Ώριγένης, Κέλσος, 1, 37.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου