Οι παρακάτω σκέψεις είναι απλά μια συμμετοχή σε μια ''πολιτική αγωνία'' που βιώνουν πολλοί κομμουνιστές. Γράφω ανοιχτά τις απόψεις μου, σε πολλά σημεία αυτοκριτικά, αφού γίνεται πολεμική σε αντιλήψεις που κι αν δεν πίστευα απόλυτα, πάντως υποστήριζα μέχρι και πρόσφατα. Ελπίζω να φανεί κάπως χρήσιμο και για τα λάθη του ακόμη. Ασφαλώς ό,τι είχα να πω το λεω, αρα δεν θα περέμβω σε τυχόν διάλογο και βέβαια σε οποιανδήποτε προσωπική επίθεση δεχτώ, πράγμα που δεν με αφορά και δεν αφορά και κανέναν, φυσικά δεν θ΄απαντήσω.
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΣΠΑΡΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ
( ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΛΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΙΚΟΝΟΛΑΤΡΕΙΑΣ)
Έκδηλη αμηχανία μπροστά σε μιαν ογκούμενη εξαθλίωση της εργατικής τάξης και πλατιών λαικών μαζών, στην οποία ούτε τη βούληση ούτε τη δυνατότητα έχει να δώσει με αξιοπρέπεια ούτε καν μιαν αμυντική μάχη. Βρίσκεται σε μια παθητική ονείρωξη μιας επερχόμενης τάχα εκλογικής της ανόδου και ασχολείται αποκλειστικά, με αυτό.
Απουσιάζει από την καθημερινή μαχητική δράση που οι περιστάσεις επιβάλλουν κι αυτό σε συνδυασμό με τη χρόνια προγραμματική της γύμνια, έτσι που να μην εκφέρονται καν οποιαδήποτε συνθήματα δράσης και ζύμωσης που θα έκαναν τον αμυντικό σήμερα αγώνα της εργατική τάξης και πρακτικά πιο αποτελεσματικό και ουσιαστικά θα του έδιναν επαναστατικό περιεχόμενο.
Όσοι γαλουχηθήκαμε σ΄αυτή την ανάπηρη αριστερά με τις παθογένειες και τους οππορτουνισμούς της, συνηθίσαμε να θεωρούμε και να επιζητούμε την ''καθαρή'' ιδεολογική φυσιογνωμία κάθε κόμματος σαν του μόνου κριτήριου της πράξης του,τελικά αυτής της ίδιας της πολιτικής του φυσιογνωμίας. Μέγιστος ιδεαλισμός αυτή η υπαγωγή του ''είναι'' σε έναν αυτοπροσδιορισμό έστω και στα βασικά του σημεία, αποδείξιμου!
Το κόμμα της εργατικής τάξης είναι -οφείλει καλύτερα, να είναι-η πρωτοπορία της τάξης, με βασικό πεδίο αναφοράς την κορύφωση της ταξικής πάλης που είναι η ''πολιτική''. Τούτο σημαίνει πως η δομή του κόμματος, η ικανότητά του να κερδίζει τους καλύτερους της τάξης, η διαδικασία ουσιαστικής ανάδειξης της ηγεσίας του, η σκληρή και επίπονη ανάλυση της πραγματικότητας και προγραμματική του δουλειά, η κατ΄ουσία λειτουργία του, βάσει του δημοκρατικού συγκεντωτισμού στην αληθινή του έννοια , με έμφαση στη κριτική-αυτοκριτική και όχι με όρους ηθικολογικής επίφασης, το πέρασμα της εσωκομματικής ζωής σε κατά καιρούς νέες ''ποιότητες'' ώστε να υπηρετεί την ταξική πάλη και ιδίως να χτυπά την επίδραση της αστικής ιδεολογίας στο εσωτερικό του, όλα αυτά κρίνουν μαζί με την επαναστατική ιδεολογική αναφορά-φυσιογνωμία κατά πόσον ένα κομμουνιστικό κόμμα/οργάνωση αποδεικνύονται στη πράξη πως λειτουργούν τελικα στη πράξη για την επανάσταση του προλεταριάτου και των συμμάχων του.
Εδώ θα πρέπει να τονιστεί και η σημασία που έχει η ''ιστορικότητα'', με την έννοια της συμπύκνωσης σε βάθος χρόνου των χαρακτηριστικών της ιστορικής πορείας κάθε κόμματος, ειδικότερα στα ζητήματα εσωκομματικής του λειτουργίας, καθώς αυτή ασφαλώς και δεν καθορίζει ντετερμινιστικά, αλλά βαραίνει στην πολιτική πορεία κάθε κόμματος. Κόμματα που δημιουργήθηκαν σε συνθήκες προγραμματικής υστέρησης που συνεχίστηκε, που το δέσιμό τους με την εργατική τάξη ήταν τέτοιο που και στις περιπτώσεις ανάδειξης κάποιου φωτισμένου ηγέτη δεν κατέκτησαν ποτέ φωτισμένη συλλογική ηγεσία, αφου η ραχοκοκαλλιά τους -τα ''μεσαία κομματικά στελέχη'' -αναδεικνύονταν κύρια από τα ''γραφεία'' και όχι από την ίδια την τάξη και τις μάχες της, δεν μπόρεσαν ν αναλύουν την πραγματικότητα που δρούσαν, δεν μπόρεσαν με επάρκεια να παράξουν θεωρία όπως αυτό συμβαίνει με τον βαθύ προγραμματικό λόγο , τελικά παρουσίασαν στις κορυφώσεις της ταξικής πάλης ανεπάρκεια επαναστατικής καθοδήγησης της τάξης. ( Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως ακόμη και το κόμμα των μπολσεβίκων όταν μετά την αντιφασιστική νίκη βρέθηκε χωρίς τα μεσαία στελέχη που αποτελούσαν τη σπονδυλική του στήλη γιατί αυτά είχαν πέσει στα πολεμικά πεδία και χωρίς να είναι εφικτή ή κατορθωτή η αναπλήρωσή τους, άρχισαν να παρουσιάζονται έκδηλα αρνητικά φαινόμενα στην πολιτική ενότητα κράτους-κόμματος-τάξης, γεγονός που ίσως με καθυστέρηση εντόπιζε και ο ίδιος ο Στάλιν αντιμέτωπος με την κορύφωσή τους, όπως τα φαινόμενα γραφειοκρατίας και ανάθεσης, που χτυπούσαν κατευθείαν και την ιδια τη οικονομική συνέχιση της μπολσεβίκικης προπολεμικής ανάπτυξης και μάλιστα σε πιο απαιτητικά πια, επίπεδα. Και αυτό αναφέρεται, για την ανάδειξη της σημασίας που έχει η ανάδειξη -των κάθε φορά πρωτοπόρων της εργατικής τάξης- στα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος σαν ενα διαρκές προτσές, ακόμη και στο κατ' εξοχήν κόμμα επαναστατικής ''ιστορικότητας'' )
Ο επαναστατικός μαρξισμός είναι επιστήμη, δεν είναι μια μικροαστική προσωπική εκτονωτική ενασχόληση, όπως για χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο αναρχισμός του εγωιστικού τρόμου της αμφισβήτησης του επιμέρους ‘’εγω’’, σε πλήρη ταύτιση με τους ‘’φιλελεύθερους’’ αστούς. Ο επαναστατικός μαρξισμός, ο μ-λ , προυποθέτει την συλλογική επώδυνη ανάλυση της πραγματικότητας όχι σαν αυτοσκοπό,αλλά για την αλλαγή της, δεν δημιουργεί ‘’πραγματικότητες’’ και ψευτοθεωρίες, δεν ακίζεται για τη προχειρότητα ούτε για την φυγοπονεία της ανάλυσης, ούτε φυσικά για την ‘’ελευθερία’’ του καθενός να ακολουθεί λεξιλαγείες για τόνωση της μικροαστικής του αυτοεκτίμησης. Χρησιμοποιεί μόνον εργαλεία και έννοιες που τις έχει μελετήσει, που έχει φανεί η αντανάκλαση της πραγματικότητας πάνω τους και δεν παράγει κενά περιεχομένου λογάκια.,ανάγοντάς τα σε ....θεωρία ( ‘’αυτοοργάνωση’’, ελευθεριακός/η/ο, ‘’ελιτ’’ και άλλα χαριτωμένα στην ακοή )
Κι όμως η αντεπαναστατική αριστερά παρ’όλη τη φραστική αναφορά της στον επαναστατικό μαρξισμό , έχει στα πλαίσια της ηγετικής της ένδειας ‘’ζηλέψει’’ ακόμη και αυτές τις παιδικές αναρχικές ευκολίες ( ο ένοχα ‘’μη καταγγελμένος’’ ακόμη απο το κόμμα του, Φλωράκης από τη θέση του γ.γ του σημερινού ΚΚΕ επαιρόταν για την απουσία θεωρητικής του γνώσης, για την προκλητική του δήθεν άγνοια πως αυτό ήταν καθαρή ‘’μικροαστική μαγκιά’’ έλλειψης σεβασμού απέναντι στη τάξη που δήθεν υπηρετούσε, αφήνοντάς μας παρακαταθήκη, τη δήλωσή του ‘’πως έχει τα Άπαντα του Λένιν για να ψάχνει καμμιά σελίδα αν χρειαστει’’ και τη κουτοβλάχικη διαμόρφωση -κατά τον πατριώτη του Πλαστήρα -ενός λαικισμού με εξυπνάδες, λαικές μούτες και παροιμίες). Αυτή η ηγετική πρόκληση ακόμη και στο κατ’ όνομα καθήκον και λόγο ύπαρξής της, αυτή η ευκολία να μη βουτάει κάποιος τη γλώσσα στο μυαλό του, πρωτού την κινήσει ( παλιά ρώσικη παροιμία μιας και τις θυμηθήκαμε), έχει οδηγήσει το δεξιό στην πολιτική του ΚΚΕ, σε μια εύκολη μικροαστική παραγωγή σόλικων-αντιμαρξιστικών εκτιμήσεων σαν να πρόκειται το πολιτικά γερασμένο αυτό κόμμα για κάποιον πιτσιρικά στη τσάρκα του ,που εκτονώνεται σε γκραφίτι ( ‘’ανυπακοή’’, ‘’ταξικός πόλεμος’’: απολύτως κλεμένο απ’ τα Εξάρχεια στη λογική πόλεμος είναι πιο ‘’βαρύ’’κι εύηχο από την παλη, ‘’πτώχευση της πλουτοκρατίας’’-εδω η κοινή λογική σηκώνει τα χέρια..) κι όλα αυτά σαν γαρνίρισμα μιας σοσιαλδημοκρατικής, αντιδραστικής πολιτικής , πλήρως υποταγμένης στον αστικό κοινοβουλευτισμό και την αστική νομιμότητα…(τάχει όμως αυτά, η ‘’γενική αριστερά’’ τα τελευταία χρόνια, διορισμένα μέλη προεδρείων δημόσιων Οργανισμών μεγαλοιδιοκτήτες ξενοδοχείων το πρωί, ηγετικά στελέχη του τάχατες ‘’ένοπλου αγώνα’,’ το βράδυ…….. και άλλα πολλά μάλλον σιχαμένα, το πολύ απλά θλιβερά, παρά χαριτωμένα)
Με αφορμή και τα αναμενόμενα πρόσφατα μπαλώματα της ιστορίας του κινήματος από το ΚΚΕ, ( η αηδιαστική λέξη ‘’αποκατάσταση’’, ως και η διόρθωση-αλλαγή εκτιμήσεων, πράξη έστω και κουτοπόνηρης ‘’αυτοκριτικής’’- εαν υπάρχει βέβαια έστω και κατ΄ελάχιστο- λέγεται αποκατάσταση επαναστάτη, που σαν τέτοιος δεν την έχει καμία ανάγκη) που πάντως άδειασαν τελείως τον χώρο για πολιτική αυθυπαρξία σε ολιγομελή γκρουπούσκουλα, που περνούσαν την ώρα τους με ανάγνωση ποημάτων, συλλογή φωτογραφιών, απαίτηση αυτής της υποτιμητικής ‘’αποκατάστασης’’ και γενικά ανάληψή τους, στη σφαίρα των ‘’αναμνήσεων’’ άλλων και εκ μεταφοράς . Αν καποιος προσπαθήσει να προσεγγίσει τις πιο επαναστατικές στιγμές ενός αληθινά –τότε-επαναστατικού κόμματος, έχει να βγάλει ορισμένα πολύ σημαντικά συμπεράσματα. Το ΚΚΕ με την ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη, ακόμη και τότε στις αληθινά επαναστατικές και ηρωικές εποχές της ιστορίας του,, παρουσίαζε τρομακτικές ανεπάρκειες στην δομή και λειτουργία του. Κύριό της στοιχείο η συγκρότηση μιας μόνιμα μη επαναστατικής ηγετικής ομάδας, γεγονός που κατέληγε οι αντεπαναστάτες που πάντα είχαν το πάνω χέρι στο εσωτερικό της και φυσιολογικά στο τελος επικράτησαν τυπικά και ουσιαστικά, να είναι σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές για την επαναστατική εξέλιξη στην Ελλάδα η ουσιαστική ηγεσία του κόμματος, ( κατοχή, ακόμη και μετά την επάνοδο του Ν.Ζ), αφού οι ποιητές παιάνων για χαρη του, ‘’οπαδοί του αρχηγού’’,( Ιωαννίδηδες,Μπρατζιώτες και λοιπά άνθη), ήταν απλά ‘’οπαδοί’’ με μηδενικό πολιτικό βάρος έτσι που οι ξεσκολισμένοι προδότες αγόμενοι και φερόμενοι στα αριστερο-δεξιά άκρα του οππορτουνισμού, όχι απλά βρίσκονταν μόνιμα στην ηγεσία σαν η ‘’επίσημη-μόνιμη’’ αντιπολίτευση ενός τάχατες μονολιθικού κόμματος, αλλά η συνολική κατάσταση να οδηγούσε: Σε αναμενόμενα τεράστια προγραμματικά κενα και σε θέσεις ‘’παρμένες στο πόδι’’, με συνεχή ‘’λάθη’’ και ‘’διορθώσεις’’ ( μακεδονικό, βοριοηπειρωτικό ζήτημα κλπ), απουσία ανάδειξης πρωτοπόρων εργατών σαν μεσαίων στελεχών, λειτουργία στη βάση μικροαρχηγισμών και κομματικής στοίχισης και οπαδισμού-κοντολογίς μη μπολσεβίκικη λειτουργία. Στην ουσία έχουμε την εικόνα ενός μαζικού, επαναστατικού στη συνολική του πολιτική του παρουσία, ηρωικού στο επίπεδο της αυταπάρνησης του ανώνυμου κουκουέ ανεξάρτητα ηλικίας, κόμματος που στηριζόταν σ΄εναν αληθινά επαναστάτη ηγέτη -‘’αρχηγό’’ όπως αυθόρμητα ονομάστηκε, ηγέτη για τις πλατιές κοκουέδικες μάζες που όμως –και αυτη ειναι η τραγωδία του πράγματος-δεν έλεγχε πολιτικά την ηγετική ομάδα αυτού του κόμματος, σε κανένα ουσιατικό βαθμό. Όσο κι αν αυτό φαίνεται υπερβολικό, ας σκεφτεί κάποιος πως αυτός ο κομματικός ηγέτης, είχει την ‘’επίσημη απαγόρευση’’ να στείλει ‘’τα γράμματά του στον ελληνικό λαό’’ και τον παρακολουθούμε ν΄αναγκάζεται συνειδητά για το πρώτο, να χρησιμοποιήσει τους Μανιαδάκικους μηχανισμούς σε γνώση των προβοκατσιών που θ΄ακολουθούσαν. Ο ηγέτης που με γνωστή τη θέση του που βάρυνε στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα για την οριστική μορφή της αντιφασιστικής πάλης στην υπηρεσία της σοσιαλιστικής επανάστασης, δεν μπορεί να ‘’φρενάρει ‘’ ούτε τις Σιάντικες φιλοεγγλέζικες προδοσίες, ούτε την πολιτική προδοτική αυτοκτονία που υπέγραψαν Παρτσαλίδηδες και λοιποί σε ολοκλήρωση αυτής της προδοτικής πολιτικής, και όχι μονον αυτό. Ακόμη και μετά την επιστροφή του απ΄το Νταχάου, καταλαβαίνει-όπως αναφέρει αυτοκριτικά στην εισήγησή του της 3ης Συνδιάσκεψης-πως δεν μπορεί να καταγγείλει προδοσίες και προδότες ανοιχτά, αφού δεν έλεγχε το κόμμα ( ‘’Θα διαλυόταν το κόμμα’’ αναφέρει επί λέξει ενω εξακολουθεί να ‘’αμύνεται στον επιτιθέμενο Παρτσαλίδη’’!). Με μια τελική κουβέντα, το ‘’κόμμα του Ζαχαριάδη’’ που στις κορυφαίες στιγμές υποχρέωνε αυτόν που τάχα το έκφραζε εξ ονόματος των μελών του, να βάζει πάντα επικεφαλής κορυφαίων επιτελικών θέσεων Βαφειάδηδες και Πλουμπίδηδες ( και να επανεξευτιλίζεται ΜΕΤΑ , όταν οι αρουραίοι ‘’οπαδοί’’ του, παρουσίαζαν απολίτικα ‘’γυναικά σε κρουαζιέρα’’ τον μόλις εκτελεσμένο Πλουμπίδη όχι απλά καθαίροντας την συνολική του πολιτική στάση, αλλά και ηρωποιώντας τον ιστορικά). Το ‘’κόμμα του Ζαχαριάδη’’,που ο ηγέτης του ήξερε και ανεχόταν τον Παρτσαλίδη, αυτό το υπερστέλεχος με τη συνεχή διαδρομή από την εκάστοτε διαγραφή κατευθείαν στο πολιτικό γραφείο χωρίς ‘’στάση’’, να έχει ένα ‘’ειδικό βάρος’’ που του έδιναν ακόμη και οι σοβιετικοί , να ενημερώνει προνομιακά την ηγεσία των αδελφών κομμάτων.
Γράφουν πολλές φορές ανόητοι μικρόνοες μικροαστοί-συνήθως αλληθωρίζωντες στον κάποιο τροτσκισμό, πως ο Ζαχαριάδης έγινε θύμα των δομών, που ο ίδιος δημιούργησε.
Η αλήθεια είναι, πως ασφαλώς και με δική του σημαντική ευθύνη και παρά τη θέλησή του, δεν μπόρεσε πέρα από τα ιδιαίτερα σημαντικά: την επιστροφή στις ρίζες του επαναστατικού μαρξισμού, τη μαζικοποίηση και την πολιτική ανάταση του κόμματος ,να δημιουργήσει σχεδόν καμία δομή που να διέλυε τις δομές μικροφραξιονισμού και καμαρίλας που βρήκε. Και αυτο είναι που και ο ίδιος όχι μόνον ήξερε, όχι μόνο με δεκάδες αφορμές αυτοκριτικά ανέφερε, αλλά αντικειμενικά ήταν η μεγάλη ανεπάρκεια ενός μεγάλου –του σημαντικότερου στη χώρα-κομμουνιστή ηγέτη. Χωρίς κανείς να παραγνωρίζει τις τρομερά δύσκολες συνθήκες για να ανθίσει αληθινά ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός σε συνθήκες παρανομίας και αίματος, με αποφάσεις που απαιτούσαν ‘’συγκεντρωτικότητα’’ υποχρεωτικά, με λυσσαλέες επιθέσεις του ταξικού εχθρού, βάραινε μια αδρανειακή επί χρόνια παρούσα ιστορία ενός κόμματος, με παράδοση στον φραξιονισμό, στη ‘’στοίχιση’’ σε πρόσωπα, με χαμηλή έως ανύπαρκτη θεωρητική μαρξιστικο-λενινιστική επάρκεια σε συλλογικό επίπεδο, με την εργατική τάξη με τα καλύτερα παιδιά της ν΄ακολουθεί και όχι να συνδιαμορφώνει δομές, λειτουργίες και γραμμή στο κόμμα, προυπόθεση για να τσακιστεί, η όποια και όπως διαμορφωμένη, ισορροπία ηγεσίας των ‘’γραφείων’’.
Η παραπάνω σχετικά μεγάλης έκτασης αναφορά στην επαναστατική περίοδο του ΚΚΕ θεωρήθηκε αναγκαία, όχι για λόγους ‘’επικαιρότητας’’ και λόγω των τακτικών κινήσεων του Περισσού αυτών καθαυτών, αλλά για να γίνει απόλυτα κατανοητό στους κομμουνιστές που αναζητούν το νήμα της επαναστατικότητας για το ΣΗΜΕΡΑ, πως αν η ιδεολογική αναφορά στον μ-λ και η αποφυγή εξόφθαλμων αρχικών οππορτουνιστικών παρεκκλίσεων από μόνη της δεν είναι πάνακεια για την πολιτική λειτουργία επαναστατικού κόμματος ‘’μια φορά’’, η προσπάθεια πολιτικού προσδιορισμού με κύρια βάση την έντονη προσωπική αναφορά στην όποια ιστορική επαναστατική προσωπικότητα δεν είναι πανάκεια ,‘’χίλιες φορές’’. Αντίθετα, αυτή σινιστά άκρατο ιδεαλισμό, αφού στην ουσία αντιδιαλεκτικά ‘’ακυρώνει’’ τις παρακαταθήκες του επαναστατικού προσώπου, ‘’παγώνει’’ τον ιστορικό χρόνο στον οποίο εκείνο έδρασε και το κατατάσσει σε αντικείμενο εμμονών και συναισθηματικής αντιμετώπισης, αφαιρώντας του, την επαναστατική διαχρονική του αξία που απέκτησε σε συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο και και χώρο. ( Είναι δύσκολο σε εποχές που δεν έχει κάποιος από που να ‘’πιαστεί’’,να ζεί χωρίς κάποιου είδους τοτέμ, αλλά για τους κομμουνιστές δεν δικαιολογείται να δημιουργούν τέτοια)
Και ο τρόμος κάποιων τσιτατολόγων μπροστα στην ενδεχόμενη κατ΄αυτούς ‘’λαθολογία’’, δεν είναι παρά μια ιδεαλιστική αντμετώπιση του ‘’λάθους’’ που αφ΄ενός πρέπει θεωρείται δεδομένο στο επίπεδο της συνεχούς επαναστατικής δράσης και κανόνας στον ιστορικό υλισμό από πλευράς του υποκείμενου και αφ΄ετέρου φανερώνει την απουσία σχέσης όσων ισχυρίζονται τέτοια ψυχωτικά, με τον μαρξισμό και τη βασική του αρχή για την κοινωνική εξέλιξη, πως η κάθε ιστορική περίοδος επιλύει τα ζητήματα που μπορεί να επιλύσει. Το ζήτημα είναι αν το σύνολο της πράξης ενός οργανισμού, ενός προσώπου, δίνει στο επιμέρους ‘’λάθος’’ τη διάσταση που έχει ένα στιγμιαίο πέταγμα κότας από μεριάς ενός αετού...όπως είπε κι΄ ένας γνωστός ‘’λαθολόγος’’.
Φαίνεται συνιστά ‘’λαθολογία’’, να εντοπίζει κανείς στη ‘’Γερμανική Ιδεολογία’’ την απουσία -εκτός μεμονωμένων εξαιρέσεων- της καθοριστικής αναφοράς στις ‘’παραγωγικές σχέσεις’’ και την αντικατάστασή τους από ασαφείς διατυπώσεις για την παραγωγή σαν σχέση με τη ‘’φύση’’ και παράλληλα σχέση ‘’κοινωνική΄΄, όπου σ΄αυτη τη δεύτερη, κυριαρχεί μια ουδέτερη σχετικά ‘’επικοινωνία ‘’ μεταξύ των εμπλεκόμενων στην παραγωγή. Όμως αυτά είναι μόνον για τους μεταφυσικούς ιδεαλιστές που δεν βλέπουν το συγκεκριμένο έργο πολεμικής στους Νεοχεγκελιανούς σαν πρόδρομο του ‘’ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ’’ όπου με επιστημονική ακρίβεια, αυτές οι πρώτες διατυπώσεις επιστημονικά αποσαφηνίζονται και παίρνουν οριστική μορφή χωρίς πια ίχνος επιρροής της Χεγκελιανής ιδεαλιστικής φιλοσοφίας της αναζήτησης της ‘’ανθρώπινης ελευθερίας’’. Όπως και η προ της ολοκλήρωσης της δημιουργίας του μονοπώλιου και του ιμπεριαλισμού, η σχετικά ‘’γραμμική’’ αναμονή του Μαρξ πως η επανάσταση θα πραγματωθεί πρώτα στις αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες, αν ανοήτως ‘’ένοχα’’ αποκρύπτεται σαν αποφυγή λαθολογίας, δείχνει άγνοια των διαλεκτικών αλμάτων μιας επιστήμης που στην πορεία ανάπτυξής της, μετασχηματίζει τις ‘’ποσότητες’’ της καινούργιας γνώσης σε νέες ‘’ποιότητες’’ ( λενινισμός: από το βιομηχανικό μονοπώλιο στο μονοπώλιο της σύμφυσης των δυο βασικών μορφών κεφαλαίου, μονοπωλιακό υπερκέρδος, έννοια και ανάλυση της εξάρτησης και του νεοαποικισμού, ΚΜΚ σαν έκφραση επιπέδου ανάπτυξης του εποικοδομήματος στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, θεωρία του ιμπεριαλισμού και της ανισομετρίας, χτύπημα των δεξιών αντιλήψεων για υπεριμπεριαλισμό και την ‘’εξαφάνιση’’ του εθνικού κράτους)
Με την ίδια έννοια η ανολοκλήρωτη ακόμη ( ένα από τα τεράστια κενά του μ-λ κινήματος, δείγμα της επί χρόνια γύμνιας του) ανάλυση των δεδομένων στην οικονομική βάση που επέτρεψαν την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ, η μη προσκόλληση σε ‘’αστυνομικού τύπου αναλύσεις’’ όπου εντελώς ξαφνικά οι ‘’κακοί’’ κατακτούν την εξουσία αλλά όντας ήδη ‘’ξεχωριστική κάστα’’-άραγε έξω απ΄την οικονομική βάση ( αντίφαση μέσα στις πολλές.....), δεν θα συνιστούσε ‘’λαθολογία’’ για τον Στάλιν, που καθόλου τυχαία ιδαίτερα στα τελευταία του χρόνια, έβαζε έντονα το πρόβλημα της γραφειοκρατίας και αυτό του τρόπου και της έντασης του ταξικού αγώνα όσο ο σοσιαλισμός αναπτύσσονταν ( βασική αρχή του λενινισμού για την δικατορία του προλεταριάτου, που είχε εξ αρχής επισημάνει). Αν αντίθετα κανείς μείνει στα αστυνομικά διηγήματα και στους συναισθηματισμούς, πρώτον ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ και στη συνέχεια οδηγείται σε δικαίωση όσων αντεπαναστατών μιλούν για ουσιατική ανυπαρξία δικτατορίας του προλεταριάτου, για απλή εναλλαγή εξουσίας στο επίπεδο της συγκρουσιακής ισχύος ανάμεσα σε αντικρουόμενες φράξιες, χωρίς καμία εξήγηση που πως και οι επιτυχίες και η τελικα ήττα-αντεπανάσταση, καθορίστηκαν απο δεδομένα της οικονομικής βάσης και κυρίως ‘’γιατί’’ και ποια στοιχεία στο εποικοδόμημα, ούτε αντιμετώπησαν αλλά αντίθετα ενίσχυσαν αυτές τις προυποθέσεις επιτυχίας-επικράτησης της αντεπανάστασης.
Και σαν κατακλείδα, η εκτίμηση και διερεύνηση των αιτιών που το επαναστατικό ΚΚΕ δεν λειτούργησε συλλογικά σαν κόμμα, οργανικής συνεχούς ανάδειξης των πρωτοπόρων εργατών που θα τροφοδοτούσαν την ηγετική του ομάδα κόντρα στους απατεώνες ανίκανους δήθεν ‘’ζαχαριαδικούς’’της ηγεσίας και στους αντεπαναστάτες μόνιμους ‘’ηγέτες’’ του δεξιού οππορτουνισμού, αυτό δεν είναι ‘’λαθολογία’’ για τον Ζαχαριάδη είναι η συνέχιση της πολιτικής του παρακαταθήκης. Αυτό ακριβώς και σε βάθος συνιστά πολιτική αναφορά στον ηγέτη του ΚΚΕ και όχι η παράθεση συνήθως ‘’παιδικών’’τραγουδιών και ποιημάτων, που έντιμα ή με ιδιοτέλεια, γράφτηκαν υμνώντας τον. Και ακόμη είναι νερό στο μύλο του σημερινού ΚΚΕ, που ψιλομπάλωσε ταχτικίστικα τα βερεσέδια του με το παρελθόν, να ζητάει κανείς σαν διακονιάρης έστω έμμεσα περισσότερη ‘’αποκατάσταση’’ του Ζαχαριάδη, ‘’αποκατάσταση’’ που δεν έχει ανάγκη ένα κομμουνιστής ηγέτης από ένα ‘’ήσυχο’’, αντιδραστικό, πλήρως εντός της αστικής νομιμότητας κόμμα, σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης, προγραμματικά κυριολεκτικά ανύπαρκτο. Αυτό είναι η μέγιστη ύβρις στον Ζαχαριάδη από ‘’ζαχαριαδικούς’’ τουρίστες ,‘’μπαρουτοκαπνισμένους’’ εξ αντανακλάσεως!
Φτάσαμε στο 2012 με την εδω και τρια χρόνια εξέλιξη της χρεοκοπίας μιας πλήρως εξαρτημένης καπιταλιστικής χώρας που δεν έχει ξεπεράσει ποτέ τον μέσο βαθμό ανάπτυξης και ‘’έσκασε’’ όντας ο αδύναμος κρίκος πρώτη στην ευρωζώνη σε συνθήκες μιας βαθιάς παγκόσμιας κρίσης υπερπαραγωγής, και όχι απλά δεν υπάρχει ‘’αριστερή πολιτική απάντηση’’ στη κρίση, αλλά ούτε καν ανάλυση της φυσιογνωμίας του ελληνικού καπιταλισμού και της σημερινής του θέσης στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας, έτσι όπως αποσαφηνίστηκε αυτή η θέση, με την ίδια τη χρεοκοπία. Χωρίς σαφή εικόνα και ανάλυση της ταξικής διάρθρωσης παρά τον πλούτο των στοιχείων που υπάρχουν ( μετανάστες ‘’είσοδος και έξοδός τους’’, απο το συνολικό προλεταριάτο), προσδιορισμός του αληθινού σημερινού προλεταριάτου σε έκταση και χαρακτηριστικά του, με βάση την μαρξιστική ανάλυση στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ ( θεωρίες για την υπεραξία) πως ‘’σ’ αυτούς τους παραγωγικούς εργάτες ανήκουν φυσικά όλοι, όσοι συνεργάζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην παραγωγή του εμπορεύματος’’ και συνάμα ‘’οι μάγειροι και τα γκαρσόνια ενός εστιατορίου είναι παραγωγικοί εργάτες, εφ όσον η εργασία τους μετατρέπεται σε κεφάλαιο για τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου. Τα ίδια πρόσωπα είναι μη παραγωγικοί εργάτες, όταν είναι υπηρέτες σ΄ενα σπίτι, εφόσον δεν δημιουργούν κεφάλαιο.....’’...όλα αυτά για τις πανάρχαιες θεωρίες εξαφάνισης του προλεταριάτου που εμφανίζονται και στη σημερινή εποχή, της βίαιης μαζικής προλεταριοποίησης όλο και νέων στρωμάτων! Ασφαλώς με βάση τόσες ανεπάρκειες και οικονομικό προσκύνημα στην αστική πολιτική οικονομία, δεν θα μπορούσε μετά παρα να υπάρχει η πληθώρα από ανόητες φλύαρες ‘’αριστερές’’ ΣΙΩΠΕΣ που δείχνουν την ουσία τους, με το πόσο συμβάλουν στην απουσία μαζικής αμυντικής βίαιης ανίδρασης στην απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης και πλατιών λαικών στρωμάτων που έχουν ήδη φτάσει σ΄αυτο που ο Στάλιν προσδιόριζε, σαν ‘’απώτατα όρια επιβίωσής τους’’. Ολόκληρη η αριστερά ανεξάρτητα των ειδικών ιδεολογημάτων που μας προσφέρει η κάθε εκδοχή της, αγνοεί και ομοφωνεί στην άγνοιά της, πως η Ελλάδα δεν έφτασε ποτέ, σαν -ανεξάρτητο τύποις -κεφαλαιοκρατικό κράτος, στο επίπεδο ανάπτυξης του εποικοδομήματος, στο επίπεδο του ΚΜΚ ( κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού ), ούτε βέβαια συγκροτήθηκαν ποτέ πραγματικά μονοπώλια, αλλά ‘’τεχνητές’’ τους ρεπλίκες με πλήρη απουσία παραγωγής μέσων παραγωγής, όπως αναλύει στο κορυφαίο επαναστατικό-επιστημονικό του έργο για τη ‘’βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα’’, ο Δημήτρης Μπάτσης σύντροφος και στο θάνατο του Μπελογιάννη. Αγνοώντας αυτό το βασικό στοιχείο, η κάθε λογής αριστερή έκφραση ανεξάρτητα των διαφορών της με τις υπόλοιπες σε τακτικίστικο επίπεδο, δεν αντιλαμβάνεται την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ ( και την ολοκλήρωσή της με ένταξη σε ΕΕ, ζώνη του ευρώ) έτσι όπως, ακόμη και η ‘’κεντρίστικη’’συχνά ΕΔΑ, ανέλυε από τις αρχές των συμφωνιών ένταξης στις αρχές του ’60. Σαν συνέχιση και κορύφωση της εξάρτησης της χώρας από τον ιμπεριαλισμό ( και γι΄αυτό συνιστά στρατηγική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης, που πάντα είχε αυτά τα μεταπρατικά χαρακτηριστικά) ,σαν επιδείνωση της θέσης της στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας, σαν ολοκλήρωση της καταστροφής των παραγωγικών της δυνάμεων με παραπέρα αποβιομηχάνιση και ξεκλήρισμα ακόμη και του εξαγωγικού και σε υπερεπάρκεια πρωτογενούς τομέα (1), διαμόρφωση συνθηκών ν΄αποτελεί μόνιμο ‘’υποδοχέα’’ αποικιακού τύπου εξαγωγών κεφαλαίων που η ουσία τους παραμένει πάντα‘’ξένο σώμα στην ελληνική παραγωγή που δεν εξασφαλίζει καν εργατικά χέρια’’ όπως ανέφερε ο Μπάτσης, μόνιμο ‘’αγοραστή’’ όλων των προιόντων πρώτης ανάγκης, μόνιμο αγοραστή όπλων σε πλήρη αναντιστοιχία με τις δυνατότητες και τις ανάγκες της για εκπλήρωση των ‘’υποχρεώσεων’’ στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, μόνιμα δανειζόμενη εξ αιτίας των εγγενών ελλειμμάτων και κύρια αυτού του εμπορικού ισοζύγιου που δημιουργούσε η απουσία ανάπτυξης παραγωγικών υποδομών (2), χώρα με συνεχή επιδείνωση της εξαθλίωσης της εργατικής της τάξης, τόσο τόσο με τη συνεχή πτώση της τιμής πούλησης της εργατικής δύναμης μέσω διαρκών επιθέσεων για περισσότερη ‘’παραγωγικότητα’’-βλέπε ένταση εκμετάλλευσης, όσο και τη συρρίκνωση έως εξαφάνισης, των οποιων προνοιακών κοινωνικών καταχτήσεών της.
Οι πολιτικές των ιμπεριαλιστών ‘’δανειστών ΄΄ και των ντόπιων υπηρετών τους μετά τη πτώχευση, έφεραν την απολυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαικών στρωμάτων. Όπως πάντα συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, επιβάλλεται -όχι συμπτωματικά- μια βαθιά υφεσιακή πολιτική συνοδευόμενη με δυο βασικά ζητούμενα από την ιμπεριαλιστική κατοχή στη χώρα. Από τη μια, μέσω μιας τάχατες πολιτικής ‘’νοικοκυρέματος των δημοσιονομικών δομών’’ απαιτείται το ξεπούλημα μέσω ιδιοτικοποιήσεων του δημόσιου πλούτου ώστε να καλυφθεί άμεσα μεγάλο μέρος των ληστρικών τοκογλυφικών δανείων που μοιραία ΄’’κουρεύονται’’ και από την άλλη δημιουργείται μέσα απ΄ το ξεπάστρεμα των εργασιακών σχέσεων, τη ληστεία για τα εργατικά εισοδήματα, την φορομπηχτική αναδιανομή σε βάρος των ήδη φτωχών, την ανεργία που συμπιέζει κι άλλο τη μέση τιμή πούλησης της εργατικής δύναμης, τον μηδενισμό ακόμη και του ‘’κόστους συντήρησης’’ του εργατικού εφεδρικού στρατού, της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, ένα τέτοιο τοπίο στην αγορά εργασίας, ώστε τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια και οι λακέδες τους να βγάλουν τα τάχατες σπασμένα υπερπολλαπλάσια , όταν πάλι ‘’αποφασίσουν’’ να επενδύσουν και πάλι μαζικά μετά το τέλος του προαποφασισμένου εμπάργκο.
Το προτσές της εξαθλίωσης είναι σε πλήρη εξέλιξη, όπως και η πλήρης απουσία οργανωμένης πρότασης δράσης από την-κάθε λογής- αριστερά που ακόμη ‘’ψάχνεται’’ αν η πτώχευση είναι γεγονός ( μέχρι προχτές μας έλεγαν πως αυτά ήταν παραμυθάκια να τρομάξουμε) ή μπορεί να συντελεστεί ‘’ελεγχόμενα’’ ‘η ‘’ανοργάνωτα’’, όπως ακούει και αυτιστικά αναπαραγάγει από τις ‘’ειδήσεις των 8’’ από τις φτηνές ντουντούκες της επίσημης ιδεολογίας, που δήθεν καταγγέλει. Το ΚΚΕ εκτός από την εκλογική μόστρα της ανύπαρκτης, απροσδιόριστης και στην ουσία πολυ καθυστερημένα ευρωκομμουνιστικής ,‘’λαικής του εξουσίας’’, φτηνής πραμάτειας για το εκάστοτε εκλογικό παζάρι, εκτός κάποιων εκτονωτικών ανοησιών για να μην αποκοιμηθούν από την έντονη ταξική πάλη τα μέλη του ( ‘’να πτωχεύσει η πλουτοκρατία’’-δια της αυτοκτονίας μάλλον αν δεν την ‘’βοηθήσει’’... .κάποιος) ασφαλώς και δεν προτείνει και βέβαια δεν διεξάγει καν-το αντίθετο μάλιστα, μέσω του ερμαφρόδιτου στις προθέσεις και την ουσία του ( ούτε αντι-ΓΣΣΕ ούτε παράταξη, μα θλιβερό υβρίδιο ‘’συγγενών & φίλων’)’-και κυρίως αναποτελεσματικού να βάλει νέο κόσμο στα συνδικάτα ΠΑΜΕ, ούτε απλό αμυντικό αγώνα της τάξης για τις επιπτώσεις της απόλυτης εξαθλίωσης την οποία άλλωστε δεν αναγνωρίζει σαν πραγματική. Ο λοιπός ‘’κινηματικός’’ συρφετός μέσω των πολλών τάσεων και φλυαριών, των περί τον ΣΥΡΙΖΑ προσώπων και γκρουπών, (για τις κακόηχες απολίτικες ΑΝΤΑΡΣΥΕΣ ,ουρές ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν χρειάζεται ειδική αναφορά) ξεκινά από καθαρές σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις με χρηματοδότηση μάλιστα από την ίδια την ΕΕ για συνεννοήσεις με τους ιμπεριαλιστές, για ‘’τον απο κοινού υπολογισμό του δίκαιου να αποπληρωθεί, ‘’μη επαχθούς’’ μέρους του χρέους’’, κατηγορώντας ταυτόχρονα σε συνεργασία με όλους τους εθνικιστές ‘’αντιμνημονιακούς’’που ευκαιριακά συμμαχεί, τις εκάστοτε ‘’κατοχικές κυβερνήσεις’’ που επίσης συνεννούνται δουλικά με τους ιμπεριαλιστές ( αντιφασούλα;....). Και ο επαναστατικός πλουραλισμός ........καταλήγει σε τροτσκιστικές ( με συναίνεση ψευτο’’σταλινικών’’, καμία πρωτοτυπία) απόψεις για άμεση έξοδο από την ΕΕ σε συνθήκες όχι μόνο ανέγγιχτου καπιταλισμού, αλλά μιας χώρας πλήρως εξαρτημένης και ήδη σε πτώχευση και με την συγκεκριμένη δομή τόσο της οικονομίας της όσο και του επίπεδου υπανάπτυξης του κινήματος. Διαγραφή του χρέους, (όχι ‘’κούρεμα’’ αλλά μονομερής απόφαση διαγραφής όλου του χρέους, ενέργεια πού ιστορικά έκαναν μόνον οι μπολσεβίκου. Κάπου εδω αρκεί να ‘’θυμηθούμε’’ πως στην Αργεντινή και στο Εκουαδόρ χώρες μη ενταγμένες σε υπερεθνικές ενώσεις καθορισμού της οικονομικής τους πολιτικής και με δικό τους νόμισμα, έχοντας ενεργειακή και βιομηχανική-γεωργική επάρκεια τετραπλάσια κατά προσέγγιση ταπό την αντίστοιχη της Ελλάδας, με ύπαρξη αυθόρμητου αλλά έντονου κινήματος διαμαρτυρίας σε εξέγερση, με πολιτικό κλίμα σαφώς επιρρεασμένο από αυτο το κίνημα κι κυβερνήσεις τουλάχιστον ‘’σε κόντρα’’ με τις ΗΠΑ, και ούτε εκεί υπήρξε μονομερής διαγραφή αλλά κ΄ποιο κούρεμα του χρέους, γιατί οι κυβερνήσεις τους, δεν προχώρησαν έως εκεί, παρόλες τις εντελώς διαφορετικές συνθήκες) αποχώρηση από την ΕΕ, και επιστροφή στη δραχμή, με υλοποιητή αυτής της διαδιακασίας υγιεινού περιπάτου όπως πχ η κρατικοποίηση μέσω απαλλοτρίωσης του τραπεζικού τομέα, με απλή απόφαση μιας κυβέρνησης!!!!!!!, μιας συγκολλητικής ‘’κυβέρνησης όλης της αριστεράς’’. Προφανώς οι επαναστάτες μας με τις ‘’θετικές λύσεις’’ εχουν κατά νου, πως η ‘’μικροιμπεριαλιστική’’ Ελλάδα, θα επανεισαγάγει μέρος από τα ‘’μικρομονοπωλιακά’’ κεφάλαιά της, που έχουν εξαχθεί σε παντοπωλεία στην Αλβανία και στη Μακεδονία του Βαρδάρη, ώστε να καλύψει τουλάχιστον το σύνολο του ελλέιμματος τρεχουσών συναλλαγών, θα χρησιμοποιήσει την υποτίμηση του νομίσματος της για να ενισχύσει τους εξαγωγικούς της κλάδους ( ποιους άραγε; ακόμη και το 1932 αυτοί υπήρχαν πιο έντονα με τη μορφή προιόντων του πρωτογενούς τομέα και με πεδίο την δεκτική για εισαγωγές τότε, γείτονα Βαλκανική..... τώρα ποιοι κλάδοι ακριβώς θα ενισχυθούν και μάλιστα με μιαν απλή κυβερνητική αναρρίχηση;), θα αντιμετωπίσει με σχετική αυτάρκεια από τη ντόπια παραγωγή τις ανάγκες για προιόντα επιβίωσης κόντρα στους βέβαιους βίαιους εκβιασμούς που θα ασκηθούν χωρίς βέβαια ‘’να ξεπουληθεί’’ πλήρως στους δανειστές μέσω κλήρινγκ όπως το 1932, κι όλα αυτά που δεν συνιστούν άμεσα αντικαπιταλιστική αλλά σίγουρα αντιμονοπωλιακή-αντιιμπεριαλιστική επανάσταση αφού χτυπούν την καρδιά της χρόνιας στρατηγικής επιλογής της ντόπιας αστικής τάξης, θα γίνουν με ‘’το βάρος και την επαναστατική έξαρση’’ του σημερινού κινήματος. Ίσως επειδή σε κάποια αφερέγγυα γκάλοπ αν αθροίσεις ‘’στους πάντες’’ και τον καθε Θεοδωράκη, ίσως και Καμμένο, Δημαρά, κλπ η ‘’ολη αριστερά και οι συνοδοί της ’’ βγαζουν ευκαιριακά καλό νουμεράκι! Εδώ απλά να επισημάνουμε, πως το ‘’κομμουνιστικό’’ ΚΚΕ έχοντας ακριβώς την ίδια αντίληψη για μικροιμπεριαλιστική Ελλάδα, καταγγέλει αυτές τις απόψεις για οππορτουνιστικό κυβερνητισμό, προτείνοντας όχι μια αληθινά ταξική πολιτική άμυνας στην εξόντωση των φτωχών λαικών στρωμάτων, αλλά τον δικό του ‘’μη κυβερνητικό οππορτουνισμό’’ στα πλαίσια μιας ‘’επαναστατικότερης’’ δήθεν προσέγγισης, που δεν είναι, παρά μια παθητική αναμονή του να ‘’δυναμώσει’’ εκλογικά! και κυρίως συνιστά μια συνεχή στήριξη της ΄΄κοινωνικής ηρεμίας’’ και της κεφαλαιοκρατικής νομιμότητας, με κάθε τρόπο.
Αλλά για να υπάρξει εργατικό κίνημα ουσιατικής αντίστασης, για να μην παραμένει ο κάθε εργάτης, ο κάθε προλεταριοποιούμενος χτεσινός ‘’αυτοαπασχολούμενος’’ μόνος, θα πρέπει αρχικά να υπάρξει μπούσουλας μιας όχι φραστικά ‘’ταξικής γραμμής’’ στα συνδικάτα, αλλά αρχικά μιας ταξικής πολιτικής ΥΠΑΡΞΗΣ των συνδικάτων, που ολόκληρη η κάθε είδους αριστερά, παρακολουθεί στον λεγόμενο ιδιωτικό τομέα, απλά να μην υπάρχουν, κύρια στη βάση της χρόνιας νομοθετικής απαγόρευσης του πρωτοβάθμιου συνδικαλισμού κατάσταση που βέβαια διαιωνίζει μη αντιδρώντας, ο αντιδραστικός εργατοπατερισμός κάθε λογής από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ μέχρι ΠΑΜΕ και ‘’ταξικά μαγαζάκια’’ εκτόνωσης. Το πρωτοβάθμιο σωματείο απαιτείται για να υπάρξει και είναι νόμιμο να έχει 21 min μέλη,( χωρίς τους κρυμμένους με τα μπλοκάκια ‘’ελεύθερους επαγγελματίες’’ εργάτες και τους αόρατους μετανάστες προλετάριους) όταν στη Σκανδιναβία για παράδειγμα, η νομοθεσία απαιτεί 6-7 για να συσταθεί! Και αυτό στην Ελλάδα, που ο επιχειρησιακός χάρτης παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά με βάση το μητρώο επιχειρήσεων της ΕΣΥΕ του 2002 (που ήδη έχει -λόγω των συνεχών λουκέτων -επιδεινωθεί σήμερα), οι επιχειρήσεις να είναι σ΄ επίπεδα ‘’μικρομάγαζου’’ στο σύνολο τους αφού το 96,1% απασχολεί 0-4 άτομα συμπεριλαμβανομένου και του εργοδότη , μόλις το 1% 10-19 και μόνο το 0,2% 50-99. Αυτό οδηγεί στην πραγματικότητα το 73% του εργατικού δυναμικού ν΄απασχολείται σε επιχειρήσεις με μέγιστο αριθμό εργαζόμενων τους 10, και λιγώτερο από το 6% σε άνω των 50 εργαζόμενων, μονάδες. ( Μήπως κάπου εκεί, βρίσκεται ο βασικός λόγος για τη κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος;).
Και γιατί ποτέ η κάθε είδους αριστερά, ΔΕΝ ΕΒΑΛΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΠΡΩΤΑ ΣΤΗ ΠΡΑΞΗ, ΜΙΑΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ......
Όμως η αριστερά των περιοδικών εκτονωτικών εκκλήσεων, καλεί της εργατική τάξη να έρθει ‘’κάπου’’, που απλά δεν υπάρχει και ένοχα και προκλητικά ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙ Η ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ, εκεί που η εργατική τάξη βρίσκεται, δουλεύει, πονάει, είναι σε απόγνωση. Καλεί στις συγκεντρωσούλες των σωματείων που αθροιστικά ( από φασίστες εργατοπατέρες μέχρι ‘’ταξικούληδες’’) ,δεν καλύπτουν ούτε το 8% των ενεργών εργατών και βέβαια, δεν καλύπτουν τα ταξικά μας αδέλφια τους μετανάστες και βέβαια, αφήνουν στη προσωπική τους απόγνωση τις πολλές εκατοντάδες άνεργους του ‘διογκούμενου ‘’εργατικού εφεδρικού στρατού’’, τους οποίους θυμούνται με ‘’μελό συμπάθεια’’, μόνον για προεκλογικούς λόγους. Δεν είδαμε και δεν θα δούμε, ποτε μια καθημερινή παρουσία της αριστεράς και των όποιων δευτεροβάθμιων συνδικάτων αυτή ‘’ελέγχει’’, στα δεκάδες Νταχάου της αυθαιρεσίας, με απαίτηση να φρεναριστεί ο καπιταλιστικός καθημερινός φασισμός , να φρεναριστούν οι ατομικές τυπικές ή άτυπες συμβάσεις και οι ψεύτικες βεβαιώσεις αποδοχών που δεν καταβάλλονται, με απαίτηση να μετρούν σαν εργαζόμενοι όλοι οι πρόσφατα απολυθέντες για τη δημιουργία σωματείου αφού στην ουσία ΠΑΡΑΝΟΜΑ απολύθηκαν με έκτατα μέτρα, να ξεμπροστιαστούν οι ‘’κρυμμένοι’’ εργαζόμενοι ( αλλοδαποί εργάτες, μπλοκάκηδες, ‘’μαθητευόμενοι), ώστε να υπάρξει άμεση απαίτηση δημιουργίας πρωτοβάθμιων σωματείων, με νομική κάλυψη όσων πρωτοπόρων πρωτοστατήσουν σε κάθε χώρο. Δεν είδαμε κανένα ‘’ταξικούλη’’ να λειτουργεί μέσω του μαγαζιού του για τον- χωρίς σωματείο –εργαζόμενο, σαν χώρο άμεσης δράσης που θα καταγγέλει τις κεφαλαιοκρατικές αυθαιρεσίες και θα ενεργοποιεί αγωνιστικά την αγωνιστική συμπαράσταση, παρά μόνον εαν είναι να διαφημιστεί το ‘’δικό’’ μας ταξικό μαγαζί με ήδη υπαρκτό σωματείο , ως και η ενότητα της τάξης να μην είναι το πρώτιστο. ( Δεν είδαμε ποτέ, αυτό που οι ρεφορμιστές της CGT στη Γαλλία αναγκάστηκαν από την ταξική απαίτηση να κάνουν: να καταλάβουν τα κτίρια και να κλειδώσουν σαν τα ποντίκια στα γραφεία τους καπιταλιστές και διευθυντικά τσιράκια, στις κορυφώσεις της αυθαιρεσίας τους). Δεν είδαμε παρά αντίθετα, μια ιστορική όπισθεν, να καλούνται οι εργάτες σε ‘’ενοριακού τρόπου’’ εκλογικίστικα καλέσματα, στις γειτονιές και τις πλατείες τους, αντί για τη δυναμική βίαιη παρουσία όσων θέλουν να λέγονται πρωτοπόροι, στα γραφεία του ΟΑΕΔ, στις ασυνδικάλιστες επιχειρήσεις, σε κάθε χώρο δουλειάς είναι προτεραιότητα, στα καφενεία και τα πρακτορεία τζόγου που αργοπεθαίνουν οι μετανάστες και οι μακροχρόνια άνεργοι, αν αληθινά ισχύει ακόμη, πως η ταξική επαναστατική συνείδηση δεν έρχεται με καθημερινή λήψη χαπιών, αλλά ‘’από τα έξω, με τη δράση της πρωτοπορείας’’.
Ο καθημερινός αμυντικός αγώνας που θα ενώνει την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά τα φτωχά αυτοαπασχολούμενα στρώματα, τη νεολαία που συντριπτικά πλήττεται από τη κρίση, είναι αυτός που οφείλει να έχει πολιτικό μπούσουλα και όχι κυβερνητικά ή άλλου τύπου τακτικίστικα παραμυθάκια σαν ενοποιητικά στοιχεία, σαν στοιχεία που θα δυναμώνουν και θα βαθαίνουν αυτόν τον αγώνα. Οφείλει να είναι βαθιά ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ, ενάντια στη καταστολή που είναι το παράλληλο προτσές για να περνάει η εξαθλίωση και χτυπά με γκρέμισμα κάθε αστικοδημοκρατικής κατάχτησης τόσων χρόνων, με χρήση προληπτικής βίαιης καταστολής, με κορύφωση της βίας της ταξικής δικαιοσύνης και των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, με όλο και ευρύτερο βάθαιμα των ‘’έκτακτων μέτρων’’ κάθε λογής, ενάντια στην ‘’ομαλή κοινοβουλευτική ηρεμία’’, σαν επακόλουθο των ‘’έκτακτων καταστάσεων’’ πείνας, εξαθλίωσης, ξεπουλήματος που προστατεύει . Οφείλει να είναι ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ όχι με την θολή και κακόφημη ερμηνεία της έννοιας της εξάρτησης, αλλά το χτύπημα της ίδιας της ντόπιας αστικής τάξης που αυτό είναι το χαρακτηριστικό της: να εξαθλιώνει βίαια τον λαό για τους ιμπεριαλιστές και για τα κόκκαλα που της πετούν και δεν είναι αμελητέα, από την κλεμμένη υπεραξία και υπερεκμετάλλευση (3). ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ αληθινός και όχι a la Περισσός, είναι Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΜΑΧΗΣ. ( Και δεν καθαγιάζει καμιά ντόπια αστική τάξη με αφέλεια μαοικών, αλλά ούτε και με λάθη επαναστατικών εποχών όπως το άτυχο ‘’πατριώτες βιομήχανοι’’ του ζαχαριαδικού ΚΚΕ στο σχέδιο προγράμματος του ΚΚΕ της 4ης Πλατειάς Ολομέλειας, που ασφαλώς ‘’μπατάριζε’’ όσον αφορά το συγκεκριμένο σε λάθη περί ‘’εθνικής αστικής τάξης’’ κάνοντας λαθεμένη σύνδεση της αστικοδημοκρατικής και της λαικοδημοκρατικής επανάστασης ,στη διαλεκτική τους σχέση).
Με τέτοιους όρους μιας χρήσιμης μόνο για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της αμυντικής μάχης, με μιαν αριστερά που θα λειτουργούσε σ΄αυτή τη κατεύθυνση, η έξοδος από την ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, η μη αναγνώριση του χρέους που δημιούργησαν οι κεφαλαιοκράτες, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα με όρους εφαρμογής μιας σχετικά αυτόνομης οικονομικής ανάπτυξης ( απόλυτα μη εξαρτημένη προυποθέτει σοσιαλιστική επανάσταση) όπου το νόμισμα θα είναι εργαλείο αντιμονοπωλιακής οικονομικής πολιτικής, όλα τα προηγούμενα είναι χρήσιμα ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΖΥΜΩΣΗΣ ΣΗΜΕΡΑ όταν βέβαια δεν συνδέονται ,ούτε με σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες και κυβερνητισμούς, ούτε με αναχωρητισμό και παθητική αναμονή μπροστά στα σημερινά έντονα ταξικά καθήκοντα, ούτε με δογματισμούς για δήθεν προαπαιτούμενα ύπαρξης επαναστατικού δυνατού κόμματος ως και η ταξική πάλη να είναι γραμμική και να κινείται σε αυτιστικά ‘’κουτάκια’’, μηχανιστικά ρυθμισμένα. Ασφαλώς και σε κάποια τέτοια πλαίσια δεν αιφνιάζει κανέναν, η κατά καιρούς ‘’συμπόρευση’’ όλων σχεδόν των εκφραστών της αριστεράς μας, με ‘’πατριδοκάπηλους’’, με τάχατες ‘’αντιμνημονιακούς’’ φασίστες ‘’χρήσιμους και αποδεκτούς’’ για συνεύρεση στην ‘’Άνω Πλατεία’’ επί μακρόν, για εθνικιστικά καθάρματα που πουλούν ψεύτικο (ναζιστικό) δήθεν ‘’αντιιμπεριαλισμό’’ στο όνομα της ανωτερότητας της φυλής που οι ‘’ξένοι’’ ατιμάζουν και που βέβαια κάποιοι συνειδητοί ή ασυνείδητα οπαδοί του αξέχαστου πρόεδρου Μάο αγκαλιάζουν, ακολουθώντας τα χνάρια του πως το ‘’εθνικοαπελευθερωτικό’’μέτωπο ( και από που κι’ ως που ‘’εθνικοαπελευθερωτικό’’ αυτό το ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΓΚΡΟΜ;.....), δεν έχει τάχα αντιφασιστικά προαπαιτούμενα.
Πάντα έτσι όμως συμβαίνει με την οππορτουνιστική προδοσία στο κίνημα. Η προδοσία του ‘’δεξιού’’ και του ‘’αριστερού’’ οππορτουνισμού, ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ‘’ΔΕΞΙΑ’’. Ήταν και είναι πάντα ο δούρειος ίππος της αστικής ιδεολογίας στο επαναστατικό κίνημα, για να το παραλύσει, να το καταστήσει αναποτελεσματικό, να διαιωνίσει τελικά την κεφαλαιοκρατική κυριαρχία. Αρκεί να μελετήσει κάποιος ( αφού από την αρχή αυτού του σημειώματος μιλούμε για την υστέρηση της επαναστατικής μαρξιστικής πολιτικής οικονομίες επί δεκαετίες), τον μηνημειώδη ‘’Ιμπεριαλισμό’’ του Λένιν για να δεί απλούστατα, πως η προμετωπίδα του ‘’αριστερού’’ τροτσκισμού και οι μέχρι τις μέρες μας ανόητες αλληλοσυγκρουόμενες στην κενότητάς τους εκδοχές του, αυτές οι θεωρίες για ‘’υπεριμπεριαλισμό’’, ( προσφάτως και ‘’παγκόσμιες ελιτ’’ και λοιπές ασυναρτησίες), δεν είναι παρά η ιστορικά καθυστερημένη επανεμφάνιση και μάλιστα ΚΑΤΑ ΛΕΞΗ , των δοξασιών του ‘’δεξιού’’ Καουτσκισμού που εισήγαγε αυτές τις αντεπιστημονικές και αντεπαναστατικές απόψεις που ο Λένιν κονιορτοποίησε με στοιχεία και πλήρη επιστημοσύνη στο μνημειώδες έργο του ,που είναι καλό κάποιοι, όχι να θυμηθούν αλλά να το πρωτοδιαβάσουν.
Δεν είναι απλό να τολμήσει κανείς να μιλήσει για ένα σημερινό ‘’Τι να κάνουμε’’, ιδίως όταν φαίνεται πως δικαιολογημένα ή όχι (εξαρτάται από την ανάγνωση του καθενός), απορρίπτεται εδω συλλήβδην η στάση και κυρίως οι πράξεις όλης της αριστεράς, που δεν υπάρχει γι΄αυτό ανάγκη ‘’να φέρει εισαγωγικά’’ στους αυτοπροσδιορισμούς της. Ίσως είναι ακόμη χρήσιμο να τονίσει κάποιος πως ακόμη κι αν δεν έχει να προσφέρει κάτι συγκεκριμένο στην άμεση απάντηση του ‘’πως’’, οφείλει να επανέρχεται πεισματικά στην υπενθύμιση του ‘’τι’’, με απόλυτα σημερινούς πολιτικούς όρους, που κανείς δεν έχει μπορέσει στα τόσα χρόνια τώρα οππορτουνιστικής επικράτησης, ν΄αμφισβητήσει στη πράξη.
Υπάρχει όσο ποτέ άλλοτε η αναγκαιότητα συγκρότησης επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος , με κοσμοθεωρία του την επιστήμη της πρωτοπορείας του προλεταριάτου, τον μαρξισμό-λενισμό. Ένα κόμμα μακριά από κάθε οππορτουνιστικό ρεύμα που έχει υπάρξει, αναρχοκομμουνιστικό, τροτσκιστικό, μαοικό, ευρωκομμουνιστικό, σοσιαλδημοκρατικό συγκαλυμμένα ( από τους πρωταγωνιστές της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ), χοτζικό και κάθε άλλης παραλλαγής της αναθεώρησης. Ένα κόμμα που δεν θα έχει την ανάγκη και την αγωνία να προσδιορίζεται σαν ‘’σταλινικό’’, αφού είναι προφανές πως κάθε επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα αναφέρεται καθοριστικά στον Στάλιν , όπως και στον Έγκελς χωρίς να τους αναφέρει διακριτά. Κόμμα νεου τύπου που θα έχει για αρχή λειτουργίας του τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, χωρίς ‘’εκπτώσεις’’, χωρίς ψευδαίσθηση πως αυτός ( ο δ.σ) είναι απόλυτα δεδομένος από το παρελθόν, με έμφαση την ηθικοπολιτική ενότητα με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, ώστε ν’αναδεικνύονται οι αληθινά ‘’καλύτεροι της ταξικής πάλης’’ στα καθοδηγητικά του όργανα, μέσα από μια πλέρια αναφορά στην ίδια την τάξη σε κάθε βήμα του κόμματός ( του κόμματος που οφείλει να είναι υπόλογο απέναντί της κι απέναντι στον ιστορικό της ρόλο, όχι φραστικά αλλά και στο παραμικρό της καθημερινής του λειτουργίας). Ενός κόμματος που όταν και όπως οι συνθήκες της ταξικής πάλης το επιτρέπουν, θα δίνει στον δ.σ τις πιο απόλυτες αμεσοδημοκρατικές του διαστάσεις, με τη μορφή των ‘’κομματικών δημοψηφισμάτων’’ όπως είχε τονίσει εντοπίζοντας τους γραφειοκρατικούς κινδύνους, ο ίδιος ο Στάλιν. Που θ΄αγκαλιάσει με αποδοχή της αυθύπαρχτης πολιτικής του φυσιογνωμίας, όλους τους αγωνιστές όπου κι αν βρίσκονταν μέχρι τα χτες, ξέροντας πως οι ανένταχτοι, οι παρόντες κάπου με συνείδηση του πολιτικού αδιέξοδου του χώρου αυτού, οι -ετερόκλητης αφετηρίας -κομμουνιστές θα κριθούν από την επαναστατική τους δράση, κι όχι από τα ‘’βιογραφικά’’ ενός συλλογικά πονεμένου πολιτικού παρελθόντος. Μια πολιτική δράση όχι ‘’εσωτερικού χώρου’’ αλλά μέσα στην όποια έκφραση της ταξικής πάλης, με διαμόρφωση μιας ταξικής κομμουνιστικής ηθικής όχι υπερανθρώπινης αλλά συνειδητής στη γέννηση του ‘’εμείς’’ σε κάθε εκδήλωση της ξεχωριστικής ατομικότητας, χωρίς μικροαστικούς εγωισμούς , φυγοπονία μελέτης και άλλες επιδράσεις της αστικής ιδεολογίας, με χρέωση την βαθιά μ-λ ανάλυση της πραγματικότητας και την εκπόνηση συγκεκριμένου προγραμματικού λόγου που θα στέκεται στα πόδια της πραγματικότητας έτσι ώστε το κόμμα ν΄αποδεικνύει την πρωτοπορεία του όχι μόνον και κύρια ηθικά, αλλά στη βάση της πολιτικής αποτελεσματικότητας, με καθημερινή συνολική στάση απέναντι στο κεφαλαιοκρατικό καθεστώς, με ευθύνη να διαλέγεται και να προσπαθεί να πείσει τους λαθεμένους αντικαπιταλιστές αγωνιστές, να μη τους ‘’χαρίζει’’ και πολύ περισσότερο να τους ‘’παραδίνει’’ στα χέρια του κεφαλαιοκρατικού κράτους, που για επαναστάτες κομμουνιστές είναι ο βασικός καθαρός απόλυτος αντίπαλος.
Κόμμα που όπως εμνέεται από τους ήρωες του αγώνα της εργατικής τάξης όπου γης, έχει φωτεινό δρομοδείκτη την ιστορία του επαναστατικού ΚΚΕ, όπως την έγραψαν οι χιλιάδες ανώνυμοι και επώνυμοι κουκουέδες, συχνά μικρά παιδιά που δεν ‘’έσπασαν’’ με τίποτε, γιατί ένιωθαν πως ήταν μέρος του ‘’γενικού ανθρώπου’’, του κομμουνιστή που αγωνίζεται. Του κόμματος που σφράγισε την πορεία του ηγετικά ο Νίκος Ζαχαριάδης, που σαν κομμουνιστής ηγέτης δεν περιφέρεται στη μνήμη και τη δράση μας, σαν τοτεμ-μυστικιστική πανάκεια ‘’κομμουνιστικότητας’’, γιατί όντας κομμουνιστής ο ίδιος μας έμαθε όπως έζησε και πέθανε ( στην ουσία και πέρα από ‘’αστυνομικά’’ ευρήματα, δολοφονημένος) να αναφέρεται μονον στην εργατική τάξη της χώρας του κι΄ολόκληρου του κόσμου, στον κομμουνισμό, στην παγκόσμια επανάσταση.
Επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, που θα ξαναφέρει στα χείλη των πρωτοπόρων εργατών την πεμπτουσία του ‘’Κομμουνιστικού Μανιφέστου’’ που όλοι οι οππορτουνιστές μας καλούν να ξεχάσουμε :
ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΤΑΞΗ
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΙΑΙΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ-ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΤΟΥ
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ :
(1)
(1) Συρρίκνωση απασχολούμενων στον πρωτογενή τομέα-συρρίκνωση της καλλιεργούμενης γης
ΠΗΓΗ:
(2)
( Στοιχεία σχέσης της εξάρτησης με την χρεοκοπία που συντελέστηκε
Διαχρονική εξέταση της σχέσης εξαγωγών/εισαγωγών
1960- 2009
Έτος Εξαγωγές/ Εισαγωγές %
1960 42
1965 33
1970 36
1975 40
1980 37
1985 41
1989 40
2000 34
2001 35
2002 32
2003 33
2004 33
2005 34
2006 31
2007 30
2008 31
2009 33
Πηγή: α) Για τα έτη 1960- 1989 βλ. Μηλιός- Ιωακείμογλου 1990: 117 β) για τα έτη 2000- 2009 βλ. Τράπεζα της Ελλάδος
Σημείωση: Η μεγάλη κατρακύλα ξεκινά με την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ
Δείκτες της ελληνικής οικονομίας σε ποσοστά-πορεία ελλείμματος του γενικού ισοζύγιου
Περίοδοι
Ανάπτυξη %
Ανεργία %
Πληθωρισμός %
Ισοζύγιο %
1975-1979
5,34 ( ανάπτυξη)
1,92 ( ανεργία)
13,96 (πληθωρισμός)
0,96 (ισοζύγιο-γενικό)
1980-1984 ( 1980 ΈΝΤΑΞΗ ΣΤΗΝ ΕΟΚ)
-0,22 ( ανάπτυξη)
5,36 ( ανεργία)
21,10 (πληθωρισμός)
0,28 (ισοζύγιο-γενικό)
1985-1989
1,76 ( ανάπτυξη)
6,76 ( ανεργία)
17,58 (πληθωρισμός)
-1,44 (ισοζύγιο-γενικό)
1990-1994
0,84 ( ανάπτυξη)
7,78 ( ανεργία)
16,06 (πληθωρισμός)
-0,94 (ισοζύγιο-γενικό)
1995-1999
2,98 ( ανάπτυξη)
10,28 ( ανεργία)
5,92 (πληθωρισμός)
-2,92 (ισοζύγιο-γενικό)
2000-2004 (2000 ΕΝΤΑΞΗ ΣΤΗΝ ΟΝΕ)
4,56 ( ανάπτυξη)
10,48 ( ανεργία)
3,90 (πληθωρισμός)
-11,82 (ισοζύγιο-γενικό)
2005-2008
3,58 ( ανάπτυξη)
8,70 ( ανεργία)
3,55 (πληθωρισμός)
-12,15 (ισοζύγιο-γενικό)
Τότε πρόβλεψη του 2008 για το 2010*
-4,00 ( ανάπτυξη)
14,00 ( ανεργία)
7,00 (πληθωρισμός)
-15,00 (ισοζύγιο-γενικό)
Πηγή: Εurostat 2009
(3) Εκμετάλλευση εργατικής τάξης-‘’παραγωγικότητα’’
Η αύξηση της εκμετάλλευσης, και με την είσοδο μέρους των μεταναστών στην επίσημη αγορά εργασίας, έφτασε στα εξής επίπεδα βάσει στοιχείων του ΟΟΣΑ του 2006: Αύξηση ‘’παραγωγικότητας’’ στην Ελλάδα στο 71% το 2004, απέναντι σε ευρωπαικό μ.ο 65% ( και αυτό, με τους περισσότερους μετανάστες να δουλεύουν αδήλωτοι και να μη καταγράφεται η άγρια εκμετάλλευσή τους ). Είναι χαρακτηριστικό πως στην ίδια έκθεση αναφέρεται επι λέξει: ‘’Ο μέσος πραγματικός ετήσιος χρόνος εργασίας στην Ελλάδα ήταν 2.053 ώρες, η 35% υψηλότερος από τους μικρότερους των άλλων χωρών της ΕΕ.’’ Πρόκειται για ανοιχτή παραδοχή, πως η απόσπαση πρόσθετης απόλυτης υπεραξίας είναι ο κύριος λόγος της ‘’αύξησης της παραγωγικότητας’’.
Η αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα ντόπιου και ξένου την ίδια περίοδο εκτινάχτηκε από τις 88 μονάδες μέτρησης στις 111 πλησιάζοντας τα δεδομένα της περιόδου του 1960, ( στοιχεία Ameco Database DG ECFIN ), πρέπει να σημειωθούν τα εξής στοιχεία:
- Η απόδοση του κεφαλαίου στην Ελλάδα , όπως και στη πρώτη περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης της δεκαετίας του ’60, οφείλεται κύρια στην μείωση του ‘’εισοδηματικού μερίδιου της εργασίας’’ σαν ποσοστού του ΑΕΠ, καθώς και στην ‘’αύξηση της παραγωγικότητας’’ που προαναφέρθηκε. Το εισοδηματικό μερίδιο της εργασίας που αντανακλά τη πραγματική μέση τιμή πούλησης της εργατικής δύναμης σαν ποσοστού του ΑΕΠ. Εδώ έχουμε πραγματική κατρακύλα που φτάνει σε επίπεδα ρεκόρ 64%, πολύ κάτω και από το 70% της μεταπολίτευσης η το 65% της περιλοδου της πλήρως νεοφιλελεύθερης πολιτικής του 1993. (στοιχεία Ameco Database DG ECFIN )
Κύριος λόγος γι΄αυτή τη συρρίκνωση, είναι η ύπαρξη ενός μόνιμα διαθέσιμου εφεδρικού εργατικού στρατού, ( πρώην αγρότες, γυναίκες που μπαίνουν με καθυστέρηση στην αγορά εργασίας, νέοι εργαζόμενοι που πρωτοεισέρχονται στην αγορά εργασίας, συνολικός ρόλος της οικογένειας σαν κοινωνικού αμορτισέρ μέσω και της ‘’οικογενειακής επιχείρησης’’, κατεστραμμένοι ‘’αυτοαπασχολούμενοι’’), που σε συνδυασμό με τη καταλήστευση των μεταναστών και λόγω της ουσιαστικής ανυπαρξίας συνδικαλιστικού κινήματος, δέχεται ιδιαίτερα χαμηλές αποδοχές. Παράλληλα η ανυπαρξία στοιχειώδους έστω κράτους πρόνοιας για τη προστασία των ανέργων μειώνει παραπάνω το εισοδηματικό μερίδιο της εργασίας, αφού μειώνεται και το κόστος ‘’συντήρησης’’ του εφεδρικού εργατικού στρατού. Και όλα αυτά, προ των μέτρων των μνημονίων, τα οποία αύξησαν τις ‘’κερδοφορίες’’ και τις ‘’αποδόσεις’’ του κεφαλαίου περίπου κατά ένα πρόσθετο 30%, βάσει των εκτιμήσεων των ίδιων πηγών για το 2010..............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου