Παναγιώτης Μαυροειδής
Βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη, επικίνδυνη εποχή. Είναι λάθος να μιλήσουμε, ως συνήθως, για ''όξυνση των προβλημάτων των εργαζομένων''. Κοινωνική καταβύθιση για τα λαϊκά στρώματα
'Έχουμε μια πραγματική κοινωνική καταβύθιση, κοινωνική καταστροφή, την οποία πρώτοι την ζουν οι εργαζόμενοι. Αυτοί, δηλαδή, οι οποίοι είναι οι μόνοι που ζουν από την δουλειά τους, είναι οι μόνοι οι οποίοι παράγουν, που είναι οι τελευταίοι που επωμίζονται ευθύνες για αυτή την κρίση.
'Έχουμε παράλληλα και πολύ χαμηλούς μισθούς και έκρηξη ανεργίας με 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους. Δεν έτυχε! Είναι στόχος αυτός! Προϋπόθεση για να υπάρχουν πολύ χαμηλοί μισθοί, είναι να υπάρχει θάλασσα ανεργίας για να μην μπορεί να διαπραγματεύεται κανένας.
Αυτό είναι και ένα μέτρο, πέραν της όξυνσης του οικονομικού προβλήματος, της ουσίας της δημοκρατίας ή πιο σωστά της έλλειψης της δημοκρατίας που έχουμε στο σημερινό σύστημα. Οι άνθρωποι βρίσκονται ''δεμένοι'', οι εργαζόμενοι είναι αιχμάλωτοι και όμηροι του φόβου των άλλων μισών που θα έρθουν από την ανεργία, δούλοι κυριολεκτικά του κεφαλαίου, χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας και με την εργατική νομοθεσία να γυρίζει διακόσια χρόνια πίσω.
Η δημόσια περιουσία σε μια νύχτα μετατράπηκε σε ενεργητικό μιας ανώνυμης εταιρίας για να ξεπουληθεί κατά το δοκούν στους δανειστές και στην διεθνή και ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία.
Το ίδιο ισχύει όμως και για την ιδιωτική περιουσία των λαϊκών στρωμάτων και αυτό το ζούμε αυτή τη στιγμή μέσα από τα διαδοχικά χαράτσια που έρχονται. Σε πιάνει θλίψη με τα κλειστά μαγαζιά. Είτε μιλάς για τις μικρές πόλεις και κωμοπόλεις, είτε μιλάς για το κέντρο της Αθήνας. Είναι το ίδιο που έγινε πριν δέκα - δεκαπέντε χρόνια με την αγροτιά. Πρόκειται για κοινωνικό ξεκλήρισμα.
Αυτή η εξέλιξη, εάν μείνουν «αυτοί» στα πράγματα, δεν αντιστρέφεται, όταν ''θα έρθει ανάπτυξη'', όπως ψεύτικα υπόσχονται. Με αυτό το καθεστώς, με αυτό το σύστημα, με αυτό το πολιτικό κατεστημένο, αυτή η καταστροφή, των εργαζομένων, των νέων, των ανέργων, των μικρομεσαίων που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, είναι δρόμος χωρίς επιστροφή.
'Έχουμε ταυτόχρονα το καθεστώς της άθλιας επιτροπείας, από την πλευρά των ηγετικών δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται για πραγματικό ξεπούλημα, για ιμπεριαλιστική αποικιοκρατική κυριαρχία, για κατάλυση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας, που αποτελούν, φυσικά, πριν απ’ όλα, χλευασμό και προσβολή της αξιοπρέπειας ενός ολόκληρου λαού. Είναι και αυτό ένα άλλο δείγμα της ουσίας της δημοκρατίας ή μάλλον της τυπικότητας κάθε διακήρυξης για δημοκρατία ή εθνική και λαϊκή κυριαρχία, στα πλαίσια αυτού του συστήματος και πολύ περισσότερο στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δόθηκαν πρόσφατα στην δημοσιότητα κάποια στοιχεία από το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας. Το συγκεκριμένο σώμα αποτελεί τμήμα του κρατικού μηχανισμού και από αυτή την άποψη κάθε άλλο παρά μπορεί να κατηγορηθεί ότι μεροληπτεί υπέρ των εργαζομένων ή ότι διακρίνεται για τα αριστερά ή ακροαριστερά του φρονήματα. Εκεί, από την εξέταση ενός μικρού δείγματος επιχειρήσεων –κι όχι του συνόλου-διαπιστώνεται ότι υπάρχουν, σήμερα, στην Ελλάδα 400.000 εργαζόμενοι, οι οποίοι δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται. Αυτοί οι κατ’ επίφαση εργαζόμενοι, έχουν πάρει τον τελευταίο μισθό τους, πριν 4 -6 μήνες! Το ένα τρίτο των ανθρώπων εργάζονται, στις επιχειρήσεις αυτές, ανασφάλιστοι. Από τις προσλήψεις που έγιναν στο πρώτο δίμηνο του 2012, οι περισσότερες είναι οι προσλήψεις μερικής (ποσοστό 55% επί του συνόλου) και όχι πλήρους απασχόλησης (ποσοστό 45% επί του συνόλου).
Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε τώρα.
Οι υποσχέσεις των κυβερνώντων, ότι σε λίγο θα φανούν τα πρώτα σημάδια οικονομικής ανάκαμψης και ότι ''από εδώ και πέρα περιμένουμε ανάπτυξη'', έχουν ήδη διαψευστεί. Πέρσι ο κ. Παπακωσταντίνου υποστήριζε, σε όλους τους τόνους, ότι το 2011 θα είχαμε ανάπτυξη σε ποσοστό 5 – 6%.
Η πραγματικότητα είναι ότι το 2012, όταν θα ολοκληρωθεί η νέα βουτιά στην ελληνική οικονομία, θα έχουμε μια συνολική πτώση του ΑΕΠ από 22 – 25 %, που προοιωνίζει μια τεράστια καταστροφή.
Το τέλος του κατήφορου είναι ο πάτος… αλλά είμαστε ακόμη μακριά
Ας μη φοβηθούμε να αναμετρηθούμε με την αλήθεια της πραγματικότητας που ζούμε: αν δεν τους ανατρέψουμε, τα χειρότερα είναι μπροστά μας!
Αρκούν τέσσερις επισημάνσεις για να το κατανοήσουμε.
Το κρεματόριο της νέας δημοσιονομικής συνθήκης της ΕΕ
Κατ’ αρχήν ψηφίστηκε η νέα δημοσιονομική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι σημαίνει αυτό;
Από δω και πέρα οι εθνικοί κρατικοί προϋπολογισμοί θα πρέπει να είναι ισοσκελισμένοι και να εγκρίνονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αν μιλάμε τώρα για κοινωνική καταβύθιση, για ανυπαρξία παιδείας, υγείας κτλ, ας σκεφτούμε τι θα σημαίνει αυτή η εξέλιξη. Σήμερα, είναι γνωστό ότι οι προϋπολογισμοί διαμορφώνονται άνισα και ταξικά. Άνισα και ταξικά το κράτος μαζεύει έσοδα. Εισπράττει μόνο από τους εργαζόμενους ενώ απαλλάσσει τα εύπορα στρώματα που πληρώνουν όλο και λιγότερους φόρους. Άνισα και ταξικά το κράτος μοιράζει, αφού οι κοινωνικές δαπάνες όλο και μηδενίζονται, ενώ αντίστροφα έχουμε επιδοτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου για επενδύσεις τις οποίες και δεν βλέπουμε.
Αυτοί λοιπόν οι προϋπολογισμοί, έχουν να υποστούν μια βίαιη ισοσκέλιση εσόδων – εξόδων, τη στιγμή που και τα μεν και τα δε διαμορφώνονται με άνισο και ταξικό τρόπο, στην πλάτη και πάνω στα βάσανα των εργαζομένων. Αν αυτό δεν προκύπτει θα επιβάλλεται αυτόματα ένα πρόστιμο, χωρίς καμιά διαδικασία συζήτησης, το οποίο και προκαθορίζεται με συγκεκριμένο τρόπο.
Αυτό σημαίνει ότι στη νέα εποχή η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα είναι όχι μόνο ένας μηχανισμός επιβολής ενός οικονομικού και κοινωνικού κανιβαλισμού σε βάρος των βασικών δικαιωμάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας στη χώρα μας και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ταυτόχρονα και ένας υπεραντιδραστικός μηχανισμός. Που θα θεωρεί αυτονόητο και φυσικό το δικαίωμα της Ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας να τιμωρεί και να επιβάλλει με οποιοδήποτε τρόπο, οικονομικό πολιτικό ή και στρατιωτικό ακόμα, σε οποιαδήποτε χώρα– λαό θεωρεί ότι έχει δώσει λίγα στην απόλυτη προτεραιότητα για το δικά τους κέρδη.
Αυτό είναι το νέο πρόσωπο της Ευρωπαϊκής ένωσης, για το οποίο δεν μιλάνε όλοι αυτοί που τολμάνε να θέτουν τα διάφορα διλήμματα του τύπου «Ευρώπη ή χάος», «Ευρώπη ή καταστροφή», «Ευρώπη ή επανάσταση».
Μείωση μισθών σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση
Το σύμφωνο για το Ευρώ, θέτει τις επιδιώξεις της Ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας με απόλυτη καθαρότητα και σαφήνεια: οι μισθοί στην ΕΕ θα πρέπει να διαμορφώνονται με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα της σε σχέση με τους βασικούς οικονομικούς αντιπάλους της, δηλαδή τις λεγόμενες ανερχόμενες χώρες, όπως η Κίνα, η Ινδία, το Μεξικό κλπ.
Γι αυτό και επιβάλλονται «συστάσεις» στην αρχή, σε όσους δεν συμμορφώνονται και πρόστιμα στην συνέχεια. Υπάρχουν 7 χώρες στην ΕΕ, εκτός αυτών που είναι σε μνημονιακό καθεστώς (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία), στις οποίες έχουν ήδη γίνει «συστάσεις».
Πες αλεύρι… ένα πακετάκι 11,5 δίς σε περιμένει
Την τρίτη απόδειξη πως τα χειρότερα είναι μπροστά μας, αν δεν τους διώξουμε, μας τη δίνουν αυτοί οι ίδιοι.
Διατυμπανίζουν σε όλους τους τόνους πως μετά τις εκλογές – ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση θα προκύψει- έρχεται ένα νέο πακέτο μέτρων το οποίο περιλαμβάνει «βούτηγμα» 11.5 δις. «Βούτηγμα» από το άμεσο και το έμμεσο εισόδημα των εργαζομένων.
Αυτό έχει μεγάλη σημασία για το τι πρέπει να περιμένουμε ή να μην περιμένουμε από αυτές τις εκλογές,
Η ‘’ανάπτυξη’’ τους, πιο εφιαλτική από την κρίση τους
Αλλά την πιο εφιαλτική ένδειξη για την επόμενη μέρα, και αυτό είναι η τέταρτη σχετική επισήμανση για την καταστροφή που μας ετοιμάζουν, μας την προσφέρει ο ΣΕΒ, στη μελέτη που έχει κάνει για το μοντέλο της «νέας ανάπτυξης» μετά την επιτυχή εφαρμογή των μνημονίων. Εκεί περιγράφεται το πώς ονειρεύονται την ανάπτυξη οι βιομήχανοι.
Ας δούμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα από τομείς που τους αναφέρουν ως σημαντικούς.
Σύμφωνα με την εν λόγω μελέτη η αγροτική οικονομία, έχει δύο βασικά προβλήματα. Το πρώτο είναι ότι «υπάρχουν πολλές μικρές ιδιοκτησίες». Πρέπει δηλαδή να ξεκληριστούν όλοι οι μικρομεσαίοι αγρότες, ώστε να υπάρξει η αγροτική ανάπτυξη που προτείνει ο ΣΕΒ, δηλαδή με μεγάλες καλλιέργειες, μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, μαζικές παραγωγές, μονο-καλλιέργειες. Το δεύτερο πρόβλημα που υπογραμμίζει η μελέτη του ΣΕΒ και προτείνει να ενταθεί είναι «ο εξαγωγικός προσανατολισμός», της αγροτικής οικονομίας. Δηλαδή να παράγουμε περισσότερα προϊόντα για να τα εξάγουμε, την ίδια στιγμή που στο εσωτερικό της χώρας παραμένουν οξυμένες και ακάλυπτες οι διατροφικές ανάγκες. Σα να μην υπάρχει λαός ο οποίος πρέπει να τραφεί αξιοπρεπώς. Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης είναι μοντέλο Κίνας. 'Ένας πανέξυπνος λαός, εργατικός, με 16 ώρες δουλειάς την ημέρα, που παράγει τα πάντα, με φοβερή σχέση με την τεχνολογία, ο οποίος όμως δεν απολαμβάνει τίποτα από ότι παράγει. 'Όλα είναι εξαγωγική παραγωγή, η οποία γίνεται συνάλλαγμα που γεμίζει τις τσέπες του κράτους και φυσικά της αστικής τάξης, των πλουσίων που διαμορφώθηκαν στην συγκεκριμένη χώρα.
Στον τομέα του τουρισμού οι «καλοί μας βιομήχανοι», βρίσκουν τρία προβλήματα που εμποδίζουν την πολυπόθητη ανάπτυξη.
Πρώτα – πρώτα, υπάρχουν –λένε- πολλές μικρές επιχειρήσεις, που πρέπει να κλείσουν όλες. Θέλουν μεγάλες μονάδες. Κατόπιν, ο «μεγάλος εσωτερικός τουρισμός», θεωρείται πρόβλημα. Θεωρούν «πρόβλημα» δηλαδή ότι πάει ένας εργαζόμενος από την Αθήνα στην Πάρο για διακοπές, γιατί αυτός ο τουρισμός δεν μπορεί να φέρει στη χώρα συνάλλαγμα. Αλλά και ο τουρισμός που προέρχεται από χώρες εντός ή εκτός ΕΕ, είναι «χαμηλού εισοδήματος» και ανεπιθύμητος για τον τύπο της τουριστικής ανάπτυξης που προτείνουν.
Και τι θέλουν; Ένα μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης, με μεγάλες μονάδες, υπερ-μονάδες υποδοχής τουρισμού πολυτελείας από το εξωτερικό, που θα έχουν πισίνες, γκολφ, spa, γιοτ κτλ. Ποιος είναι ο ρόλος που επιφυλάσσει ένα τέτοιο μοντέλο για τους εργαζόμενους και τη νεολαία; Οι μισοί άνεργοι και οι άλλοι μισοί υπηρέτες των πλουσίων αυτής της χώρας, ή των πλουσίων τουριστών που θα έρχονται.
Αυτή είναι η προοπτική της καταστροφής που έχουμε μπροστά μας, αν μείνουν έτσι τα πράγματα.
Ακόμη χειρότερη και πιο αποκρουστική από την σημερινή κρίση, θα είναι η ανάπτυξη, η μορφή της ανάπτυξης για την οποία μιλάνε, αν βεβαίως αυτή υπάρξει.
Η συνδυασμός των χειρότερων δυνατών κόσμων
Για να τα συνοψίσουμε, πάμε σε μια κατάσταση όπου η Ελλάδα, οι εργαζόμενοι δηλαδή στην Ελλάδα, θα βιώσουν ταυτόχρονα πάνω στην πλάτη τους, ότι χειρότερο υπάρχει στις χώρες τις ΕΕ, αλλά και στους ανταγωνιστές της.
Κινεζοποίηση μισθών στο κατώτερο δυνατό επίπεδο.
Ισπανοποίηση της ανεργίας, με ποσοστά της τάξης του 30% γενικά και 50-60% για τους νέους.
Δανοποίηση του ΦΠΑ, καθώς εκεί το ΦΠΑ είναι παντού 25%.
Ιρλανδοποίση σε ότι αφορά την φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου. Εκεί η φορολογία του κεφαλαίου έχει φτάσει στο 12%.
Γερμανοποίηση σε ότι αφορά τις συντάξεις. Στην Γερμανία, κάθε 2-3 χρόνια αυξάνονται τα όρια συνταξιοδότησης και μειώνονται φυσικά οι συντάξεις.
Σε αυτούς λοιπόν που κινδυνολογούν απαντάμε!
Ναι! Αυτό που φοβόμαστε να παραμείνει ίδια η πολιτική και οικονομική τάξη πραγμάτων. Γιατί μας επιφυλάσσουν ένα εξαιρετικά ζοφερό απεχθές μέλλον, όχι μόνο για μας, αλλά και για τα παιδιά μας και τα δικά τους παιδιά.
Ναι! Αυτό που τολμάμε είναι ο δρόμος της ανατροπής της χούντας Ευρωπαϊκής Ένωσης, ΔΝΤ και ελληνικής ολιγαρχίας. Ο δρόμος της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης και της λαϊκής νίκης.
Ότι φοβίζει τους τυράννους, είναι η δική μας ελπίδα!
http://aristeroblog.gr/node/672
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου