Παναγιώτης Μαυροειδής
Βρέθηκα για μια μέρα στη Σελανίκ του Βασίλη Τσιράκη, αλλά δεν μπόρεσα να αναγυρίσω μνήμες όπως κάνει αυτός στο νέο του βιβλίο. Η Θεσσαλονίκη με είχε εντυπωσιάσει με τη ζωντάνια της, όταν κοντά σε αυτήν, έκανα ένα μέρος της στρατιωτικής μου θητείας. Τώρα έχει μια τυπική εικόνα μιας μεταμνημονιακής πόλης. Τα μαγαζιά κλειστά, τα φώτα σβηστά, τα μπαράκια μισοάδεια, τα κέντρα νεκρά. Ο βαρδάρης είναι πλέον διαφορετικός, χωρίς να μπορείς ακριβώς να το περιγράψεις… Ωστόσο, αυτό που μου έφταιξε, ήταν η διαγώνια ματιά που έριξα σε μια τοπική εφημερίδα της ιστορικής πόλης.
Το ξεδόντιασμα της ΔΕΗ ( με τη ‘’βοήθεια μας’’) και η μεγάλη απάτη
Το μάτι μου έπεσε κατ’ αρχήν πάνω σε ένα δημοσίευμα με τίτλο ‘’Άνθρακες τα φωτοβολταϊκά για 200 οικογένειες’’.
‘’Επένδυσαν τις οικονομίες τους για την κατασκευή πάρκων μεσαίας ισχύος, αλλά στο μεταξύ η εταιρεία που είχε αναλάβει το έργο έφτασε στο χείλος της πτώχευσης. Πίστεψαν στο όραμα της πράσινης ανάπτυξης, επένδυσαν τις οικονομίες μιας ζωής και τώρα κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους’’, γράφει σε αυτό η Σοφία Χριστοφορίδου.
Η περιπέτεια άρχισε το 2009, όταν αποφάσισαν να επενδύσουν στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας μέσω φωτοβολταϊκών σταθμών. Αφού έδωσαν μία προκαταβολή από 30.000 έως 70.000 ευρώ, εξέδωσαν στη συνέχεια μεταχρονολογημένες επιταγές για ποσά από 60.000 έως 300.000 ευρώ, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν ως εγγυήσεις, ώστε η βορειοελλαδίτικη ΚLΤ Energy, να αντλήσει κεφάλαια κίνησης από τις τράπεζες και να αρχίσει τα έργα. Όταν θα γινόταν η σύνδεση με τη ΔΕΗ, πάντα σύμφωνα με το σενάριο που είχε πουλήσει η εταιρεία, θα εγκρίνονταν τα δάνεια τα οποία είχαν αιτηθεί από τις τράπεζες και έτσι θα καλύπτονταν οι επιταγές. Όμως τον περασμένο Σεπτέμβριο η εταιρεία, που στο μεταξύ είχε προεισπράξει τις επιταγές έναντι του έργου που θα υλοποιούσε, ζήτησε να ενταχθεί στο άρθρο 99, χωρίς ποτέ να υλοποιήσει τα έργα. Άντε γεια…
Φυσικά, για να τα λέμε και όλα, μιλάμε για την εκποίηση κοινωνικού πλούτου. Εν προκειμένω της ΔΕΗ. Θα μπορούσε και θα έπρεπε να διεκδικηθεί η μετατροπή της σε πραγματικά δημόσια και κοινωνική. Οι κάθε είδους μικροεπενδυτές τσίμπησαν ασυλλόγιστα στα παραμύθια για ένα νέο Ελντοράντο στα φωτοβολταϊκά και έτρεξαν να βάλουν το χεράκι τους για να ξεπουληθεί, βγάζοντας και τα ματάκια τους. Χρηματοδοτώντας, στην ουσία, την πολιτική απελευθέρωσης και ιδιωτικοποίησης της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.
Μου πέρασε από το μυαλό το απλό: Τυπική περίπτωση ασυδοσίας του ιδιωτικού κεφαλαίου, καιρός να βγουν τα συμπεράσματα. Πόσο ακόμη θα εμπιστευόμαστε ως κέντρο της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας τον κόσμο του κεφαλαίου, που στηριγμένος σε ένα κατά παραγγελία στα μέτρα του κράτος, αφαιμάσσει κέρδη από το λαό και σκορπίζει παντού ανεργία, φτώχεια και απελπισία; Ως πότε θα συνεχίσουμε να λοιδορούμε, ή να ‘’ξεχνάμε’’ να θέτουμε στο κέντρο μιας εργατικής κοινωνικής πολιτικής, την ανάγκη της δημόσιας κοινωνικής ιδιοκτησίας, την κατάργηση της ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου;
Οι απολυμένοι και η επαιτεία στον Φούχτελ
Λίγες σελίδες πιο κάτω στην ίδια εφημερίδα, μου ήρθε η βαριά κεραμίδα.
‘’ Η Siemens να επενδύσει στη Θεσσαλονίκη’’, ήταν η επικεφαλίδα του ρεπορτάζ του Θεόφιλου Σιχλετίδη. Η αρχή αυτής της ιστορίας, έδενε με την προηγούμενη τραγωδία: Τριάμισι χρόνια πριν, είχε γίνει το κλείσιμο του εργοστασίου της Siemens στη Θεσσαλονίκη, αφήνοντας πίσω 230 απολυμένους, που στην πλειονότητα τους παραμένουν άνεργοι από το 2008. (Για κάποιο λόγο οι Θεσσαλονικείς πάνε κατά ..200άδες…)
Η είδηση όμως δεν βρίσκεται εδώ. Όπως μας πληροφορεί το δημοσίευμα, ‘’ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Τσαραμπουλίδης και αντιπροσωπεία των απολυμένων επισκέφθηκαν τον πρόξενο της Γερμανίας Wolfgang Hoelscher Obermaier, τον οποίο κάλεσαν να μεσολαβήσει, ώστε η υπό σχεδιασμό νέα επένδυση της Siemens στην Ελλάδα να χωροθετηθεί στη Θεσσαλονίκη, σε μία πόλη όπου η αποβιομηχάνιση έχει λάβει πολύ μεγάλες διαστάσεις και η επίσημη ανεργία βρίσκεται πάνω από το 25%. Η επένδυση, ύψους 60 εκατομμυρίων ευρώ και 700 θέσεων εργασίας, βρίσκεται στο στάδιο της εξέτασης και αποτελεί μέρος των δεσμεύσεων που ανέλαβε η Siemens στο πλαίσιο του εξωδικαστικού συμβιβασμού της με το ελληνικό δημόσιο για το σκάνδαλο που απασχόλησε το πανελλήνιο. Ο πρόξενος υποδέχτηκε με θετική διάθεση το αίτημα του ΕΚΘ (…). Ζήτησε μάλιστα μία αναλυτική πρόταση και δεσμεύτηκε ότι θα τη μεταφέρει τόσο στη Siemens όσο και στον υφυπουργό παρά τη καγκελαρία) Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ, που παρακολουθεί τις ελληνικές υποθέσεις και έχει αναλάβει μεσολαβητικό ρόλο για τις γερμανικές επενδύσεις στη χώρα μας’’.
Να θυμίσουμε εδώ ότι, η γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ όρισε ως υπεύθυνο παρακολούθησης των κοινοτικών κονδυλίων που προορίζονται για την Ελλάδα, τον υφυπουργό Εργασίας της Γερμανίας, Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ, ‘’έμπειρο στα οικονομικά και άνθρωπο της απολύτου εμπιστοσύνης της’’. Ο κ. Φούχτελ θα προωθεί και θα παρακολουθεί τα προγράμματα που θα χρηματοδοτούνται από τα κονδύλια της ΕΕ που δεν έχει εκταμιεύσει η Ελλάδα. Το κέντρο βάρους από ελληνικής πλευράς θα είναι η Θεσσαλονίκη και συντονιστικό ρόλο θα παίζει το εκεί γερμανικό προξενείο.
Πληροφορούμαστε στο ίδιο ρεπορτάζ ότι ‘’ο πρόεδρος του ΕΚΘ συνάντησε για το ίδιο θέμα τον Γιάννη Μπουτάρη, από τον οποίο ζήτησε την ανάπτυξη κοινών πρωτοβουλιών, για να προσελκυστεί η νέα επένδυση της Siemens, βρίσκοντας και από την πλευρά του δημάρχου θετική ανταπόκριση. Η συμβολή του δημάρχου εκτιμάται ότι θα είναι σημαντική, καθώς είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στη Γερμανία και τα γερμανικά ΜΜΕ τον αντιμετωπίζουν ως "πρεσβευτή’’ της Θεσσαλονίκης’’.
Ο Φούχτελ λοιπόν θα δίνει τις χάντρες στους ιθαγενείς μιας αποικιοκρατούμενης πόλης και χώρας από το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Με τους εργαζόμενους δούλους των επιχειρήσεων. Τους ανέργους στην πείνα αλλά και σε πόλεμο με αυτούς που έχουν ένα κομμάτι ψωμί. Και όλους μαζί να καταπίνουν την άθλια προπαγάνδα ενάντια στους μετανάστες. Αθωώνοντας τον κάθε Φούχτελ, την Γερμανική Siemens και την ελληνική ΚLΤ Energy και μαζί ένα πολιτικό σύστημα υποταγμένο και πειθήνιο.
Αλλά αυτό που μου κάθεται περισσότερο στο στομάχι είναι οι άθλιοι ντόπιοι φύλαρχοι της συμφοράς, που θα μοιράζουν τις χάντρες. Αυτοί που αρχηγεύουν ή δημαρχεύουν ξετσίπωτα πάνω στη φτώχεια και την απελπισία των ανέργων και των απολυμένων. Η ντροπή ενός δημάρχου-πρεσβευτή και ενός Εργατικού Κέντρου που επαιτεί στις γερμανικές αρχές, αντί να δει πως θα εμπνεύσει, θα οργανώσει, θα κινητοποιήσει, τους εργαζόμενους και τους ανέργους, σε ένα κίνημα που θα σαρώσει τους άθλιους εκπροσώπους μιας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και τους θεσμούς επιβολής μιας αντεργατικής πολιτικής. Που θα ανοίξει τον άλλο δρόμο για την αντικαπιταλιστική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με μοχλό τη δημόσια κοινωνική ιδιοκτησία και τις δημόσιες επενδύσεις, με δημοκρατικό κεντρικό σχεδιασμό κι εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Γιατί αυτός ο δρόμος αποτελεί σήμερα όρο επιβίωσης. Έξω από το κλουβί με τις τίγρεις της ΕΕ και με ανατροπή των νόμων του καπιταλιστικού κέρδους και της ''αγοράς''. Είναι ο μόνος που μπορεί να εξασφαλίσει δουλειά στον άνεργο, αξιοπρέπεια στον εργαζόμενο, μέλλον για τα παιδιά τους, μια άλλη οικονομική και κοινωνική πορεία με κριτήριο τα συμφέροντα της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Το καράβι της κοινωνικής καταστροφής και ο (αριστερός) καπετάνιος
Την επόμενη μέρα ήμουν σε μια πολιτική συγκέντρωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πολύς κόσμος, χαμός στη συζήτηση και εκεί. Μετά από αυτές τις δύο εικόνες που κουβάλησα από τη Θεσσαλονίκη - κυρίως αυτής του εργατικού κινήματος σε ρόλο επαίτη- αισθανόμουν πραγματικά πολύ περίεργα. Δεν μπορούσα να τις ταιριάξω με την εικόνα συναγωνιστών της αριστεράς από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, που βλέπουν την αριστερά να επελαύνει εκλογικά και που αρκεί να ενώσει τους ψήφους της για να γυρίσει το καράβι με άλλο καπετάνιο προς τα πίσω… Θυμήθηκα εκείνο το προκλητικό και ειρωνικό σχόλιο ενός ευρωκράτη με αφορμή την πιθανότητα δημοψηφίσματος για την ‘’ευρωπαίκή πορεία’’ της Ελλάδας: ‘’Μα είναι δυνατόν να ρωτήσουμε τα αρνιά να ψηφίσουν αν θα σφαχτούν το Πάσχα;’’. Έλα ντε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου