Παναγιώτης Μαυροειδής
Όταν ζεις τα ιστορικά γεγονότα δεν διαισθάνεσαι πάντα την σημασία τους. Πρέπει να χωνευτούν λίγο οι εικόνες, τα νοήματα, τα μηνύματα. Η Κυριακή 12 Φλεβάρη 2012, πολύ γρήγορα θα κατανοηθεί, ως μια μεγάλη στιγμή της ελληνικής ιστορίας, με τρείς πρωταγωνιστές.
Ας δούμε τα πράγματα με καθαρό μυαλό.
Υπάρχει λαός!
Ο μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν ο λαός. Οργισμένος, αποφασισμένος, ασυγκράτητος, δυναμικός, πανίσχυρος. Οι κουβεντούλες και οι αναλύσεις για τους ‘’ανθρώπους του καναπέ’’, δεν αντανακλούν την ανησυχία για την καθυστέρηση στη λαϊκή αντίδραση, αλλά αντίθετα την προσπάθεια για εμπέδωση αυτής της ταυτότητας: Τα τρία τέταρτα του κόσμου να κάτσουν στον καναπέ και μια μικρή αγωνιζόμενη μειοψηφία, αντι να δρα με αυτοπεποίθηση, να σιχτιρίζει απελπισμένα αυτούς που βλέπουν τηλεόραση. Ο μύθος και ευχή για ‘’λαό του καναπέ και του φραπέ’’, κάηκε στη λαϊκή φλόγα του Συντάγματος και των άλλων πλατειών και δρόμων.
Εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων στην Αθήνα, κατάφεραν να βρεθούν και να διαδηλώσουν στο κέντρο της πόλης, διεκδικώντας να ορίσουν τη ζωή τους, κόντρα στην οικονομική και πολιτική χούντα. Η δυναμική ήταν σαφής: Μισό ή/και ένα εκατομμύριο άνθρωποι, μπορούσαν να συγκεντρωθούν μέσα σε 3 ώρες και να πνίξουν στην χλεύη και την περιφρόνηση τον καταγέλαστο θίασο της ‘’συμμορίας των τεσσάρων’’ (τράπεζες δια του Παπαδήμου, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ).
Αν σκεφτούμε την εικόνα από όλη την Ελλάδα, συνειδητοποιούμε ότι εκατομμύρια άνθρωποι άγγιξαν τη δυνατότητα της μεγάλης ανατροπής, μέσα από το συλλογικό δρόμο του ‘’δρόμου και της πλατείας’’.
Δεν είναι μόνο οι αριθμοί που στέλνουν τα μηνύματα.
Η λαοθάλασσα εκείνης της Μεγάλης Κυριακής, ανέτρεψε τον δεύτερο μεγάλο μύθο, την επίσης σκόπιμη και κατασκευασμένη ταυτότητα των ‘’αγαναχτισμένων πολιτών, που πρωτίστως μισούν τα κόμματα και τα συνδικάτα’’. Υπήρχαν φυσικά και αυτές οι τάσεις το καλοκαίρι στις πλατείες. Την Κυριακό όμως, οι αγωνιζόμενοι, περιφρόνησαν το παραπλανητικό δίλημμα ‘’ναι ή όχι στα συνδικάτα και τα κόμματα της παρακμής και της παλιάς εποχής;’’. Το αντικατέστησαν με το περήφανο ‘’ναι ή όχι στην λαϊκή οργάνωση για επιβίωση, δημοκρατία, απελευθέρωση, με ανατροπή της επίθεσης;’’. Πράγματι , μπροστά στη Βουλή δε βρέθηκε να συγκρούεται καμία ΓΣΕΕ ή ΑΔΕΔΥ, ούτε οι βουλευτές της κοινοβουλευτικής αριστεράς, βρέθηκαν όμως συνδικάτα βάσης και μια ευρύτατη αγωνιστική αποφασισμένη πρωτοπορία (εν δυνάμει αντικαπιταλιστική) , να πάλλεται μαζί με τα λαϊκά κύματα. Με συνθήματα εργατικά, προοδευτικά, ανατρεπτικά, ενάντια στην ΕΕ και τον αντιδραστική στροφή του πολιτικού συστήματος. Βιάστηκαν όλοι όσοι είχαν πάρει τη μεζούρα για να κρίνουν αλαζονικά και γεροντοκορίστικα, τα πρώτα βήματα της λαϊκής αφύπνισης του καλοκαιριού.
Το Σύνταγμα γέμισε με εργάτες, πλημμύρισε με ανέργους, φούσκωσε με δεκάδες χιλιάδες νεολαίους. Η 12η του Φλεβάρη, ήταν μια πρωτίστως εργατική λαϊκή συγκέντρωση, που ακύρωσε δημιουργικά τις ειρωνείες από καθέδρας και τους μύχιους πόθους για ένα ακίνδυνο κίνημα χωρίς ταξικό πολιτικό πρόσημο.
‘’Είσαι σκέτο (παρα)κράτος…’’
Ο κρατικός μηχανισμός είναι αλήθεια πως δεν αιφνιδιάστηκε. Ο Παπουτσής το είχε οργανώσει από μέρες. Η ΕΛΑΣ, οι υπηρεσίες, είχαν συγκεκριμένο επιχειρησιακό σχέδιο. Είναι τουλάχιστον αφελής, όποιος πιστεύει ότι οι δυνάμεις καταστολής κινήθηκαν με αποτρεπτική λογική ή ‘’βλέποντας και κάνοντας’’.
Η επίθεση της αστυνομίας κατά του λαού, ξεκίνησε από τις 5.15 σχεδόν ταυτόχρονα και σε πολλά σημεία, πέριξ της Πλατείας Συντάγματος. Ο στόχος ήταν βαθμιδωτός. Πρώτος και βασικός, να μην φτάσουν οι εκατοντάδες χιλιάδες στην Πλατεία. Να μην προλάβουν να δουν ο ένας τον άλλο. Να μην αισθανθούν τη δύναμή τους. Να μη νοιώσουν τη δυνατότητα να τα σαρώσουν όλα. Σε αυτή την περίπτωση, καμία αστυνομία δεν θα μπορούσε να επιβληθεί. Πάνω από τους μισούς από αυτούς που ξεκίνησαν, δεν έφτασαν ποτέ στο Σύνταγμα. Η προσπάθεια ήταν, σε ένα δεύτερο επίπεδο, τουλάχιστον να περιοριστεί η έκταση της οργής, στην συμμετοχή μόνο μιας αποφασισμένης πρωτοπορίας, χωρίς την ασπίδα και τη νομιμοποίηση του παλλαϊκού ξεσηκωμού.
Το ‘’Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι’’ φωνάχτηκε μαζικά. Ας δούμε όλη την εικόνα όμως:
Έχουμε τη Βουλή, να αποφασίζει πειθήνια ότι ήδη είχε αποφασιστεί στο επίπεδο των δανειστών, της ΕΕ και της τρόικας. Τα αστικά κόμματα, να υποτάσσονται στον ταξικό τους ρόλο, δια πυρός και σιδήρου, με μεγάλες απώλειες, ακόμη και σε βάρος του τρέχοντος ιδιοτελούς συμφέροντος κομματικής αναπαραγωγής. Ένα ανέκφραστο Παπαδήμο, να μιλάει σαν ΑΤΜ. Ένα καταγέλαστο Βενιζέλο, να κινδυνολογεί σαν παπαγαλάκι. Ένα Σαμαρά ΠΑΣΟΚότερο των ΠΑΣΟΚων. Ένα Καρατζαφέρη με το ΛΑΟΣ ‘’φύλο και φτερό’’ και τα μπουμπούκια του, (Βορίδης, Γεωργιάδης), να μην θέλουν να αφήσουν την ‘’κουτάλα με τα ζουμιά’’. Αλλά αυτή η Βουλή ψήφισε ΥΠΕΡ, αποδεικνύοντας αυτό που είναι: Μια όλο και πιο υποβαθμισμένη επικυρωτική μηχανή, εφαρμοστική των αποφάσεων της πραγματικής εξουσίας του ελληνικού και υπερεθνικού κεφαλαίου, των υπερεθνικών πολιτικών και οικονομικών ενώσεων του, όπως η ΕΕ ή το ΔΝΤ.
Έξω από τη Βουλή, ο αντιδραστικός μηχανισμός εξουσίας και επιβολής των μνημονίων και της κοινωνικής καταβύθισης, άσκησε το παράλογο (αλλά εύλογο για τα συμφέροντα του) δικαίωμα στην βία. Έχοντας και ποντάροντας στο μονοπώλιο της βίας. Με σχέδιο ενάντια στον εχθρό λαό και την πορεία του προς τη δημοκρατία, δηλαδή την επιβολή της θέλησης του, του δίκιου του, ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Έδρασε όμως και το βαθύ χέρι του κράτους. Το παράνομο κράτος, Το παρακράτος. Αναβαθμισμένα, διότι η σημερινή υπερ-αντιδραστική στροφή του καπιταλισμού, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνο μέσω της θεσμικής ‘’νόμιμης΄΄ καταστολής. Γράφηκαν πολλά για τους εμπρησμούς και τις καταστροφές της Αθήνας. Φρύαξαν οι σφουγγοκωλάριοι της εξουσίας, που ουδόλως ανησύχησαν που καίγεται μια κοινωνία ολόκληρη. Προδόθηκε, ένας αστείος Ψαριανός (πρώην ΣΥΡΙΖΑ, νυν ΔΗΜΑΡ), που βιάστηκε να λοιδορήσει και να μιλήσει για έργο ‘’ηλιθίων αριστερών’’ και να αναρωτηθεί βλακωδώς: ‘’Μεγαλούργησε το κίνημα της επανάστασης, πάλι, με το κάψιμο ιστορικών, μοναδικών κτιρίων απ’ όσα λίγα έχουν απομείνει; ''Δικαιώθηκαν οι αγώνες του λαού'', με τους βανδαλισμούς και την αλητεία, που έγιναν μάλιστα με σχέδιο και προμελέτη;’’
Δεν θα επισημανθεί εδώ το προφανές: Η φτώχεια, η ταπείνωση, η ανεργία, η σιδερόφραχτρη αλαζονεία της εξουσίας, μοιραία θα γεννήσουν μίσος και καταστροφή μέσα στην κοινωνία. Θα προσφέρουν το ψυχολογικό υπόβαθρο και τη δικαιολογητική βάση να γκρεμίζουν οι εξόριστοι της κοινωνίας και τα θύματα της κρίσης, ότι θυμίζει τη μισητή εξουσία ή ότι απλά λάμπει και είναι όμορφο δίπλα τους, αφού δεν μπορούν να το αγγίξουν.
Θα τονιστεί το μη προφανές, διότι τα πράγματα είναι σοβαρά: Η εξουσία, με το (παρα)κράτος, δρα και προς την κατεύθυνση της προβοκάτσιας, αναπαράγοντας τις δοκιμασμένες πρακτικές του Ράιχσταγκ από τους Χιτλερικούς. ‘’Δείχνει’’ και σπρώχνει την λαϊκή οργή προς τα εκεί. Ο τυφλός σε σέρνει τη σπηλιά του για να παλέψεις μαζί του. Η άρνηση αυτού του δρόμου είναι απολύτως αναγκαία και δε σχετίζεται με καμία αποφυγή ‘’ταύτισης με ακρότητες’’. Η δύναμη του λαού, οι ανατρεπτικοί στόχοι, θέλουν φώς, ήλιο, λαϊκή συμμετοχή, πολιτικό πρόγραμμα, θετικό πρόταγμα και στόχο για συντριβή του πραγματικού εχθρού.
Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου: κατάληψη της τηλεόρασης!
Το γνωρίζουμε από την ιστορία. Κάθε εξουσία ήθελε πάντα και είχε ανάγκη να ελέγχει την ‘’τηλεόραση’’. Ήταν συμβολική και ουσιαστική έκφραση, εμπέδωση της κυριαρχίας της. Αν έβλεπες τον καραβανά στο γυαλί, σήμαινε πως το πραξικόπημα είχε πετύχει ή η λαϊκή επανάσταση είχε αποτύχει, συνεπώς έπρεπε να κάτσεις σπίτι σου.
Σήμερα δεν έχουμε μία κρατική τηλεόραση. Σε αντίθεση όμως με τις αφέλειες περί διάχυσης της εξουσίας και της δημοκρατίας, μέσω της ‘’απελευθέρωσης’’ από τις ‘’κρατικές κοκκινοσκουφίτσες’’ που στοιχειώνουν τον Ψαριανό και κάθε γελοίο απομεινάρι της αυλοκόλακης παλιάς αριστεράς, το οικοδόμημα των ΜΜΕ ελέγχεται απόλυτα και ασφυκτικά από την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία.
Όλα τα κανάλια, μετά και τη φασιστική σιγή στο alter, ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένα με το επιχειρησιακό σχέδιο της αστυνομίας. Η διαδήλωση έπρεπε να χτυπηθεί, να εμφανιστεί η πλατεία έστω και για πέντε λεπτά άδεια, ειδικά πριν τα δελτία ειδήσεων.
Η χούντα του τριγώνου κοινοβουλευτική μνημονιακή συγκυβέρνηση-κράτος καταστολής-ΜΜΕ , εκφράστηκε πολύ παραστατικά στην τηλεοπτική οθόνη: ένα τρίτο της οθόνης να ξερνά κάποιος τρομολάγνος υπουργός ή βουλευτής από ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, ένα τρίτο να δείχνει μια άδεια πλατεία Συντάγματος και ένα τρίτο να δείχνει φωτιά, στάχτη και μπούρμπερη.
Μόνοι τους μπήκαν στο κάδρο, μαζί με τα αφεντικά τους…
Το ηθικό, το νόμιμο, το αναγκαίο
Ας συνθέσουμε τις εικόνες.
Τα μνημόνια, ο μισθός των 450 ευρώ, το επίδομα των 360 ευρώ για ένα μόνο μέρος του 1 εκατομμυρίου καταγεγραμμένων ανέργων, για να επιβληθούν, χρειάζονται:
- Πολιτικό σύστημα δούλο της τρόικας και του κεφαλαίου,
- οικονομική βία μέσω της συνεχούς πτώχευσης του λαού, απειλή της πείνας (και πείνα) μέσω της ατομικής ιδιοποίησης του πλούτου,
- εργασιακό πειθαναγκασμό μέσω του διευθυντικού δικαιώματος και την απειλή της ανεργίας,
- στρατηγική εκστρατεία εκβιασμών και φόβου για το αύριο από αυτούς που καταστρέφουν σήμερα,
- ανοιχτή καταστολή,
- σκοτεινή δράση μηχανισμών του κράτους,
- γκαιμπελική προπαγάνδα από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.
‘’Λογικό’’ με την παράλογη λογική ενός σάπιου συστήματος σε κρίση.
‘’Νόμιμο’’, με βάση τους νόμους που έχουν κόψει, και ράψει στα μέτρα τους, αλλά και τροποποιούν κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον τους.
Ανήθικο και βάρβαρο, με βάση το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτών που παράγουν κοινωνικό πλούτο και πολιτισμό. Αξίες και οράματα. Αυτών που δεν έχουν όπλα για να ασκήσουν βία. Δυστυχώς δεν έχουν και συνδικάτα, κόμματα και άλλες μορφές οργάνωσης του λαού, που απαιτεί ο σημερινός κοινωνικός πόλεμος.
Αναγκαίο, ζωτικό και επείγον, είναι η ανατροπή αυτού του τριγώνου. Πρέπει και μπορούμε να τους ρίξουμε.
Στους πολέμους που γνώρισαν οι προηγούμενες γενιές, η αστική κυβέρνηση φώναζε: ‘’η πατρίς εν κινδύνω’’. Επιστράτευε το μουλάρι του αγρότη, αλλά και τον ίδιο τον αγρότη, μαζί και το γιό του, με δικαίωμα ζωής και θανάτου και στην ‘’περιουσία΄΄ του και στους ίδιους.
Η κοινωνική πλειοψηφία, θύμα των τεράτων του κεφαλαίου και του κοινωνικού πολέμου που αυτοί έχουν κηρύξει, έχει δικαίωμα να φωνάξει: ‘’η κοινωνία εν κινδύνω’’. Να απαλλοτριώσει άμεσα τόσο την περιουσία, όσο και την πολιτική εξουσία των γεννητόρων της κρίσης και της καταστροφής. Αυτός είναι ο δρόμος για να κοπεί και το νήμα που στην άλλη άκρη του έχει την ευρωπαϊκή και διεθνή κεφαλαιοκρατία, την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Η ανατροπή με αντικαπιταλιστικό και δημοκρατικό πρόσημο είναι στόχος αναγκαίος και ζωτικός για την εργατική τάξη, τους ανέργους, τα στρώματα που βυθίζονται. Είναι όρος και για την επιβίωση και για τη δημοκρατία. Είναι δρόμος για την κοινωνική επανάσταση, τον μεγάλο μετασχηματισμό των κοινωνικών δομών, την χειραφέτηση.
Εύκολοι δρόμοι δε υπάρχουν. Ο κόσμος της δουλειάς το ξέρει αυτό. Όποιος ζει από τη δουλειά του, με τα χέρια του ή τη σκέψη του, ξέρει ότι πρέπει να κοπιάσει. Όποιος κοκορεύεται ότι έγινε, άκοπα και εύκολα, μεγάλος και τρανός, το ξέρουμε καλά, πως κάτι μας κρύβει. Ή εκμεταλλεύτηκε την δουλειά άλλων, ή έκλεψε ή σκότωσε ή εξαπάτησε. Οι εργαζόμενοι λοιπόν δεν φοβούνται τις δυσκολίες, δεν τρομοκρατούνται. Τρομοκρατούνται οι αστοί που είναι τα παράσιτα. Δειλιάζουν τα ενδιάμεσα μικροαστικά στρώματα και το τμήμα της πολιτικής υπαλληλίας που δεν μπορούν εύκολα να αποφασίσουν να μπουν σε ένα ρόλο δημιουργικής εργασίας και κοινωνικής προσφοράς. Διστάζουμε όλοι μας, κομμουνιστές και αριστεροί, στο βαθμό που αδυνατούμε ή δεν θέλουμε να δούμε τις πρωτοπόρες αναγεννητικές τάσεις μέσα στον κόσμο της εργασίας και την ταξική πάλη, αλλά ψαχουλεύουμε στους παλιούς συσχετισμούς και στο ανακάτεμα της τράπουλας. Ήρθε όμως η στιγμή της αλήθειας για όλους. Μη φοβόμαστε να το πούμε: Ο πλούτος και η πραγματική εξουσία, πρέπει να περάσουν στα χέρια αυτών που ζουν από τη δουλειά τους. Και μαζί να κυριαρχήσουν οι απελευθερωτικές αξίες, η πραγματική εργατική και λαϊκή δημοκρατία.
Tο ζήτημα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής πρέπει να τεθεί με πολιτικούς όρους από την αριστερά. Με πρώτο βήμα την αποχώρηση από τη βουλή-δούλο της τρόικας και την συμβολή στη συγκρότηση ανταγωνιστικών κοινωνικών και πολιτικών μορφών οργάνωσης του λαού, με συμμετοχή των συνδικάτων βάσης, εκλεγμένων εκπροσώπων των λαϊκών συνελεύσεων, επιτροπών ανέργων ή/και απολυμένων, τοπικά, αλλά και κεντρικά. Αυτό θα δημιουργούσε μεγάλη δυναμική στον αγώνα. Η εκλογική στρατηγική της κοινοβουλευτικής αριστεράς, ακυρώνει την φιλολαϊκή ρητορική της. Η 12η Φλεβάρη πρέπει να μας διδάξει: Η δύναμη είναι στο λαό και στην οργάνωση του.
Μόνο η ανατροπή της χούντας με εξέγερση, σπάσιμο του δεσμού αίματος και συμφέροντος της ελληνικής πλουτοκρατίας με την ευρωζώνη και την ΕΕ, διώξιμο των δανειστών και άρνηση του χρέους, θα δώσουν μεταξύ των άλλων και τη δυνατότητα για ελεύθερη έκφραση της λαϊκής θέλησης με εκλογές και όχι το αντίστροφο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου