ΔΝΤ: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΛΟΓΩ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ... Και διαχείριση της επερχόμενης οικονομικής κρίσης

Από προηγούμενη σύνοδο του ΔΝΤ

Τα οικονομικά μέτρα που επιστρατεύονται από τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, με αφορμή τις συνέπειες της πανδημίας στην οικονομία, ξαναφέρνουν στην επιφάνεια το ζήτημα της «επεκτατικής διαχείρισης». Με την ίδια αμηχανία που η ΝΔ είδε το ΣΥΡΙΖΑ να υλοποιεί «περιοριστικά νεοφιλελεύθερα μέτρα», βλέπει και ο ΣΥΡΙΖΑ τη ΝΔ να σχεδιάζει και να προτάσσει «επεκτατικά μέτρα», ενώ μεγάλος καβγάς έχει ξεσπάσει γύρω από αυτό το ζήτημα στην ΕΕ.

Σε αυτό που όλοι συμφωνούν ολοένα και περισσότερο είναι ότι το ενδεχόμενο μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης διαφαινόταν στον ορίζοντα ήδη πριν από την επιδημία. Επομένως, η συζήτηση για τη διαχείριση των συνεπειών της γίνεται αναπόφευκτα με το βλέμμα στην επόμενη μέρα για το κεφάλαιο, και πάνω σ' αυτό παίρνουν θέση όλα τα κόμματα και οι κυβερνήσεις.

Ηδη, πάντως, από το πώς αξιοποιείται η «χαλάρωση» των δημοσιονομικών κανόνων για τον πακτωλό στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και από τα νέα αντεργατικά μέτρα που τον συνοδεύουν, ο λαός μπορεί να εξαγάγει με ασφάλεια το συμπέρασμα ότι ανεξάρτητα από την αναλογία περιοριστικών - επεκτατικών μέτρων στη διαχείριση μιας κρίσης, αυτή θα γίνεται πάντα σε βάρος του, το ίδιο και στη φάση της ανάπτυξης.

Ετσι, ακόμα και το ΔΝΤ, που διακρίθηκε σε προηγούμενες κρίσεις για τις «περιοριστικές» και «νεοφιλελεύθερες» συνταγές του, με αφορμή την επιδημία και με το βλέμμα στραμμένο στην επερχόμενη νέα κρίση, προτείνει μια σειρά μέτρα επεκτατικής πολιτικής. Ενδεικτικό είναι το άρθρο που δημοσιεύεται σε ιστοσελίδα του ΔΝΤ και φιλοξενεί απόψεις αποκλειστικά για τον κορονοϊό, με συγγραφείς τους αναπληρωτές διευθυντές του Ταμείου στα Τμήματα Ερευνών, Δημοσιονομικών Υποθέσεων, Στρατηγικής και Πολιτικής.

Στο άρθρο αυτό, προτείνεται ο «αυξημένος ρόλος του δημόσιου τομέα», ώστε με παρέμβασή του να περιοριστούν οι επιπτώσεις στην καπιταλιστική οικονομία, γεγονός που αποτελεί «μια μεγάλη πρόκληση για τις προηγμένες οικονομίες».

Μεταξύ άλλων, συστήνεται στις κυβερνήσεις «να παρέχουν εξαιρετική στήριξη στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων των επιδοτήσεων μισθών, με συγκεκριμένες κατάλληλες προϋποθέσεις» και σημειώνεται ως θετικό ότι «έχουν ήδη τεθεί σε εφαρμογή μεγάλα προγράμματα δανείων και εγγυήσεων (...) και η ΕΕ διευκόλυνε την παροχή κεφαλαίων σε εταιρείες, χαλαρώνοντας τους κανόνες περί κρατικών ενισχύσεων».

Προτείνεται ακόμα και η ανάληψη από το κράτος των προβληματικών ιδιωτικών επιχειρήσεων, ενώ δίπλα σ' αυτά δεν λείπουν και μέτρα στήριξης της κατανάλωσης, που υποχωρεί την περίοδο της επιδημίας, λόγω περιορισμών στην κίνηση και απώλεια εισοδημάτων.

Με άλλα λόγια, κανένα όπλο δεν λείπει από τη φαρέτρα του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν τα παρελκόμενα της επιδημίας στην καπιταλιστική οικονομία, μπροστά στο σοβαρό ενδεχόμενο αυτή να βυθιστεί σε νέα κρίση, που δεν πρόκειται βέβαια να αποτραπεί, με οποιαδήποτε συνταγή διαχείρισης.

Το ζήτημα είναι ότι έτσι κι αλλιώς τον λογαριασμό θα τον πληρώσει ο λαός, τόσο με τα νέα αντεργατικά μέτρα που ήρθαν για να μείνουν, όσο και με την πληρωμή από την τσέπη του, με αύξηση της φορολογίας και νέες περικοπές, των μέτρων επεκτατικής πολιτικής για τη στήριξη των ομίλων.

Οπως επισημαίνει άλλωστε και το ΔΝΤ, «εάν τα μέτρα (...) είναι επιτυχημένα, η αναγκαία αύξηση του δείκτη δημόσιου χρέους θα είναι αρκετά μεγάλη, αλλά τα επιτόκια και η συνολική ζήτηση ενδέχεται να παραμείνουν χαμηλά στη φάση ανάκαμψης. Υπό αυτές τις συνθήκες, τα δημοσιονομικά κίνητρα θα είναι κατάλληλα και εξαιρετικά αποτελεσματικά στις περισσότερες προηγμένες οικονομίες. Και αυτό θα διευκολύνει την έξοδο από τα έκτακτα μέτρα που θεσπίστηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης». Με άλλα λόγια, το πατρόν κόπηκε, το ύφασμα βρέθηκε και τώρα ράβεται το κοστούμι που θα φορέσουν ξανά στο λαό...

Χ. Μ.