Τα έργα της στο Κυκλαδικό είναι τοπία της Σκοπέλου (διατηρεί σπίτι όπου και μένει μεγάλο μέρος του χρόνου)

Κάθε ομαδική έκθεση χρειάζεται πρώτα πρώτα ένα σκεπτικό, που θα έχει λόγο στις σύγχρονες κοινωνίες, είτε γεννώντας ένα νέο ζήτημα είτε προχωρώντας το διάλογο που έχει ήδη ανοίξει.

«Magie a la noix» του Daniel Spoezzi Η επιμελήτρια της έκθεσης, Τζέσικα Μόργκαν, αν και ανήκει στη χορεία των Ευρωπαίων επιμελητών με αντικείμενο τη σύγχρονη τέχνη, προτιμά στην παρούσα περίπτωση την οργάνωση μιας ανθολογικής έκθεσης για το ευρύ κοινό που επιθυμεί να ξαναδεί ενδιαφέροντα έργα ή διεθνείς υπογραφές.
Καλοκαιράκι έρχεται, τουρισμό περιμένουμε και η φιλέλλην επιμελήτρια συγκέντρωσε έργα και υπογραφές που ορίζουν τα καλοκαίρια των καλλιτεχνών που κάνουν διακοπές σε νησιά της Ελλάδας, περιλαμβάνοντας και τρεις γεννημένους στον τόπο. Τον Λουκά Σαμαρά, που εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ μικρό παιδί με την οικογένειά του, τον Ιάννη Ξενάκη που έφυγε ως νεαρός αριστερός στον Εμφύλιο για το Παρίσι με το πλοίο «Ματαρόα» και τον Γιάννη Κουνέλλη, που τη δεκαετία 1950 αναζήτησε το ρόλο του ως καλλιτέχνη στην Ιταλία.
Ας δούμε λοιπόν τα έργα που επίσης διαθέτουν ένα χρονικό ανθολόγιο των τελευταίων σαράντα χρόνων. Στεκόμαστε σε τρεις περιπτώσεις. Πρώτα πρώτα το έξοχο μνημειακό έργο του Daniel Spoerri, «Magie a la noix». Τεράστιας δυναμικής, στο γνωστό ύφος του καλλιτέχνη, μικρά γλυπτά από απορρίμματα που ο ίδιος συνέλεξε στη Σύμη το 1966 και το 1967 και μαζί με το βιβλίο του «Μυθολογία και Κεφτέδες» του 1968 κάνει ουσιαστική αναφορά με το γνωστό του ύφος στα ελληνικά πράγματα.
Δεύτερη περίπτωση ο Martin Kippenberger, με το επίσης μνημειακό έργο του 1993 «Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Σύρου», που παρουσιάζεται με σχέδια, μακέτες και αφίσες. Είναι η δουλειά που είχε κάνει στη δεκαετία 1990 στη Σύρο, όπου έμενε, ονομάζοντας Μουσείο ένα τσιμεντένιο κτίσμα και καλώντας φίλους του καλλιτέχνες να εκθέσουν. Η κίνηση να ονομάσει «μουσείο» τον οποιοδήποτε χώρο, που δεν διαθέτει τις προδιαγραφές, αλλά μπορεί να προσελκύει τους καλλιτέχνες, υπήρξε ένα ζήτημα της σύγχρονης τέχνης και του Μάρτιν, που άφησε το στίγμα σ' εκείνη την ηρωική δεκαετία, πριν από την εποχή των συντηρητικών επιμελητών. Στην έκθεση στο Κυκλαδικό παρουσιάζεται, επίσης, το υλικό του φανταστικού συστήματος υπόγειου σιδηροδρόμου, το Metro-Net, μια ευρηματική και προδρομική ιδέα του καλού καλλιτέχνη.
Τρίτη ιδιαίτερη περίπτωση, μια πτυχή της σημαντικής Λιβανέζας ποιήτριας Ετέλ Αντνάν με σχέδια σε μελάνι πάνω σε γιαπωνέζικο χαρτί. Στην Αθήνα μας είναι πολύ γνωστή από το θέατρο «Αττις» και τη συνεργασία της με τον Θόδωρο Τερζόπουλο (σας θυμίζω την ταπεινή παραγωγή, συνύπαρξη εικαστικών, performers και αναγνώστη, στο ποίημα της Ετέλ «Τζενίν» το 2006) και το ζήτημα που εξετάζει στη σχέση της αφηρημένης τέχνης και της ποίησης. Τα έργα της στο Κυκλαδικό είναι τοπία της Σκοπέλου (διατηρεί σπίτι όπου και μένει μεγάλο μέρος του χρόνου) με γρήγορες πινελιές, σαν αυτόματη γραφή, με αναφορές στην αραβική παράδοση της καλλιγραφίας.
Ιστορικά, η έκθεση συνδέεται με έργα και αναφορές στους John Craxton και Barbara Hepworth, ο πρώτος με τα ταξίδια και τις διακοπές του στην Ελλάδα τη δεκαετία 1950, η δεύτερη με την πνευματική της συγγένεια με τη μεγάλη ελληνική γλυπτική, δίχως περαιτέρω φιλολογία. Η σημαντικότερη γλύπτρια της Αγγλίας -το διαπιστώνουμε για ακόμη μία φορά στην έκθεση «Μοντέρνα Βρετανική Γλυπτική» στη Royal Academy στο Λονδίνο όπου λάμπει- μετέχει στην έκθεση του Κυκλαδικού με έναν Κορμό του 1958. *
eleytherotipia