Ποιός είμαι; Από πού κατάγομαι; Ερωτήσεις του είδους ενσφηνώνονται στο μυαλό μας μερικές φορές, και χρήζουν απαντήσεις. Αν αναζητήσουμε την απάντηση στην ελληνική Μυθολογία, θα βρούμε ότι ο Ησίοδος στη θεογονία του, γράφει ότι ένας από τους 6 Τιτάνες, ο Ιαπετός και η Κλυμένη, θυγατέρα του Ωκεανού έκαναν 4 απογόνους: Τον Άτλαντα, τον Μενοίτιο, τον Προμηθέα και τον Επιμηθέα. Στη συνέχεια ο Προμηθέας με την Πανδώρα (ναι, αυτή με το κουτί…) απέκτησαν τον Δευκαλίωνα, ο δε Επιμηθέας την Πύρρα. Τέλος, o Δευκαλίων με την Πύρρα εγέννησαν τον Έλληνα.
Καλά τη μυθολογία θα πιστέψουμε τώρα, θα αντιτείνουν οι περισσότεροι. Όχι, δεν θα πιστέψουμε τη μυθολογία, αλλά θα προσπαθήσουμε να εκμαιεύσουμε μέσα από αυτήν την αλήθεια. Στην προσπάθειά μας αυτή θα ζητήσουμε αρωγό ένα άλλο αρχαίο βιβλίο: Τη Γένεση της Πεντατεύχου του Μωυσέως.
Αναφέρεται στο 10ο Κεφ. της Γενέσεως η γενεαλογία των γιων του Νώε, δηλ. του Σημ, του Χαμ και του Ιάφεθ. Αυτός ο τελευταίος εγέννησε (χρήση του ρήματος από την εποχή της μεταφράσεως, όπου ο άνδρας γεννά και η γυναίκα τίκτει) τον Γομέρ, τον Μαγώγ, τον γενάρχη των Μαδών, τον Ιωύαν και άλλους. Ο δε Ιωύαν (μήπως Ιωνάς;) εγέννησε τον Ελισά, τον γενάρχη των Θαρσέων, τον γενάρχη των Κιτιέων (Κίτιον Κύπρου) και τον γενάρχη των Ροδίων. Θαρσείς, Κίτιοι και Ρόδιοι, όλοι λαοί γνωστοί για την ελληνικότητα τους από την ιστορία. Το κλειδί όμως για τη σύζευξη των δύο ιστοριών είναι αλλού.
Από τη γραμματική γνωρίζουμε ότι τα σύμφωνα χωρίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με το ποιο μέρος του στόματος χρησιμοποιείται για να προφερθούν. Έτσι έχουμε τα ουρανικά (κ, γ, χ – απ’ τον ουρανίσκο), τα χειλικά (π, β, φ) και τα οδοντικά (τ, δ, θ). Χωρίζονται επίσης κατά το είδος της πνοής (πόσος αέρας χρειάζεται για να προφερθούν) σ ε ψιλόπνοα (κ, π, τ), μέσα (γ, δ, β) και δασύπνοα (χ, φ, θ). Τα ψιλόπνοα δηλαδή δεν μπορούμε να τα προφέρουμε με διάρκεια, σε αντίθεση με τα δασύπνοα.
Ας εξετάσουμε τώρα, δύο ονόματα εκ των παραπάνω: Τον Ιαπετό και τον Ιάφεθ. Η κατάληξη –ος βεβαίως είναι καθαρά ελληνική κατάληξη των ουσιαστικών της β’ κλίσης. Την προσθέτουμε παντού! Μέχρι και τον Ντάρβιν τον κάναμε Δαρβίνο! Το μυστικό είναι στο π και στο τ. Κάποιοι λαοί δυσκολεύονται να προφέρουν κάποιο φθόγγο κι έτσι τον μετατρέπουν αυτόματα στον πλησιέστερο ευκολότερο. Οι γερμανικοί λαοί, για παράδειγμα, δεν συνηθίζουν τον φθόγγο θ, οπότε θα ακούσουμε να λένε Τέο αντί για Θεόδωρε. Γίνεται μια μείωση της πνοής του φθόγγου (από δασύπνοο σε ψιλόπνοο). Αυτό συνέβη και με τον Ιάφεθ – Ιαπετό. Και οι δύο περιπτώσεις (φ->π και θ->τ) είναι μείωση της πνοής, χωρίς αλλαγή κατηγορίας. Δηλαδή το χειλικό φ παραμένει χειλικό π, το δε οδοντικό θ παραμένει οδοντικό τ). Η γραφή με λατινικούς χαρακτήρες καταδεικνύει πιο φανερά την ομοιότητα: Japetos->Japet->Japeth. Αρκεί η προσθήκη μόνο του άφωνου h!
Ερμηνείες του γεγονότος μπορούν να δοθούν ως εξής:
α) Aπλή σύμπτωση
β) Oι μεν αντέγραψαν τους δε και
γ) Υπήρχε πράγματι κάποιος πρόγονος των Ελλήνων με παρόμοιο όνομα. Θα υποστηρίξω τη γ’ περίπτωση, αφού πρώτα προσπαθήσω να αναιρέσω τις άλλες.
Η περίπτωση της σύμπτωσης ούτε αποδεικνύεται, ούτε καταρρίπτεται επιστημονικά. Αφού δεν ήμασταν εκεί. Είναι απλά μια στάση απαξίωσης και αδιαφορίας για συνέχιση της έρευνας στην περίπτωση που τα συμπεράσματα δεν μας ενδιαφέρουν ή δεν μας συμφέρουν. Μέχρι ποιό όριο μπορεί να επιδρά ο παράγων τύχη στη ζωή μας; Υπάρχει συμπαντικό σχέδιο ή είναι όλα τυχαία;
Η περίπτωση της αντιγραφής δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνει. Αν δηλαδή δεχτούμε ότι ο ένας λαός αντέγραψε από την παράδοση ή τον μύθο του άλλου λαού είμαστε υποχρεωμένοι να εξηγήσουμε και πως όλοι σχεδόν οι λαοί της γης έχουν στην παράδοσή τους κάποιον θρύλο περί κατακλυσμού. Σύμφωνα με μια έρευνα του H. S. Bellamy (Moons, Myths and Men) υπάρχουν πάνω από 500 θρύλοι και μύθοι κατακλυσμού παγκοσμίως, με πολλούς να συμφωνούν εκπληκτικά σε διάφορα σημεία (χρονολογία, άτομα που διασώθηκαν κ.τ.λ.). Στην περίπτωσή μας, για παράδειγμα, έχουμε τις εξής ομοιότητες μεταξύ κατακλυσμού Νώε και κατακλυσμού Δευκαλίωνος-Πύρρας:
α) Κρίση Θεού για την αμαρτωλότητα- ύβρη των ανθρώπων
β) Σωτηρία μέσα σε ξύλινη κιβωτό
γ) Επαναδημιουργία ανθρώπινου γένους από τους διασωθέντες και μόνο.
Τι έγινε τώρα; Όλοι αντέγραψαν τον μύθο από κάποιον, ή όλοι οι λαοί θυμούνταν κάποιο καταστροφικό γεγονός και το μυθοποίησαν; Τελικά, πόσο «μύθοι» είναι οι μύθοι και πόσο η ιστορία μυθοποιημένη (με την πάροδο του χρόνου);
Από τα παραπάνω φαίνεται ότι είναι ευκολότερο να δεχθούμε ότι πράγματι κάποιος Ιάφεθ - Ιαπετός υπήρξε, και το όνομά του πέρασε από γενιά σε γενιά σχεδόν αναλλοίωτο και στους δύο λαούς. Και αυτό επειδή το συναντούμε σε δύο διαφορετικές πηγές, όπου θα μπορούσε να είχε υποστεί μεγάλη διαφοροποίηση μέχρι την καταγραφή του. Και όμως οι δύο λαοί πήραν ο καθένας τον δρόμο του, φυλάσσοντας στη μνήμη τους κάποια στοιχεία κοινά, αρχαία, του ξεκινήματος. Στο κάτω κάτω είμαστε όλοι άνθρωποι. Είμαστε όλοι αδέλφια.
Βουδρουνάρης για το ClopYPastE blog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου