Το αγαπώ κι εγώ πολύ τούτο το τραγουδάκι. Μα η συγκεκριμένη επιλογή είναι του Κάπταιν Νέμου.
Κάποτε, σε χρόνους αλαργινούς, θυμάμαι τον εαυτό μου στη "βαρδιόλα", στο εξωτερικό δηλαδή μέρος της Γέφυρας του πλοίου που και "φτερό" το λένε οι ναυτικοί, να πολεμώ με τ' άστρα. Τα μάτια αυτά του άπειρου, τις πύλες της αιωνιότητας. Και τους αλάθευτους οδοδείχτες του Ναυτίλου στους ασύνορους θαλασσινούς δρόμους.
Όπλα και σύντροφοι στην καθημερινή αυτή πάλη, ο εξάντας και η διόπτρα, το παλινώριο... Παλιά αλλά και εγγυημένα εργαλεία, όσο και αν η τεχνολογία του σήμερα τα αφήνουν παροπλισμένα και σκονισμένα στα ράφια των τσαρτ ρουμς των σύγχρονων καραβιών.
Εκεί λοιπόν, στη μοναξιά του πέλαγους και στην ασύλληπτη αίσθηση που γεννά το ανάμεσα ουρανό και θάλασσα, προσευχή αναδύονταν από τα χείλη μου ετούτοι οι στίχοι του Καββαδία. Περιπλεγμένοι με βιώματα προσωπικά και μυστικούς συμβολισμούς. Και πιο πολύ εκεί που λέει:
"ήμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη,
γύρισες και μου 'πες πως το Μάρτη σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει."
Μάρτης. Ένας Μάρτης του '79. Η άνοιξη του '79. Η άνοιξη της ζωής μου.
Και Μάρτη πάλι, τι σύμπτωση, του '82, μπήκα κι εγώ σε άλλους παραλλήλους. Οριστικά και αμετάκλητα. Και μακριά από τη μεγάλη αγαπημένη μου.
"Τα φανάρια πια δεν τα θυμάμαι και το ωραίο γλυκό της Κυριακής."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου