ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Μερικές φορές τα «πολλά λόγια είναι φτώχεια». Κάποτε στην Ισπανία του «Φουέντε οβεχούνα» ή στην Ιταλία του Βιττόριο Εμμανουέλε η Βασιλεία ήταν η «προοδευτική» κοινωνική πρόταση. Εξετράπη ως καθεστώς. Όπως εξετράπη στην συνέχεια η παραγωγική δύναμη του Καπιταλισμού, η φενάκη του «υπαρκτού Σοσιαλισμού» έως και το κίνημα του Μάη του ΄68 ή στα καθ΄ Ημάς η συναισθηματική φόρτιση που είχε επενδύσει το «όραμα» της λεγόμενης Γενιάς του Πολυτεχνείου…
*Θυμάμαι λοιπόν τις περιπτώσεις δύο-τριών τρανταχτών στελεχών της υπεράσπισης των «μεταναστών» της οδού Υπατίας:
-ο ένας έφερνε λίγο καιρό πριν πέσει το καθεστώς του Χότζα σε… γυάλινα μπουκαλάκια χώμα από την Αλβανία, για την πασίγνωστη ομάδα του, πριν από Σταλινικός-Χοτζικός μεταλλαχθεί σε αυτόνομο και «αναρχικό»!
-η άλλη ήταν στον υπόγειο του ηλεκτρικού απέναντι στο φοβισμένο «τείχος» των πρώτων 500 φυγάδων από την Αλβανία. Οι «μικροαστοί» τους πήγαιναν τα αναγκαία αλλά η συγκεκριμένη νυν ανθρωπίστρια κραύγαζε «γυρίστε πίσω στην χώρα σας να οικοδομήσετε τον σοσιαλισμό, εδώ είναι χειρότερα, θα υποφέρετε…»
-ο τρίτος μισούσε ως μέλος αριστερού κόμματος τους «ξένους που του έπαιρναν τις δουλειές» έως την στιγμή που κατάλαβε ότι αν τους… προσελάμβανε θα γινόταν από εργατάκι «εργολάβος».
Στην μητρίδα γη μου λένε (συγχωρείστε με) «ή ρουφιάνος ή μαλάκας». Δεν με ενδιαφέρει να επιλέξω για ποια περίπτωση πρόκειται κάθε φορά.
Απλώς οι ίδιοι που τότε …σιχαίνονταν να αγγίξουν τους «χωρίς ίχνος ταξικής συνείδησης» λαθρομετανάστες, τώρα αναγορεύονται σε «προστάτες» τους. Με φανερή προτίμηση σε εκείνος που προέρχονται από Ισλαμικές χώρες, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας άλλο.
Ας αναζητήσουμε την μόνη πιθανή εξήγηση που θα μπορούσε να αποκλείει την «θεωρία συνωμοσίας» που τα θέλει όλα αυτά κατευθυνόμενα-σαν βολή από Καλάσνικωφ:
Ας υποκριθούμε ότι πρόκειται για μια «ηθικολογικού τύπου» έκφραση κάποιου από τους Μηχανισμούς Άμυνας. Αντιγράφω στην τύχη…
ΗΘΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
«…Η ηθικοποίηση συνδέεται στενά με την εκλογίκευση. Στην εκλογίκευση το άτομο αναζητά σε ασυνείδητο επίπεδο λογικές αιτίες για τις πράξεις του. Στην ηθικοποίηση αναζητά τρόπους προκειμένου να αισθανθεί ότι έχει καθήκον να ακολουθήσει μια συγκεκριμένη πορεία. Η εκλογίκευση προσφέρει λογικές αιτίες σε αυτό που το άτομο ήδη επιθυμεί. Η ηθικοποίηση τοποθετεί την επιθυμία στη σφαίρα της ηθικής υποχρέωσης. Στην εκλογίκευση το άτομο θα μιλήσει για τη «μαθησιακή εμπειρία» την οποία αποκόμισε από κάποια απογοήτευση που βίωσε, ενώ στην ηθικοποίηση θα επιμείνει ότι η απογοήτευση «χαλύβδωσε το χαρακτήρα» του.
Μέσω της ηθικοποίησης το άτομο φτάνει στην αυτοδικαίωση σε συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές περιστάσεις οι ηγέτες που εκμεταλλεύονται την επιθυμία των ψηφοφόρων τους να αισθάνονται ηθικά ανώτεροι μπορούν να επιφέρουν μαζική ηθικοποίηση, και μάλιστα τόσο εύκολα ώστε το κοινό τους ούτε καν να το αντιληφθεί. Η πεποίθηση των αποικιοκρατών ότι μετέδιδαν έναν ανώτερο πολιτισμό στους ανθρώπους που λεηλατούσαν αποτελεί ένα καλό παράδειγμα ηθικοποίησης…Η ισπανική Ιερά Εξέταση ήταν άλλη μία κοινωνική οργάνωση που χρησιμοποίησε την ηθικοποίηση της επιθετικότητας, της απληστίας και της επιθυμίας για παντοδυναμία.
Η ηθικοποίηση μπορεί να γίνει αντιληπτή και ως μια εξελικτικά προηγμένη εκδοχή της διχοτόμησης. Να είναι ένα φυσιολογικό μεταγενέστερο στάδιο της πρωτόγονης διάκρισης καλού-κακού. Ενώ η διχοτόμηση συντελείται φυσιολογικά σε ένα παιδί προτού επιτευχθεί η δημιουργία ενός σύνθετου εαυτού που έχει την ικανότητα να βιώνει αμφιθυμία, η ηθικοποίηση αντιμετωπίζει τα ανάμικτα συναισθήματα καταφεύγοντας σε κάποια ηθική αρχή. Από την ηθικοποίηση μπορεί κανείς να συμπεράνει τη λειτουργία ενός Υπερεγώ το οποίο είναι συνήθως αυστηρό και τιμωριτικό.
Η ηθικοποίηση συνιστά μια κεντρικής σημασίας άμυνα σε άτομα με οργάνωση του χαρακτήρα που οι αναλυτές αποκαλούν ηθικό μαζοχισμό. Έχει επίσης παρατηρηθεί ότι και ορισμένοι ιδεοψυχαναγκαστικοί ασθενείς καταφεύγουν σε αυτή την άμυνα.
Η ηθικοποίηση επομένως ως αμυντική διεργασία φανερώνει ότι, ακόμα και αν μια δεδομένη άμυνα μπορεί να θεωρηθεί ένας «ώριμος» μηχανισμός, είναι δυνατόν να αποδεχτεί εκνευριστικά απροσπέλαστη στη θεραπευτική επίδραση. Η εργασία με κάποιον ασθενή που βρίσκεται στο νευρωτικό φάσμα, του οποίου ο χαρακτήρας καθορίζεται από τη χρόνια, ανελαστική χρήση μιας συγκεκριμένης αμυντικής στρατηγικής, μπορεί να είναι τόσο κοπιώδης όσο και η εργασία με ολοφάνερα ψυχωτικούς ασθενείς…»
ΜΑΚΗΣ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ
