Ναι στα πνευματικά δικαιώματα ΟΧΙ στις ληστρικές επιδρομές. Ξεσκεπάστε την ΑΕΠΙ. Βοηθήστε γράφοντας την προσωπική σας εμπειρία.

Η ΑΕΠΙ είναι μια ανώνυμη εταιρία η οποία συστάθηκε βάσει του νόμου 2121/1993 ο οποίος ψηφίστηκε μέσα σε μία νύχτα επί κυβερνήσεως Κων/νου Μητσοτάκη.
Παρόλο που ο νόμος είναι σαφής σε πολλά σημεία, η ΑΕΠΙ παρανομεί και δεν υπάρχει μέχρι στιγμής κανένας που να τους έχει κυνηγήσει.
2121/1993
Πνευματική ιδιοκτησία
Άρθρο 1
Οι πνευματικοί δημιουργοί, με τη δημιουργία του έργου, αποκτούν πάνω σε αυτό πνευματική ιδιοκτησία, που περιλαμβάνει, ως αποκλειστικά και απόλυτα δικαιώματα, το δικαίωμα της εκμετάλλευσης του έργο (περιουσιακό δικαίωμα) και το δικαίωμα της προστασίας του προσωπικού δεσμού προς αυτό (ηθικό δικαίωμα)

Άρθρο 3
Το περιουσιακό δικαίωμα δίνει στο δημιουργό ιδίως την εξουσία να επιτρέπει ή να απαγορεύει: α) την εγγραφή και την αναπαραγωγή του έργου σε κάθε μέσο, όπως μηχανικά, φωτοχημικά ή ηλεκτρονικά μέσα… δ) τη θέση σε κυκλοφορία του πρωτοτύπου ή αντιτύπων του έργου με μεταβίβαση της κυριότητας, με εκμίσθωση ή με δημόσιο δανεισμό, καθώς και την επιβολή περιοριστικών όρων στη μεταβίβαση, την εκμίσθωση ή το δημόσιο δανεισμό, ιδίως σε ότι αφορά τη χρήση των αντιτύπων….

Και ερχόμαστε στο Άρθρο 54 Ανάθεση διαχείρισης που αφορά την ΑΕΠΙ…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΑΤΟ – ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
Άρθρο 54 Ανάθεση διαχείρισης
1. Οι δημιουργοί μπορούν να αναθέτουν σε οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης και προστασίας, που έχουν αποκλειστικά αυτόν το σκοπό τη διαχείριση ή την προστασία ή τη διαχείριση και την προστασία του περιουσιακού τους δικαιώματος ή εξουσιών που απορρέουν από αυτό… Οι οργανισμοί αυτοί λειτουργούν με οποιαδήποτε εταιρική μορφή. Αν λειτουργούν με την μορφή ανώνυμης εταιρείας, τότε οι μετοχές της εταιρείας αυτής είναι υποχρεωτικώς ονομαστικές στο σύνολο τους….

3. Η ανάθεση μπορεί να γίνεται είτε με μεταβίβαση του δικαιώματος ή των σχετικών εξουσιών προς το σκοπό της διαχείρισης ή της προστασίας είτε με παροχή σχετικής πληρεξουσιότητας. Η ανάθεση γίνεται εγγράφως και κάθε φορά για ορισμένο χρόνο που δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος από τρία χρόνια.

Δηλαδή η ΑΕΠΙ πρέπει να παραθέτει έγγραφη εξουσιοδότηση των καλλιτεχνών που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί, κάτι που φυσικά δε το κάνει.
Ακόμα και παρόντος του καλλιτέχνη, πχ. σε κάποια διοργάνωση συναυλίας η ΑΕΠΙ επεμβαίνει προκειμένου να εισπράξει τα πνευματικά δικαιώματα.

Γιατί κόπτεται όμως η ΑΕΠΙ για να κάνει κάτι τέτοιο?
Γιατί από το ποσό που θα αποσπάσει θα κρατήσει το 30% και το υπόλοιπο 70% θα «αποδώσει» στον καλλιτέχνη.

Για παράδειγμα σε μία συναυλία που έχει πουλήσει 1000 εισιτήρια προς 20 ευρώ έκαστο, η ΑΕΠΙ ζητάει το 10% το οποίο μεταφράζεται σε 2000 ευρώ, από τα οποία θα κρατήσει τα 600 ευρώ! και φυσικά δεν γνωρίζουμε τα υπόλοιπα 1400 που εισπράττει η ΑΕΠΙ εκ μέρους του καλλιτέχνη αν τελικά φτάνουν σε αυτόν.

Πλέον σχεδόν όλες οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες σε όλο τον κόσμο, σχεδόν, υποχρεώνουν τους καλλιτέχνες να γράφονται στις εταιρίες πνευματικής ιδιοκτησίας.
Αυτό νομίζω ότι τα λέει όλα.
Αντί οι δισκογραφικές εταιρίες να πληρώνουν εκείνες τους καλλιτέχνες, φροντίζουν οι καλλιτέχνες να πληρώνονται από τις ΑΕΠΕΣ, οπότε εισπράττουν όλα τα κέρδη.

Το πώς κατανέμονται τα κέρδη από τις πωλήσεις των cd μπορείτε να το δείτε στο διάγραμμα.

Σε ότι αφορά τα ραδιόφωνα, τα μαγαζιά που παίζουν μουσική, και που πρέπει να πληρώνουν πνευματικά δικαιώματα προσωπικά το βρίσκω αστείο.

Και το θέτω με ένα πολύ απλοϊκό ερώτημα, αν δεν έπαιζαν τα ραδιόφωνα και τα μαγαζιά συγκεκριμένους καλλιτέχνες, με ποιο τρόπο αυτοί θα γίνονταν γνωστοί?
και αν υποθέσουμε πως είναι ήδη γνωστοί και τα ραδιόφωνα και μαγαζιά ωφελούνται από την μετάδοση των τραγουδιών τους, αυτό δεν αποτελεί διαφήμιση ακόμα και για τους ήδη γνωστούς καλλιτέχνες?

Πιο συγκεκριμένα τα ραδιόφωνα αντί να πληρώνουν θα έπρεπε να πληρώνονται για ότι τραγούδι μεταδίδουν, καθώς αυτό αποτελεί διαφήμιση, αν και κάποιοι που είναι στο χώρο, θα γνωρίζουν ότι μεγάλοι ραδιοφωνικοί σταθμοί πληρώνονται κάτω από το τραπέζι για να μεταδίδουν συγκεκριμένα τραγούδια. Για παράδειγμα μια δισκογραφική εταιρία κάνει συμφωνία με ραδιοφωνικό σταθμό, ότι αν μεταδίδει το συγκεκριμένο τραγούδι θα πληρώνεται πχ. 10 ευρώ, είναι στην διακριτική ευχέρεια του ραδιοφωνικού σταθμού πόσες φορές θα το μεταδίδει μέσα στην μέρα, αν το μεταδώσει 3 φορές τότε θα εισπράξει 30 ευρώ, αν 10 τότε 100, και πάει λέγοντας.

Υπάρχει ολόκληρη φάμπρικα στις πλάτες των καλλιτεχνών και της μουσικής και στα πλαίσια αυτής της «παρέας» κάνει παιχνίδι και η ΑΕΠΙ, με τα στραβά μάτια του κράτους και την αρωγή κρατικών υπηρεσιών.

Σε ότι αφορά τα δικαιώματα, γιατί θα πρέπει οι καλλιτέχνες να πληρώνονται για κάθε φορά που παίζει ένα τραγούδι τους?
Σε ποιο άλλο επάγγελμα υπάρχει κάτι τέτοιο?

Δηλαδή όποτε ανάβουμε την λάμπα θα πρέπει να πληρώνουμε δικαιώματα στον Εντίσον?
Όταν ανοίγουμε το ραδιόφωνο να πληρώνουμε δικαιώματα στον Μαρκόνι?
Όταν ξεκλειδώνουμε την πόρτα να πληρώνουμε δικαιώματα σε εκείνον που ανακάλυψε την πρώτη κλειδαριά?

Διότι αν πήγαινε τρενάκι η ιστορία και οι καλλιτέχνες, θα έπρεπε να πληρώνουν ποσοστά στον δάσκαλο τους που τους έμαθε μουσική, στον τύπο που ανακάλυψε το μουσικό όργανο που παίζουν, να πληρώνουν δικαιώματα σε εκείνον που εφηύρε την ηχογράφηση, και επί μέρους για κάθε συσκευή που χρησιμοποιείται σε μία ηχογράφηση κτλ.