 |
Μήπως το ίδιο δεν συνέβη και με τους γκουρού του χρηματοοικονομικού κλάδου, που περηφανεύονταν για τα καινοτόμα εργαλεία που επινόησαν στο «όνομα του απρόσκοπτου καπιταλισμού»;
14 Απριλίου 1912. 23:40. Το βρετανικό υπερωκεάνιο, με ταχύτητα κοντά στους 22 κόμβους, στο παρθενικό του ταξίδι από το Σαουθάμπτον προς τη Νέα Υόρκη, προσκρούει σ' ένα παγόβουνο. Τουλάχιστον πέντε στεγανά διαρρήχθηκαν και κατακλύστηκαν. Ο Τιτανικός εξέπεμψε σήμα κινδύνου.
Το Californian, που ακολουθούσε σε μικρή απόσταση, δεν αντιλήφθηκε τίποτα, όπως και οι ρυθμιστικές αρχές και οι πολιτικοί που υπνοβατούσαν, ενώ οι «μάγοι» έκαναν τη δουλειά τους, τη φανερή και τη λαθραία.
15 Απριλίου 1912. 02:20. Ο Τιτανικός βυθίζεται. Σύμφωνοι, δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση ανάμεσα στην τραγωδία ενός ναυαγίου, το οποίο άφησε πίσω του 1.513 νεκρούς, και στη χρηματοοικονομική κρίση, αλλά μήπως οι όχθες της δεν είναι γεμάτες από ναυάγια; Κρατών, επιχειρήσεων, εργαζομένων και ανέργων;
Οι περισσότεροι από τους επιβάτες της πρώτης θέσης διασώθηκαν, όπως και οι τράπεζες «που είναι πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν».
Η τραγική ειρωνεία καραδοκεί και στις δύο περιπτώσεις. Ο θεωρούμενος αβύθιστος Τιτανικός, και η αγορά που είναι σε θέση να αυτορρυθμίζεται. Μέχρι του σημείου της πλήρους απορρύθμισης, όπως απεδείχθη.
Η πορεία που χάραξε ο πλοίαρχος Smith είχε ως στόχο το ρεκόρ διάπλου του Ατλαντικού. Γι' αυτό σχεδιάστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μειωθεί το μήκος του «δρόμου», με αποτέλεσμα να βρεθεί στην πορεία των παγόβουνων. Η πορεία που χάραξαν οι καπεταναίοι των χρηματοοικονομικών είχε ως στόχο ρεκόρ κερδών, με τίτλους που είχαν σχεδιαστεί για να είναι ζημιογόνοι. Τελικά, ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα και κακοδιαχείριση των κινδύνων. Και όχι μόνο μια φορά στα 99 χρόνια.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ
http://www.naftemporiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου