Η απεργία των ναυτεργατών και ο “κοινωνικός αυτοματισμός”

Ποιοι είναι οι ωφελημένοι μισθωτοί, εξ’ ορισμού τεμπέληδες, κακότροποι, «φακελλάκηδες» , ανίκανοι κ.ο.κ.; Μα φυσικά οι …δημόσιοι υπάλληλοι. Το λένε και στα κανάλια. Τι, τους κόβουν τους μισθούς; Τους κόβουν και τα δώρα; Καλά να πάθουν!!!

Κανείς δεν υπάρχει να ισχυριστεί ότι η αντίστοιχη παραφιλολογία δεν υπηρετήθηκε τα μέγιστα από τα ΜΜΕ και δεν βρήκε χιλιάδες ευήκοα αυτιά συμπολιτών μας, εργαζομένων βεβαίως κατά κύριο λόγο στον ιδιωτικό τομέα ή αυτοαπασχολούμενων. Κι έκαναν χαρές πολλές πολλοί, όταν μειώνονταν οι μισθοί στο δημόσιο και πλησίαζαν αυτούς του ιδιωτικού τομέα, όπου ήταν χαμηλότεροι.  Είχε εν τω μεταξύ αρχίσει η παρουσίαση του «δημοσιονομικού χρέους» και οι μειώσεις στο δημόσιο ήταν «αναπόφευκτες»…

Αυτό το σημείωμα γράφεται με αφορμή την πρόσφατη αναστολή της απεργίας των ναυτεργατών κάτω από τις αφόρητες πιέσεις του «κοινωνικού συνόλου» και για το καλό του βεβαίως, βεβαίως.  Το φαινόμενο του «κοινωνικού αυτοματισμού» ή αλλιώς η μια κοινωνική ομάδα εργαζομένων εναντίον της άλλης, οι «συντεχνίες», όπως αρέσκεται στο σύστημα να παρουσιάζει. 

Αργότερα ήρθαν οι μειώσεις και στους μισθούς και τα μεροκάματα στον ιδιωτικό τομέα, πετσοκόφτηκαν οι συντάξεις, πάλι η κρίση και η «ανταγωνιστικότητα», τώρα θα εξαφανίσουν όλα τα «δώρα», αλλά το μέτωπο συνολικά των εργαζόμενων έσπασε με τον απλούστερο τρόπο: Είχαν καταφέρει να στρέψουν  τους μισούς εναντίον των υπολοίπων.

Η ακόμη ποιος δεν θυμάται μετά από κάθε διαδήλωση τους εκπροσώπους των εμπόρων να μιλάνε για καθίζηση της δουλειάς τους λόγω των διαδηλώσεων; Κι όσο οι μαϊντανοί συνδικαλοεκπρόσωποι αυτής της τάξης βγαίνουν κατ’ εντολή στα βοθροκάναλα και το επαναλαμβάνουν σημαίνει ότι πιάνει ακόμα.


Εχθές κάτω από τις αφόρητες πιέσεις των εφοπλιστικού κεφαλαίου που χρησιμοποίησε αγρότες της Κρήτης, τουριστικούς πράκτορες και λοιπούς «φορείς» εναντίον των λιμενεργατών, των ΜΜΕ προεξαρχόντων, με ενορχηστρωτή την κυβέρνηση, η απεργία ανεστάλη, έσπασε.

Κορυφαίο δείγμα αυτής της τακτικής του συστήματος εχθές  πάλι, η επίθεση των εργατών μεταλλωρύχων εναντίον των επιτροπών αγώνα στη Χαλκιδική που διαμαρτύρονταν για την καταστροφική «επένδυση» της «Ελληνικός χρυσός». Με αρκετούς τραυματίες, από τη μια πλευρά δυστυχώς. Όλοι εργαζόμενοι… (διαμαρτυρόμενοι εργαζόμενοι και μεταλλωρύχοι εργαζόμενοι).
Όλοι εναντίον όλων λοιπόν όπως προστάζει το σημερινό βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα προκειμένου να διασώσει και να αυξήσει την κερδοφορία του μαζί και τη μακροζωία του; Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το να αντιληφθούμε όλοι πώς η αλληλεγγύη στους αγώνες αποτελεί τη μοναδική ικανή και αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου να αντιμετωπιστεί η συνολική ολομέτωπη επίθεση που δέχεται σήμερα η κοινωνία; Πώς αλλιώς θα υπάρξει συντονισμός στη βάση του αγώνα για τα εργασιακά, πολιτικά και κοινωνικά μας δικαιώματα;

Μέχρι αυτό να γίνει κοινή πεποίθηση και βεβαιότητα οι αγώνες δεν θα είναι αποτελεσματικοί, ούτε νικηφόροι και παράλληλα η κοινωνία θα βυθίζεται καθημερινά σε ένα απύθμενο τέλμα. Από την άλλη μια πεντακάθαρη  αντίφαση σε αυτή την πραγματικότητα είναι ο φόβος του συστήματος απέναντι στο ενδεχόμενο εξέγερσης που θα προκαλέσει ανατροπές και θα σημάνει την κοινωνική απελευθέρωση. Αλλά μια μεγάλη δυστυχώς κοινωνική πλειοψηφία αδυνατεί ακόμα, παρά τα όσα έχουν συμβεί, να αντιληφθεί και να κατανοήσει την πραγματικότητα και τα συμφέροντά της. Αδυνατεί να αντιληφθεί ότι ο ποταμός έχει πάντα δύο όχθες. Οι πολλοί είμαστε μαζί στη μια κι οι άλλοι στην απέναντι. Στη μια όχθη συνωστίζεται ο κόσμος της εργασίας και στην απέναντι η ολιγαρχία της πλουτοκρατίας. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε όλοι, τόσο πιο γρήγορα θα απαλλαγούμε από τα δεσμά μας .


Πηγή:http://denplirono.wordpress.com/