Ευρωατλαντική...

Στα τέλη του περασμένου Γενάρη, η επίσκεψη - εξπρές του Χάφταρ στην Αθήνα, πριν μεταβεί στη Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, προβλήθηκε από τα κυβερνητικά και αστικά επιτελεία ως «μια σημαντική κίνηση στη διπλωματική σκακιέρα», που περίπου αλλάζει το παιχνίδι στην περιοχή, μιας και ο «στρατάρχης» «θα φέρει στις "αποσκευές" του και τις ελληνικές θέσεις για το λιβυκό ζήτημα, κάνοντας από την πλευρά του σαφές πως η όποια πολιτική λύση θα πρέπει να έχει την έγκριση και της Ελλάδας». «Το βέβαιο είναι ότι η άφιξη του στρατάρχη Χάφταρ στην Ελλάδα δημιουργεί νέα δεδομένα και διπλωματικές εξελίξεις λίγες ημέρες πριν την κρίσιμη διάσκεψη του Βερολίνου», έγραφε ο Τύπος, αντανακλώντας τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης και όλων των άλλων αστικών κομμάτων. Ανάλογης προβολής έτυχαν και οι δηλώσεις του Λίβυου «ναύαρχου», που «σπούδασε στην Ελλάδα» και «μιλάει Ελληνικά», ο οποίος απειλούσε να ...βουλιάξει όποιο τουρκικό πλοίο προσεγγίσει τη Λιβύη και παραβιάσει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Μέσα σ' αυτό το κλίμα, και ενώ ο Χάφταρ σημείωνε κάποιες στρατιωτικές επιτυχίες, περίσσεψαν οι πανηγυρισμοί για την «απομονωμένη Τουρκία», που «έχει μείνει μόνη της με τον Σάρατζ» στη Λιβύη, την ώρα που η ελληνική διπλωματία, με τις «σωστές κινήσεις και τη διεθνοποίηση του ζητήματος», έχτιζε τάχα αναχώματα στο τουρκολιβυκό σύμφωνο.