από τον Kostas Siros http://4skopelos.blogspot.com/
Θεοφάνεια στη Σκόπελο...
Μεγάλη γιορτή όπως κι άλλες του δωδεκαημέρου που μας πέρασε.
Λέμε μεγάλη γιορτή, κάνουμε προετοιμασίες, ερχόμαστε στο ναό, ώρες πολλές. Ανάβουμε κεριά, ψάλλουμε τροπάρια, προσευχόμαστε για τους δικούς μας ανθρώπους.
Καμιά φορά ζεις τόσο έντονα μια γιορτή της Εκκλησίας που θαρρείς πως έχεις ζήσει πλέον τα πάντα γύρω απ τη γιορτή αυτή. Νιώθεις χορτάτος ψυχικά, πνευματικά!
Να όμως που κάποιες φορές διαπιστώνεις ότι η γιορτή δε βρίσκεται σε τύπους, καθωσ-πρεπισμό και συνήθειες. Η πραγματική γιορτή συμβαίνει στην καρδιά μας.
Κάμποσα χρόνια πριν ήμουν στο ναό πολλές ώρες. Από την παραμονή των Φώτων αλλά κι ανήμερα, πρωί πρωί, συμμετείχα στον όρθρο, τη θεία λεοτουργία, την τελετή του Μεγάλου Αγιασμού. Κοντά 11 η ώρα, να τελειώσουμε στον Αϊ Παντελεήμωνα.
Ο καιρός σαν σήμερα. Χιονιάς, μουντός με παγωμένο βοριαδάκι.
Σαν "απολύσαμε", κατεβήκαμε στο λιμάνι. Παρ όλο το κρύο, αρκετός κόσμος είχε κατέβει για να δει που θα έριχνε ο παπάς το Σταυρό στη θάλασσα.
Εκείνη τη χρονιά, ο παπα Κώστας, μου χε κάνει πρόταση να πηγαίναμε μετά να τελέσουμε τον Αγιασμό στις μοναχές, στη Μονή του Τιμίου Προδρόμου.
Χωρίς ιερέα στο μοναστήρι, ποιος ξέρει πόσα χρόνια έχουν να ακούσουν τα ιερά λόγια αυτής της γιορτής, σκέφτηκα. Δε σκέφτηκα ούτε κούραση, ούτε χρόνο, ούτε τις κοσμικές συνήθειες της ημέρας.
Χωρίς ιερέα στο μοναστήρι, ποιος ξέρει πόσα χρόνια έχουν να ακούσουν τα ιερά λόγια αυτής της γιορτής, σκέφτηκα. Δε σκέφτηκα ούτε κούραση, ούτε χρόνο, ούτε τις κοσμικές συνήθειες της ημέρας.
Πάντα συμπαθούσα τις ταπεινές γριούλες κει πάνω στο βουνό. Αναλώσανε τη ζωή τους στην προσευχή υπέρ του κόσμου και δαπάνησαν τη ζωή τους για τον κόσμο.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο κι ανηφορήσαμε τον φιδίσιο δρόμο στο Παλούκι. Κάτω απλωνόταν η γραφική χώρα της Σκοπέλου. Από πάνω της κρέμονταν γκρίζα σύννεφα καθώς έτρεχαν στον ουράνιο θόλο. Στο βάθος η "καλογερόπετρα", να την χτυπάνε αλύπητα αφρισμένα κύμματα. Όλο το πέλαγος είχε γεμίσει "προβατάκια" . Έτσι λέμε τα αφρισμένα κύματα.
Καθώς στρίβει ο δρόμος αντικρύσαμε το μοναστήρι της αγίας Βαρβάρας. Στο βάθος πρόβαλλε το ιστορικό μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου.
Λέω ιστορικό, γιατί δε φαντάζεστε τι ιστορία κρύβει αυτό το καστρομονάστηρο. Πόσοι μεγάλοι πέρασαν απ τα κελλιά του! Πόσοι άλλοι σπουδαίοι θέλησαν να ζήσουν μέσα σ αυτά! Πόσες ευεργεσίες έκαναν οι καλόγεροι κι οι καλογριές στους κατοίκους του νησιού μας! Που να φανταστεί κανείς, πόσοι γνώρισαν το νησάκι μας, αφού ήρθαν να προσκυνήσουν το μοναστήρι αυτό!
Μας άνοιξε η αδερφή Ματρώνα με το εγκάρδιο και παιδικό της χαμόγελο. Χίλιες ευχές και καλοσωρίσματα μας έδινε καθώς μας συνόδευε στο αρχονταρίκι. Εκεί μας περίμενε η γερόντισα Ξένη, (ο Κύριος να αναπαύει την ψυχή της), με τις άλλες αδερφές.
Επιθυμία των μοναχών ήταν να λειτουργήσουμε στο παρεκλήσι του Αγίου Ρηγίνου.
Είχα χορτάσει να ψάλλω τα τροπάρια της εορτής, το δοξαστικό, το απολυτίκιο... Διάβαζα και πάλι τις Προφητείες και ένιωθα να ξεκαθαρίζω περισσότερα νοήματα τώρα.
Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε.... για άλλη μια φορά.
Η ματιά μου έπεφτε που και που στις γριούλες που χαν μαζευτεί στα στενά στασίδια γύρω, και τα χείλη τους δεν έπαυαν να κινούνται καθώς ψέλλιζαν όλους τους ύμνους της ακολουθίας.
Με λαχτάρα κοίταγαν τα πρὀσωπα του Χριστού, της Θεοτόκου, των αγίων στις εικόνες τριγύρω.
Είχαν κρεμάσει τη ζωή τους σ αυτά τα πρόσωπα!
Η έκφραση στα ρυτιδιασμένα μα καθαρά πρόσωπά τους, έδειχνε ότι γιόρταζαν δηλ. συμμετείχαν στα γεγονότα της γιορτής.
Γυναίκες που είχαν εργαστεί πολύ στη ζωή τους, σε χωράφια, κήπους, με ζωντανἀ, με αργαλειούς. Στήριζαν με κόπους αλλά και με την ψυχή τους χρόνια τώρα, αυτό το κάστρο της πίστης.
Τώρα τις έβλεπα να ανεβαίνουν με την σκέψη και την καρδιά τους, πάνω απ τα επίγεια... άδοντας (τραγουδώντας) και ψάλλοντας.
Πόσο ποθούσαν τον Κύριο τελικά!
Κι εγώ εδώ πάνω σαν ξένος σ αυτό το κλίμα, άρχιζα να καταλαβαίνω τι ρόλο έπαιζα σ αυτό το απόκοσμο σκηνικό. Ασήμαντο ρόλο. Απλά έδωσα την ευκαιρία σ αυτές τις άγιες ψυχές, να ακούσουν τα ιερά λόγια της θεοφάνειας. Αλήθεια! πόσο μου άρεσε αυτή σκέψη!
Κάτι καλό έκανα τελικά κι εγώ σήμερα! Δεν έμεινα απλός ψάλτης για πολλές ώρες! Ούτε κατάφερα να μάθω τη σωστή τάξη και σειρά, των ύμνων της γιορτής μόνο.
Στο τέλος, ο παπα Κώστας μας "φώτισε" με κλαδί βασιλικό, ανταλλάξαμε ευχές, που έβγαιναν μέσα απ τη θαλπωρή της καρδιάς, χωρίς τυπικότητες.
Μας πέρασαν στο αρχονταρίκι και μας κέρασαν νόστιμους κουραμπιέδες και μυρωδάτο καφέ.
Κατηφορίζοντας την πευκόφυτη πλαγιά του βουνού το χειμωνιάτικο τοπίο έπαιρνε άλλο χρώμα. Σα να ημέρεψε ο τόπος. Τα χρώματα γαλήνευαν την ψυχή μου. Οι μυρωδιές απ το φασκόμηλο και τη μουρτιά, πέρναγαν μέσα απ τα κλειστά παράθυρα του αυτοκινήτου.
Τώρα είχε νόημα στο μυαλό μου η γιορτή των Θεοφανείων. Τώρα ένιωθα να συμμετέχω ουσιαστικά, στον χαρμόσυνο χαρακτήρα της μέρας.
Τώρα πια, ξέρω πως πρέπει να γιορτάζω και να τιμώ τα μεγάλα γεγονότα της πίστης. Όχι με ψαλμούς που βγαίνουν απ το λάρυγγά μου, πασχίζοντας να εφαρμόσω μια τεχνική, αλλά αφήνοντας την καρδιά να ψάλλει, κοιτάζοντας τα πρόσωπα που βρίσκονται γύρω μου, παρατηρώντας τη φλόγα του καντηλιού, φέρνοντας στο νου μου όλους όσους τα κατάφεραν όλα αυτά πριν από μένα. Βρίσκοντας την αλήθεια και την ουσία της ζωής μέσα από τέτοιες γιορτινές μέρες!
Και του χρόνου με υγεία να περάσομε το άγιο Δωδεκαήμερο!
Επιθυμία των μοναχών ήταν να λειτουργήσουμε στο παρεκλήσι του Αγίου Ρηγίνου.
Είχα χορτάσει να ψάλλω τα τροπάρια της εορτής, το δοξαστικό, το απολυτίκιο... Διάβαζα και πάλι τις Προφητείες και ένιωθα να ξεκαθαρίζω περισσότερα νοήματα τώρα.
Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε.... για άλλη μια φορά.
Η ματιά μου έπεφτε που και που στις γριούλες που χαν μαζευτεί στα στενά στασίδια γύρω, και τα χείλη τους δεν έπαυαν να κινούνται καθώς ψέλλιζαν όλους τους ύμνους της ακολουθίας.
Με λαχτάρα κοίταγαν τα πρὀσωπα του Χριστού, της Θεοτόκου, των αγίων στις εικόνες τριγύρω.
Είχαν κρεμάσει τη ζωή τους σ αυτά τα πρόσωπα!
Η έκφραση στα ρυτιδιασμένα μα καθαρά πρόσωπά τους, έδειχνε ότι γιόρταζαν δηλ. συμμετείχαν στα γεγονότα της γιορτής.
Γυναίκες που είχαν εργαστεί πολύ στη ζωή τους, σε χωράφια, κήπους, με ζωντανἀ, με αργαλειούς. Στήριζαν με κόπους αλλά και με την ψυχή τους χρόνια τώρα, αυτό το κάστρο της πίστης.
Τώρα τις έβλεπα να ανεβαίνουν με την σκέψη και την καρδιά τους, πάνω απ τα επίγεια... άδοντας (τραγουδώντας) και ψάλλοντας.
Πόσο ποθούσαν τον Κύριο τελικά!
Κι εγώ εδώ πάνω σαν ξένος σ αυτό το κλίμα, άρχιζα να καταλαβαίνω τι ρόλο έπαιζα σ αυτό το απόκοσμο σκηνικό. Ασήμαντο ρόλο. Απλά έδωσα την ευκαιρία σ αυτές τις άγιες ψυχές, να ακούσουν τα ιερά λόγια της θεοφάνειας. Αλήθεια! πόσο μου άρεσε αυτή σκέψη!
Κάτι καλό έκανα τελικά κι εγώ σήμερα! Δεν έμεινα απλός ψάλτης για πολλές ώρες! Ούτε κατάφερα να μάθω τη σωστή τάξη και σειρά, των ύμνων της γιορτής μόνο.
Στο τέλος, ο παπα Κώστας μας "φώτισε" με κλαδί βασιλικό, ανταλλάξαμε ευχές, που έβγαιναν μέσα απ τη θαλπωρή της καρδιάς, χωρίς τυπικότητες.
Μας πέρασαν στο αρχονταρίκι και μας κέρασαν νόστιμους κουραμπιέδες και μυρωδάτο καφέ.
Κατηφορίζοντας την πευκόφυτη πλαγιά του βουνού το χειμωνιάτικο τοπίο έπαιρνε άλλο χρώμα. Σα να ημέρεψε ο τόπος. Τα χρώματα γαλήνευαν την ψυχή μου. Οι μυρωδιές απ το φασκόμηλο και τη μουρτιά, πέρναγαν μέσα απ τα κλειστά παράθυρα του αυτοκινήτου.
Τώρα είχε νόημα στο μυαλό μου η γιορτή των Θεοφανείων. Τώρα ένιωθα να συμμετέχω ουσιαστικά, στον χαρμόσυνο χαρακτήρα της μέρας.
Τώρα πια, ξέρω πως πρέπει να γιορτάζω και να τιμώ τα μεγάλα γεγονότα της πίστης. Όχι με ψαλμούς που βγαίνουν απ το λάρυγγά μου, πασχίζοντας να εφαρμόσω μια τεχνική, αλλά αφήνοντας την καρδιά να ψάλλει, κοιτάζοντας τα πρόσωπα που βρίσκονται γύρω μου, παρατηρώντας τη φλόγα του καντηλιού, φέρνοντας στο νου μου όλους όσους τα κατάφεραν όλα αυτά πριν από μένα. Βρίσκοντας την αλήθεια και την ουσία της ζωής μέσα από τέτοιες γιορτινές μέρες!
Και του χρόνου με υγεία να περάσομε το άγιο Δωδεκαήμερο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου