θέλω την παλιά μου γειτονιά...

ΑΠΟ http://4skopelos.blogspot.com    Kostas Siros

Μιλάω για τη γειτονιά που είχε πεζούλες γύρω φορτωμένες με γάστρες με λουλούδια.

Βασιλικούς,  γεράνια, μαργαρίτες, γαρυφαλλιές....

Σ αυτή τη γειτονιά με την ξύλινη κολώνα της ΔΕΗ, που την κρατούσαμε με τα χέρια μας όλοι γατζωμένοι γύρω της, μη μας την πάρουν οι άλλοι την "αμπάριζα". Οι άλλοι απέναντι κρατούσαν μια σιδερένια καγκελωτή αυλόπορτα. Ήταν η δική τους αμπάριζα.

"Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω!" φωνάζαμε.

Έβγαινε ένας τρέχοντας προκλητικά στο χώρο ανάμεσα στις 2 αμπάριζες. Ένας παίχτης της αντίπαλης ομάδας έτρεχε να τον σκλαβώσει, να τον πιάσει. Ο πρώτος υποχωρούσε, γιατί σκλαβώνεται αν τον πιάσει ο άλλος που έφυγε μετά από αυτόν από την αμπάριζα της ομάδας του, όμως τότε άλλος παίχτης της Α ομάδας έβγαινε να καλύψει τον πρώτο.
Κι άιντε να πλησιάζουμε από πλάγια, λίγο πιο δω, πιο εκεί, κι ένας θαραλέος απ τους "άλλους" ορμούσε να μας πιάσει αιχμάλωτους!

Μας έβαζαν τρία μέτρα κοντά στην αμπάριζά τους. Τώρα οι δικοί μας έπρεπε να μας ελευθερώσουν. Να φτάσουν με μια ξαφνική τρεχάλα κοντά μας, να αγγίξουν το τεντωμένο μας χέρι και να την κοπανήσουμε! Για πού; μα για την ασφάλεια της δικής μας αμπάριζας!

Και μέσα σ αυτό το τρεχαλητό, απο δω κι από κει, ανάμεσα σε αιχμαλωσίες και ελευτερώματα, ένας από μας, είχε σκοπό να φτάσει .... άκου τόλμημα! μέχρι την αντίπαλη αμπάριζα! Να την αγίξει, να την πιάσει! Πω πω!  Τότε να δεις πανηγυρισμοί. Είχαμε κερδίσει το παιχνίδι! Είχαμε καταλάβει το αντίπαλο οχυρό!

Το χειμώνα στην αυλή του σχολείου, μαζευόμαστε τα αγόρια, όπου είχε χώμα λασπωμένο μετά από βροχή. Είχαμε μαζί μας μια πρόκα 45ντάρα. Χαράζαμε ένα τετράγωνο πλαίσιο στη λάσπη. Ήταν η πίστα μας. Και με επιδεξιότητα, πετούσαμε την πρόκα (καρφί) με σκοπό να καρφωθεί κάθετα. Νικητής αυτός που το κατάφερε τις περισσότερες φορές.

Το κρύο το αψηφούσαμε, αρκεί να χαμε χαρτάκια στην τσέπη. Παίρναμε τις αμάδες (μικρές πλακέ-πλακαρές πέτρες) και χαράζαμε κύκλο κάτω στις πλάκες του δρόμου. Μέσα βάζαμε όσα χαρτάκια είχαμε συμφωνήσει ο καθένας. Τρία τρία,  δύο δύο. Ορίζαμε ένα σημείο να σταθούμε όλοι. Ρίχναμε τις αμάδες προς τον κύκλο ώστε αυτή, να χτυπήσει και να παρασύρει τα χαρτάκια του κύκλου. Όσα έβγαζε έξω η αμάδα μου ήταν δικά μου! Πόση τεχνική όμως έβαλα για να καταφέρω το χτύπημα αυτό! Σημάδεμα με το μάτι, κίνηση του καρπού! Αμ τι θαρρείς! Πολλά χτυπήματα είχαν και δύναμη. Τα χαρτάκια... τα τρόπαια ήταν χιλιοσκισμένα, απ τα χτυπήματα της πέτρας. Όμως ήταν τρόπαια!

Κοίταγα πιο πέρα. Τα κορίτσια έπαιζαν τα μήλα!

Να παίξουμε κι εμείς κορίτσια; 

Μια κοπέλα απ τη μια,  μια από την άλλη πλευρά του δρόμου. Στη μέση  η τσέτα ......   εμείς. Πέντε έξη αγόρια και κορίτσια. Έριχνε τη μπάλλα της με το χέρι, η μια κοπέλα προς τη άλλη. Αν τολμούσες ας την έπιανες!  Τότε κέρδιζες "μήλο" . Αν χτυπούσε όμως η μπάλλα πάνω σου κι έπεφτε .... κάηκες. Κι έβγαινες έξω. Εκτός...... κι αν είχες "μήλο" ! Κι αν είχαν βγει όλοι κι ήσουν τελευταίος τότε ήσουν και για τα δυο κορίτσια κινούμενος στόχος! Μερικοί όμως "στόχοι" ήταν τσακάλια και όχι μόνο δε "καίγονταν" αλλά έκαναν και 12 "μήλα" (κατάφερναν να κρατήσουν τη μπάλλα 12 φορές) οπότε ξανα έβαζαν τους "καμένους" πάλι μέσα στο παιχνίδι!  Αμεεέ!

Εμένα μ άρεσε να χαζεύω τη λάμψη και τα χρώματα που χαν οι μπίλιες μου.

Είχα αποκτήσει και ένα δυο "γερουλάνους" (ρουλεμάν)  για να παίζω με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Αχ πόσο δυσκολο ήταν να χτυπήσεις απ τα 2 μέτρα το "μπας"! (την πρώτη μπίλια από αριστερά). Καμιά φορά πετύχαινα το "καραμπάς" κι έπαιρνα από κει και κάτω όλες τις μπίλιες που χαμε βάλει στη σειρά. Καποιοι όμως δε πίστευαν ότι σημάδεψα σωστά οπότε .... οι διαβουλεύσεις κι οι φωνές έπαιρναν κι έδιναν!

Ποιος θέλει να μου θυμίσει πως παίζαμε το "πατώ, πατώ, ξυπνώ..." ;    

http://4skopelos.blogspot.com/