«Η Αριστερά της ευθύνης». Με αυτό το σύνθημα στο θυρεό της κατέθεσε η ΔΗΜΑΡ την προεκλογική πρότασή της, όπως την παρουσίασε ο πρόεδρός της, Φ. Κουβέλης (9/4/12). Με την αποκωδικοποίηση αυτού και μόνον του αυτοχαρακτηρισμού η ΔΗΜΑΡ εντάσσεται στον αστερισμό των αστικών πολιτικών δυνάμεων που αναγορεύονται σε δυνάμεις ευθύνης με την έννοια βέβαια της πιστής σύμπραξης στη νεοφιλελεύθερη επέλαση και την ακραία μνημονιακή της έκφραση. Ταυτόχρονα, οδηγεί στο βολικό για το σύστημα συνειρμό ότι, αφού η ΔΗΜΑΡ είναι η «υπεύθυνη Αριστερά», η άλλη Αριστερά, που στον ένα ή τον άλλο βαθμό αντιπαρατίθεται στο Μνημόνιο, είναι η ανεύθυνη και αναξιόπιστη Αριστερά. 
του Δημήτρη Γρηγορόπουλου
Αν και δεν υπήρχε αμφιβολία, ωστόσο με την προγραμματική της διακήρυξη η ΔΗΜΑΡ και επίσημα πλέον εντάσσεται στο αστικό κομματικό σύστημα ως «αριστερή» πτέρυγά του. Δύο κόκκινες γραμμές - πολιτικούς άξονες επιχειρεί να θέσει η ΔΗΜΑΡ στην προεκλογική διακήρυξή της, αμφότερους προς την Αριστερά και τους εργαζόμενους. Ο πρώτος αφορά ατην απερίφραστη αποδοχή του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης που «αποτελούν πραγματικότητα» και «δεσμεύουν» τη χώρα. Η διαφοροποίηση της ΔΗΜΑΡ εξαντλείται «στη διεκδίκηση τροποποιήσεων στο συμφωνηθέν πλαίσιο με τους εταίρους». Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει διαφοροποίηση από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά ταύτιση επί της πολιτικής ουσίας, αφού και οι δύο επαγγέλλονται τροποποιήσεις του μνημονίου. Είναι μάλιστα τόσο σώφρων και μετρημένος ο κ. Κουβέλης, που για να μην τον χαρακτηρίσουν ως αδιάλλακτο οι εταίροι, δεν απαιτεί «μια συνολική διαπραγμάτευση», αλλά διεκδικεί αλλαγές κατά φάσεις και στάδια και «μόνο αν υπάρξουν σημαντικές πολιτικές μεταβολές στο γαλλογερμανικό άξονα ή αν δημιουργηθούν νέα θετικά δεδομένα στα δημοσιονομικά μας μεγέθη». Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Τις «ευγενικές» διεκδικήσεις από τους εταίρους μας; Τη δημιουργική πολιτική της ΔΗΜΑΡ, που μοιρολατρικά αναμένει τις εξελίξεις στο γαλλογερμανικό άξονα; Τις βελτιώσεις (αν υπάρξουν) με το σταγονόμετρο στον Έλληνα (κατά φάσεις), ενώ ραγδαία θα κατρακυλά «κατά τα συμφωνηθέντα» στο Μνημόνιο, σε μισθούς και συντάξεις Βουλγαρίας και Αλβανίας, αλλά κι αυτές τις «βελτιώσεις», αν το επιτρέψουν τα δημοσιονομικά μας μεγέθη, δηλαδή αν περισσεύει κανένα ψιχουλάκι από τα κρατικά έσοδα, που θα καταθέτουμε στο ειδικό ταμείο για την αποπληρωμή των τοκογλύφων - δανειστών μας; Όσο για τις τροποποιήσεις που προτείνει η ΔΗΜΑΡ είναι σχεδόν ίδιες με τα φληναφήματα που μηρυκάζουν τα αστικά κόμματα και ουδέποτε πραγματοποιούν: περιστολή σπατάλης, πάταξη φοροδιαφυγής «ισοδύναμα μέτρα» (δεν κόβουν 13ο-14ο μισθό, αλλά κερδίζουν πολλαπλάσια με την καταβαράθρωση των μισθών), ώθηση στην ανάπτυξη (τι πληκτική φλυαρία!) κ.ο.κ.
Οι δήθεν επαναδιαπραγματεύσεις, αναθεωρήσεις τροποποιήσεις του Μνημονίου (και στην «αριστερή βερσιόν της ΔΗΜΑΡ) αποτελούν πολιτική αγυρτεία. Κι αν ακόμη πραγματοποιηθούν κάποιες ελαφρύνσεις, θα αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό της εξαθλίωσης. Το κυριότερο όμως και εξόφθαλμο, για όποιον δεν εθελοτυφλεί, είναι ότι στο «συμφωνηθέν» Μνημόνιο δεν προβλέπεται διαδικασία αναδιαπραγμάτευσης. Η κατάργηση κάποιων αντιλαϊκών μέτρων μπορεί να γίνει με την αντικατάστασή τους από μέτρα «ισοδύναμου δημοσιονομικού αποτελέσματος», δηλαδή με την επιβολή άλλων αντιλαϊκών μέτρων (π.χ. ΦΠΑ) περισσότερο συγκαλυμμένων. Στο θίασο λοιπόν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προστίθεται και η ΔΗΜΑΡ ως πολλά υποσχόμενος μαθητευόμενος μάγος, που με τα διαχειριστικά κόλπα του θα εξαφανίσει την κρίση και τις μυλόπετρες της λιτότητας που αλέθουν το λαό. Δεύτερη κοκκινη γραμμή που έθεσε η προεκλογική πρόταση της ΔΗΜΑΡ είναι η αυτοαναγόρευσή της σε «κυβερνώσα Αριστερά», που όντως τη διαχωρίζει από την Αριστερά και τον αριστερό εαυτό της, αν αυτός υπήρξε ποτέ. Αυτό που χαρακτηρίζει την τοποθέτηση της ΔΗΜΑΡ είναι η βουλιμία για εξουσία, χαρακτηριστική για τα ανώτερα μεσοστρώματα που είναι εκτός του νυμφώνος της. Διαποτισμένη από το πάθος του κυβερνητισμού και τα οφέλη του βεβαίως, δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα: Αποκλείει τη συνεργασία όχι απλώς με την Αριστερά αλλά και με τη ρεφορμιστική Αριστερά (ΣΥΝ), από την οποία πρόσφατα αποκόπηκε. Για να δικαιολογήσει το πέρασμα στην αντίπερα όχθη του αστικού κυβερνητισμού, κατηγορεί και τον ΣΥΝ για αντιευρωπαϊσμό (αδικία!) που οδηγεί στη δραχμή «με καταστροφικές συνέπειες», ενώ ξαφνικά ανακαλύπτει «μεγάλες διαφορές ακόμη και σε θέματα άμεσης πολιτικής» (απορία: πώς συνυπήρχαν στο ίδιο κόμμα τόσα χρόνια;). Αφού εξασφαλίζει τα πιστοποιητικά «υπευθυνότητας» με την αποποίηση κάθε σχέσης και συνεργασίας με την Αριστερά, στρέφεται προς τα αστικά κόμματα και προτείνει η ίδια η ΔΗΜΑΡ κυβερνητική σύμπραξη, αφού θέτει προσχηματικούς όρους, τους οποίους στη γενικότητα και την αοριστία τους και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θα μπορούσαν να προσυπογράψουν.
Για να μην αδικήσουμε τη ΔΗΜΑΡ, θα αναφερθούμε σ’ ένα άρθρο αριστερίζουσας φρασεολογίας (Θ. Μαργαρίτης Ημερησία 7-8/4/12), που πιστοποιεί ότι μέχρι μυελού είναι διαβρωμένο αυτό το κόμμα από τον αστισμό. Ενώ αποδίδει την κρίση και τα δεινά των εργαζομένων στη «νεοφιλελεύθερη επικράτηση», δεν απαιτεί, όπως απαιτεί τουλάχιστον η λογική εφαρμογή μιας πολιτικής σε αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, αλλά υπεραμύνεται του άκρως νεοφιλελεύθερου Μνημονίου (λοιδορώντας του «παλικαράδες» που το αρνούνται) και της «δημοσιονομικής εξυγίανσης», δηλαδή της δρακόντειας λιτότητας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου