Μια σύντομη περιγραφική της πατριωτικής - ακροδεξιάς ρητορικής. Ο πατριωτισμός ως δεκανίκι του καπιταλισμού και μέσο επιβολής της θέλησης της άρχουσας τάξης στις τάξεις των καταπιεσμένων και των υποτελών.
Εδώ και κάμποσο καιρό, έχει αναπτυχθεί μια κλισέ ρητορική - συνήθως από ακροδεξιούς, φασίστες, παρακρατικούς, αλλά και από τις (μικροαστικές) "ουρές" τους, τους πατριώτες των σαλονιών - που θέλει ο,τιδήποτε ξεφεύγει από την καθεστηκυϊα αντίληψη και ριζοσπαστικοποιείται προς την επαναστατική αριστερά ή τον αντιεξουσιαστικό χώρο, να τσουβαλιάζεται στο σωρό και να χαρακτηρίζεται.
Τα επίθετα πολλά και διάφορα και ποικίλλουν. Το κοινό τους στοιχείο είναι η απαξίωση που "κρύβεται" στον χαρακτηρισμό. Έτσι είτε είναι χυδαία (αναρχοάπλυτοι - χρησιμοποιείται ιδιαίτερα απο "καθαροαιμους" πατριώτες) είτε πιο κόσμια (επαναστάτες της πλάκας/του κώλου/του σχοινιού και του παλουκιού/των βορείων προαστίων - χρησιμοποιούνται κυρίως από ημίαιμους πατριώτες, τους φερόμενους και ως θολοπατριώτες) δεν παύουν να έχουν ως ζητούμενο, την απαξίωση οποιασδήποτε μορφής δράσης, είτε ατόμου είτε συλλογικότητας, που παλεύει ενάντια στα καθεστωτικά συμφέροντα, με στόχο την ανατροπή της ψευτοδημοκρατίας (των ισχυρών).
Ως συνήθως γίνεται με κάθε ακροδεξιά παρέκκλιση ο ακροδεξιός ποτέ δεν τολμάει να αρθρώσει γνήσιο αντικαθεστωτικό λόγο. Μπορεί να το κάνει περιστασιακά, συνήθως όταν θίγονται τα μικροσυμφέροντά του (χαράτσια, ιδιοκτησίες, φόροι, περικοπές και "εκπτώσεις" στο κράτος πρόνοιας και στις παροχές του) αλλά δεν το κάνει ολοκληρωμένα. Κοιτάει το δέντρο, αλλά δεν βλέπει το δάσος. Ίσως σκόπιμα... Φταίει το ΠΑΣΟΚ αλλά όχι ο καπιταλισμός - του οποίου το ΠΑΣΟΚ και το κάθε ΠΑΣΟΚ είναι κομμάτι του (και στυλοβάτης του). Φταίει το ευρώ, αλλά όχι η ταξικότητα της κοινωνίας - σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Φταίνε οι μετανάστριες αλλά όχι οι νταβατζήδες και οι "ευυπόληπτοι" οικογενειάρχες- πελάτες τους. Φταίνε οι ψευτοπροοδευτικοί, αλλά όχι οι πατριώτες που υποστηρίζουν ανοικτά το κεφάλαιο, την ίδια στιγμή που χτυπάνε τις πλάτες των εργατών, ψαρεύοντας κοινό/ψήφους/υποστήριξη ή συνεστιάζονται με το επιχειρηματικό κεφάλαιο (Λαυρεντιάδης και Σια). Φταίνε οι "τρομοκράτες" αλλά όχι τα μαντρόσκυλα, οι μπάτσοι, που χτυπάνε αθώους πολίτες στις διαδηλώσεις - ενώ έχουν την δυνατότητα να παραιτηθούν, κανείς δεν τους ανάγκασε. Και όλα αυτά ντύνονται με "εθνικό" περιτύλιγμα. Τάχα μου υπάρχει ο πατριωτισμός και ο προσχηματικός πατριωτισμός - πατριωτικός ρεφορμισμός. Λες και διαφέρουν αυτά τα δύο. Λες και έπιασε κάποιος αετονύχης τους πατριώτες "κώτσους" και υπογράφει μνημόνια και αντιεργατικές πολιτικές στο όνομά τους. Λες και ο πατριωτισμός δεν ήταν ποτέ, ένα εργαλείο της απανταχού αστικής τάξης. Λες και ταξική πάλη δεν υπήρξε ποτέ. Λες και τα συμφέροντα του έλληνα εργάτη ταυτίζονται με τα συμφέροντα του κάθε Βαρδινογιάννη, επειδή είναι αμφότεροι έλληνες:
Σε μεγάλα ιστορικά γεγονότα πάντα διαπλέκεται το εθνικό και το κοινωνικό ζήτημα. Κατ’ αρχήν η εθνική ενότητα έχει αξιοποιηθεί αποτελεσματικότατα απ’ τις κυρίαρχες τάξεις για να κατασιγάσουν ή και να ενταφιάσουν την ταξική πάλη από τα κάτω (γιατί από πάνω δε σταματάει ποτέ ). Απ την άλλη η εθνική ιδέα έχει συνδυαστεί με τους λαϊκούς αγώνες. Κι εκεί όμως που έχει φουσκώσει τα πανιά τους την ίδια στιγμή περιορίζει την αποφασιστικότητα της εργατικής τάξης με τραγικά πολλές φορές αποτελέσματα. Όντως η παρισινή Κομμούνα ήρθε σαν επακόλουθο της εθνικής αντίστασης των Γάλλων ενάντια στους Πρώσους μετά την ήττα των πρώτων στο γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870. Αυτό όμως ήταν και η αφετηρία δισταγμών και ταλαντεύσεων των εργατών στον εμφύλιο πόλεμο απέναντι στη γαλλική αστική τάξη. Είναι αδιαμφισβήτητο επίσης ότι ο πατριωτισμός των κατώτερων τάξεων έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντίσταση του ΕΑΜ ενάντια στην τριπλή κατοχή. Είναι επίσης εύκολο ν αποδίδει κανείς τις ταλαντεύσεις και τους απαράδεκτους συμβιβασμούς της ηγεσίας του ΚΚΕ ( συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας, Βάρκιζας, καθυστέρηση για το δεύτερο αντάρτικο ) σε τακτικά λάθη και παραλείψεις. Πίσω όμως απ’ αυτούς τους χειρισμούς μπορεί να δει κανείς την ατολμία της παραπάνω ηγεσίας ν’ αρχίσει και να κλιμακώσει τη σύγκρουση με τη «δική μας» αστική τάξη.
Στη σημερινή συγκυρία στην Ελλάδα (και όχι μόνο) το εθνικό ζήτημα σαν πολιτικό ή ιδεολογικό - αξιακό υπόβαθρο για την εργατική και λαϊκή πάλη είναι ένας προβληματικός έως και επικίνδυνος δρόμος. Συσκοτίζει την πραγματικότητα, αποκρύπτει την βαθύτητα και την παγκοσμιότητα της καπιταλιστικής κρίσης. Ο αντιγερμανισμός εξαρχής υιοθετήθηκε από τις αστικές δυνάμεις. Όσο πιο φανατικά είναι υπέρ της ΕΕ και της «τήρησης των υποχρεώσεων της χώρας» άλλο τόσο λοιδορούν τη Γερμανία και την ηγεσία της σαν κατώτερες των περιστάσεων. Καθώς ο αντιγερμανισμός από τα πάνω ενώνεται μ’ αυτόν από τα κάτω εμφανίζεται ένα τόξο μέσα στο οποίο κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ποιος. Συγκαλύπτουν έτσι τα ταξικά τους συμφέροντα που ικανοποιούνται απ’ την κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να στερήσουν το κίνημα απ’ την αναγκαία αντικαπιταλιστική προοπτική. Εστιάζοντας στον Ράιχενμπαχ σαν γκαουλάιτερ της Γερμανίας και όχι σαν «κομισάριο» του ευρωπαϊκού και ελληνικού κεφαλαίου δεν βλέπουν οι εργαζόμενοι τον Μπόμπολα, τον Μάνεση της Ελληνικής Χαλυβουργίας, τον Λαυρεντιάδη και άλλα τέτοια μπουμπούκια. Δυσκολεύεται έτσι η διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των δοκιμαζόμενων εργατικών τάξεων στην Ευρώπη και σ όλον τον κόσμο (και στη Γερμανία). Εξάλλου, και το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ διακηρύσσει με πάθος πως ό,τι κάνει το κάνει για τη σωτηρία της πατρίδας, για να βγει η χώρα από τη σημερινή της ανυποληψία, ενώ οι πλεονασματικοί προϋπολογισμοί έχουν γίνει η νέα μεγάλη ιδέα του έθνους.
[...]Το έθνος παραπέμπει στην ενότητα ενώ η δημοκρατία στη διαπάλη, το έθνος παραπέμπει σε πολέμους ενώ η δημοκρατία σε επαναστάσεις, το έθνος συνδέεται με βασιλιάδες, στρατηγούς, εθνάρχες και πάσης φύσεως σωτήρες ενώ η δημοκρατία με αγωνιζόμενους λαούς, το έθνος απαιτεί πίστη και υποταγή ενώ η δημοκρατία δημόσιο διάλογο και ορθολογισμό.[...]
Όταν οι θολοπατριώτες του καναπέ, θα δώσουν ουσιαστικά δείγματα αποτελεσματικότητας στον αγώνα της ανατροπής του συστήματος, τότε μπορούμε και να συζητήσουμε τον τρόπο δράσης των "επαναστατών του κώλου". Μέχρι τότε... τουμπεκί ψιλοκομμένο.
http://ysteriografon.wordpress.com/
http://ysteriografon.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου