Για άλλη μια φορά στη στημένη σημερινή απεργιακή φιέστα (ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ.)

ΠΟΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ,    ΜΩΡΕ…             11/5/2011: Άλλη μια απεργία, μια πορεία, μια παρωδία      Στο «Μονοδιάστατο Άνθρωπο» τού Χέρμπερτ Μαρκούζε (ένα από τα έργα, που σημάδεψαν την πολιτική και καλλιτεχνική αντικουλτούρα τής δεκαετίας τού 1960) υπάρχει ένα κεφάλαιο με τίτλο «Η νάρκωση τής κριτικής: μια κοινωνία χωρίς αντιπολίτευση». Είναι δύσκολο να σκεφτούμε μια χώρα, που να ενσαρκώνει καλύτερα αυτή τη φράση, από τη σημερινή Ελλάδα.      Για άλλη μια φορά έλαμψαν σήμερα (11/5/2011) τα ανύπαρκτα κοινωνικά αντανακλαστικά τής (β)ρωμηοσύνης. Απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, που συνεχίζει να επελαύνει παντελώς ανεμπόδιστη σαν κοινωνικός οδοστρωτήρας, το μόνο, που βρήκε να αντιτάξει η ρωμηοκοινωνία είναι η γραφική αριστερά της.      Μια αριστερά, από όπου κι αν την πιάσεις,  καταγέλαστη, αμήχανη και συμπλεγματική, γραφικό απολειφάδι, μουσειακό είδος, ένα άσχημο παιχνίδι τής Ιστορίας, το μεγαλύτερο ιστορικό αδιέξοδο και η μεγαλύτερη πλάνη όλων των εποχών, βρωμερή και σιχαμένη, ένας εφιάλτης, που είναι ακόμα παρών, μια αγάμητη μνησίκακη γεροντοκόρη, ένα φάντασμα, ένα ζόμπι.      Μια αριστερά το ίδιο φανατική και αιμοσταγής, το ίδιο στυγνά εγκληματική και αμετανόητα φασιστική, που μπορεί ακόμα να ναρκώνει, να λοβοτομεί, να φανατίζει, να σκοτώνει, να ρυπαίνει, να βιάζει  και να προσπαθεί  να χειραγωγεί μαζικά τη συλλογική συνείδηση.      Μια αριστερά, που (σε όποια μορφή της  κι αν υποθέσουμε, ότι κέρδιζε την εξουσία), το πρώτο, που διαπιστωμένα θα έκανε, θα ήταν το να κατασκευάσει ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Μια αριστερά, που νιώθει υπερήφανη για τούς ιστορικούς (μεγα)δημίους, που βύζαξε με το δηλητηριώδες γάλα της  και η οποία εξακολουθεί να κοκορεύεται για τις θηριωδίες της, όπως οι -ομοϊδεάτες της-  ναζί στο δικαστήριο τής Νυρεμβέργης.      Μια αριστερά, που επιδίδεται σε λειψανολιτανείες των  κομισαρίων, καπε- ταναίων και λοιπών μυθοποιημένων σφαγέων της, πανομοιότυπες με αυτές των πνευματικών προγόνων της  χριστιανών, που περιφέρουν τα οστεοφυλάκια των εγκλη- ματιών αγίων τους.      Μια αριστερά, αποδεδειγμένα  ιστορι- κώς χρεωκοπημένη σε όποια εξουσιαστική μορφή κι αν εμφανίστηκε, αλλά παρ΄ όλα αυτά θρασύτατη, ώστε να εξακολουθεί να βγαίνει στο φως τής ημέρας, αντί να πάει να κρυφτεί εκεί όπου ανήκει: στον απόπατο τής Ιστορίας.        Μια αριστερά, που ακόμα και η απλή παρουσία της, κάνει τον νεοφιλελεύθερο (υποτιθέμενο) αντίπαλό της να φαντάζει απείρως πιο συγκροτημένος, ιστορικά δικαιωμένος και φυσικά, προτιμότερος.      Μια αριστερά, που καταρρακώνει το ηθικό ενός κόσμου, ο οποίος, βλέποντάς την να διαλαλεί κομπλεξικά την ασημαντότητά της, συνηθίζει σιγά-σιγά στην ιδέα, ότι δεν υπάρχει πραγματική κοινωνική διέξοδος από το να καταθέσει τα όπλα, «να χαλαρώσει και να απολαύσει» έναν βιασμό, που μοιάζει να μην μπορεί να αποφύγει.      Μια αριστερά, η οποία παγκοσμίως είναι αποκλειστικώς υπεύθυνη και υπόλογη για τη μετάσταση και το γιγάντωμα τού νεοφιλελεύθερου εκτρώματος.      Μια αριστερά, που έχει βρει ένα ανέλπιστο άσυλο στο νεομεσαιωνικό απολειφάδι, που ψευδεπιγράφως φέρει το όνομα «Ελλάς», μόνο και μόνο επειδή εδώ περπάτησαν κάποτε οι σημαντικότεροι ίσως άνθρωποι τού πλανήτη. *     *     *      Αν είναι ποτέ δυνατόν ο ιστορικά χρεωκοπημένος να αποτελεί το μόνο ανάχωμα μιας κοινωνίας απέναντι στην οικονομική χρεωκοπία και στον κοινωνικό εκβαρβαρισμό…      Αν η αριστερά (με οποιοδήποτε ιδεολογικό προσωπείο, ή λίφτινγκ της) είναι η μόνη απάντηση των κοινωνιών στην νεοφιλελευθεροποίηση τού πλανήτη, τότε μπορούμε να αισθανόμαστε βέβαιοι, ότι  ο Μεσαίωνας είναι προ των πυλών (όπως τότε, που οι νεοπλατωνικοί αμπελοφιλόσοφοι ήσαν η μόνη απάντηση τού αρχαίου πολιτισμού στον χριστιανισμό)…      Για άλλη μια φορά στη στημένη σημερινή απεργιακή φιέστα (ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ.) ακούσαμε τα ίδια γραφικά συνθήματα και εμβατήρια από τους ίδιους νεκροζώντανους ταγούς τής συγκεκριμένης κουλτούρας. Μια κακόφωνη «συναυλία» γραφικών φαντασμάτων από τον Θεοδωράκη και τον Μπιθικώτση μέχρι το  «έξω η πλουτοκρατία (και μέσα η νομενκλατούρα και η γραφειο- κρατία…)».      Για άλλη μια φορά τα κομματικά ποίμνια μετέτρεψαν σε ζωοπανήγυρη το κέντρο τής Αθήνας. Για άλλη μια φορά τα ρωμαίικα κομματικά αγήματα πραγματοποίησαν τις προσφιλείς ασκήσεις βηματισμού τους στούς κεντρικούς δρόμους (επιδεικνύοντας ταυτόχρονα τις σαπιοκοιλιές τους, τα πατσόκιλα και τα προγούλια τους και κυρίως την έξιν τους να ανήκουν σε ένα μαντρί και να βελάζουν συντεταγμένα).      Για άλλη μια φορά, μια απεργία, μια πορεία, μια παρωδία.                                                 Θερσίτης      ΥΓ. Και για να μην αναρωτιούνται μερικοί, ποιά πολιτική κατεύθυνση θεωρεί ο γράφων ως διέξοδο για την κοινωνία: η διέξοδος αυτή μπορεί να αναζητηθεί εκεί ακριβώς, όπου η αριστερά επέδειξε από γεννησιμιού της την μεγαλύτερη θηριωδία και τον πιο αιμοβόρο (και αληθινό) εαυτό της. Ο νοών νοείτο.