Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στην Αμερική έχουμε ξημερώματα Δευτέρας. Μία νέα μέρα ανατέλλει για τον Αμερικανικό λαό που μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια ανθρώπινων, συναισθηματικών, υλικών και οικονομικών απωλειών που του στοίχησαν βαριά, έδωσε απόψε το νέο ραντεβού με την ιστορία του. Η είδηση της δολοφονίας του Μπιν Λάντεν φέρνει τους Αμερικανούς πάλι πίσω στο δρόμο για την επανάκτηση της εθνικής αυτοπεποίθησης, τον οποίον είχαν χάσει τα τελευταία χρόνια. Οι στιγμές αυτές είναι ιστορικές από κάθε άποψη. Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν σίγουρα, και μέσα από το Protagon, αναλύσεις πολλές για το τι σηματοδοτεί για την επόμενη μέρα η εξέλιξη αυτή.
Προς το παρόν, θα μου επιτρέψετε να περιοριστώ σε μία σύντομη προσπάθεια να σας μεταφέρω το κλίμα, όπως έχω την απρόσμενη τύχη να το ζω από 'δω στην καρδιά της αμερικανικής πρωτεύουσας, όπως βρίσκομαι. Μέχρι και αυτήν την ώρα τα βεγγαλικά, οι ζητωκραυγές, τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων ακούγονται δυνατά έξω από το παράθυρό μου. Τρία τετράγωνα μακριά από μένα, έξω από τον Λευκό Οίκο εξακολουθεί να επικρατεί μία απερίγραπτη κατάσταση ξέφρενου γλεντιού που έχουν στήσει οι Αμερικανοί για να γιορτάσουν την αποψινή είδηση χαράς, που τους έκανε να βγουν από τα σπίτια τους και να κατακλύσουν το κέντρο της πόλης, στο οποίο, όσο καιρό ζω εδώ, το βράδυ δεν κυκλοφορεί στην κυριολεξία ψυχή. Αλλά απόψε τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είπαμε. Η ιστορία κλείνει απόψε για την Αμερική έναν οδυνηρό δεκαετή κύκλο που ξεκίνησε με την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, αλλά ανοίγει έναν καινούργιο, που είναι ακόμα πιο απρόβλεπτος. Γιατί μόλις καταλαγιάσει ο ξέφρενος πανηγυρισμός των πρώτων 24ώρων, η Αμερική θα βρεθεί και πάλι ξανά αντιμέτωπη με το ίδιο αίσθημα του φόβου, το οποίο παρά την ανάκτηση της αυτοπεποίθησής της, θα συνεχίσει να σκιάζει την αμερικανική επικράτεια αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο. Ο φόβος και η απειλή της τρομοκρατίας είναι ακόμα εδώ, παρόντες αφού, παρότι ο Οσάμα Μπιν Λάντεν αποτελεί παρελθόν, όσους έχει αφήσει πίσω του θα αποτελούν ενδεχομένως το παρόν και το μέλλον. Αλλά όλα αυτά είναι ακόμα πολύ νωρίς για να κληθούν να τα διαχειριστούν οι Αμερικανοί. Η ουσία είναι ότι στο νέο κεφάλαιο που γυρίζει στην ιστορία τους, οι νέοι άνθρωποι της Αμερικής νιώθουν έτοιμοι να ξαναπάρουν το όνειρο στο χέρια τους. Και το κυριότερο, νιώθουν αποφασισμένοι αυτό το όνειρο να μην τους το στερήσει κανείς.
Βρέθηκα για λίγη ώρα στους πανηγυρισμούς έξω από το Λευκό Οίκο. Εκεί συγκράτησα δύο εικόνες που με συγκλόνισαν. Η μία είναι των νέων Αμερικανικών να χορεύουν και να αγκαλιάζονται ο ένας με τον άλλον ενώ ήταν άγνωστοι μεταξύ τους. Εκεί βρέθηκαν χιλιάδες νέοι με τις αμερικανικές σημαίες σκαρφαλωμένοι στα δέντρα να φωνάζουν "Ζήτω η Αμερική", σαν μετά από χρόνια να βρήκαν τον λόγο που έψαχναν για να εκδηλώσουν τα εθνικά συναισθήματα πατριωτισμού τους. Η δεύτερη, και νομίζω συγκλονιστικότερη εικόνα, είναι ότι ανάμεσα στο πλήθος των νέων ανθρώπων ήταν και μία ηλικιωμένη κυρία που καθόταν ακριβώς δίπλα μου. Με δάκρυα στα μάτια άρχισε να μου αφηγείται το πώς σκοτώθηκε ο άντρας της, που τη μοιραία στιγμή βρισκόταν σε έναν από τους ορόφους των Δίδυμων Πύργων. "Είναι για εμάς δικαίωση ο θάνατος του Μπιν Λάντεν. Είναι δικαίωση για τις μνήμες των ανθρώπων μας που χάθηκαν" μου είπε. Και πράγματι, κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Η Αμερική έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει. Και μαζί με αυτήν και όλοι εμείς. Γιατί όσο αντιαμερικανικά συναισθήματα και να έχει κάποιος για αυτόν τον λαό, οφείλει να παραδεχθεί ότι το μέτωπο κατά της τρομοκρατίας είναι κοινό. Όπως κοινή πρέπει να είναι η προσπάθεια για να γεφυρωθεί από 'δω και πέρα το χάσμα που έχει ανοίξει τα τελευταία δέκα χρόνια μεταξύ Δυτικού και Μουσουλμανικού κόσμου.
Υ.Γ. Θέλω απλά να σας καταθέσω το πόσο χαρούμενος νιώθω κι εγώ για τον δικό μου λόγο. Γιατί όταν ένας δημοσιογράφος καλύπτει μία τέτοια ιστορική είδηση, εκτός από σύμπτωση, ίσως θεωρείται μερικές φορές και τύχη. Νιώθω τυχερός που βίωσα αυτές τις μοναδικές στιγμές που κατέγραψε απόψε ο Αμερικανικός λαός στο βιβλίο της ιστορίας του.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6589
Προς το παρόν, θα μου επιτρέψετε να περιοριστώ σε μία σύντομη προσπάθεια να σας μεταφέρω το κλίμα, όπως έχω την απρόσμενη τύχη να το ζω από 'δω στην καρδιά της αμερικανικής πρωτεύουσας, όπως βρίσκομαι. Μέχρι και αυτήν την ώρα τα βεγγαλικά, οι ζητωκραυγές, τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων ακούγονται δυνατά έξω από το παράθυρό μου. Τρία τετράγωνα μακριά από μένα, έξω από τον Λευκό Οίκο εξακολουθεί να επικρατεί μία απερίγραπτη κατάσταση ξέφρενου γλεντιού που έχουν στήσει οι Αμερικανοί για να γιορτάσουν την αποψινή είδηση χαράς, που τους έκανε να βγουν από τα σπίτια τους και να κατακλύσουν το κέντρο της πόλης, στο οποίο, όσο καιρό ζω εδώ, το βράδυ δεν κυκλοφορεί στην κυριολεξία ψυχή. Αλλά απόψε τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είπαμε. Η ιστορία κλείνει απόψε για την Αμερική έναν οδυνηρό δεκαετή κύκλο που ξεκίνησε με την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, αλλά ανοίγει έναν καινούργιο, που είναι ακόμα πιο απρόβλεπτος. Γιατί μόλις καταλαγιάσει ο ξέφρενος πανηγυρισμός των πρώτων 24ώρων, η Αμερική θα βρεθεί και πάλι ξανά αντιμέτωπη με το ίδιο αίσθημα του φόβου, το οποίο παρά την ανάκτηση της αυτοπεποίθησής της, θα συνεχίσει να σκιάζει την αμερικανική επικράτεια αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο. Ο φόβος και η απειλή της τρομοκρατίας είναι ακόμα εδώ, παρόντες αφού, παρότι ο Οσάμα Μπιν Λάντεν αποτελεί παρελθόν, όσους έχει αφήσει πίσω του θα αποτελούν ενδεχομένως το παρόν και το μέλλον. Αλλά όλα αυτά είναι ακόμα πολύ νωρίς για να κληθούν να τα διαχειριστούν οι Αμερικανοί. Η ουσία είναι ότι στο νέο κεφάλαιο που γυρίζει στην ιστορία τους, οι νέοι άνθρωποι της Αμερικής νιώθουν έτοιμοι να ξαναπάρουν το όνειρο στο χέρια τους. Και το κυριότερο, νιώθουν αποφασισμένοι αυτό το όνειρο να μην τους το στερήσει κανείς.
Βρέθηκα για λίγη ώρα στους πανηγυρισμούς έξω από το Λευκό Οίκο. Εκεί συγκράτησα δύο εικόνες που με συγκλόνισαν. Η μία είναι των νέων Αμερικανικών να χορεύουν και να αγκαλιάζονται ο ένας με τον άλλον ενώ ήταν άγνωστοι μεταξύ τους. Εκεί βρέθηκαν χιλιάδες νέοι με τις αμερικανικές σημαίες σκαρφαλωμένοι στα δέντρα να φωνάζουν "Ζήτω η Αμερική", σαν μετά από χρόνια να βρήκαν τον λόγο που έψαχναν για να εκδηλώσουν τα εθνικά συναισθήματα πατριωτισμού τους. Η δεύτερη, και νομίζω συγκλονιστικότερη εικόνα, είναι ότι ανάμεσα στο πλήθος των νέων ανθρώπων ήταν και μία ηλικιωμένη κυρία που καθόταν ακριβώς δίπλα μου. Με δάκρυα στα μάτια άρχισε να μου αφηγείται το πώς σκοτώθηκε ο άντρας της, που τη μοιραία στιγμή βρισκόταν σε έναν από τους ορόφους των Δίδυμων Πύργων. "Είναι για εμάς δικαίωση ο θάνατος του Μπιν Λάντεν. Είναι δικαίωση για τις μνήμες των ανθρώπων μας που χάθηκαν" μου είπε. Και πράγματι, κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Η Αμερική έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει. Και μαζί με αυτήν και όλοι εμείς. Γιατί όσο αντιαμερικανικά συναισθήματα και να έχει κάποιος για αυτόν τον λαό, οφείλει να παραδεχθεί ότι το μέτωπο κατά της τρομοκρατίας είναι κοινό. Όπως κοινή πρέπει να είναι η προσπάθεια για να γεφυρωθεί από 'δω και πέρα το χάσμα που έχει ανοίξει τα τελευταία δέκα χρόνια μεταξύ Δυτικού και Μουσουλμανικού κόσμου.
Υ.Γ. Θέλω απλά να σας καταθέσω το πόσο χαρούμενος νιώθω κι εγώ για τον δικό μου λόγο. Γιατί όταν ένας δημοσιογράφος καλύπτει μία τέτοια ιστορική είδηση, εκτός από σύμπτωση, ίσως θεωρείται μερικές φορές και τύχη. Νιώθω τυχερός που βίωσα αυτές τις μοναδικές στιγμές που κατέγραψε απόψε ο Αμερικανικός λαός στο βιβλίο της ιστορίας του.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6589
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου